Niet alleen wijs en grappig, juffrouw i., maar het vat zo een klein beetje de essentie van gans dat 0110 gebeuren samen, verdraagzaamheid en al. Maar uiteindelijk dacht ik: waar, is het leefbaarder, dan Vlaanderen?
(En hebt ge Michel gezien in de clip? En Dimi? En mijzelve?)
Wel, net zoals een groot deel van de bevolking ga ook ik kunnen zeggen: 0110 2006? Ik was erbij. Samen met Michel en Dimi en Jeroen en Ilse en een heleboel andere mensen. Met en zonder regen, en met Luc Devos die voorwaar in ontbloot bovenlijf zijn liedjes zong. Leve de Lente!
(Foto’s volgen.)
Maar ik ben ook heel blij dat ik een vrouw ben. Vrouwen hebben meer vrijheid dan mannen vandaag. We hebben de keuze: moeder worden, carrière maken, of niet. De emancipatie van mannen moet nog beginnen, want zij hebben die keuze niet. Een man moet carrière maken, of hij wordt maatschappelijk niet gewaardeerd. Voor hen is er ondanks alles weinig veranderd de laatste veertig jaar.
Journaliste Norah Vincent, die anderhalf jaar undercover ging in mannenwereld, tegen Katrijn Serneels in De Morgen (Vrouwen zeuren te veel, 28/09/2006)
Voor de eerste keer in lange tijd heb ik vandaag –geheel bij toeval– het nieuws gezien. De meeste informatie haal ik immers uit de gazet, van het internet, en via de radio. Het geteleviseerde nieuws bevalt mij niet zo.
Wat zag ik op VTM (don’t ask):
geïntercepteerd. Lafaard! (Die doodsbedreiger; alle sympathie voor Landuyt.)
e un alcolico!Bush is een zuiplap, aldus de Venezolaanse president Chavez. En wie ben ik om een president tegen te spreken?
(Ik heb mijn portie televisienieuws wel gehad, dank u.)
Ergens eind 1989 –ik was toen zelf twintig– noteerde ik volgend citaat in één van mijn schriften (ik had toen nog geen weblog, nee):
J’imagine un garçon de vingt ans disant à son père: «Pourquoi as-tu gâché cette chance qui s’offrait à moi?» Et je souffle au père cette réponse: «Imbécile! Tu n’avais qu’à désobeir. J’ai joué mon rôle de père castrateur. Tu n’as pas joué ton rôle de fils revolté.»
Michel Tournier in Avant propos van de omnibus die zijn drie grootste werken bevat.
Vandaag kreeg Henri een document mee van school: Verklaring op eer betreffende leeringen gelijke onderwijskansen. Nu ben ik er helemaal voor gewonnen om iedereen gelijke kansen te geven, en al zeker wat betreft voor zoiets essentieels als onderwijs. Iedereen moet toegang krijgen tot onderwijs. Point final. En wie daarbij financiële of andere moeilijkheden ondervindt, moet daarbij geholpen worden.
Nee, mijn ‘probleem’ bevindt zich niet met het principe, maar met een criterium. Er zijn vijf criteria die worden nagekeken om in aanmerking te komen voor erkenning, zoals werkloosheid, behoren tot binnenschippers, kermis- of circusexploitanten, en uw thuistaal. Een van de criteria luidt als volgt:
5. Is de moeder in het bezit van een diploma secundair onderwijs of van een studiegetuigschrift van het volledig beoepssecundair onderwijs?
De moeder! Hoe het met de vader is gesteld is niet van belang voor gelijke onderwijskansen, net zoals het voor de vader nog steeds niet mogelijk is om een kind te erkennen zonder expliciete toestemming van de moeder. Het flauw excuus dat voor dat laatste wordt gebruikt is dat het kind nog steeds uit de moeder wordt geboren, en dat men niet over eenzelfde controle beschikt voor de vader (quatsch natuurlijk, want men kan in het ziekenhuis evengoed meteen een vaderschapstest uitvoeren). Maar ik wijk af.
Het ‘excuus’ in dit geval klinkt als volgt (zo heb ik mij laten vertellen): ‘het kan misschien raar klinken, maar wat betreft opvoeding en sociale kansen en onderwijs is het onderwijsniveau van de moeder van doorslaggevend belang, en maakt het niet echt uit hoe het met de vader –op dat vlak– is gesteld’. En gij nu.
Met ‘zelden’ ging ik beginnen, maar eigenlijk heb ik nog nooit een slechte entry gelezen op Waiter Rant. De mens werkt ondertussen ook aan een boek, en ik kan u verzekeren dat het in mijn collectie niet zal ontbreken.
Dying in vain, heet het vandaag. Over mensen die te trots zijn om bij te leren, en de schuld graag op anderen steken. Tiens, dat klinkt bekend in de oren.
Het stadsbestuur gaat op een hele conservatieve manier om met mobiliteit. ‘Meer parkeerplaats rond het station zodat mensen hun auto kwijtkunnen en de trein nemen’, is de filosofie. Wij opteren voor een moderne visie, zoals in Berlijn, waarbij al het openbaar vervoer gecentraliseerd wordt rond het station. Het is niet de bedoeling het gebruik van auto’s te promoten en zo nog meer fijn stof de lucht in te jagen. Dat de SP.A dat argument zomaar wegwuift, vind ik echt vreemd. In Gent, een zwarte zone, sterven per jaar 300 mensen vervroegd door dat fijn stof. Een nieuwe weg dwars door de stationsbuurt trekken, dat is echt geen goed idee.
