Categorie: algemeen

inbox mei

Vijf e-mailtjes in mijn inbox komen van mijzelve. Soms zijn het losse notities die ik door omstandigheden niet in de Moleskine heb geschreven, soms zijn het stukken van een entry waar ik aan was begonnen, soms zijn het gewoon zaken die ik van internet heb geplukt en waarbij het gemakkelijker is cut & paste te doen dan over te schrijven.

[20/05/2005] Uit: J’Abandonne van Philippe Claudel

Le journaliste demandait à cette femme, en passe d’être élue à la tête du RPR, ce qu’elle haïssait le plus. Elle a répondu spontanément: “Lionel Jospin!” Elle n’a pas dit: “Je hais la misère, l’injustice, la souffrance, la pauvreté, la maladie, l’indifférence, la guerre, l’inhumain, la détresse, le chômage, le crime…” Non, elle a dit que ce qu’elle haïssait le plus, c’est un être humain, c’est à dire toi mon enfant, c’est à dire moi. Ce que cette femme pensait le plus immonde dans le monde qu’elle aspirait à gouverner, c’était un homme.

-en-

demain est un autre jour

[12/05/2005] Een mogelijk begin van (alweer) een wish list:

  • “Dochter van de jungle”, door Sabine Kuegler, uitgeverij Sirene
  • “A Long Way Down”, Nick Hornby

[11/05/2005] Iets om eens te ‘bekijken’

RSS Calendar

[07/04/2005] Iets om het stukje op de info pagina mee te vervangen:

Bruno is net iets te impulsief dan goed voor hem is, en zwaar overtuigd van serendipiteit. Valt van boeken in muziek, van jazz in klassiek, van concerten in optredens, van fotografie in motorrijden, en is altijd weer zo blij als een kind wanneer hij zich, eerst zeer tegen zijn zin, toch maar weer eens op sleeptouw heeft laten nemen naar een of ander evenement.

Hij neemt elke dag trouw de trein naar Brussel –en tot zijn immense opluchting des avonds terug naar Gent– waardoor hij overschot van tijd heeft om te lezen én andere mensen van de muziek op zijn iPod te laten meegenieten. Neemt het niet te nauw met de realiteit, want “niets is wat het lijkt”.

Houdt van barok, met zwier en zwaai, maar niet van drukdoenerij (een teken van ouderdom, ongetwijfeld). In de vorige eeuw had hij nog gauw op internet gedebuteerd met december.org, een niet geheel (on)verdienstelijk samenraapsel over minimalistische ‘auteurs’ die hij dacht met elkaar in verband te moeten brengen. Was ervan overtuigd, met passende Weltschmertz, nooit de dertig te zullen halen, maar het leven heeft ook die gedachte voorbijgestoken.

[02/03/2005] Mijn oudste lijst: lenzen:

  • Nikkor AF-S DX 12-24/4.0 G ED 919.00 EUR
  • Nikkor AF 20/2.8 D excl. HB-4 62mm 439.00 EUR
  • Nikkor AF-S VR 24-120/ 3.5-5.6 G 72mm 539.00 EUR
  • Nikkor AF 50/1.8 D 98.00 EUR

Voila. Ook weer opgekuist.

shopping

Zaterdag is shoppingdag. Dat kan je zien aan de volgelopen straten rond het middaguur, en de zonodig nog voller gelopen straten nog net iets later. Zelf probeer ik daar zo min mogelijk aan deel te nemen.

Meestal probeer ik iedereen zo vroeg mogelijk uit bed en richting stad mee te sleuren. Eerst voor ontbijt, dat, indien goed getimed, bijna naadloos aansluit op het openingsuur van de fnac. Om vervolgens, weg van het centrum, in de Vooruit lunch te nemen. Het vertrouwde traject.

Vandaag heb ik me in de luren laten leggen. Ik moest wel. Van uitstel komt afstel, gaat enkel op voor zaken die je niet echt nodig hebt. Ik was op zoek naar een nieuwe sjakosj (aka schoudertas), en een broek. Uitstellen kon niet meer, de oude hingen uiteen.

