Categorie: vervoer

suissekes

Gisterenavond had ik 20 chocolade suisses, 15 chocoladekoeken en 15 boterkoeken besteld, die ik vanochtend met Henri heb afgehaald. Treinreizen met zo’n hoeveelheid was niet evident; de twee grote zakken en de oversized taartdoos voor de suisses nemen nu eenmaal volume in. En om 9u01 blijken er nog veel mensen naar het werk te vertrekken. Ik had net drie plaatsen op een vierzit bemachtigd –het laatste zitje werd ingenomen door een vastslapende forens– toen een met morbide obesitas geplaagde vrouw zuchtend en steunend voor mij plaatsnam.

– “Excuseer mevrouw,” probeerde ik vriendelijk, “maar die plaats was voorzien voor mijn zoontje. Zou u het erg vinden om op één van die vrije plaatsen daar te gaan zitten?” (En er waren nog veel vrije plaatsen.)

“Zijt ge met meer dan twee dan, misschien?”, spoot er giftig uit.

– “Erm, nee, mevrouw, maar zoals u ziet heb ik hier een hele berg patisserie mee, die ik liever niet op het bagagerek vermorzeld zie worden”.

“Ge wilt zeggen dat ik mij moet verplaatsen voor een paar taarten?”

– “U moet helemaal niet, maar ik zou het wel zeer vriendelijk van u vinden.”

Enfin, ze bleef nog even protesteren, mijn persistente beleefdheid en het ondersteunend gemonkel van de medereizigers noopten haar uiteindelijk toch tot verplaatsen. Evenwel niet zonder eerst nog eens bijzonder dreigend naar mij en daarna zeer afgunstig naar mijn koeken te hebben gekeken. (En ja, ik heb getwijfeld om er haar één aan te bieden.)

zebrapad(en)

Beste automobilist,

Het lijkt u misschien vreemd, maar de Europabrug telt wel degelijk twee (2!) zebrapaden. Eentje daarvan bevindt zich aan de lichten langs de kant van de Neermeerskaai, het andere bevindt zich –o wonder!– langs de kant van de Gordunakaai. Een korte afstand, ik ben mij ervan bewust. Voor beide zebrapaden dient u evenwel te stoppen als er iemand aan het oversteken is.

En meneer, als u dan toch moet stoppen voor de rode lichten aan het tweede zebrapad, waarom insisteert u dan om op het eerste zebrapad –nota bene vlak voor mijn voeten– tot stilstand te komen? En juffrouw, extra gas geven om mij in de gietende regen vooral niet door te laten op het zebrapad –terwijl u mij van ver had kunnen zien oversteken indien u op dat moment niet overijverig naar een ander radiostation had zitten zoeken– getuigt van veel onvoorzichtigheid.

Maar ach, ik kan mij voorstellen dat die paar seconden voornaamheid voor u van levensbelang waren. Ik heb er mij dan ook niet druk in gemaakt. Maar meer dan beleefdheid, zou ik u toch willen vragen even aan de veiligheid te denken. Er ligt wel degelijk een zebrapad. En ik zou niet graag het kind zijn dat u de volgende keer helemaal over het hoofd ziet.

Dank.

paardenkracht

De Bugatti Veyron is de snelste (en duurste) productiewagen ooit, en legt een resem cijfers voor die niets minder dan verbazingwekkend zijn. Het ding haalt een topsnelheid van 400 km/u, en drinkt, nee: zuipt, aan die snelheid maar liefst 125 liter benzine per 100 km. Dat betekent dat –aan die snelheid– de benzinetank van 100 liter opgedronken is in twaalf minuten tijd. Maar goed ook, want aan diezelfde topsnelheid houden de banden het maar vijftien minuten uit.

Zo’n snelheden schreeuwen om adequate remkracht:

Bugatti claims the Veyron will brake from 252 mph (406 km/h) to a standstill in less than 10 seconds. The braking is also so evenly applied that the car will not deviate from a straight path if the driver lets go of the steering wheel, even with the brakes fully applied starting from close to top speed. [wikipedia]

Djivy had het geluk om achter zo’n Veyron aan te kunnen rijden, om beter dan een droge opsomming cijfers, te kunnen zien (en beschrijven) waartoe zo’n monster in staat is.

En dan gebeurt er iets vreemds: in de aanloop naar het vijfsporige stuk voor Barchon gaat het gezelschap in de ankers. De diamantachtige leds lichten over de hele breedte op terwijl de luchtrem gracieus uit zijn winterslaap stijgt. Ik zeg maar één ding, beste lezerschap: zit je ooit een Veyron op de hielen, bereid je dan voor om aan hoge snelheid ABS-gewijs in de ankers te gaan; de remkracht die dit projectiel inclusief aerofoil genereert, tart elke verbeelding.

Gaat dat lezen!

politie-escorte

Soms helpt het wel, meer blauw in de straat.

