concerten 200602

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Pink Floyd: de herontdekking van de Waanzin / 03-02-2006 / De Bijloke, Gent / ****
    Verfrissend, verrassend, grappig. (bespreking)
  2. Rawfishboys: Joachim Badenhorst en Brice Soniano / 05-02-2006 / Opatuur / **(*)
    Intieme jazz met dit duo. Ik heb het nog nooit zo stil geweten bij Opatuur. Vooral expressief sterk (niet hun beste concert). (bespreking)
  3. Pierre Van Dormael en Reggie Washington / 12-02-2006 / Opatuur / **(*)
    Rasmuzikanten met een meeslepende set (bespreking)
  4. Mâäk’s Spirit / 16-02-2006 / Vooruit / ***
    Een paar oren te weinig; een muziek die eroma vraagt gezien te worden, zodat je goed de muziek kan volgen met oren én ogen. (bespreking)
  5. Peter Beets, Sjoerd Dijkhuizen, en Jos Machtel / 19-02-2006 / Opatuur / **(*)
    Zeer geslaagd, uptempo, bebop. (bespreking)
  6. Badenhorst-Schumacher-Demuth / 21-02-2006 / Hot Club de Gand / *
    Een tamelijk inspiratieloos optreden, waarin Badenhorst met kop en schouders boven de rest van het trio uitstak.
  7. Erwin Vann & Jozef Dumoulin / 26-02-2006 / Opatuur / ***
    Hm. Dit deed mij terugdenken aan de goede synthesizermuziek uit de jaren ’80-’90. Een heerlijk én makkelijk te volgen orkest, al kan ik mij indenken dat het even schrikken was voor de mensen die een traditionele jazz-pianist hadden verwacht. Ik had het niet willen missen.

(concerten vorige maand)

boeken 200602

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. De helaasheid der dingen / Dimitri Verhulst / 2006 / **
    Twee sterren, met veel goede wil. Er zitten soms echt prachtige stukken proza in dit boek, en als u het echt postief wil zien, dan is dit een schelmenroman. In werkelijkheid gaat dit over een man die er maar niet in slaagt zijn verleden achter zich te laten, hoewel hij er al lang mee gebroken heeft. De ganse roman gaat over de verheerlijking van de marginaliteit (dat zijn de échte mensen), waarna de auteur in de laatste bladzijden aangeeft dat hij eigenlijk ook al binnengetreden is in de burgelijke maatschappij. Verhulst is verschikkelijk hautain in zijn beschrijving van de gebeurtenissen, om zich op het einde te schamen voor zijn achtergrond. Het is eenzelfde gezwets als we ook bij Naegels hebben aangetroffen in Los (met een iets andere thematiek). Hij zit er te dicht op, zoals men pleegt te zeggen. De nieuwe Vlaamse klei?
  2. Indelible / Karin Slaughter / 2004 / *(*)
    Een verschil en een parallel. Een verschil van man vs vrouw; Lee Child vs Karin Slaughter; loner vs duurzame relatie. De parallel met Jilliane Hoffman: het vrouwelijke hoofdpersonage werd in het verleden verkracht. Er zijn meer ‘verschillen en parallellen’, maar ik heb geen zin in een vergelijkende literatuurstudie. In elk geval: ik verkies Child boven Slaughter.
  3. Kostbaar bezit / Naema Tahir / 2006 / 0
    Tijdverlies was een betere titel geweest. Tenzij u een fervent fan bent van soft porn chiclit laat u deze misschien maar beter liggen.
  4. Solaris / Stanislaw Lem / 1970 / **
    Een beetje verouderd misschien, maar zeker leesbaar ondanks de soms wat saaie pseudo-wetenschappelijk-filosofische uitwijdingen. Een verdiende klassieker in elk geval. (En eigenlijk wel meer waard dan de twee sterren die ook Verhulst gekregen heeft.)

(boeken vorige maand)

Three Times

de DVDThree Times (ofte Zui hao de shi guang) is een mooie maar naar het einde toe wat saaie film. Maar daarmee is lang niet alles gezegd.