We waren extra vroeg vertrokken, zodat het ontbijt een half uur vóór (ipv na) het openingsuur van de fnac was afgelopen. De Inno is dan reeds open, evenwel nog verstoken van de massa’s die het later op de dag nog zal moeten slikken, maar daar vond ik mijn gading niet. Dus heb ik me laten verleiden om de winkel op de hoek van de Zonnestraat binnen te gaan. U weet wel, waar ze voornamelijk Delvaux in de uitstalramen hebben. Ik dacht nog dat het wat toevallig was dat ik net daar naartoe werd geloodst, maar tot mijn niet geringe verbazing hebben we er enkel gevonden en (vooral) gekocht wat ik nodig had. Tegen een zeer democratische prijs.

In de fnac heb ik me beperkt tot twee boeken (waarvan eentje al bijna uitgelezen is), maar het grootste evenement moest daarna nog komen. De broek. Een geschikte (gepaste is misschien beter op zijn plaats) broek vinden is geen sinecure. Jacqueline Goossens heeft er onlangs nog een column aan gewijd in de Knack (of was het DM). De vorige keer had ik een geschikt item gevonden in de American Outfitters, en als ik mijn vrouwelijke kennissen goed heb begrepen, moet je je vooral houden bij de winkel die jouw pasmaat heeft. Dus ben ik een jeansbroek rijker, en een pull, maar ben ik vooral (opnieuw) geschrokken van de het geld, die de anders uiterst bevallige verkoopster aan mij heeft weten ontfutselen. Maar schóón. Ik kan weer vier jaar verder.

you can safely skip this entry

Bad hair day, verkeerde been uit bed, makkelijk ter irritatie gedragen: het is allemaal van toepassing vandaag. De reden is geweten, maar is er is niks wat ik er tegen kan doen. Niks. En dat alleen maakt me natuurlijk nog ambetanter.

Ja, het is gedeeltelijk de zomer die maar niet wil doorbreken. Ja, het is het zielig-pathetisch-onbelangrijke feit dat, hoewel de gedeeltelijk vernieuwde Albertlaan nog maar twee dagen is opgesteld voor het verkeer (langs onze kant), er zich nu reeds een hufter voor onze poort heeft geparkeerd.

Maar de eigenlijke reden zit veel dieper. En ik wil kan er niks over zeggen, want ik heb geen zin om ook maar de minste aanleiding tot iets dergelijks te geven.

Heb ik al gezegd dat ik mijn werk dolgraag doe?

(Ik had u gewaarschuwd: you can safely skip this entry. Maar zelfs dit lucht op.)

er werd gelopen

Terwijl ik op mijn luie krent rondjes reed in Folembray, was de rest van de familie aan het rondhossen in Gent. Kwestie van de vrienden en kennissen een hart onder de riem te steken tijdens de Gentse Stadsloop.

Edoch, er werd niet alleen gesupporterd, er werd tevens deelgenomen. Want hoewel gent.blogt erin slaagt het in maar liefst twee entries te verzwijgen, was er ook een onderdeel ‘Kids Run‘. Hoewel je normaal gezien zes jaar moest zijn, was Henri niet van zijn doel af te brengen: hij moest en zou deelnemen. Gelukkig was men bij de inschrijving soepel genoeg om hem dit pleziertje niet te ontnemen.

Wel, ik was er zelf niet bij, maar volgens ooggetuigen (directe familie, maar goed) was zijn ‘run‘ niets minder dan heroïsch. Nog nooit gelopen (voetbalt zelfs niet), en dan strekt zich daar plots die kilometer voor de jongen uit. Voor alle veiligheid is opa nog met hem meegelopen, in de volle veronderstelling dat de wedstrijd voor hem met grote spoed zou worden onderbroken, terwijl opa net alle zeilen mocht bijzetten om dappere jongen bij te houden. Ook opa’s conditie is niet van de beste.

Aan het einde van het parcours was de deelnemers een goodie bag beloofd. Toen Henri gevraagd werd of het niet te lastig was geweest (volgens opa ‘piepte’ zijn ademhaling nogal), antwoordde hij: “ja, mijn benen deden pijn, en ik kon niet goed meer ademenen, en soms wou ik wel stoppen, maar dan dacht ik aan het pakketje dat ik zou krijgen, en dan ging ik gewoon weer verder”. Het leek wel sportweekend. (Ter info: hij is ergens in het midden geëindigd.)

