Categorie: gelinked

story stick

Omdat het niet altijd een USB stick moet zijn. Kerygma smijt mij hét stokje, uitleg krijgt u alhier, en drie extra zinnen hieronder.

Positief verhaal:

Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Ze kruipt weg in de bontkraag van haar dikke winterjas en versnelt haar hooggehakte pas in poging de eerste dikke regendruppels voor te blijven. Ook het gebrek aan tijd jaagt haar op want over een kwartier al begint die opera van Puccini. Petra beseft dat maar al te goed en holt nu echt door de stad, die door de regen een zilvergrijze tint heeft gekregen. Ze wil immers de man die in de foyer van het operagebouw op haar zit te wachten, niet nodeloos irriteren. Een eerste indruk is belangrijk, daar is Petra zich zeer van bewust. Zijn profiel op de dating-site vermeldde dat hij op stiptheid stond, en op een vreemde manier had eigenlijk net dát haar in hem aangetrokken.

Negatief verhaal:

Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Er stopt een rode auto naast haar en de man aan het stuur vraagt naar de dichtsbijzijnde kruidenier. De man doet haar denken aan die beeltenissen van oude staatsmannen. Zo van die mannen met stijve kragen, strak gecoiffeerde haren en licht toegeknepen ogen. Vanuit haar ooghoek ziet Petra hoe er een boom valt op het huis twintig meter verder. Een gillende peuter loopt de voordeur uit, de straat op, enkel gekleed in een pamper. Toen Petra jonger was, had ze iets met grote mannen. Het maakte niet uit hoe ze eruit zagen, als ze maar groot genoeg waren, dook ze er zo de koffer mee in.

Vrouwen aan de macht: het stokje gaat naar mijn madam en Sara.

Die flutvriend

Heeft de madam amper een weblog, staat ze al op de site van dé Debby en dé Nancy van televisie. En kijk, ze vermelden mij ook.

Debby & Nancy hebben af en toe een soft spotje ergens..een moment dat wij harde tantes, ook eens week worden. Bijvoorbeeld wanneer we weer rondsurfen en plots op een blogje komen dat www.morgenkomtpolly.be heet. Een soort dagboek van ene Tessa Kerre (genoemd naar haar denkbeeldig vriendinnetje dat Polly heette). Schoon hé, maar het wordt nog schoner.
Op haar blogje stoeft ze dolgelukkig dat Debby & Nancy echt iets gepost hebben bij haar. Die flutvriend die ze heeft doet er natuurlijk schamper over. Stomme gast. Tuurlijk waren wij het echt!!

Zwaait vrolijk. Dag jongens meisjes Debby & Nancy.

radiojournaille

Had ik het eergisteren nog over het Radiofonisch Instituut, dan wil ik u vandaag toch niet het plastisch proza van die andere radiostem onthouden:

Misschien kan ik stiekem een foto maken tijdens de operatie, heb ik vooraf gedacht. Niet dus. Ik heb niet eens durven vragen of het mocht, een operatiekwartier is nogal intimiderend. En toen ik onder de lamp lag, besefte ik dat het hoogst ongepast zou zijn de efficientie van zo’n snijploeg te doorkruisen ter wille van de illustratie van een weblog.

Jawel, Koen Fillet ondergaat zijn meniscusoperatrie. Bewust en wel (hoewel enkel –gecertifieerde– zotten gaan voor een lokale verdoving!).

flickr tattoos

Geen paniek, de volgende episode komt eraan. Ondertussen zijn er ook op het Grote Internet schitterende zaken te vinden over tattoos, zoals bijvoorbeeld op flickr.

Simpelweg de tag ‘tattoo‘ levert al meteen meer op dan u ooit had gewild. Maar er zijn ook gerichtere groepen, zoals Tattoos (duh!) of Tattooed girls (doe maar eens een search). Het leidt je vaak naar diverse flickr sets zoals Tattoo Nation en Full Coverage Exhibit.

Al zijn er vanzelfsprekend ook sets waarop de evolutie van iemands tattoo is te volgen, zoals Project Koi, een van mijn favorieten.

En wat dacht u van deze prachtexemplaren, zoals de rug van dit meisje waarop een Mucha werd getatoeëerd. Of de Japanse boom op Megans rug of de bloesem bij Emily.

Kijkt u maar even uw ogen uit!

barok

Tsja, ik ben niet meteen de man voor die cirkeljerking. Maar kijk, ik ken diene mens, en er staan nog maar amper drie postjes op, en ik ben al helemaal in de ban van zijn schrijfstijl.

Het Radiofonisch Instituut, dames en heren. Met veelbelovende paragrafen zoals:

Ooit ben ik door mijn radiobazen (vriendelijk) terechtgewezen: ik klonk nogal eens barok en wat verouderd in mijn commentaren achter de microfoon. Ik heb er dan maar op gelet en het weggewerkt. Denk ik. Maar hier zal ik me wel wat laten gaan.

Ahhh. Nog even en hij heeft het over Greenaway.