Gisteren een goed concert meegepikt, niks spectaculairs maar een beetje toch wel, en met meer ziel dan was gevreesd. Vandaag zijn er twee verjaardagen (Tessa! Henri!) en een concert bij Opatuur, en lig ik al het grootste deel van de dag te zieletogen (migraine!). Op de belangrijkste dag van het jaar.
Categorie: familiair
Chaos?
Geen tijd, ik verhuis. Enfin, niet ik, niet wij, maar een boekenkast. En gezien ik mij nogal makkelijk laat afleiden –“Och! Wat ontdek ik nu in deze hoop die ik in geen tien jaar bekeken heb.”– duurt het langer dan men van zo’n karwei mag verwachten. Voeg eraan toe dat ik ze ook nog eens alfabetisch op auteur wil herschikken (wars van genre of taal), en dat ik het onkruid ervan tussen wil wieden, en dat resulteert meteen in… in… erm… in een langdurig gedoe.
Voorlopig dus geen tijd gehad om rekeningen te betalen, tekstjes te schrijven, cd’s op te lijsten, voorbeschouwingen te schrijven, en dies meer. En ik vertrek zo meteen naar Brussel voor een concert. Maar morgen doe ik al die dingen die aan het begin van deze alinea vermeld werden. Hoop ik. En dan versleep ik weer wat boeken. En ga ik naar Antwerpen voor Follow the Sound. Denk ik toch. Ik zou daar allemaal mijn hand niet voor in het vuur durven steken.
Och, en ik moet de schouwverger nog bellen. En de verwarmingsofferte bekijken. En als dat allemaal gedaan is, mijn bureau opkuisen. En hopelijk nog eens een kilometer of drie-vier lopen. En sax spelen. (Dat laatste is eigenlijk de enige dagelijkse constante.) Chaos, maar ik heb niets liever.
Getze(n)
Wij zaten vandaag in Ronse, bij Dekeyser. Nu Henri aan zijn vijfde jaar trompet begonnen is, vonden wij het tijd om zijn uit China meegebrachte en ondertussen heel vastzittende (maar tot dan toe erg adequate) eersteling te vervangen. Hij mocht in de winkel –onder begeleiding van zijn trompetjuf L.– een heleboel trompetten proberen, met handschoentjes aan (om geen vingervlekken achter te laten).
We hebben lang getwijfeld, al was het snel duidelijk waartussen. Uiteindelijk is het de Getzen Model L-490 geworden. (We hebben meteen afspraken gemaakt over het onderhoud. Kwestie dat ze over vier jaar ook niet vastgekneld zit.)
(En neen, ik heb zelf niets gekocht.)
Kort
“Oeps. Dat is een beetje kort”, slaag ik er nog in te glimlachen naar de bevallige fietsterroriste die ons net niet omvergereden heeft op het voetpad.
“Oh, vindt ge”, vraagt ze koket, haar rokje een paar centimeter optillend zodat ik een hint van rood kant door het nylon te zien krijg.
“Euh, ik bedoel de remafstand, juffrouw. Omdat ge ons bijna omver gereden hebt?”, leg ik uit.
“Ah. Oh. Oei. Sorrysorry”, stamelt ze, terwijl ze blozend alweer aanzet.
(“Wat was dat allemaal, papa”, vraagt Henri als we verder naar school stappen.)
(“Niets jongen, gewoon een misverstand. Gewoon een misverstand.”)
Sportweek
Nee, hij volgt geen duiklessen. Vanochtend is Henri met de rest van het zesde van Sint-Pieters, op sportweek vertrokken. Daartoe legden ze de 18 kilometer naar Oordegem met de fiets af. Tessa is ziek, maar ik ging hem uitzwaaien.
[vimeo 15133203 w=500 h=281]
Hun dag begint om 8u ’s ochtends, en om 21u30 gaan de lichten uit. Hij zal goed slapen, dit weekend.
(Oh ja, dat blauw spul is een drinkslang, verbonden met de watervoorraad in zijn rugzak. ’t Is wel 18 kilometer hé papa!)
Jong en oud
Donderdag gingen we naar de kapper, mijn zoon en ik. De zoon was voornamelijk bezorgd dat ook zijn haar onder de schaar zou verdwijnen, maar voorlopig werd enkel het mijne wat korter gewiekt. Had ik nog langer gewacht, dan had ik niet misstaan tussen Agneta en Anni-Frid.
In de Walpoortstraat gingen wij voorbij aan de al te trendy salons zoals Dé Client en Bizar Hairdressing & Beyond, en stapten de brug over naar Young & Dynamic in de Kortedagsteeg. Wreed content van, volgens de zoon zie ik eruit gelijk een studentje. “Allez, wel met rimpels dan”, smeet hij de bloempot erachter.
Vanochtend had hij nog volgende bedenking: “Young & Dynamic, als die dan lang blijven bestaan, gaan ze dan hun naam veranderen naar… Old & Rheumatic?”.
La loi punit le contrefacteur
We zijn een klein beetje aan het opkuisen, Henri en ik. En dan vindt een mens nogal eens iets terug. Dit spaarvarken heb ik al heel erg lang –het komt overigens uit een land dat niet meer bestaat (Burg, Made in W. Germany), en wonder boven wonder lag de sleutel er –nog steeds– gewoon bovenop.
Erín zat geld, echt geld, Belgische franken, wel 170 270: drie briefkes van vijftig, en zes briefkes van twintig. Met Koning Boudewijn zaliger erop –en hij werd op die van vijftig zelfs geflankeerd door koningin Fabiola.
20 frank, dat was de prijs van een brood, van een pint, van een liter benzine, het bedrag van mijn zakgeld; vijftig frank, dat was (later) een dure koffie; en 170 frank, dat is ongeveer wat ik vanmiddag heb betaald voor een doppioccino voor mij en een vers fruitsap voor Henri in Espressobar OR. ’t Zijn tijden.
Avonturiers
Vrijdagnacht bleven ze in een –zelfgemaakte– tent in de tuin slapen, mijn twee avonturiers. Compleet met vintage frigobox, knijpkat, luchtmatras, donsdekens, en citronella tegen de muggen (al heeft dat de muggen van steken niet tegengehouden).
Vandaag werd de tent gelucht, want de weekendse regenbuien had de boel toch een klein beetje blank gezet. Henri doet dat allemaal zonder morren –hij is verzot op zijn buitenhuizige schuil- en vluchtplaats.
Terwijl Tessa ervoor zorgt dat we binnenkort tomaten kunnen oogsten. Het weekendgevoel.
Framboos
…ook een framboosje? Vers geplukt uit den hof.
Waar is Henri?
(Op Gent Jazz natuurlijk!)