Oorspronkelijk had regisseur Hou Hsiao-hsien het idee opgevat de driedelige film ook door drie verschillende regisseurs te laten maken. Door allerlei problemen liep het project evenwel vertragingen op, waardoor de subsidies in het gedrang kwamen. Om die subsidies niet mis te lopen, heeft Hsiao-hsien dan maar beslist de drie luiken zelf te maken. In recordtempo, want de film werd in amper 2,5 maand ingeblikt.

De rode draad in het drieluik is de liefde en de problemen die haar omringen. Dit thema wordt geplaatst in drie verschillende tijdsperiodes, waarbij de hoofdrollen worden gespeeld door steeds dezelfde twee acteurs, wat sterk bijdraagt tot de continuïteit van de film.

Het eerste deel, de tijd van liefde, is meteen ook het sterkste (sleutelwoord: herinnering). Het is een stylistisch juweeltje, dat zeer tastbaar en associatief de fragiliteit maar ook de vastberadenheid van de liefde portreteert.

still from the movieHet verhaal is gebasserd op Hsiao-hsiens eigen ervaringen: net zoals in de film heeft ook hij een vrouw aangeschreven toen hij van het leger terugkwam. In tegenstelling tot het verhaal in de film, werd zijn tweede brief echter beantwoord door een man, die zich voorstelde als de verloofde van de vrouw die hij schreef, met het uitdrukkelijke verzoek zijn verloofde niet langer lastig te vallen.

In dit eerste deel speelt ook de soundtrack een belangrijke rol. Zowel Smoke Gets In Your Eyes (The Platters) als Rain and Tears (Aphrodite’s Child: Vangelis en Demis Roussos) komen hier volledig tot hun recht, zonder ook maar enige hint van melodramatisch cliché. Vermoedelijk speelt daarin het cultuurcontrast een rol, maar ook de exceptionele fotografie is een doorslaggevende factor.

Het tweede deel, de tijd van vrijheid, speelt zich af in 1911 (sleutelwoord: tragedie). Dit gedeelte van het verhaal werd geconcipieerd als een stomme film, al werd dat eerder ingegeven door praktische redenen. In die tijd sprak men immers een nu verouderde vorm Chinees (klassiek Mandarijns), wat betekende dat de acteurs eerst die taal zouden moeten leren. Omdat daar geen tijd voor was (omwille van de subsidies), besliste de regisseur dit onderdeel tot een stomme film te verwerken, en de dialoog op pancartes tussen de shots door te tonen. Er loopt wel een soundtrack mee, zodat u niet gespannen in een stille zaal hoeft te zitten. Bijzonder aan die soundtrack is dat die wel deel blijkt uit te maken van de film, wanneer blijkt dat de vrouwelijke hoofrol de gezongen gedeeltes voor zich neemt.

still from the movieEen tijd voor de jeugd is de titel van het derde deel (sleutelwoord: communicatie). Het is een radicale breuk met wat vooraf ging, zowel visueel als auditief. De geluiden en de rusteloosheid van de stad zijn omnipresent, en gunnen de kijker geen moment rust. Het zijn dan ook die overvloed aan informatie en de onafwendbaarheid van miscommunicatie die in dit deel centraal staan. De personages worden tot radeloosheid gedreven, en lijken amper zelf de weg te vinden in hun eigen leven, laat staan in de driehoeksverhouding waarin ze eigenlijk alledrie een passieve rol spelen.

Een meesterwerk is Three Times niet geworden. Jammer, want het eerste deel is wél een parel van een (kort)film. Wij zijn daarom eigenlijk best benieuwd naar hoe de film er had uitgezien indien hij was gemaakt zoals oorspronkelijk bedoeld: een samenwerking tussen drie regisseurs.

En indien het nog niet duidelijk was: deze film moet het niet van de actie hebben, maar bevat tal van lange, uitgesponnen scènes, waarin de nadruk op beleving en stylistiche fotografie ligt. Is dat uw ding, dan staan u twee overheerlijke uren te wachten.

Three Times (ofte Zui hao de shi guang) van Hou Hsiao-hsien, te zien in Studio Skoop (Sint-Annaplein).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

jazz vorige week

Voor de voorbije week had Gentblogt u maar liefst twee jazz optredens getipt. En te oordelen naar de volle zalen, waren de liefhebbers het met hen eens.

