Categorie: recensies

Pay the Ghost (2015)

A professor frantically searches for his son who was abducted during a Halloween parade.

Regisseur: Uli Edel
Schrijvers: Tim Lebbon (roman), Dan Kay (scenario)
Met: Nicolas Cage, Sarah Wayne Callies, Veronica Ferres
IMDB

Uli Edel heeft een resem tv films gemaakt, waaronder het drie uur durende gedrocht Ring of the Nibelungs, maar die ons in 2008 ook The Baader Meinhof Complex heeft geschonken. Met deze Pay the Ghost daalt hij weer een paar treden.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=WPhCcc6EWVo&w=560&h=315]

Jongetje wordt ontvoerd door een boze geest, en de vader gaat het jongetje terughalen. We kennen de synopsis van Insidious, Poltergeist en in de mythe van Orpheus en Eurydice. In de versie van Edel, wordt die niet meer dan een afgezaagde flodder, waarin niets van aankleding zit voor die synopsis. Nicholas Cage lijkt (alweer) niet verder te kunnen dan zijn gebruikelijke acteertrucjes, de personages worden gedurende het anderhalf uur van de film nauwelijks uitgediepte, en de spanning, tsja… het is bijna een kinderfilm geworden.

The Subjects (2015)

Eight strangers go into a locked room for clinical trials on a new drug that gives them superpowers.

Regisseur: Robert Mond
Schrijver: Robert Mond
Met: Paul O’Brien, Charlotte Nicdao, Emily Wheaton
IMDB

Maar allez. Zoveel potentieel, heletegans om zeep geholpen door één personage: Giggles (Frank Magree). Het karikaturaal gezeik van Giggles kiepert de film zonder meer de vuilbak in. Waar Giggles in het begin even voor een aanvaardbare –maar nog steeds zeer irritante– hyperbolische karikatuur van een neanderthaler staat, doet hij voor de rest van de film niets anders dan op uw zenuwen werken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=8xt1pR03x-w&w=560&h=315]

De premisse is nochtans interessant: acht mensen nemen een pil die hen nietsvermoedend super powers geeft, en ze weten niet hoe ze daar mee moeten omgaan. Ze werken zichzelf en de andere in de verdoemenis, ze worden jaloers op elkaars krachten, etc.

Er zitten zoveel kansen in de synopsis, maar het wordt helaas niet uitgewerkt. Hopelijk maakt iemand hier nog eens een deftige film van. Misschien had Mond het scenario aan iemand anders moeten overlaten?

The Sand (2015)

After an all-night graduation beach party, a group of hung-over twenty-somethings awake to a beating sun, and a seemingly carnivorous beach that devours anything with a heartbeat that touches the sand.

Regisseur: Isaac Gabaeff
Schrijvers: Alex Greenfield, Ben Powell
Met: Cleo Berry, Bryan Boone, Brooke Butler
IMDB

The sand is lava! U kent het wel, dat kinderspelletje, waarbij de grond zogezegd lava is, waardoor de kinderen niet met de voeten aan de grond mogen komen om van de ene naar de andere plaats te komen? Wel, in The Sand is het strandzand lava. Met dien verstande dat het geen lava is, maar één of andere mensenetend gedoe, dat de toevallige passant verorbert.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=3JNe6iBWcwI&w=560&h=315]

Er zitten een paar magere en slecht uitgevoerde special effects in deze film, maar dat stoort eigenlijk niet zo erg. Vervelender is dat de ganse film vanuit slechts één premisse vertrekt, en dat die beduidend saai wordt uitgevoerd.

Alle clichés worden uit de kast gehaald, van de in zuinige bikini’s gehulde juffrouwkes tot de ongelovige strandwacht –die natuurlijk zelf verorberd wordt. En dat is het zowat.

De acteerprestaties zijn niet helemaal slecht. Vooral Brooke Butler doet haar best. We hadden Butler al eerder gezien, in het guitige All Cheerleaders Die, waarin ze vooral wordt herinnerd voor de scène waarin ze in haar ondergoed van het ene huis naar het andere wandelt. Mooi in beeld gebracht trouwens, die scène (al moet ge al een grote oender zijn om zoiets naar de kloten te helpen). Maar goed, ook in deze The Sand steekt ze boven het gemiddelde uit. Maar of dat genoeg is om de film te bekijken…

Circle (2015)

Held captive and faced with their imminent executions, fifty strangers are forced to choose the one person among them who deserves to live.

