Categorie: samenleving

het slechte links

Kijk, dat is het slechte links: de fout ligt bij de ander. En niet zomaar een ander, neenee, de fout, pardon, de schuld (!), ligt bij het Belang. En wij zijn weer vertrokken. (Ik zal het er maar expliciet bij zetten: het Belang is mijn vriend niet, en ik voorzie niet dat het dat ooit zou worden. Noch kan het op enige sympathie rekenen voor hun gedachtengoed.)

Het slechte links kent maar één zaak: de oorzaak, reden, schuld en gevolg voor alles wat verkeerd is of gaat in onze maatschappij, is te vinden in extreem rechtse hoek. Daardoor wijzen ze steeds opnieuw met steeds dezelfde vinger in steeds dezelfde richting. De echte oorzaak zoeken ze niet; de hand in eigen boezem steken doen ze evenmin. (Het slechte) links is immers nooit fout!

Hilarisch vind ik het, hoe men in één en dezelfde pentrek kan beweren dat de game-industrie geen enkele schuld treft, maar het Belang wel. Waarmee men effectief beweert dat gewelddadige computerspellen geen enkele invloed hebben op de conditionering van het gedrag, maar luisteren naar het Belang wel. Waarschijnlijk ontkent datzelfde links de invloed van videoclips op het sexuele gedrag van tieners (mannen zijn pooiers, vrouwen zijn hoeren). Of komt dat ook door het Belang?

Tuurlijk, als iemand thuis wordt opgevoed in een sfeer van Belang-ideologie, is de kans groot dat die die persoon het later knap lastig zal hebben om zich daaruit los te maken. Het gros van het gedachtengoed van het Belang is net zo belachelijk als pakweg voor de katholieken homo’s ziek zijn en condoomdragers moordenaars. Ik heb nochtans geen weet van gerechtelijke stappen tegen de CD&V daarvoor.

Ik pleit allesbehalve voor een gedoogbeleid tov het Belang. Maar ik pleit wél voor een échte aanpak om de opmars van het Belang tegen te gaan. En die begint bij de ’traditionele’ partijen, niet bij het Belang. Zeg niet ‘stop’ tegen de opmars van het Belang (een trein breng je ook niet tot stilstand door op de sporen te gaan staan), vraag je af ‘waarom’ die opmars er is.

Opvoeding, ik heb het al gezegd, is een zwaar onderschatte factor in onze maatschappij.

stap je fit

Gisterenavond, tijdens de rit naar het gelijkvloers vanop het achtste, is de lift op zowat elke verdieping gestopt. Het bijzondere was dat niet steeds mensen de lift inkwamen om helemaal mee naar beneden te reizen, maar van de tien mensen die mij kort gezelschap hebben gehouden, moesten er acht slechts één verdiepje lager (!) de lift opnieuw uit. De overige twee waren de lift binnengekomen op het eerste, vanwaar ze met mij meereisden naar het gelijkvloers, om vervolgens naar het vijfde te trekken.

Erg zat ik daar niet mee in, een van beiden was een wel zéér bevallige zwartharige jongedame, die mij dolenthousiast bonjour en au revoir toewenste. Met de nadruk op revoir. Maar ik dwaal af.

Neemt u ook vaak de lift om slechts één verdieping neer (of op) te gaan? Of maakt u wel wat meer gebruik van de traphal (indien u geen zware lasten mee te dragen hebt). Tijd verliest u er niet mee, door de trap te nemen –u hoeft immers niet op de lift tewachten– en u werkt meteen ook een beetje aan uw conditie (alle beetjes helpen).

betreurenswaardig

Te belachelijk voor woorden: Gamesector betreurt gewelddadige imago (bron: DS).

De beroepsvereniging van fabrikanten van interactieve computerspelen in de Benelux (BLISA) betreurt dat gaming voortdurend ongenuanceerd gelinkt wordt aan gewelddadig gedrag. Die organisatie wil een maatschappelijk dialoog aangaan naar aanleiding van de link tussen gaming en de dubbelmoord in Antwerpen van vorige week.