Vorige week, toen alles net was dichtgeslibd ter hoogte van Aalst, was er wel een heel brede motorstrook tussen het tweede en het derde baanvak. Een halve bocht verder werd al gauw duidelijk waarom: twee politiewagens dachten zich een gemotoriseerde tweewieler en baanden zich met stille sirenes een weg tussen de auto’s. Op het eerste gezicht heel praktisch voor ons echte motorrijders, behalve dan dat die twee wagens maar heel traag vorderden. Eventjes langs de kant gaan was voor hen geen optie natuurlijk, en gezien de ruimte tussen eerste en tweede rijvaak te nauw was (omdat alle wagens van het tweede uitwijkten naar rechts om de politiemensen door te laten), werd er door de motards gretig van de pechstrook gebruik gemaakt om de politie te snel af te zijn.

Beter was het dan vorige vrijdag, toen er twee motoren voor mij, een zwaantje op de virtuele motorstrook invoegde. Daar gingen de verraste automobilisten nog verder voor uiteen dan anders, waardoor we een behoorlijke snelheid konden aanhouden. Onze gemotoriseerde Mozes ging ons zelfs op de E40 voor, maar eenmaal de files voorbij stoof hij weg met een vaart waarbij zelfs de meest avontuurlijke motard niet meedurfde.

Maar wel leuk entertainment telkens.

koekeloeren

Trrrrrrriiiiiiiiiii! Het politiefluitje snerpte door mijn helm en oordoppen heen. De auto’s links en rechts van mij remden bruusk voor het groende licht, maar ook ik kon nog in alle veiligheid stoppen. De politieagente stapte op de voorste wagens af.

“Maar allez, wat is dat vandaag? Ge zijt allemaal wat langer blijven liggen zeker?”

Niemand durfde iets terug te zeggen. Ik wees even in de lucht naar de zon en haalde mijn schouders op (het is niet zo gemakkelijk om u verstaanbaar te maken met een helm op). Ze grijnslachtte.

“Ah bon! Te lang op de terraskes gezeten zeker gisterenavond. En ik sta hier al een uur voor niks te koekeloeren en nu komt gijle plots allemaal tegelijk af. Allez, en avant, ’t is weer groen, ge moogt allemaal doorrijden.”

Hallucinant. Maar zo wreed wijs, maat.

from hell (openbaar vervoer)

Het lijkt wel alsof ik er niet mocht komen, in de Charlatan. De vorige keer (voor het concert van Betty Serveert) heb ik moeten afzeggen wegens ziekte, deze keer trachtte het openbaar vervoer er al te ijverig een stokje voor te steken. Het scenario —truth is stranger than fiction— verliep als volgt.

Met een weledele en uiterst hippe meneer had ik ter plekke afgesproken (alwaar ook deze sympathieke meneer zich zou bevinden). De madam is van wacht, zodat die pas ter elfder ure thuis kon geraken, waardoor er geen tijd meer was om een avondmaal te bereiden. Snel uit eten was dus de boodschap, en dat kwam goed uit, want ik moest toch nog een nieuwe tramkaart aanschaffen (aan het station). Konden we meteen de tram nemen om van het station naar huis terug te keren, waar ik mijn fotozaken kon oppikken en op de volgende tram stappen richting binnenstad. Sounds like a plan, right?

Right?

Helaas. Net geen uur (zonder overdrijven) heb ik op de Albertbrug doorgebracht, wachtend op een tram van het genre 21/22, die mij tot de Vogelmarkt zou brengen. Vier/vijf trams van datzelfde genre heb ik in de andere richting zien doorstromen, maar er was niks dat mijn kant opging. Na ijverig heen-en-weer gebel met het geduldig wachtende gezelschap ben ik uiteindelijk terug naar het Station getrokken, alwaar lijn 1 mij richting Korenmarkt zou brengen. Net zo dicht. Vanzelfsprekend ben ik op die weg een hermelijn van lijn 21 gekruist, en toen ik in het station op de 1 wachtte, is daar ook nog een 22 gepasseerd. Geen haar op mijn hoofd (en ze mogen dan nog kort zijn, ze zijn des te koppiger) dat nu evenwel wou toegeven om van die lijn gebruik te maken. Ondertussen was het 22u28. Het concert zou beginnen om 22u, maar de SMSjes stelden mij gerust dat het nog steeds niet zover was.

Lijn 1 van 22u35 is er pas doorgekomen om 22u44. Het was iets na 23u toen ik uiteindelijk Dez Mona kon horen. Ze waren toen al drie nummers ver in de set.

Maar ik had het voor geen geld willen missen. (Ik kom later nog terug op het concert zelf.)

hoofdklarend

Het leuke aan met de motor naar het werk komen, is niet alleen het gevoel van onafhankelijkheid en snelheid. Het is ook het enige moment van de dag, zo heb ik gisteren gemerkt (vandaag ben ik helaas terug met de trein), waarop mijn hoofd totaal leeg is van alles wat anders voortdurend aan mijn mouw zit te trekken.