Vera Dua in DS (13/09/2006: Interview. Vera Dua: ‘Veel goesting in Gentse sjerp’ –abonnement vereist; PDFje)
In de aanloop naar de verkiezingsstrijd, is de Sp.a reeds begonnen aan een partijtje paniekvoetbal (verdere voetbalmetaforen zal u van mij niet moeten verwachten). Dermate onzeker zijn ze van zichzelf –of dermate overtuigd van hun verlies– dat ze nu reeds de schuld op de andere partijen beginnen te steken.
Hoewel de Sp.a-voorzitter zijn mond vol heeft van democratisch bestuur, blijkt die democratie vooral op te gaan voor de Grote Partijen: De vraag is wat het belangrijkste is: dat de groenen 1 procent meer halen, of dat de democratische partijen in hun globaliteit vooruitgaan.
Een niet onbelangrijk citaat, waarin Vande Lanotte niet alleen te kennen geeft dat Groen! voor de Sp.a niet (meer) tot de democratische partijen wordt gerekend, maar waarin hij met éénzelfde trek de partij aanspoort plaats te ruimen. Er is geen plaats voor Groen! in de politiek, zo beweert de Sp.a-voorzitter.
Het laatste beetje twijfel aan de democratische filosofie van Groen! wordt een paar lijnen verder onderuit gehaald: Vande Lanotte suggereert dat de partij daarmee de objectieve bondgenoot van het VB is geworden.
Mooi is dat.
Vande Lanotte heeft het hierbij niet alleen over de rol van Groen! in Antwerpen, ook in Gent zijn de groenen er teveel aan:
Ook over de groene opstelling in Gent spuit Vande Lanotte niet mis te verstane kritiek. Vooral de weigering om mee te stappen in het verhaal over de vernieuwing van de stationsbuurt valt hem moeilijk. Hij meent dat de groenen zich “soms fundamentalistisch” opstellen. “Wij vinden dat daar iets moet gebeuren, met de bedoeling automobilisten op de trein te krijgen. Enkele huizen in de buurt krijgen meer last van fijn stof, maar in heel Vlaanderen wordt het beter. En dus zegt Groen! nee, en niet om redenen van mobiliteit. Dat is het Nimby-syndroom (Not in my backyard, FL/LVI) in het kwadraat.”
Laat het mij u duidelijk stellen, meneer Vande Lanotte: haal uw handen af van Gent, voor u met uw gefilibuster ook in onze stad het pad voor het VB effent. U heb alle voeling met onze stad verloren. Zoals ik eerder al schreef gaat het absoluut niet over het ‘fijn stof’ in de achtertuin, maar over de leefbaarheid en eigenheid van onze stad, en die gaat u niet om zeep helpen voor uw ambities.
Nee, de Sp.a is niet goed bezig. Nog voor ze de verkiezingen goed en wel verloren hebben (want daar stevent u met die mentaliteit recht op af; pas op of straks komen de tsjeeven weer aan de macht in Gent), steken ze reeds de schuld van hun verlies op anderen. En weet u wat? Wij zijn dat beu. Men moet geen tsjeef zijn om een mea culpa op de borst te kloppen. Begin er maar al aan.
(Het PDF-je)
Ik ken iemand die zijn vader moet aanspreken in de beleefdheidsvorm. Dát doet mijn tenen pas krullen…
Och, de jeugd kent geen manieren meer, meneer. Dat is al zo sinds de jeugd jonger is dan de volwassenen, en zal dus nooit veranderen.
Zelf sta ik er niet op dat Henri mij met ‘u’ aanspreekt –ik heb het hem nog nooit gevraagd, en als hij het al zou doen, dan heb ik het nog niet opgemerkt. Waar ik wel op sta, is dat hij met twee woorden spreekt (“ja ja, papa papa” –ze blijft meegaan, die grap), en –algemeen beschouwd– zich beleefd en welopgevoed gedraagt. “Dag, meneer”, “goedemorgen, meester Kris”, ‘dankuwel’ zeggen als hem iets gegeven wordt, toelating vragen voor hij van tafel mag na zijn eten, zijn beurt afwachten, ouderen (en daarmee bedoel ik niet noodzakelijk senioren) laten voorgaan, etc.
Hij mag van mij alles doen en (vooral) zeggen –binnen bepaalde limieten– zolang het met het nodige respect en eenzelfde hoeveelheid beleefdheid gebeurt. En daar zit hem net de finesse, de subtiliteit, het detail: waar liggen de limieten? En hoe evolueert dat? Want die limieten en verplichtingen verleggen hun grenzen voortdurend naarmate het kind ouder wordt. In elk geval: communicatie is belangrijk.
Het is ook totaal ridicuul uw opvoeding op ‘verboden’ te baseren: laat een kind, een kind zijn, alstublieft. Het plezantste is overigens om te zien hoe kinderen voor alles achterpoortjes vinden en gebruiken. Want eigenlijk is beleefdheid (en opvoeding) een beetje zoals racen: iedereen kan het gas open draaien op de rechte stukken, maar de echte race wordt gereden in de bochten.