Pierre Van Dormael en Reggie Washington (vi)Zondag zaten we met z’n allen gezellig rond de tafel bij Opatuur, voor het optreden van Pierre Van Dormael en Reggie Washington. Die zondag werd geplaagd door een smeltende sneeuwval (waaraan u vandaag reeds herinnerd werd met de foto van de dag), zodat niet alleen uw reporter natte schoenen onder tafel mocht steken, maar waardoor ook de muzikanten pas met enige vertraging arriveerden. Geen nood, het concert duurde daardoor gewoon iets langer. Gelukkig maar, want we kregen twee degelijke muzikanten te horen.

Van Dormael kan je misschien nog het beste vergelijken met Pat Metheny, of nog beter John Scofield (die u vorige zomer hebt kunnen zien tijdens het Blue Note Festival). Washington en Van Dormael waren evenwel (nog) niet geheel op elkaar ingespeeld, waardoor er al eens iets verkeerd dreigde te gaan. Wat het publiek hen overigens niet kwalijk nam, want zoals dat dan hoort bij degelijke muzikanten, werd aan een dergelijke dreiging met een kwinkslag ontsnapt. En dat kwam de sfeer alleen maar ten goede. Het publiek hoorde dat het goed was, verzocht beide heren om een encore, en werd prompt op haar wenken bediend. Meer van dat.

Mâäk's Spirit (iii)Waar het bij Opatuur nog om eerder conventionele jazz ging, werden in de Vooruit alle registers opengtrokken om het publiek te overstemmen. Mâäk’s Spirit toert, in het kader van de JazzLabSeries, door de Vlaamse zalen met nieuw werk, gecomponeerd door gitarist Jean-Yves Evrard. Je hebt het gevoel dat je minstens een paar oren tekort komt, schreef Jef Peremans in De Morgen, en beter kan het bijna niet omschreven worden.

De Balzaal van de Vooruit, waar ook Uitgelezen plaatsvindt, was voor de gelegenheid van het podium ontdaan, waardoor de muzikanten op de vloer speelden en het publiek op een halfhoge tribune mocht plaatsnemen. De muziek was versterkt, en dat was misschien een beetje van het goede teveel voor een dergelijke kleine zaal (de Balzaal was dmv een gordijn met de helft verkleind). Maar het geluidsvolume was dan ook wel het enige waar wij over te klagen hadden.

Twee sets werden van elkaar gescheiden door een korte pauze voor de muzikanten, op Eric Thielemans na, die een zeer indrukwekkende drumsolo ten beste gaf. Veel solo’s, veel ‘drive‘, en een zeer goede verstandhouding onder de muzikanten. Geen egotrippers, want bij zo’n complexe muziek is daar geen plaats voor.

Niet iedereen in de zaal was even enthousiast, want zowat een derde van het publiek verliet ijlings de zaal na het laatste nummer. Jammer voor hen, want de overblijvers kregen nog een extraatje waar zowel toehoorders als spelers veel plezier aan beleefden.

Vanavond kan u weer naar Opatuur, voor een optreden van Peter Beets, Ruud Jacobs en Sjoerd Dijkhuizen; dinsdag gaat Gentblogt voor u langs in de Hot Club de Gand; en het volgende concert in de JazzLabSeries is van het Robin Verheyen Quartet (nu: Narcissus). U leest er hier (en daar) meer over.

(Meer foto’s bij flickr: Pierre Van Dormael en Reggie Washington bij Opatuur en Mâäk’s Spirit in de Vooruit)

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Walk the Line

I keep a close watch on this heart of mine
Because you’re mine, I walk the line

Walk the Line is zeker niet een film die je moet gezien hebben. Anderzijds, en met veel meer nadruk dan wat ik eerst verkondigde, zal je maar liever naar Walk the Line gaan kijken dan een heleboel andere films. Al klinkt dat misschien een beetje gratuit.

still from the movie

Walk the Line is een biopic. Het antwoord op de vraag in hoeverre de gebeurtenissen in de film gedramatiseerd werden, moet ik u schuldig blijven, maar weet wel dat voor het scenario van de film beroep werd gedaan op het boek Cash: An Autobiography geschreven door Cash zelf met de hulp van Patrick Carr (redacteur van Country Music magazine).

