Categorie: recensies

rendez-vous

[Wie de jaren ’80 bewust heeft meegemaakt, begrijpt ongetwijfeld de associatie uit de titel van dit stukje.]

Tijdens (of vlak voor) de kerstvakantie had ik met Henri naar Madama Butterfly (Puccini) geluisterd. Of toch naar de Act I en het eerste deel van Act II. Niet altijd gemakkelijk om de verhaaltjes te vereenvoudigen, en dan nog: twee verliefde mensen, worden gescheiden, er is een kindje, papa komt kindje halen, mama sterft (eugh tragisch, ik weet het, maar herlees eens de gebroeders Grimm of Charles Perrault).
Henri wilde in elk geval de opera horen, en ik moest hem op tijd waarschuwen als de mevrouw ging sterven, want daar moest ik stoppen. Hij heeft er nog een paar keer naar gevraagd, maar hij wou absoluut de sterfscène niet horen. Fair enough.

(BTW de versie die ik heb is dezelfde waarvan een fragment te horen is in de film Fatal Attraction, met Pavarotti, Freni, von Karajan, & de Wiener Philharmoniker)

opera

Vandaag heb ik The Poisoned Kiss (Vaughan Williams) opgelegd. Onmiddellijk een hit. Hij kreeg de keuze om ofwel een beetje naar de opera verder te luisteren, ofwel om nog wat naar tv te kijken. Geen twijfel: de opera. (En hij is nogal gehecht aan zijn tv-minuten: een paar minuten (letterlijk) ’s ochtends, en een kwartiertje ’s avonds.)

En nu mag ik dit verhaaltje vertellen:

Once upon a time a young magician and a young Empress hoped to marry, but her parents forbade the match. Both young people married others. But the magician, Dispacus, hot for revenge against the Empress, whom he wrongly blamed, brought up his only daughter, Tormentilla, on poisons, so that the first man she kissed would die. He knew that the Empress had a son and he planned that his daughter should be the cause of her son’s death.
The Empress, cleverer than he, knew of this and brought up her son, Amaryllus, on antidotes, so that when fate brought the young people together and inevitably made them fall in love, the first kiss was not fatal, though at first it seemed so, for Amaryllus fainted from pure joy. When he was brought home he did nearly die from the pain of being separated from his love.
Eventually the Empress relented and allowed Tormentilla to see him. Amaryllus’s happiness was so great that his mother was touched to the heart. She summoned Dispacus –long a widower as she had long be a widow– and all differences were healed. Not only did he and the Empress marry, but also her ladies-in-waiting married his hobgoblins. The prince, of course, married Tormentilla, while her faithful companion, Angelica, married his friend and squire, Gallanthus. And they all lived happily for ever after.

Als dat geen sprookje is.

reflections

By sheer coincidence I’d found out yesterday that the Bijloke had a concert scheduled –that same night– by the Cello Octet Conjunto Ibérico. The fact that the concert hall is only minutes away from where I live, quickly removed any doubt that might have been there re: attending the performance.

The architecture of the building itself is still impressive, though the room acoustics tend to be rather bland (even though a lot of research went into improving this). Last time I’d been there, was for the Kronos Quartet performance on their Nuevo tour (in 2002, see also this entry). From the first notes on, the Cello Octet performance promised to become equally good.

Unfortunately the instruments were electronically amplified, and there was a tape accompanying the cellos to fill in for any missing instruments. Completely unnecessary as the performance and sound of the eight cellos proved to be powerful and diverse enough to handle all melody and rythm, but also a bit annoying since –due to the difference in prerecorded sound and the warmth of the live cellos– this made the tape tracks float in front and superimposed on the rest of the performance. Bit of a shame, really.

Unfortunately things got rather bad during Attack and Fall (from the opera Akhnaten). Even though it might have been the intention of Philip Glass to make the music seem chaotic and overwhelming, the chaos was uncontrolled and the sound cacophonic. Fortunately this was due to a technical error, which was corrected in time for the second part from Akhnaten (after the break).

