FFG: The Green Inferno (2013)

A group of student activists travels to the Amazon to save the rain forest and soon discover that they are not alone, and that no good deed goes unpunished.

Regisseur: Eli Roth
Schrijvers: Guillermo Amoedo, Eli Roth
Met: Lorenza Izzo, Ariel Levy, Aaron Burns
IMDB

Laten we beginnen met het goede nieuws: een horrorfilm die zich in volle daglicht afspeelt, kan bij mij op enige goodwill rekenen. Voor de rest hebben we een keure aan actrices waar regisseurs/scenaristen Eli Roth en Guillermo Amoedo al eerder mee samenwerkten voor projecten zoals The Stranger, Aftershock en straks ook Knock Knock, zoals Lorenza Izzo & Ignacia Allamand. Als het klikt, dan klikt het. Met Lorenza Izzo klikte het zelfs zo hard, dat Roth er een jaar later mee is getrouwd.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=FcpYPu9M3bw&w=560&h=315]

De film duurt 100 minuten, en de eerste veertig zijn gewijd aan een introductie. Izzo speelt Justine, een naïeve juffrouw, die zich blindelings om de tuin laat leiden door Alejandro (Ariel Levy), en hem voor de goede zaak volgt naar Peru, om het regenwoud van ontbossing te redden. Op de terugreis crasht het vliegtuig, en de groep –enfin, de overblijvers– komen in de handen van een locale stam, die kannibalen blijken te zijn.

Laat ik maar onmiddellijk de meest negatieve zaken uit de weg schrijven: Ariel Levy is niet bepaald een goed acteur. Nog goed dat hij de slechterik speelt, want overtuigend is hij niet echt. En dan de valse preutsheid, die de geloofwaardigheid tegenwerkt. Het is blijkbaar ok om een volwassen man –levend– de ogen uit te laten steken, en vervolgens van de ledematen te ontdoen –onderwijl nog steeds bij volle bewustzijn blijvend– maar het kan blijkbaar niet dat er ook maar enige vorm van naaktheid wordt getoond, terwijl dat net zo goed in het verhaal past als die slachtpartij. Want serieus, in het verhaal is die slachtpartij echt wel functioneel. De naaktheid ook, alleen wordt die niet getoond. De matriarch van de stam laat de meisjes uitkleden, en steekt vervolgens één of ander ding in hun vagina (geen nood, dat wordt niet getoond –het is geen pornofilm), om na te gaan of er nog een maagd tussen zit (don’t ask). Na de proef worden de meisjes weggeduwd, waarna ze op miraculeuze wijze opnieuw over ondergoed lijken te beschikken (ik haat zo’n gekunstelde fouten, cfr hier bij Welp).

Voor de rest is de film ok. Geen hoogvlieger, en eigenlijk een licht afkooksel van Cannibal Holocaust waarnaar de film overduidelijk refereert (de titel alleen al), en die ik dringen nog eens opnieuw moet zien (damn, dat is láng geleden). Maar het had erger gekund. Er zitten bovendien een pak interne verwijzingen in, met wat goede wil is het zelfs een soortement coming of age film, en er is natuurlijk de voor de hand liggende clash tussen de westerse beschaving en de Amazone-stam.

Nee, het had veel erger gekund. Worstel u door de bijzonder clichématige eerste veertig minuten, en de tweede helft van de film valt best mee, voor het genre.

Shai Maestro Trio @ Gent Jazz Club

Shai Maestro Trio, Gent Jazz Club, Gent, BE, 12.10.2015Het Shai Maestro Trio mocht gisterenavond het seizoen 2015-2016 openen voor de Gent Jazz Club, in het Belfort Stadscafé onder de stadshal. Shai Maestro leerde de knepen van het vak als pianist voor het Avishai Cohen Trio (samen met drummer Mark Guilliana), en startte zijn eigen groep in 2011. De groep speelt nog steeds in dezelfde formatie, met Jorge Roeder op contrabas en de virtuoze Ziv Ravitz aan de drums. Het was voornamelijk Ravitz die zich gisteren bijzonder creatief liet opvallen. De drummer bleek enorm veelzijdig, met een ritme dat uit een jaren 80 beatbox leek gegenereerd tot een luwe drone en een aanhoudende swing.