De film begint heel traditioneel en een beetje wanhopig over de invloed van een tirannieke vader op de jonge Cash. Net wanneer het verhaal dreigt vast te lopen in een al té clichématige biografie, is het vooral Cash’ eerste huwelijk dat vastloopt, terwijl met zijn carrière ook de film een versnelling bijsteekt. Het eerste deel van de film kan dan ook beschreven worden als voornamelijk een brave rock ’n roll-film zoals we die een tiental jaar gelden nog ingelepeld kregen. In het tweede deel wordt het pas echt interessant.

still from the movie

Cash kent twee obsessies: drugs en June Carter. En het is de manier waarop deze driehoeksrelatie in beeld wordt gebracht, die de film net dat ietsje beter maakt dan verwacht. Het blijft een ietwat brave, traditionele film, maar het is tevens een zeer geschikte introductie tot het werk van Johnny Cash. Reese Witherspoon schittert bovendien in de rol van June Carter, meer nog dan Joaquin Phoenix als Johnny Cash.

Beide acteurs hebben de liedjes zelf ingezongen, en dat maakt de soundtrack tot hetzelfde kaliber als de film. Zowel Phoenix als Witherspoon blijken over enig zangtalent te beschikken –de cd is meer dan beluisterbaar, en in de film zijn ze zeer overtuigend. Dat ze in de film zelf zingen, biedt overigens een niet geringe meerwaarde aan hun vertolking op het doek.

Anders wordt het wanneer we de soundtrack vergelijken met opnames van Cash zelf. De aarzeling in de stemmen van Phoenix en Witherspoon wordt dan echt wel duidelijk, net zoals we de overtuigende bezieling van Cash missen. Gelukkig worden we –in het zog van de film– overspoeld met een hele hoop (soms spotgoedkope) Cash cd’s, maar als u bereid bent wat geld uit te geven, kan ik u de box Johnny Cash – The Legend aanraden (te vinden voor minder dan 50 EUR). Deze compilatie werd gereleased in 2005, en biedt een thematisch overzicht (verspreid over 4 cd’s –zeer toepasselijk aan weerszijden zwart) van Cash’ werk (zie ook deze enthousiaste bespreking).

Tijd om nog eens met uw lief naar de cinema te gaan?

Walk the Line van James Mangold met Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon, vanaf woensdag te zien in Kinepolis (Decascoop aan Ter Platen).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

concerten 200601

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Frederik Leroux Quartet / 08-01-2006 / Opatuur, Gent / ***
    Degelijke muziek van een uitstekend quartet. Weinig verrassend misschien, maar des te aangenamer om naar te luisteren.
  2. Robin Verheyen & Harmen Fraanje / 15-01-2006 / Opatuur, Gent / ****
    Schitterend concert, was ik diezelfde avond nogal lovend over.
  3. Anima Eterna: Mozart / 20-01-2006 / De Bijloke, Gent / ***
    Het doet deugd eens een Mozart zonder al te veel franjes te horen. Noten zijn noten en geen gekletter. Cfr het populaire deuntje uit het 21e pianoconcerto waar enige ingehoudenheid de muziek er alleen maar beter op maakt. (Zie ook: twee maal bijloke)
  4. Battistelli – Rota – Stravinsky – Tippett / 24-01-2006 / De Bijloke, Gent / *(*)
    Het werd Tippett – Rota – Battistelli – Stravinsky, en ik vond de vertolking maar flauwtjes en soms haperend. (Zie ook: twee maal bijloke)
  5. Ewout Pierreux & Bart Van Caenegem / 29-01-2006 / Opatuur, Gent / ***
    Een duo in première, op piano en Fender Rhodes. ‘We worden eigenlijk nooit samen gevraagd’, zei Van Caenegem tijdens het concert. Wat een zonde.