(Dat ongenuanceerd gelinkt, daar wil ik ze nog wel in volgen.)

Volgens BLISA krijgen games, films of andere media onterecht een gewelddadig imago opgeplakt. De idee dat de meeste computerspelletjes gewelddadig zijn, klopt niet. Zo waren 67 procent van de nieuwe computerspelen in 2002 geschikt voor kinderen vanaf drie jaar. Slechts 5 procent van de computerspelen (sic) is bestemd voor volwassenen.

*kuch* *verslikt zich in koffie* *herleest*

Zo waren 67 procent van de nieuwe computerspelen (sic) in 2002 geschikt voor kinderen vanaf drie jaar.

*herleest opnieuw*

Cijfers van 2002?! Voor een maatschappelijk relevante discussie? Wacht, ik ken nog cijfers: ‘Zo waren 100 procent van de nieuwe computerspelen in 1969 geschikt voor kinderen vanaf drie jaar.’

Slechts 5 procent van de computerspelen is bestemd voor volwassenen. Hmmm. Laten we dit even in de context plaatsen van wat hieronder staat:

BLISA maakt ook gebruik van een zelfregulerende leeftijdsclassificatie voor games. De Pan-Europese game indicator (PEGI) geeft op de verpakking van elk computerspel aan voor welke leeftijd het spel bedoeld is. Daarnaast verantwoordt PEGI de leeftijdskeuze aan de hand van pictogrammen. Dat kan zijn omwille van het geweld (vuistje) of angstaanjagende beelden (spinnetje). Ook zijn er pictogrammen die wijzen op discriminatie, druggebruik, sex of grove taal.

Herschreven geeft dat dus: ‘slechts 5 procent van de computerspelen hebben een zelfregulerende leeftijdsclassificatie van 18+ gekregen’.

Kijk, ik ben volledig voor het leggen bij de verantwoordelijkheid waar ze thuishoort, en dit geval dus voor een groot deel de ouders, die in deze permissieve maatschappij steeds vaker aan de opvoeding van hun kroost voorbij gaan. Maar een statement zoals Gamesector betreurt gewelddadige imago, draagt evenveel waarde als: Tabaksfabrikanten betreuren longkankers.

Een klein beetje serieus blijven, hé mensen.

tomeloos

Blinde bewondering hebben voor, of gedweept hebben met, bepaalde mensen, heb ik eigenlijk nooit gedaan. Ik ben altijd behoorlijk zot geweest van de Beatles (en ik heb nog steeds geen enkele popgroep gevonden die zelfs maar kniehoog komt), maar niet in die mate dat mijn kamer vol posters hing (er was er niet één). Michael Nyman is/was nog zo iemand, en hoewel ik al zijn platen heb (insert Urbanus lol here) –net zoals die van de Beatles (al zijn het daar letterlijk platen –LPs, vinyl– en bij Nyman cds)– ben ik kritisch genoeg om te zien dat bijvoorbeeld Nyman veel, erm… herbruikt. En toen ik hem (een paar keer) ontmoet heb, wist ik met moeite wat ik in godsnaam tegen de man moest zeggen. In dat opzicht volg ik Peter Greenaway, die stelde: I really, sincerely believe that one should trust the work, and not the author. (Wat overigens ook mijn houding is t.o.v. pakweg diploma’s e.d.)

Soit. Er is momenteel één iemand waar ik een tomeloze bewondering voor heb, en ik heb het daar behoorlijk moeilijk mee. Wat als die bewondering mijn objectiviteit in de weg komt te staan? Wat als ik plots i.p.v. een kritische etter een waarderend watje word? En kan zo’n bewondering wel blijven duren?

Dit heeft overigens niets te maken met vriendschappen of appreciatie. Er zijn een heleboel mensen die ik best naar waarde weet te schatten, en wiens aanwezigheid ik meer dan op prijs stel (en dat hopelijk bij wijlen ook laat blijken). Nee, dit is op het randje van het aanbidden af, een adoratie, of zoals een religie, en net dat laatste wil ik vermijden. (Religie is slecht, zo heeft de geschiedenis al meermaals aangetoond.)