Maestro begon het concert met een fluisterstille piano –zo stil dat de verwarming hinderlijk werd– waarop dan de geleidelijk aan de bas en de piano inpikten. Dat wordt een rustige avond, geeuwde men al bevreesd, tot de groep het tempo versnelde, en tegelijk ook de volumeknop open werd gedraaid. Niet dat het ooit storende hoogtes bereikte, integendeel, dit was nu eens een concert waarop op fijnzinnige manier met de dynamiek van het geluidsniveau werd omgesprongen.

De muzikanten hoefden ritmisch voor elkaar niet onder te doen; de spanning werd zorgvuldig en opzwepend opgebouwd, en het concert stak als een goed getimede show in elkaar. Snelheid en volume bereikten bijna net zo’n hoge pieken als ze beide ook luwten creëerden, en die dynamiek, die gedreven spanning, hield de aandacht van de luisteraar moeiteloos vast.

Shai Maestro Trio: Shai Maestro (piano), Jorge Roeder (contrabas), Ziv Ravitz (drums) // (c) Bruno Bollaert / WahWah vzw Shai Maestro Trio: Shai Maestro (piano), Jorge Roeder (contrabas), Ziv Ravitz (drums) // (c) Bruno Bollaert / WahWah vzw

Het volgende concert in de Gent Jazz Club vindt plaats op maandag 26 oktober. Om 20.30u. kan u er terecht voor Tony Malaby’s Tubacello (met o.a. John Hollenbeck).

FFG: A Royal Night Out (2015)

On V.E. Day in 1945, as peace extends across Europe, Princesses Elizabeth and Margaret are allowed out to join the celebrations. It is a night full of excitement, danger and the first flutters of romance.

Regisseur: Julian Jarrold
Schrijvers: Trevor De Silva, Kevin Hood
Met: Sarah Gadon, Bel Powley, Emily Watson
IMDB

Zucht.

Dit is een brave gekuiste versie van een gefictionaliseerd non event waarin de toenmalige future Queen of England een nachtje stappen gaat om het einde van WOII te vieren.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=fn4pSV0uCfg&w=560&h=315]

Een naïeve, wereldvreemde deerne zet een stapje in de wereld, het is de inspiratiebron voor menige pornofilm, comedy, en diepzinnig drama. Helaas schotelt regisseur Julian Jarrold (Brideshead Revisited, Becoming Jane), u een saaie Disney-versie voor waar niemand iets aan heeft. Was het niet voor Sarah Gadon, dan viel er over deze film helemaal niets te zeggen. Gadon speelt met veel brio en flair, en probeert te redden wat er te redden valt.

FFG: Slow West (2015)

A young Scottish man travels across America in pursuit of the woman he loves, attracting the attention of an outlaw who is willing to serve as a guide.

Regisseur: John Maclean
Schrijver: John Maclean
Met: Kodi Smit-McPhee, Michael Fassbender, Ben Mendelsohn
IMDB

Oh. My. God. Loop naar de cinema, en ga deze verbazingwekkend goede film gaan bekijken. Slow West is, houd u vast, het langspeelfilmdebuut van regisseur én scenarist John Maclean, die voordien enkel twee kortfilms heeft gemaakt. De film is gemaakt in een bevreemdend 1,66:1 aspect ratio, breder dan het vroegere televsieformaat, smaller dan de gangbare widescreen formaten.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=pFfsTsdJfF8&w=560&h=315]

Het helpt natuurlijk, om acteurs zoals Michael Fassbender en een verrassende Kodi Smit-McPhee (eerder in o.a. The Road) in de cast te hebben, maar de fotografie, de scènes, en het intrigerende, meerlagige scenario dat vol symboliek zit, maar waar u zich niets van hoeft aan te trekken om de film te begrijpen.