films 200601

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Starship Troopers / Paul Verhoeven / 1997 / TV / **(*)
    Een film die ik eigenlijk al te veel heb bekeken, maar ook deze keer slaagde ik er maar niet in naar een andere zender weg te zappen. De ironie, de verdoken kritiek op de USA, en de prachtige special effects (in 1997) maken deze film de moeite waard.
  2. Saw II / Darren Lynn Bousman / 2005 / Kinepolis / *(*)
    Onderhoudende slashermovie; zie ook de bespreking.
  3. Mute Witness / Anthony Waller / 1994 / TV / *
    Ik had mij verwacht aan iets zoals Tesis, maar dat was te hoog gegrepen. De film is een bekijkbaar cliché, maar u mist niets als u hem niet gezien heeft.
  4. Chicken Little / Mark Dindal / 2005 / Kinepolis / *
    Het is niet omdat het voor kinderen is, dat je (ze) om het even welke brol mag voorschotelen (bespreking).
  5. Batoru rowaiaru (Battle Royale) / Kinji Fukasaku / 2000 / DVD / ***
    Fantastische film. In het begin lijkt het onmogelijk om u op om het even welke manier in het verhaal in te leven, maar op het einde blijkt plots alles minstens even goed te hebben gewerk als de originele Star Wars uit de jaren 80. De klassieke muziek en de setting doet bij momenten denken aan A Clockwork Orange (waarvan ik net merk dat hij nog in mijn collectie ontbreekt). Voor minder dan 7,50 EUR in de fnac opgeraapt (3+1 gratis): een goede deal.
  6. Janghwa, Hongryeon (A Tale of Two Sisters) / Ji-woon Kim / 2003 / DVD / **(*)
    Ik twijfel bij mijn beoordeling enkel omdat de film enorm verwarrend is; zodanig verwarrend dat ik ervan overtuigd ben dat bepaalde delen niet kloppen. Schrikwekkend, beangstigend, verrassend, en voorzien van mooie fotografie. Dat op zich kan al tellen.
  7. Gothika / Mathieu Kassovitz / 2003 / DVD / **(*)
    Leuke thriller, onderhoudend, goed afgewerkt. Maar Kassovitz’ Les Rivières pourpres is toch beter.Reeds gezien in 2004

(films vorige maand)

boeken 200601

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Tripwire / Lee Child / 1999 / **
    All American Hero, all American trash. Geslaagde ontspanningslectuur.
  2. Land in zicht / Thomas Siffer / 2005 / ***
    Ik geef toe, ik heb het boek niet gelezen. Hooguit heb ik er wat in gebladerd en bepaalde passages eruit geplukt. Meer hoefde ook niet want gedurende zo’n drie jaar heb ik trouw het verslag van Thomas en Els en Luna (na al die tijd mag ik hen wel met hun voornaam aanspreken) gevolgd. Soms was het gewoon leuk om lezen, soms was het buitengewoon spannend, maar nergens ging het vervelen. De site is nu off-line, en dat vind ik eigenlijk wel jammer, want ik denk niet dat het iemand zou verhinderd hebben het boek te kopen. In elk geval, nog geen 20 EUR voor drie jaar boeiende lectuur vond ik een koopje. Wie van reisverhalen houdt, hoeft niet te twijfelen.
  3. Reus / Annelies Verbeke / 2006 / *(*)
    Zucht. Het debuut was beter. (Mag ik er nu over zwijgen?) Het boek bestaat uit twee delen; deel 1 is zeer genietbaar, maar deel 2 ontspoort geheel. Het is het soort literatuur dat je verwacht van meisjes die pas hun studies Germaanse aan de universiteit hebben aangevangen, en voor wie plots een hele wereld van volwassenheid is opengegaan. De beschrijving van de complexiteit die zulks met zich meebrengt, en de emotionele ontwikkeling, is nog de meest positieve manier waarop je dit boek kan benaderen. Of laat het mij zo stellen: had Verbeke met dit boek gedebuteerd, dan had niemand van haar gehoord. De druk van het succes, overhyped, toedekken met de mantel der liefde, en al die andere clichés die ik zal nalaten te vermelden.
  4. Weerloos / Luc Deflo / 2005 / *(*)
    Pretentieloze ontspanning. Zie ook deze bespreking.
  5. Twee levens. Een kerstnovelle / Stefan Brijs / 2001 / ***
    116 pagina’s, die dankzij de wel erg dunne bladspiegel en dubbele interlinie gemakkelijk tot 40 normale pagina’s kunnen gecomprimeerd worden. Ik ben er nog niet uit in hoeverre het eerste leven belangrijk was voor de appreciatie van het tweede, maar van het tweede verhaal kreeg ik alvast kippenvel (en dan bedoel ik dat niet op een angstwekkende manier). Zeker geen miskoop.

