Waarom hebt u niet gereageerd? Als we de media geloven, lijkt het wel alsof half België ter plekke was op het moment dat Joe lafhartig en voor een habbekrats met een mes van zijn leven werd beroofd. Die moord is overigens op geen enkele manier goed te praten, en doet mij denken aan het pamflet tegen zinloos geweld dat recent als persmedeling werd rondgestuurd.
Waarom hebt u niet gereageerd? Het enige wat u had te doen was de onverlaat zijn mes afnemen, en het drama had kunnen vermeden worden. U daar, die zich tracht te verschuilen in mijn commentaar, waarom bent u daartegen niet opgetreden?
*zucht*
Wie van die holle vaten (want die klinken het hardst) heeft zich eigenlijk al in een dergelijke situatie bevonden? We spreken zelden van minuten, hoewel dat zo mag lijken, maar zo’n steekspel is over voor u er erg in hebt.
Enige tijd geleden (in november) dronk ik een tas cappuccino in de Maciotto aan het Noordstation. Ik was er speciaal een kwartiertje vroeger voor van het werk vertrokken. En ik zat er amper met een dampende kop koffie aan een tafeltje toen iedereen rond mij opstond en de koppen en schoteltjes mij rond de oren begonnen te vliegen. Een vrouw moest haar kinderwagen aan een tafeltje achterlaten, en vluchtte weg met haar kind in de armen. En dan stond er plots iemand met een bebloed mes in zijn handen, en was er een ander met een messteek in zijn rug.
Niemand is tussenbeide gekomen.
Dat was ook niet verantwoord geweest, want beide actanten hadden de nodige companen meegebracht, en ik ben ervan overtuigd dat de omstaanders de boel alleen maar hadden kunnen laten escaleren. Kortom, de situatie was anders. Maar ze was toch vergelijkbaar, omdat zulk een wrede irrealiteit op minder dan geen tijd voorbij is. En dat vermeende passiviteit dus niet noodzakelijk heeft te maken met laksheid of angst of voorzichtigheid of onverschilligheid.
Niettemin twijfelt u, net als ik, geen seconde om tussenbeide te komen? Wel een seconde is een luxe waarover u niet beschikt. Meer dan enkele luttele seconden heeft het ganse incident immers niet geduurd. En tenzij u een getrainde paracommando bent, kan u een dergelijke situatie niet inschatten, laat staan dat u de tegenwoordigheid van geest hebt om ernaar te reageren. Dermate bevreemdend is zo’n tafereel. Gelukkig maar.
Regel één bij pakweg een bankoverval is toch “probeer zeker niet de held uit te hangen”? Reageren op zo’n moment is niet altijd een goed idee, tenzij je een zwarte gordel in karate hebt. Ik weet niet of ik tussenbeide zou komen, mijn verstand zegt neen, maar in het verleden is al gebleken dat ik wel een de controle over mezelf durf verliezen bij het zien van onrecht (getuige de junk die bij de apotheker rechtover mij wilde inbreken).
Toen ik vroeger via Brussel Centraal naar Aalst ging skaten in de Rollerland hebben enkele brusselse jongeren eens geprobeerd om geld van mij en enkele vrienden af te troggelen. Twee, drie keer vragen … niet luisteren als je neen zegt en tenslotte beginnen ze te duwen … Mijn instinctieve reactie toen was skate omhoog, knal tegen één van die kerels zijn gezicht, gast de grond op, wij lopen … Maar ja, dat was in 1990 … als ik het nu zou meemaken en nog hetzelfde zou reageren, lag ik waarschijnlijk zelf onder de zoden.
Nee. Ja. Weetniet.
Bedoelt men met reageren wel dat iemand had moeten tussenkomen (mes afpakken, boeven arresteren…). Hun rechten lezen. “You have the right to remain silent. Anything you say can and will be used against you”. En dan met een fijne zonnebril op de neus wegscheuren in zo’n lekkere leren chips-broek. Of langs de palmen van Miami in een pimpcar.
Denk het niet.
Ik zie die oproep meer als ageren tegen de wijdverbreide houding van snel door te lopen als er ergens precies iets niet heel “just” is. Het begin van een schermutseling. Een man die een vrouw lastigvalt. Mijn naam is haas. Het zal wel zijn eigen madam geweest zijn, en zij zal wel begonnen zijn.
Dan kan je, kunnen omstaanders, wel blijven staan. Roepen desnoods. Vanop veilige afstand, zeer zeker. Maar dat is heel iets anders dan snelsnel doorlopen. Ik ben zeker dat ik niet anders zou hebben gedaan dan die honderden passanten (wie heeft overigens echt iets kunnen merken). Ik weet wel dat ik al terug uit mijn wagen ben gestapt toen ik merkte dat op een parking een (stomdronken) man een (zijn) vrouw “ambeteerde” omdat ze hem de autosleutels niet wilde geven. Eén van de medeinzittenden bij mij zei toen letterlijk “kom mannen, wij hebben hier niets gezien”. Dat gaat er bij mij niet in.
Never ask for whom the bell tolls…
Ik ben (lang geleden) ooit eens tussenbeidegekomen toen een (redelijk aangeschoten) koppel elkaar stond af te troeven. Na veel gepalaver keerden ze zich alle twee tegen mij en begonnen ze mij lastig te vallen en uit te maken voor rotte vis.
Sindsdien ‘moei’ ik me nergens en met niets meer. Vergeet het.
Dit is de eerste keer dat ik iets zinvols lees over de vreselijke geschiedenis. Volledig akkoord.
http://ikhebeenmening.blogspot.com/
een column over Joe
Volledig akkoord. Ik heb ook eens vlak voor mijn neus een kerel een mes zien bovenhalen om een vrouw haar fototoestel mee af te nemen. Zij krijste, hij zette het op een lopen en ik… ik stond erbij en ik keek ernaar. Later hebben we die vrouw dan proberen te kalmeren en haar vergezeld naar het politiebureau. Maar in front of the knife? Vergeet het. Dan bougeert ge niet. No way.