Er zit romantiek in, spanning, intrige, actie, en het doet al die dingen goed! Jay Cavendish (Kodi Smit-McPhee) gaat op zoek naar zijn geliefde Rose Ross (Caren Pistorius), en wordt daarbij geholpen door Silas Selleck (Michael Fassbender). Gaandeweg leren we (een deel van) de problemen die ieder met zich meedraagt kennen, en dat zorgt voor een bijzondere film.

Onvoorwaardelijk aangeraden!

Pixels (2015)

When aliens misinterpret video feeds of classic arcade games as a declaration of war, they attack the Earth in the form of the video games.

Regisseur: Chris Columbus
Schrijvers: Tim Herlihy, Timothy Dowling, Patrick Jean
Met: Adam Sandler, Kevin James, Michelle Monaghan
IMDB

Chris Columbus (jawel, jawel, verwonder u maar eens over de naam, dat heeft de man voorzekers nog nooit meegemaakt) is de regisseur die Home Alone (en de sequel) op u heeft losgelaten, en Mrs. Doubtfire en Nine Months en twee Harry Potters en een Percy Jackson.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=XAHprLW48no&w=560&h=315]

Met Pixels verraadt hij helemaal zijn leeftijd, want de film is voornamelijk een trip down memory lane met arcades en video games en de hele nostalgische retrotoestanden die nu weer hip zijn. De film is onderhoudend, zeer commercieel, en uw kinderen hoeven de referenties niet eens te snappen. Maar morgen bent u hem al vergeten. Dat hopen we voor u toch.

She’s Funny That Way (2014)

On the set of a playwright’s new project, a love triangle forms between his wife, her ex-lover, and the call girl-turned-actress cast in the production.

Regisseur: Peter Bogdanovich
Schrijvers: Peter Bogdanovich, Louise Stratten
Met: Imogen Poots, Owen Wilson, Jennifer Aniston
IMDB

Wie mij een beetje volgt, weet ondertussen al dat ik niet meteen een fan ben van accenten in films (vooral dan van dat Russisch-Engels). Imogen Poots spreekt de hele tijd met een zwaar New Yorks accent… en dat werkt ongelooflijk goed in deze film. Poots is overigens fantastisch in haar (hoofd)rol van Isabella Patterson, zwaar in contrast met de over- én underacting van pakweg Jennifer Aniston. Poots, nu 26, zag ik recent nog als twintigjarige in Cracks, in een understated en weinig belovende rol. Het feit dat zij dit leeghoofdig vehikel van de totale ondergang kan redden, maakt dat ik misschien toch maar eens wat andere films (met haar erin) moet bekijken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tjQqJwpYwN8&w=560&h=315]

Voor de rest is deze ietwat bizarre film een mengeling van slapstick en screwball en een slecht scenario –zonde van het talent.

The Hoarder (2015)

A young woman enters an underground storage facility, where she soon finds herself trapped and stalked by a killer.

Regisseur: Matt Winn
Schrijvers: James Handel, Matt Winn, Chris Denne
Met: Mischa Barton, Robert Knepper, Charlotte Salt
IMDB

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=UGWH__z00Bc&w=560&h=315]

Nah. Bonuspunten voor de plotwending van horror naar thriller, maar de film is mossel noch vis. En alsof dat nog niet volstond, zijn de acteerprestaties niet meteen om over naar huis te schrijven. Er zit nochtans potentieel in het scenario.

Le Mans (1971)

Steve McQueen is ideally cast as a champion race car driver, participating in the famed 24-hour race headquartered in Le Mans, France. Though dedicated to Going for the Gold, McQueen finds time to romance widowed Elga Andersen. The dramatic angle to this plot wrinkle is that McQueen may well have been responsible for the death of Andersen’s husband during a previous car pile-up. Director John Sturges, who’d previously helmed Steve McQueen’s legendary motorcycle chase scenes in The Great Escape, was originally slated to direct Le Mans, but withdrew from the project; it was then taken over by Lee H. Katzin of The Phynx.

