Ik heb geen idee wie de fotograaf van deze landschappen is. De enige referentie die ik heb is de flickr naam voigtf64, en via google komt ik zo terecht bij John Whitham, waar verder ook weer niks over te vinden is. Hij is al gans de maand uitzonderlijk actief, en het is een plezier om zijn (ondertussen herkenbare) foto’s elke dag in mijn newsreader te zien opduiken.
(All photographs copyright voigtf64)
Jörg Colberg heeft gelijk: I [too] like Ethan Aaro Jones‘ In Water very much. Mijn favorieten zijn 1 (de opener), 11 (cfr Jörg), en deze hiernaast.
(Photo copyright Ethan Aaro Jones)
Gezien ik mijn del.icio.us feed te weinig aanvul, wil ik hier op heel onregelmatige tijdstippen wel eens wat tips doorgeven. Deze drie om te beginnen.
—
The Flemish Jazz Meeting is essentially a showcase to hip foreign concert promoters to what’s happening in Flanders (though not all musicians involved were Flemish, and a few were even Dutch). It’s an insider thing, somewhere between a pageant, a super-market and a mail-order catalogue, that’s not even listed on Vooruit’s website – I got in because I won a ticket (and, thankfully, I was in excellent company). Five bands each got a short set of generally three songs each.
Mwanji Ezana over de Flemish Jazz Meeting – 08/09/2007@Vooruit, Gent. Lees er zijn bespreking van de vijf groepen, en bekijk meteen ook zijn zeer uitbundige be.jazz weblog. (Lees ook eens zijn post over building your own diyPod.)
—
I have never made tortilla patata before only because I have yet to see a recipe with less than one cup of olive oil in it. If you’ve made it to your thirties without unsavory things like cellulite, bless you, but all the rest of us have good reason to be wary of fat by the cup full, even so-called ‘good’ fat. However, my desire to conquer this dish at home got the better of me on Saturday morning (also, Saturday afternoon: uh, this dish takes a long time to make) and so I decided to approach it like a scientist, measuring the oil going in and out. I am so glad I did, because as it turns out this entire dish uses but four tablespoons of oil, and probably even less because there is no way I got all the excess out of our 19-pound Dutch oven. Low-fat? Not really, but not that big of a deal.
Deb van Smitten Kitchen maakt tortilla de patatas. Ik ken alvast één iemand die dat zeer goed kan klaarmaken.
—
American Power is particularly difficult, in part because of its geographic and conceptual bigness, but also because of Homeland Security I have been stopped more than once on public property for photographing distant coal stacks. Once, in Poca, West Virginia, a total of six law enforcement officers, including two FBI agents, questioned me and my assistant for hours.
Een beetje uit de context gerukt, maar toch wel sprekend voor het American Power project van Mitch Epstein. Jörg Colberg had A Conversation with Mitch Epstein
Het Instituut steekt er een stokje voor: wat wil ik nog doen voor ik doodga? Dit hoort er alvast ook bij mij bij: een boek schrijven én publiceren.
Maar goed, ik was daarmee begonnen, met zo’n lijstje aan te leggen voor deze post. Met zaken zoals één van mijn foto’s als cover van een internationaal tijdschrift, een halve marathon lopen (en daarna zien we wel verder), en (hoewel ik er niet happig op ben dat land binnen te komen:) met een motor van de East Coast naar de West Coast rijden (en/of omgekeerd).
Edoch ik ben niet meteen de man van grootse plannen en ambities, bedacht ik mij terwijl ik bezig was. Ik leef liever van dag tot dag, en dat bevalt me tot nog toe uitstekend. Ik heb bovendien ondertussen al een heleboel dingen gedaan die ik al lang wou doen (zelfstandig zijn, een motor, een tattoo, een kind, een huis, een superdoktermadam, …). En tuurlijk, er zijn er nog een heleboel, maar zo meteen zaken opnoemen die ik nodig wil (doen) en zonder dewelke mijn leven niet als compleet zou aanvoelen? Nah. Ik neem het wel zoals het zich aanbiedt. En dat is soms al meer dan ik kan vatten.
Dit stokje ga ik nu wel eens doorgeven zie. Niet naar de oudere garde, maar naar de jonge menschen, die amper aan het begin van hun leven staan, nietwaar Sara, Tom, en Joke?
