rendez-vous

[Wie de jaren ’80 bewust heeft meegemaakt, begrijpt ongetwijfeld de associatie uit de titel van dit stukje.]

Tijdens (of vlak voor) de kerstvakantie had ik met Henri naar Madama Butterfly (Puccini) geluisterd. Of toch naar de Act I en het eerste deel van Act II. Niet altijd gemakkelijk om de verhaaltjes te vereenvoudigen, en dan nog: twee verliefde mensen, worden gescheiden, er is een kindje, papa komt kindje halen, mama sterft (eugh tragisch, ik weet het, maar herlees eens de gebroeders Grimm of Charles Perrault).
Henri wilde in elk geval de opera horen, en ik moest hem op tijd waarschuwen als de mevrouw ging sterven, want daar moest ik stoppen. Hij heeft er nog een paar keer naar gevraagd, maar hij wou absoluut de sterfscène niet horen. Fair enough.

(BTW de versie die ik heb is dezelfde waarvan een fragment te horen is in de film Fatal Attraction, met Pavarotti, Freni, von Karajan, & de Wiener Philharmoniker)

opera

Vandaag heb ik The Poisoned Kiss (Vaughan Williams) opgelegd. Onmiddellijk een hit. Hij kreeg de keuze om ofwel een beetje naar de opera verder te luisteren, ofwel om nog wat naar tv te kijken. Geen twijfel: de opera. (En hij is nogal gehecht aan zijn tv-minuten: een paar minuten (letterlijk) ’s ochtends, en een kwartiertje ’s avonds.)

En nu mag ik dit verhaaltje vertellen:

Once upon a time a young magician and a young Empress hoped to marry, but her parents forbade the match. Both young people married others. But the magician, Dispacus, hot for revenge against the Empress, whom he wrongly blamed, brought up his only daughter, Tormentilla, on poisons, so that the first man she kissed would die. He knew that the Empress had a son and he planned that his daughter should be the cause of her son’s death.
The Empress, cleverer than he, knew of this and brought up her son, Amaryllus, on antidotes, so that when fate brought the young people together and inevitably made them fall in love, the first kiss was not fatal, though at first it seemed so, for Amaryllus fainted from pure joy. When he was brought home he did nearly die from the pain of being separated from his love.
Eventually the Empress relented and allowed Tormentilla to see him. Amaryllus’s happiness was so great that his mother was touched to the heart. She summoned Dispacus –long a widower as she had long be a widow– and all differences were healed. Not only did he and the Empress marry, but also her ladies-in-waiting married his hobgoblins. The prince, of course, married Tormentilla, while her faithful companion, Angelica, married his friend and squire, Gallanthus. And they all lived happily for ever after.

Als dat geen sprookje is.