Akira Horikoshi van Satoko Fuji’s Ma-Do, gisteren in de theaterzaal van Vooruit. Voor het overgrote deel van de tijd zat hij zoals hierboven braaf, rustig, en Japans gedisciplineerd te spelen. Maar af en toe kwam de Animal in hem boven.
Binnenkort meer bij Het Project
Gisteren ging het er ontspannen aan toe, bij Opatuur. Pieter Baert –niet te verwarren met Pieter Baert— solo piano, met zowat de ganse familie present. De komende week ziet het er ook veelbelovend uit, met onder meer dit als tips:
Meer daarover, leest u bij Het Project: Jazz op voorhand (en er worden vrijkaarten weggegeven!).
Wat cd’s betreft, start het jaar goed. Vijf van de zeven met drie sterren of meer, en de andere twee iets minder, maar zeker aanvaardbaar.
Het mooiste aan Sisters & Empathy is de hoes met het schilderij van Sam Dillemans. De rest van de liedjes zijn wat mij betreft iets te zeer eenheidsworst, maar Tessa is al langer fan.
En het album van Mariee Sioux heb ik gekocht omdat ze in verband te brengen was met Alela Diane, maar haar muziek –hoewel haar stem zeer degelijk is– staat me toch iets te veraf. Goede muziek, daar niet van, maar niet mijn ding.
Edoch, al de rest! Easy come, easy go mag in uw collectie niet ontbreken. Een heleboel covers en een heleboel gasten, waaronder Cat Power, Antony (van — & the Johnsons), Keith Richards, en Rufus Wainwright. Rauw-hese stem, proper samenspel, intrigerende teksten, alle ingrediënten om te verzuchten dat het vroeger beter was en ze nu geen platen meer maken zoals toen, meneer. Quatsch natuurlijk.
Want bijvoorbeeld Hannelore Bedert doet meer dan haar best om het tegendeel te bewijzen. Het betere Nederlandstalige werk, dat ik veel te lang aan mij heb laten voorbij gaan. Wat als heeft een week bijna non-stop in de cd-speler gelegen. En –in tegenstelling tot Filip Kowlier– slaagt ze er zelfs in om Westvlaams mooi te laten klinken.
Here we go again van Lady Linn is gewoon een swingende plaat. Geen pretentie, maar ambiance, en tegenwoordig voor geen geld op de kop te tikken. Als u ze nog niet hebt: kopen!
Another World is de EP die ons, na bijna drie jaar wachten, nog heviger moest laten verlangen naar het nieuwe full album van Antony & The Johnons. De cd slaagt volledig in dat opzet. Wie geen onvoorwaardelijke fan is, mag deze aan zich laten voorbij gaan, en zijn geld opsparen voor The Crying Light. Samen met I Am A Bird Now is deze laatste een aanrader van jewelste. Schitterende, hartaangrijpende muziek. (Zal zeker op prijs gesteld worden door –ghoh– fans van Dez Mona. Ik zeg maar iets.)
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
Gisteren nog in de balzaal van Vooruit, vandaag bij Het Project: Buffalo, buffalo, col-li-sion!
Grrr! Meer nog: grrr! Ik raakte er maar niet aan uit. Gewoon slecht zijn, of uitstekend, dat zat er voor deze avond niet in. Of om u maar meteen de pointe van dit verhaal te vertellen: ze begonnen (veel) te braaf, werkten hun eerste set naar een climax af, en donderden als banbliksems over het publiek heen tijdens de tweede. Animus Anima is de naam van deze groep amokmakers, hun recente cd heet Le Bénéfice du Doute, en dat is exact wat we hun voor dit concert gaan geven: het voordeel van de twijfel.
U leest het volledige verslag bij Het Project: Salut les animaux. Retrojazz met Animus Anima
Grappen en grollen, gisterenavond bij Opatuur in De Centrale. L’âme des poètes veranderde de cafetaria even bijna in een Parijse bar, waarin goed geroutineerde muzikanten een muzikale comedy opvoerden.
Brian Blade is de drummer met de fantastisch fotogenieke mimiek die bekend is van het Joshua Redman Quartet en die u recenter misschien aan het werk hebt gezien met Wayne Shorter. Eerder dit jaar kocht ik het fantastische Season of Changes van zijn Brian Blade Fellowship, maar deze debuutcd van dat gezelschap is helaas van een minder niveau dan de recentere release. Minder niveau is in deze nog altijd meer dan behoorlijk, maar als u moet kiezen, ga dan zonder enige twijfel voor het nieuwe album, Season of Changes.