Regisseur: Lee H. Katzin
Schrijver: Harry Kleiner
Met: Steve McQueen, Siegfried Rauch, Elga Andersen
IMDB

Le Mans is Gefundenes Fressen voor de aficionado’s van motorsport. in een documentaire stijl geeft regisseur Katzin het wedervaren mee van coureur Michael Delaney (Steve McQueen) tijdens de 24 uren van Le Mans in 1970. De film bevat trouwens authentieke beelden van de eigenlijke race uit 1970.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=vS9rSOJREpk&w=420&h=315]

Er zit bijzonder weinig dialoog in de film, maar toch weet de cast de spanning feilloos op te bouwen. Toegegeven, het is iets onderhoudender voor wie een beetje in de autosport is geïnteresseerd, maar zelfs zonder er veel vanaf te weten, geven de shots van de wagens, de spanning op de weg, en de vermoeidheid van de chauffeurs een meeslepend verhaal.

In de achtergrond verweven zit een stukje romantiek tussen Lisa Belgetti (Elga Andersen) en Delaney, en die rode draad helpt de intrige zeker vooruit.

FFG: The Ipcress File (1965)

In London, a counter espionage agent deals with his own bureaucracy while investigating the kidnapping and brainwashing of British scientists.

Regisseur: Sidney J. Furie
Schrijvers: W.H. Canaway & James Doran (scenario), Len Deighton (roman)
Met: Michael Caine, Nigel Green, Guy Doleman
IMDB

Len Deighton is ondertussen een kwieke 86 jaar oud, en Sir Michael Caine is vier jaar jonger. Deighton is de auteur van een grote hoeveelheid spionboeken, waarvan er een aantal zijn verfilmd. Harry Palmer is het hoofdpersonage in de eerste vijf van zijn romans, een cynische anti-held, waaraan Michael Caine in The Ipcress File perfect gestalte gaf.

Caine is ondertussen voornamelijk bekend als de butler van Batman –iets waar hij overig niet rouwig om is– maar heeft ondertussen al een bijzonder verscheiden carrière gemaakt. The Ipcress File komt uit de periode waarin hij volop begon door te breken (al was hij al een hele tijd bezig), met films zoals ook Zulu, Alfie en Gambit. Na het succes van The Ipcress File zou Caine trouwens nog een paar keer in huid van Palmer kruipen. Grasduin gerust eens in de carrière van de acteur, die momenteel weer in het middelpunt van de belangstelling staat voor zijn rol in Youth, de nieuwe film van regisseur Paolo Sorrentino (La grande bellezza, Il Divo, Le conseguenze dell’amore).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Ui5ec35Toc4&w=420&h=315]

The Ipcress File is een spannende actiefilm –al beantwoord die actie helemaal niet aan wat we daar nu onder verstaan– met fantastische fotografie. De camerastandpunten zijn bijzonder creatief en uitgekiend, en bieden een absolute meerwaarde aan de film.

Gaat dat zien!

Antiviral (2012)

In a blackly satirical near future, a thriving industry sells celebrity illnesses to their obsessed fans. Employee Syd March’s attempts to exploit the system backfire when they involve him in a potentially deadly mystery.

Regisseur: Brandon Cronenberg
Schrijver: Brandon Cronenberg
Met: Caleb Landry Jones, Lisa Berry, Sarah Gadon
IMDB

Zo’n intrigerende fotografie, zo’n saaie film.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=XIZb50HiBCo&w=560&h=315]

Antiviral is het langspeelfilmdebuut van Brandon Cronenberg, zoon van David Cronenberg, van wie hij duidelijk een zeker penchant voor het bizarre heeft geërfd. Caleb Landry Jones is uitstekend in de (hoofd)rol van Syd March, een met sproeten bezaaide maar verder spierwitte protagonist die als een levend virus door de film heen zwalpt.

Het verhaal is te complex om te vertellen, en te traag om boeiend te vinden. De film is intrigerend, maar niet boeiend genoeg.