Apart from that, the performance was very good. The Octet gave prime renditions of e.g. parts from The Secret Agent and the String Quartets, and an overall impressive Funeral of Amenothep (a second piece from Akhnaten). At the end we received an encore, introduced by the charismatic Spanish conductor, Elias Arizcuren (in flawless Dutch, no less): Met zulk een prachtige stemmen kunnen we natuurlijk geen kleine stukjes brengen. Dus u krijgt de hele Funeral opnieuw. (With such beautiful voices [referring to the seven singers necessary for the bits from Akhnaten] it is quite impossible to perform a smaller piece. Therefore we bring you the entire Funeral again.). Yes, please.

(De Bijloke offers quite a few concerts by contemporary composers. I’ll try to up the frequency of my visits.)

album cover
Glass reflections
Cello Octet Conjunto Ibérico
» buy the album @ amazon UK

Conducted by Elias Arizcuren
Cellists: Robert Putowski, Artur Trajko, Kepa de Diego, Atie Aarts, Hanneke van de Bund, Esther Iglesias, Fanny Bray, Mikolaj Palosz
Singers: Astrid Lamers, Ilona Stokvis, Ronald Aijtink, Martijn de Graaf Bierbrauwer, Robert Kops, Bert Visser, Jean-Paul van Spaendonk

Programme included:
Parts from The Secret Agent
Façades
Attack and Fall (from Akhnaten)
-break-
Parts from String Quartets 1 & 2
Symphony for eight
Funeral of Amenhotep (from Akhnaten)

reflections

“Hier papa, dat is voor jou.” Henri kwam net terug van het toilet in de Buddha Bar waar we vanmiddag gingen eten (de Handelbeurs is gesloten wegens renovatie). Een korte blik op de Week Up die hij in mijn handen stopte, en het ding ging op een hoek van de tafel. Erm wacht. Ik had nog net een bekende foto gezien: de cover van Cello Octet Conjunto Ibérico – Glass Reflections.

Om 19u15 was ik in de Bijloke; ik had in het naar huis komen, in de vroege namiddag, gauw een ticket gekocht. De concertzaal van de Bijloke is een juweeltje wat architectuur betreft; akoestisch klinkt het nogal vlak. Ik was er al eerder geweest, voor een concert van Kronos Quartet, vorig jaar (of is het al twee jaar geleden), naar aanleiding van de release van hun Nuevo CD. En dat was me uitstekend bevallen.

de stedelijke concertzaal in de bijloke

Het Cello Octet moest er duidelijk niet voor onder doen, dat bleek al bij de eerste tonen van The Secret Agent. Philip Glass en cello, zalige combinatie. Alleen jammer dat: (1) de instrumenten electronisch versterkt werden (liever unplugged voor mij) en (2) er bovendien nog een tape meespeelde om de ‘ontbrekende’ instrumenten in te vullen. Die instrumenten waren bovendien absoluut niet noodzakelijk voor de composities, en leken te zweven boven en vóór de klanken van de cello’s uit.

Helemaal jammer werd het op het einde van het eerste deel, tijdens Attack and Fall uit de opera Akhnaten. Hoewel het de bedoeling is/was van Glass om het geheel een beetje chaotisch en overdonderend te laten overkomen, werd de geluidschaos absoluut niet beheerst, en hoorde het stuk als een ongecontroleerde geluidsbrij. Gelukkig werd aan het geluidstechnisch euvel verholpen voor het einde van het tweede gedeelte.

Voor de rest viel er niets op aan te merken, integendeel. Het Cello Octet zette schitterende uitvoeringen neer van o.a. stukken uit The Secret Agent en de Strijkkwartetten, en een al helemaal impressionante Funeral of Amenothep (ook uit Akhnaten). Aan het einde kregen we een encore, door de Spaanse dirigent, Elias Arizcuren, in perfect Nederlands ingeleid: Met zulk een prachtige stemmen [voor de delen uit Akhnaten werd het Cello Octet bijgestaan door 7 zangers] kunnen we natuurlijk geen kleine stukjes brengen. Dus u krijgt de hele Funeral opnieuw.

Meer!