Maar goed, zoals steeds laat ik het maar gewoon op me afkomen –en bewaar ik gedwongen dat kleine beetje afstand. Ondertussen dweep ik lekker verder. Want eigenlijk is dat wel aangenaam, zo iemand om naar op te kijken.

Jij niet bang van zwarte man zijn!

Vroeger werd men soms op straat aangeklampt door een of andere Afrikaan, wiens captatio benevolentiae steevast luidde: dag meneer, jij niet bang van zwarte man zijn. Alleen al het feit dat hij die zin uitsprak, beroerde zevenentachtig voelsprieten die mij alle vertelden vooral toch maar waakzaam te zijn voor hetgeen wat zou volgen.

Sinds het algemeen tot fout uitgeroepen Kuifje in Congo (oorspr. Tintin au Congo), en de connotatie met Wereldoorlog II –om een totaal andere reden– leek het woord ‘zwarte‘ mij grotendeels uit de Vlaemsche woordenschat verbannen.

Toen ik vanochtend over Nieuw geval van extreem geweld las bij DM, vroeg ik mij toch af waarom ik dit een eigenaardig taalgebruik vond:

Net geen maand na de moord op Joe Van Holsbeeck is België weer opgeschrikt door extreem geweld, wellicht met racistische inslag. Enkele skinheads hebben zaterdagnacht een zwarte man en zijn Belgische vriend afgetuigd in Brugge, vlak bij het beruchte café De Kastelein. De zwarte verkeerde gisteren nog in levensgevaar, zijn vriend is zwaargewond.

Het gaat hem wel degelijk over de zwarte; even later spreekt men over een zwarte man uit Parijs, wat ik een veel minder bijzonder taalgebruik vond. Een zwarte man (zonder uit Parijs erbij) ligt daar ergens tussen.

“Een zwarte man uit Parijs ligt in een coma en is in levensgevaar”, zegt de Brugse procureur Jean-Marie Berkvens. “Het andere slachtoffer, een Belg met rastakapsel uit Ichtegem, is zwaargewond.”

Bij DS heeft men het over een allochtoon, en daarna nog over kleurling; bovendien blijken bij DS beide mannen allochtonen te zijn:

Tijdens de nacht van zaterdag op zondag zijn twee allochtonen in Sint-Kruis-Brugge afgetroefd door een groep skinheads. Een van de slachtoffers, een Fransman, ligt in een coma en verkeert in levensgevaar. Ook het tweede slachtoffer, een Afrikaan, is zwaargewond. […] Bij de slagen werden geen wapens gebruikt, de twee kleurlingen werden geslagen en geschopt.

In de context van DS vind ik het taalgebruik van DM een beetje gekleurd (excusez le mot). In de context van het gebeuren is de afkomst van de slachtoffers wel belangrijk natuurlijk, maar is de taalkeuze nog steeds eigenaardig te noemen. Of geraak ik PC geconditioneerd ?

rechtzetting

In tegenstelling tot wat de media mij (en u) proberen aan te wrijven, heb ik geen moment met de afkomst van de moordenaar(s) van Joe ingezeten. Het volstaat voor hen evenwel dat zij zélf tot die conclusie zijn gekomen, om maar meteen aan te nemen dat, wat ze houden voor weldenkend Vlaanderen zoals de Borg uit hetzelfde vat hebben getapt. (Want dat doen ze graag, bij de media.)

U hoeft uw eigen voorgeconditioneerde kronkels niet op mij af te schuiven. Klop liever eens op uw eigen borst. Het zou u deugd doen.

multicultureel

“Is diene winkel hier van u misschien?”