Woohoo! Straks word ik dit weblog nog populair ook. Want kijk, in mijn referers duikt dit op (Voornaam surfing), waaruit blijkt dat, wanneer je bij google.be op mijn voornaam zoekt, ik voorwaar op de eerste plaats sta. Voor Giordano Bruno –waarmee ik maar wil zeggen dat ik in slechter gezelschap had kunnen verkeren.
Edoch echt populair wordt ge pas als uw weblog ook commentaren van dit soort aantrekt.
Pfiew. Ik weet niet of ik die druk wel aankan. (Dat, ofwel had ik toch maar beter geen twee Redbull Sugarfrees gedronken op mijn nuchtere maag.)
De Bugatti Veyron is de snelste (en duurste) productiewagen ooit, en legt een resem cijfers voor die niets minder dan verbazingwekkend zijn. Het ding haalt een topsnelheid van 400 km/u, en drinkt, nee: zuipt, aan die snelheid maar liefst 125 liter benzine per 100 km. Dat betekent dat –aan die snelheid– de benzinetank van 100 liter opgedronken is in twaalf minuten tijd. Maar goed ook, want aan diezelfde topsnelheid houden de banden het maar vijftien minuten uit.
Zo’n snelheden schreeuwen om adequate remkracht:
Bugatti claims the Veyron will brake from 252 mph (406 km/h) to a standstill in less than 10 seconds. The braking is also so evenly applied that the car will not deviate from a straight path if the driver lets go of the steering wheel, even with the brakes fully applied starting from close to top speed. [wikipedia]
Djivy had het geluk om achter zo’n Veyron aan te kunnen rijden, om beter dan een droge opsomming cijfers, te kunnen zien (en beschrijven) waartoe zo’n monster in staat is.
En dan gebeurt er iets vreemds: in de aanloop naar het vijfsporige stuk voor Barchon gaat het gezelschap in de ankers. De diamantachtige leds lichten over de hele breedte op terwijl de luchtrem gracieus uit zijn winterslaap stijgt. Ik zeg maar één ding, beste lezerschap: zit je ooit een Veyron op de hielen, bereid je dan voor om aan hoge snelheid ABS-gewijs in de ankers te gaan; de remkracht die dit projectiel inclusief aerofoil genereert, tart elke verbeelding.
Speciaal voor de voorzitter, stond er als titel gisteren, dus dat mocht ik niet zomaar laten passeren. Het ging over een verwijzing naar Hélène et les garçons in een postje over de podcast van Bang Bang (Pure FM), waarop ik repliceerde met Straks hebt ge het nog over Croque-Vacances en de Club Dorothée!
.
Ik vrees dat ik nog een generatie ouder ben dan No Butterfly, en dat ik Hélène et les garçons net ontgroeid was. Net zoals Club Dorothée eigenlijk. Dorothée zelf was destijds een beetje een hippe Franstalige versie van Tante Terry (en Nonkel Bob), en zoals No Butterfly aangaf: wij waren aangewezen op de Franstalige zenders voor de jeugdprogramma’s.
De voorloper van Club Dorothée, ook met Dorothée, heette Récré A2, en was dé bron voor allerhande tekenfilms en animereeksen. Ik herinner mij reeksen zoals Goldorak, Les Maîtres de l’univers, Les Mondes engloutis, Les Mystérieuses Cités d’or, Vicky le Viking, Inspecteur Gadget, Ulysse 31; en ik was vooral aangetrokken tot reeksen zoals Signé Cat’s Eyes, Capitaine Flam, en Il était une fois… l’Homme. Dat laatste is overigens van de hand van Albert Barillé, de man die de televisie ook Colargol heeft gegeven:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=xhGnbqC-JjU]
Maar bon, al die schitterende reeksen zeggen u waarschijnlijk niet veel. Of bent u daar toch ook (een beetje) mee opgegroeid?
Iedereens oren voor afgezaagd gisteren tijdens de bwards, maar niet gezien. Mag en zal daarom hier niet ontbreken:
http://www.garagetv.be/v/S5bwBpfSaMSrnAmsC9xcZOiDLhP7sIMkrXUTd6tY7Lx-7udlOILXqiID7uCg8C38fV/v.aspx
Henk Rijckaert rulez!