(boeken vorige maand)

weerloos

Weerloos, zo heet het meest recente boek van Luc Deflo. Ik heb het gekocht omdat ik naast de Engelstalige pulp ook best eens wat meer Nederlandstalige nonsens wou lezen, en zie, ik werd op mijn wenken bediend.

Want Deflo gaat het soms wel heel ver zoeken in zijn beschrijvingen (leuk, maar toch):

Het misprijzen droop van die woorden als vet van een verzadigde oliebol. [p. 20]

…of metaforen (de GSM is een…):

De Decker wist niet wat te zeggen. Zijn kwelduivel van de moderne mens rinkelde. [p. 225]

…of eufemismen (dit is Deflo’s beschrijving van seks; ik kwam niet meer bij):

Wietske piepte.

De Perzische kattin zat treurig voor de slaapkamerdeur van haar baasje, zich ervan bewust dat er poezen waren die het veel beter hadden dan zijzelf. Dat kon ze afleiden uit het gelukzalige gekreun achter de deur, waaraan ze met haar scherpe nagels zou blijven krabben totdat ze door het hout heen was. [p. 240]

Maar Weerloos is een best onderhoudende roman, en bevat de nodige elementen om er vaak dik de spanning in te houden. Het is bovendien veel minder pretentieus dan Johanna Spaeys onzinnige debuut, en draait met veel plezier mee op de dolle marketingmolen. Misschien lees ik het tweede deel van deze nieuwe reeks (Cel 5) ook nog wel.

twee maal bijloke

Vorige week mocht ik genieten van Jos van Immerseel en Anima Eterna, terwijl het er eergisteren eerder stuntelig aan toe ging met Luca Pfaff en het Symfonisch Orkest van de Vlaamse Opera. Tsja, enige toelichting.

Van Immerseel bracht Mozart met Anima Eterna. Het concert was uitverkocht, en met reden. Van Immerseel geniet ondertussen grote (en verdiende) faam in het klassieke wereldje, ondermeer door zijn naar authenticiteit strevende opvoeringen van muziek. Mozart was een van de eerste componisten die hij op die manier aanpakte.

De opvoering was voorspelbaar van grote kwaliteit (voor dergelijke voorspelbaarheid teken ik graag). Het deed deugd om de populairdere deuntjes uit het 21 Pianoconcerto en de 40e Symfonie op een dergelijke, heldere, manier te mogen beluisteren. Weg was de notenbrij zoals we die kennen van Richard Clayderman (om maar eens een extreem tegenvoorbeeld te geven). Elke noot werd afzonderlijk gespeeld, gespeend van de gebruikelijke klef-romantische overdrijving.

Eergisteren lag het niveau beduidend lager. Onder het mom ‘een Rota-opvoering laat je niet zomaar links liggen’ had ik te elfder ure nog een ticket voor de voorstelling gekocht. De vertolkingen waren helaas nogal inspiratieloos, en op een ludieke interventie na zat er zelfs maar weinig animo in de Strada-suite van Rota. De volgorde waarin de stukken werden gespeeld, was bovendien gewijzigd waardoor we niet Battistelli – Rota – Stravinsky – Tippett te horen kregen, maar wel Tippett – Rota – Battistelli – Stravinsky. Dat was geen goede zaak. Tippetts muziek is niet meteen de meest toegankelijke, en mede daarom ook niet aangewezen om een avond mee te openen. Weinig durf in de interpretaties. Jammer.

Tips voor de melomaan: