She’s Funny That Way (2014)

On the set of a playwright’s new project, a love triangle forms between his wife, her ex-lover, and the call girl-turned-actress cast in the production.

Regisseur: Peter Bogdanovich
Schrijvers: Peter Bogdanovich, Louise Stratten
Met: Imogen Poots, Owen Wilson, Jennifer Aniston
IMDB

Wie mij een beetje volgt, weet ondertussen al dat ik niet meteen een fan ben van accenten in films (vooral dan van dat Russisch-Engels). Imogen Poots spreekt de hele tijd met een zwaar New Yorks accent… en dat werkt ongelooflijk goed in deze film. Poots is overigens fantastisch in haar (hoofd)rol van Isabella Patterson, zwaar in contrast met de over- én underacting van pakweg Jennifer Aniston. Poots, nu 26, zag ik recent nog als twintigjarige in Cracks, in een understated en weinig belovende rol. Het feit dat zij dit leeghoofdig vehikel van de totale ondergang kan redden, maakt dat ik misschien toch maar eens wat andere films (met haar erin) moet bekijken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tjQqJwpYwN8&w=560&h=315]

Voor de rest is deze ietwat bizarre film een mengeling van slapstick en screwball en een slecht scenario –zonde van het talent.

Cracks (2009)

A look at the lives and relationships among girls at an elite boarding school.

Regisseur: Jordan Scott
Schrijvers: Ben Court, Caroline Ip & Jordan Scott (scenario); Sheila Kohler (roman)
Met: Eva Green, Juno Temple, María Valverde, Imogen Poots
IMDB

Voor haar debuut schreef regisseur Jordan Scott mee aan de bewerking van de roman van Sheila Kohler. Dat brengt het totale aantal, op drie schrijvers. Voeg daarbij nog eens de ontluikende cast van Juno Temple, María Valverde en Imogen Poots, en de neurotische typecasting van Eva Green, die sinds haar debuut in Bertolucci’s The Dreamers voor zichzelf meteen het archetype van de juffrouw-met-een-serieuze-hoek-af heeft gestalte gegeven. En dan mag een mens al eens verwachten dat zo’n film toch iets of wat om het lijf zal hebben (figuurlijk dan –haha).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tU2xyM_2jIE&w=560&h=315]

Helaas. Er wordt nog net geen David-Hamiltionaase vaseline op de lens gesmeerd, maar voor de rest is dit licht verhaaltje van een paar puberende meisjes een excuus om paar twintigjarige deernes in epoque kledij (en “in various states of undress“) op het scherm te laten flaneren. Veel is er voor de rest niet aan, toch niets wat u al in zovele andere films op (veel) betere manier hebt gezien.