Ik stond langs de Franstalige kant van de twee gangen bij De Poort. De man –aan wie bovenstaande uitspraak is toe te schrijven– had net niet mijn (bescheiden) stapeltje strips op de grond gekeild. Hij liep al minstens tien minuten nerveus van het begin naar het einde van de rayons, iedereen monkelend aanstotend, en onderwijl ogenschijnlijk naar willekeur agressief in de bakken rommelend, op zoek naar god-weet-wat.

– Is dat niet wat overdreven, meneer? had ik hem juist gevraagd, met de van een koude vloer geredde albums in mijn armen.

“Weet ge wat, vent,” kwam hij op mij af, “ge hebt geluk dat we hier binnen in een winkel staan, of ik had u al op uw muil geslaan.”

Zijn bril stond vooraan en schuin op zijn neus, en zijn rechteroog draaide halsstarrig een andere richting uit dan zijn linker. Hij bleef op twee armlengtes van mij vandaan.

“Diene rugzak hé vent, die moet ge vanvoor afgeven, en dan zal ik zo niet tegen u móeten aanbotsen.”

– Pardon? (Mijn ‘rugzak’ hing rechts tegen mijn heup gedraaid, en stak noch voor noch achter mij uit.) Allez meneer, dat meent ge toch niet?

“Ge zijt zo nen multiculturelen zeker? Een goeie afranseling, dat moet ge ne keer krijgen.”

Nu kreeg ik zelf ook plezier in.

-Welnee, glimlachte ik hem toe. Ik ben zo nen Blokker, ziet ge dat niet aan mijn gemillimetreerd haar? En kijk, ginder buiten, (sprak ik rustig en met een nog bredere glimlach) daar staan mijn vriendjes, en ik ben er zeker van dat ze wel goesting hebben in die peer op ulder muile.

Waarop hij murmelend de Nederlandstalige gang inschoot om er geduldig te wachten tot ik afgerekend had. Ge weet tenslotte maar nooit of hij serieus was, zag ik hem denken.

thesaurie

“Spreek ik met meneer Bollaert?”

– Ja hoor, met wie spreek ik alstublieft?

“U spreekt met X van de Belastingen.”

Oeps. De Belastingen. Op mijn GSM. Dat kan geen goed nieuws zijn.

Waarop de mevrouw evenwel vrolijk haar missie verderzet, en mij wijst op het feit dat ik vorig jaar een bezwaarschrift had ingediend betreffende de overtaxatie van de BIV op mijn motor (van 2004). Die vergissing werd uiteindelijk rechtgezet, en wat meer was, ik had recht op intresten omdat ze eerst onrechtelijk geld hadden afgepakt en dan pas te laat hadden weergegeven. Ik moet daarvoor vorig jaar ergens een circulaire hebben gekregen ten bedrage van zo’n 15 EUR, maar ik had verzuimd die cheque te innen.

En wat zegt die lieve mevrouw? Dat die rekening nog altijd open staat bij de thesaurie in Brussel, en of het goed is dat ze dat bedrag overschrijven op mijn bankrekening?

De Staat steelt, maar ze betaalt precies ook netjes terug. (En ze zijn net zo aanhoudend in de terugbetaling als de vordering.) Dankuwel, mevrouw X van de Belastingen.

knife down

Waarom hebt u niet gereageerd? Als we de media geloven, lijkt het wel alsof half België ter plekke was op het moment dat Joe lafhartig en voor een habbekrats met een mes van zijn leven werd beroofd. Die moord is overigens op geen enkele manier goed te praten, en doet mij denken aan het pamflet tegen zinloos geweld dat recent als persmedeling werd rondgestuurd.

Waarom hebt u niet gereageerd? Het enige wat u had te doen was de onverlaat zijn mes afnemen, en het drama had kunnen vermeden worden. U daar, die zich tracht te verschuilen in mijn commentaar, waarom bent u daartegen niet opgetreden?

*zucht*

Wie van die holle vaten (want die klinken het hardst) heeft zich eigenlijk al in een dergelijke situatie bevonden? We spreken zelden van minuten, hoewel dat zo mag lijken, maar zo’n steekspel is over voor u er erg in hebt.