Musica Nuda is fantastisch en verfrissend! Tenminste zo gonst het alom, en ik wou ze best een kans geven, maar tenen krulden van schaamt ver weg in mijn schoenen, toen ze de erbarmelijke versie van George Harrisons –u weet wel, van The Beatles– While My Guitar Gently Weeps erm… aanraken. Helemaal cringe wordt het als ze beginnen aan La canzone dei vecchi amanti dat u misschien herkent als La chanson des vieux amants (van Jacques Brel, inderdaad). Maar het zal wel aan mij liggen.
Met Brisa Roché is niet echt iets mis, ik hoor het zelfs graag, en het licht perfect in het genre van wat ik graag hoor. Maar het is een beetje oppervlakkig misschien, en mist wat authenticiteit –maar ik zou toch graag ook het recentere Takes eens horen. Naar wat er te beluisteren valt op myspace is het een stap vooruit (weg van de jazzy dingen die haar niet echt liggen).
Maar hoe weinig geïnspireerd die Musica Nuda mag zijn, des te groots is dan Fabrizio Cassols interpretatie van Bachs Matheuspassie. Pitié heeft een uitgebreide Aka Moon aan boord, een collectief uitmuntende jazz en impro muzikanten. De virtuositeit druipt van deze cd, in wat uiteindelijk niet alleen een herinterpretatie is van, maar ook een hommage is geworden aan, het oorspronkelijke werk. Na VSPRS is ook deze Pitié een cd om te koesteren.
Mógil is de Belgisch-IJslandse groep met Joachim Badenhorst. Deze Belgische klarinettist is (al té) vaak een verborgen te talent, dat dringend onder uw aandacht moet komen als dat nog niet is gebeurd. Ró zit vol verdoken kwinkslagen naar jazz en folk standards, en past perfect in het soms wat etherischer werk waar Badenhorst zich graag in verdiept. U treft er ook schitterende stemmen, prachtig gitaarwerk en een zuivere viool. Voor te proeven via myspace/mogilro, en op 3 februari spelen ze in de Mineral Jazz club.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
“Welkom op mijn verjaardagsfeestje”, schertste Bart Maris gisteren in De Centrale, nadat Opatuur er ons grinnikend op had gewezen dat het niet alleen Onnozele Kinderkesdag was, maar tevens Bart Maris’ verjaardag.
Op welk een verschrikkelijk boeiende muziek werden we getrakteerd. Maris doorliep een hele hoop jazzgeschiedenis, van bebop tot een eigen dodecafonisch gebaseerde compositie. “We beginnen natuurlijk niet meteen met het thema, waarschuw ik mijn troepen even”, waarschuwde hij met een kwinkslag Kristof Rosseeuw en Mathias Van De Wiele, die de bui al lang voelden hangen. Fantastische muzikanten, en Rosseeuw had meer dan gelegenheid om zich in het zweet te werken.
De bugel liet het even afweten, niet te verwonderen als we daarna te horen kregen dat het instrument half platgewalst op ebay werd aangeschaft –waarbij die platte helft niet zichtbaar was op de foto natuurlijk. Sprankelende muziek, enorm gevarieerd, met bijna ongekend brio gebracht. Ik moet maar eens afzakken naar die jam sessions die Maris in de Hot Club houdt.
In oktober had ik eigenlijk geen nieuwe cds in huis gehaald. Die ene van Stefan Bracaval dateerde eigenlijk van eind september, maar had ik in die lijst nog niet opgenomen, omdat ik toen nog geen tijd had gehad om er eens deftig naar te luisteren. En zijn concert bij Opatuur moest er nog aankomen. Zijn Insight inside lijkt in elk geval een geslaagde cd voor met de feestdagen, eentje die u zonder schroom aan het oor van uw gasten kunt onderwerpen. Een bespreking van het optreden vindt u bij Het Project: Inside jazz.