Het enige wat tijdens zo’n rit in mijn hoofd zit, heeft met het rijden zelf te maken. Ga ik nog wat rapper om de druk op mijn polsen te verminderen? Gaat dat kieken daar invoegen? Oei, ik zou beter opschakelen. Hé, kijk, een andere motorrijder: even zwaaien. En dat zijn allemaal gedachten van een halve seconde. Anticiperen is het enige wat ik doe op de motor.

En dat is zo rustgevend. Ge hebt geen gedacht. (Pun actually not intended.)

fijn stof probleem van de baan

Via een aantal maatregelen is de Belgische regering erin geslaagd op drie dagen tijd het niveau van het fijn stof opnieuw onder controle te krijgen. Met een goed van tevoren aangekondigde campagne werden de Belgische automobilisten gedurende drie dagen verplicht zich op de Vlaamse wegen met een maximumsnelheid van 90 km/u te verplaatsen. Deze maatregel, die om 12 uur vandaag werd afgeblazen, kende vooral in Vlaanderen grote bijval, zo verklaarde Minister-President Yves Leterme niet zonder trots tijdens een persconferentie zonet.

Tijdens de periode waarin de maatregelen actief waren, werden duizenden automobilisten die zich moedwillig niet aan de snelheidsbeperking hielden, geflitst door een daartoe speciaal opgerichte politiecel. De nieuwe cel ‘Pecunia’ zal de boetes binnen de maand bij de overtreders innen, en de helft van het boetegeld zal worden overgemaakt aan de Bond Beter Leefmilieu als steun voor haar campagne om van de automobilisten intelligente wezens te maken.

In een reactie, die vandaag verschenen is in de krant De Morgen, licht Jan Turf, Beleidscoördinator Bond Beter Leefmilieu, de campagne toe. “Ik weet ook dat voor Vlaamse mannen de wagen soms de functie inneemt die de peniskoker heeft voor de Maori. Ook ik heb steeds zo’n koker bij”, geeft Turf deemoedig toe. “Maar als u mij aan 100 km/u voorbijrijdt, kan ik de uwe langer bewonderen dan aan 130 km/u.”

Het milieu in België is alvast gered, zo besluiten de verschillende groeperingen unaniem, en de bevolking kan opnieuw op beide oren slapen. De regering sluit evenwel niet uit dat de maatregelen zullen herhaald worden tijdens de zomerperiode. “De zomerperiode is traditioneel een kalmere periode in ons land”, zo deelde een woordvoerder van het kabinet van milieuminister Peeters mee. “We denken er dan ook sterk aan van augustus een autoloze maand te maken, indien zou blijken dat het fijn stof alsnog opnieuw zou pieken in de zomer.”

motortime!

De eerste tocht van het nieuwe seizoen zit erop. Het is waarschijnlijk de koudste ochtend van de laatste dagen –mijn vingers zijn er net niet afgevroren– en bovendien besliste de regering net vandaag om zowat overal de snelheid tot 90 km/u te beperken.

Puike maatregel overigens, gezien (1) zo goed of niemand zich eraan hield en (2) er een pak meer files en vertraging was. Toen ik in Gent de autosnelweg richting Brussel opschoof bijvoorbeeld, zag ik dat er voor de afslag naar Gent een file tot voorbij Merelbeke stond, die langzaam maar zeker richting Wetteren uitdijde. Dat kan toch de bedoeling niet zijn.

Maar ik zal u zeggen, koudvuur of niet, het heeft mij verschrikkelijk deugd gedaan, dat motortochtje naar het werk.

takelen

Er wordt weer ijverig getakeld, in onze straat. Een hele horde Nederlanders hebben het NH Hotel sinds vorige week geannexeerd, en dat gaat gepaard met wildparkeren. Ondertussen begint het ook de politie op de zenuwen te werken, in die mate dat ze reeds hebben gevraagd of het niet mogelijk is de garage via het voetpad te verlaten —maar zo mag u er nadien wel niet opnieuw in hé. Nuttig.

Ondertussen kennen we een nieuwe reden waarom ze verkiezen in de straat te parkeren: de parking van het NH Hotel kost hen namelijk 7 EUR per dag. In de straat parkeren kost slechts 2,5 EUR voor 10 uur (in de praktijk voor 24 uur dus, want je moet slechts betalen tussen 9 uur en 19 uur). Wildparkeren nemen ze er graag bij, want de takelkosten moeten ze pas achteraf betalen. Die worden in bijna alle gevallen resoluut geweigerd, wist de politie te vertellen, waardoor de politiezone er zelf voor mag opdraaien. Mooi is dat, mensen die hun verantwoordelijkheid niet opnemen. (En dan heb ik het over zowel de verkeerd parkerende Nederlanders als over het NH Hotel dat veel te veel geld vraagt voor de parking.)