Enige tijd geleden (in november) dronk ik een tas cappuccino in de Maciotto aan het Noordstation. Ik was er speciaal een kwartiertje vroeger voor van het werk vertrokken. En ik zat er amper met een dampende kop koffie aan een tafeltje toen iedereen rond mij opstond en de koppen en schoteltjes mij rond de oren begonnen te vliegen. Een vrouw moest haar kinderwagen aan een tafeltje achterlaten, en vluchtte weg met haar kind in de armen. En dan stond er plots iemand met een bebloed mes in zijn handen, en was er een ander met een messteek in zijn rug.

Niemand is tussenbeide gekomen.

Dat was ook niet verantwoord geweest, want beide actanten hadden de nodige companen meegebracht, en ik ben ervan overtuigd dat de omstaanders de boel alleen maar hadden kunnen laten escaleren. Kortom, de situatie was anders. Maar ze was toch vergelijkbaar, omdat zulk een wrede irrealiteit op minder dan geen tijd voorbij is. En dat vermeende passiviteit dus niet noodzakelijk heeft te maken met laksheid of angst of voorzichtigheid of onverschilligheid.

Niettemin twijfelt u, net als ik, geen seconde om tussenbeide te komen? Wel een seconde is een luxe waarover u niet beschikt. Meer dan enkele luttele seconden heeft het ganse incident immers niet geduurd. En tenzij u een getrainde paracommando bent, kan u een dergelijke situatie niet inschatten, laat staan dat u de tegenwoordigheid van geest hebt om ernaar te reageren. Dermate bevreemdend is zo’n tafereel. Gelukkig maar.

fel overdreven

25 jaar heeft Jamal Derrar gekregen, omdat hij vier jaar geleden ocharme een vlammetje bij 17-jarige Sohane Benziane had gehouden, nadat hij eerst het meisje met benzine had overgoten. Ze had het ook gezocht natuurlijk, met zo’n naam. En het was absoluut niet de bedoeling geweest haar in brand te steken. Nee, de trut had hem belachelijk gemaakt tegenover Tony en zijn andere vrienden, en hij wou haar gewoon een beetje de stuipen op het lijf jagen. Kon hij eraan doen dat ze wild rond zich heen sloeg toen ze haar overgoten, en daarna nog eens met haar armen begon te slaan toen hij zijn zippo bovenhaalde. Ze had het zelf gezocht, quoi.

25 jaar heeft hij daar nu voor gekregen. En dan hadden ze hem nog liever moord in zijn schoenen gewreven. Alsof die bitches dat waard zijn. Net zoals die Samira. Die dacht dat ze hem en zijn vrienden genadeloos kon ophitsen door hier als een loopse teef in een rok rond te lopen. En dan verwonderd zijn dat we op haar avances ingaan. Die meuf mocht blij zijn dat ze haar allemaal eens goed gepakt hadden. Kon ze er tenminste over meespreken. Wist ze tenminste wat echte seks was. Dan gaat ze nog beweren dat ze verkracht is ook. (Niet luidop natuurlijk, want dat durft ze niet.)

25 jaar. Als het tegenzit is hij dus 47 als hij terug vrijkomt. En wat moet hij dan beginnen. Gewoon omdat hij er één in brand heeft gestoken. Barbaars. Niet dat hij haar in brand heeft gestoken, maar die straf. Alsof een vrouw meer waard is dan een man. Alsof een vrouw niet gewoon moet doen wat een man haar opdraagt en voor de rest haar bakkes houden. Hij had haar beter gewoon eens goed gepakt, gelijk Samira. Dat was hij eigenlijk ook van plan geweest, maar ze had godverdomme haar maandstonden, en hij zou wel zot zijn als hij zijn lul, de lul van een echte man met echte kloten, door zo’n seut had laten bevuilen. De fik erin godverdomme. De fik erin, in plaats van de pik erin. Jamal glimlachte om zijn vondst. En hij was er zeker van dat hij die glimlach nog wel 25 jaar zou kunnen meedragen.