Regisseurs: Aaron Hann, Mario Miscione
Schrijvers: Aaron Hann, Mario Miscione
Met: Julie Benz, Mercy Malick, Carter Jenkins
IMDB

Gedurende 87 minuten worden vijftig onbekenden één per één geëlimineerd, tot er eentje overblijft. Als dat wat saai klinkt, dan is het omdat het saai is.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=PKeK_FojB-A&w=560&h=315]

De bedoeling was ongetwijfeld om een soort doorsnede van de hedendaagse mensen te maken, de homo-hater, de bedrieger, de lamme goedzak, de immigrant, etc. en daar dan één of andere moraliteit aan te verbinden. Circle draait echter uit op een voorspelbare, cliché-gevoede brij.

Nee, dank u, maar toch niet.

5 to 7 (2014)

An aspiring novelist enters into a relationship with a woman, though there’s just one catch: She’s married, and the couple can only meet between the hours of 5 and 7 each evening.

Regisseur: Victor Levin
Schrijver: Victor Levin
Met: Anton Yelchin, Bérénice Marlohe, Olivia Thirlby
IMDB

Anton Yelchin is Brian, een schrijver die voorlopig een halve muur vol afwijsbrieven heeft voor de schrijfsels die hij probeert te publiceren in magazines van Variety over The Atlantic tot The New Yorker. Brian ontmoet Arielle (Bérénice Marlohe), en het koppel wordt verliefd. Arielle is evenwel getrouwd –met kinderen– en hun relatie kan enkel plaatsvinden tussen 5 en 7 ’s avonds.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=XiALAzGRcZ8&w=560&h=315]

5 to 7 is het niet onaardige debuut van regisseur Victor Levin, met een heel geslaagde bijrol voor de anders onuitstaanbare Glenn Close (als moeder van Brian). De personages worden heel geloofwaardig neergezet, ondanks de heel onwaarschijnlijke situatie —it must be a French thing— waarin de partners op de hoogte zijn van elkaars minnaars. Het klinkt allemaal zeer romcom, maar naarmate het verhaal zich ontwikkelt, wordt het eigenlijk bijzonder pijnlijk en tragisch.

Er zitten een paar intrigerende cameo’s in de film, van de recent overleden activist Julian Bond en restauranthouder Daniel Boulud tot New Yorker editor David Remnick. En natuurlijk de fragmenten uit Truffaut Jules et Jim. Truffaut is ook waaraan Levin zich duidelijk wil spiegelen –of toch waardoor hij zich laat inspireren– al mist de film daarvoor (of daardoor) voeling in het heden. Er zitten een pak verveldende citaten en clichés in de film, maar waar Levin absoluut in slaagt, is in het overbrengen van de Franse paradox van afstandelijkheid, de scheiding tussen het private en het publieke leven.

Infini (2015)

An elite ‘search and rescue’ team transport onto an off-world mining-facility to rescue Whit Carmichael, the lone survivor of a biological outbreak.

Regisseur: Shane Abbess
Schrijvers: Shane Abbess, Brian Cachia
Met: Daniel MacPherson, Grace Huang, Luke Hemsworth
IMDB

Neeeeeeeee! (Loopt luid gillend weg.)

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=s4l_lHGMhlw&w=560&h=315]

We gaan eens moeilijk doen. Iets met tijd, en tijdlapsus en verschillende tijdsverlopen en tien seconden hier is eigenlijk een week ginder en dan ‘springen’ we naar die andere plaats en dan zit daar een virus en worden we allemaal zot en agressief en eigenlijk is het een alien entity en dan komen we terug en is er gelijk blijkbaar niets gebeurd.

Voila. Ik heb u 110 minuten van uw leven gered. Te vermijden.

Momentum (2015)

Alex, a mysterious thief, is pulled in by her former partner for one last heist. She quickly finds it was never just about the diamonds. A brutal murder sparks a cat and mouse chase between Alex and a master assassin. Now she must uncover the lies behind the heist and discover the secrets behind the men who have made her a target.

Regisseur: Stephen S. Campanelli
Schrijvers: Adam Marcus, Debra Sullivan
Met: Olga Kurylenko, James Purefoy, Morgan Freeman
IMDB

Een generische spion-thriller-actiefilm die ik eigenlijk interessanter vond dan Spooks, maar creativiteit, inventiviteit en originaliteit mist om zich te laten opvallen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Vbr2S2o507Q&w=560&h=315]

Het langspeelfilm debuut voor Campanelli, die zijn sporen al heeft verdiend als cameraman, en dat is eraan te zien. Momentum is een wervelende en onderhoudende film, maar ziet, ik ben hem al vergeten.

The Diabolical (2015)

Madison, a single mother, and her children, are awoken nightly by an increasingly strange and intense presence. She seeks help from her scientist boyfriend Nikolai, who begins a hunt to destroy the violent spirit that paranormal experts are too frightened to take on.