November was een nieuwe maand, en alle tekortkomingen die ik mijzelf had opgelegd tijdens oktober, werden in drie stappen teniet gedaan. Vooreerst was er opnieuw een concert bij Opatuur, met Robin Verheyen en Aki Rissanen, waar ik eindelijk Robins recente cd en een nieuwe met zijn finse kompaan voor een verwaarloosbaar bedrag op de kop kon tikken. Net zozeer als Nardozza’s nieuwe cd (Winterslag), is Painting Space één van de niet te missen cds van dit jaar. Twee laureaten van het Jong Jazz Talent Concours dat binnenkort –maar hou het nog stil– opnieuw naar ongekende hoogten zal worden getild. Ook Ambience, waar Verheyen dus met pianist Rissanen speelt, mag u zonder aarzelen in huis halen.
Laat ons even van die jazz pauzeren, dacht ik na al die hoogtpunten, en laat ons nog even de Bilbo binnenstappen. Dat etablissement is verschrikkelijk onaangenaam geworden, op die ene verkoopster na, die desondanks nog steeds haar mooiste glimlach voor mij lijkt uit te halen. Ik kwam met drie cds terug naar buiten, en, hoewel ik achteraf met mijn keuze tevreden was, bleef ik met het gevoel achter dat ik er toch nog veel te veel geld voor had betaald.
Met die BBC Sessions voel ik mij overigens altijd een beetje opgelicht, maar ik was zeer te spreken over de sfeer op deze Belle and Sebastiancompilatie, en al helemaal over de Beatlescover Here Comes The Sun op de tweede cd (Live in Belfast). Een goede aanwinst, maar niet om van achterover te vallen.
Waarschijnlijk ben ik de laatste persoon op deze aardbol die Intimacy van Bloc Party nog moest aanschaffen, en deze cd is alles wat de kritieken erover vertellen: nog beter dan de vorige dus. Meer hoeft daarover niet worden gezegd.
Minstens net zo goed is Hurricane van Grace Jones, een bijna verplichte trip naar de jaren 80, en waar mijn cdspeler bijzonder tuk op lijkt te zijn. Slave to Grace Jones, om maar meteen één van haar titels volledig om zeep te helpen.
En dan komen we terug bij die jazz. Met een titel als Leucocyte had ik geen enkele moeite om mijn doktertje te overtuigen de postume cd van E.S.T. in huis te halen. Een schitterende en diverse cd overigens, en al die magnifieke cds van het E.S.T. staan overigens bij amazon (uk geloof ik) redelijk goedkoop geprijsd.
Paul Motion leek wel jaloers op Fred Hersch, want de groepsnaam op zijn recente liveopname is nog langer dan die op het befaamde Fred Hersch Trio + 2: Paul Motian Trio 2000 + Two. Edoch, Live at the Village Vanguard, vol. II kan zonder blozen naast dat schitterende Fred Hersch album staan.
Dan zijn er nog drie ECMs, die ik van goed naar beter presenteer. The Light van Ketil Bjornstad is OK, maar iets te klassiek (ipv jazz) met rare zangpartijen (u bent ervoor te vinden of niet; ik in dit geval niet meteen). Cantando van het Bobo Stenson Trio mengt ook al hedendaags klassiek met standards en interpretaties; anders dan ik meteen van Stenson gewoon was, maar in dat opzicht verfrissend (ik heb er al veel naar geluisterd). De beste van de drie is dan toch Being There van het Tord Gustavson Trio geworden. Kalme kabbelende, ijle, voorichtige en fragiele (euro-)jazz; heel subtiele en om lang van te genieten. Tord Gustavson is mijn ontdekking voor 2008 denk ik.
We eindigen deze maand met alweer een postume release: Duo solo van Pierre Van Dormael & Hervé Samb. En dit is –op drie maand tijd– de derde Belgische jazzcd die ik ten zeerste kan aanbevelen. Van het fantastische Undercover dat ik hem zo graag met Samb bij Tuur hoorde spelen, tot zelfs de interpretatie van Dylans Blowin’ in the wind –een f-cking moeilijk nummer om niet geheel te stroop te verkloten. Te bestellen via Mogno Music (een beetje omslachtig, maar goedkoper dan via pierrevandormael.com).
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
Dinsdag begaf ik mij nog eens onder de mensen. En er mocht dan al gerookt worden in de Mineral Jazz Club, ik kwam verschrikkelijk content naar huis terug. Een double bill met Sluijs/Mendoza/Vercampt als afsluiter, en Galore (met Frederik Leroux, Philipp Weies en Steven Cassiers) om te beginnen. Laaiend enthousiast, is de omschrijving die ik zoek, denk ik.
Lees er alles over bij Het Project: Minerale Jazz (#2.3)