Regisseur: Alistair Legrand
Schrijvers: Luke Harvis, Alistair Legrand
Met: Ali Larter, Max Rose, Chloe Perrin
IMDB

Er is eigenlijk niets mis met The Diabolical, tot het einde, dat de ganse film, nee, niet als een kaartenhuisje ineen laat vallen, maar plots op een veel te onaangekondigde manier een geheel andere wending bezorgd. Een wending die best interessant was geweest, maar, vermoedelijk door gebrek aan ervaring van de regisseur en de schrijvers, zonder enige creativiteit in een zwaarmoedig hellegat wordt gestampt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=-rdKYbCPfYc&w=560&h=315]

De film begint als een Halloweenwaardige horror, met een huis vol merkwaardige fenomena, een moeder die verliefd is op de leraar van haar zoon, en twee arme bloedjes van kinderen, waarvan er eentje een soortement band heeft opgebouwd met het fenomeen in kwestie. De film bouwt geleidelijk aan naar een climax, maar dan springt het thema plots van horror naar science fiction, en zelfs al werden beide genres in het verleden reeds heel geslaagd met elkaar in contact gebracht, hier wordt de nieuwigheid als een deus ex-machina voor een veel te overgehaaste plotafwikkeling opgeroepen.

En het is zo godverdomme spijtig, want er zat echt een goede film in.

The Final Girls (2015)

A young woman grieving the loss of her mother, a famous scream queen from the 1980s, finds herself pulled into the world of her mom’s most famous movie. Reunited, the women must fight off the film’s maniacal killer.

Regisseur: Todd Strauss-Schulson
Schrijvers: M.A. Fortin, Joshua John Miller
Met: Taissa Farmiga, Malin Akerman, Adam DeVine, Nina Dobrev
IMDB

The Final Girls, het langspeelfilm debuut van Todd Strauss-Schulson, is een eerbetoon aan het slasher genre, meer bepaald aan de films uit de jaren 80. Als de namen Michael Myers, Jason Voorhees of Freddy Krueger een belletje doen rinkelen of als u ooit één van de Halloween, Friday the 13th of A Nightmare on Elm Street films hebt gezien, dan zal deze film u weinig verrassend overkomen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zreNh78kTjg&w=560&h=315]

The Final Girls is een brave, bijna gezinsvriendelijke versie van het slasher genre, waarin alle clichés op een propere manier aan elkaar worden geregen, gelijk de plastieken parels in het maak-zelf-uw-halsketting-setje van uw dochter.

Taissa Farmiga –die zich liet opmerken in de serie American Horror Story– speelt Max, die haar moeder, scream queen Nancy (gespeeld door Malin Akerman), verloor in een auto-ongeval. Tijdens een vertoning van haar moeders meest bekende film, Camp Bloodbath, wordt ze met een paar vrienden in de film euh… gezogen. Het opzet van de film is om terug uit de film te geraken, maar dat kan alleen als de final girl, het typische laatst levende meisje in de slasher, de slechterik kan overwinnen.

Als u goed bekend bent met het genre, zal de film u weinig boeiends bijbrengen. Als dit een introductie is, dan kan u genieten van de betere film uit het genre. Heel opvallend is de zorgzame manier waarop Strauss-Schulson de scènes in beeld heeft gebracht, en de moeite die de acteurs hebben genomen om zich in te leven in hun rol.

Knock Knock (2015)

When a devoted husband and father is left home alone for the weekend, two stranded young women unexpectedly knock on his door for help. What starts out as a kind gesture results in a dangerous seduction and a deadly game of cat and mouse.

Regisseur: Eli Roth
Schrijvers: Eli Roth, Nicolás López & Guillermo Amoedo (scenario); Anthony Overman & Michael Ronald Ross (verhaal)
Met: Keanu Reeves, Lorenza Izzo, Ana de Armas
IMDB

En hier zijn Eli Roth, Guillermo Amoedo, Lorenza Izzo en Ignacia Allamand opnieuw. Na The Green Inferno brengt Roth opnieuw een tribute aan andere film, deze keer Death Game van Peter Traynor uit 1977. Enfin, tribute: het is eigenlijk een geüpdatet remake. Scream Queen Colleen Camp heeft zelfs een bijrolletje in de film, terwijl ze één van de hoofdrollen vertolkte in het origineel.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ti6S3NZ5mKI&w=560&h=315]

Het goede nieuws: Lorenza Izzo en Ana de Armas spelen heel overtuigend.

Het slechte nieuws: Keanu Reeves is vergeten hoe hij moet acteren. Mogelijks was hij helemaal ondersteboven van de wulpse naaktheid van de twee actrices, maar zelfs als brave huisvader kan hij niet meer dan een halfslachtige poging ondernemen tot Jim Carrey’s The Claw uit Liar Liar.

Vervang Reeves door een andere acteur, haal er wat misplaatste slapstick uit, en dit had een uitstekende film kunnen zijn. Maar nu dus niet.