Hij kijkt nu al uit naar volgende keer, denk ik.

dienstmededeling

Er zijn veel leuke dingen gebeurd vandaag, maar ’t zal voor morgen zijn. Mijn ledematen beginnen nu al zeer te doen, en volgens Tessa adem ik uitlaatgassen uit al mijn poriën.

Ik ben even toe aan een verdiende avond- en nachtrust. Dank u voor uw begrip.

vanalles en nog wat

vanochtend (vervoer)

Als ik de binnenlandse pers doorneem (nuja, DM & DS), vraag ik mij af of ik vandaag toch niet beter ook met de motor naar het werk was getogen. Laat ons maar optimistisch blijven en hopen dat ik –op een deftig uur– thuis geraak.

vanochtend (spraakverwarring)

Gezien ik sinds gisteren mijn wekker met vijf minuten heb vervroegd, heb ik nu tijd om in het Sint-Pietersstation mijn ontbijt (bij de Panos) te halen.

– Een croissant, een chocoladekoek en een lait russe, alstublieft.

“Alstublieft, meneer. Het was toch een koffie verkeerd hé,” vroeg de juffrouw terwijl ze mijn bestelling ingaf. Op het schermpje van de kassa lichtte in groene matrixprint ‘latte macchiato‘ op.

vanochtend (spek voor mijn bek)

Net (in DS) een mooie recensie over het optreden van het Spectra Ensemble in de Antwerpse Singel gelezen: Meeslepend minimalisme van Spectra. Geschreven door Maarten Beirens. Snel even gegoogled, en terecht gekomen bij zijn personeelsfiche op de KUL: […] waar hij in 1997 afstudeerde met een thesis over Amerikaanse minimal music. Daarbij sluit ook zijn doctoraatsonderzoek aan. Momenteel bereidt hij een doctoraatsthesis voor over Europese minimal music. Daarin worden minimalistische werken van Louis Andriessen, Karel Goeyvaerts, Michael Nyman en Gavin Bryars geanaliseerd en geduid. Alsook: De Europese minimal music. Niet alleen verschrikkelijk interessant, het past perfect in mijn interesses (maar het zal wel weer te technisch voor mij zijn, vrees ik).

vanavond (gokkend)

…wordt dertien plots ook úw geluksgetal.

boullée

Een post over Étienne-Louis Boullée kan ik toch zomaar niet laten links liggen.

Boullée was het onderwerp van mijn eerste Greenaway film, The Belly of an Architect, die voor mij de wereld van Peter Greenaway, Wim Mertens, Michael Nyman, Les Disques du Crépuscule en het minimalisme ontsloten.

newton mausoleum

Vergaap u even aan de afbeeldingen bij Giornale Nuovo, en als u meer over Boullée wilt weten, kijk dan ook eens naar de (korte) entry bij Wikipedia. Heerlijk.

withdrawal

Waarmee we nog steeds niet naar de Fnac geraakt zijn (zaterdag zal het twee weken geleden zijn). Al vraag ik me af of het wel de moeite loont om nu nog gauw de arrogantie van Brusselse vestiging te trotseren, dan wel of het voor mijn gemoedsrust gezonder zou zijn het nog tot zaterdag uit te houden…

  • Maandag was er een onvoorziene lunch (die heeft geduurd van 12 tot 14u30-15, waarna ik me om 16u uit de vergadering heb gespoed om mijn trein niet te missen).
  • Dinsdag was er een onvoorziene vergadering, tijdens het lunchuur door.
  • Gisteren, woensdag, had ik eerst les Frans (om 11u30), gevolgd door een May Day Buffet.
  • Vandaag ziet het er voorlopig naar uit dat ik tussen de middag vrij ben. Deze middag mag ik naar huis. Mijn afspraak met de tandarts (zie hieronder) werd verzet van 17u15 naar 15u. Evenmin (Brusselse) Fnac vandaag: slechts één dag te overbruggen naar zaterdag.

Vanavond mag ik overigens naar de tandarts. Een tweetal weekends geleden heb ik op een verkeerde manier op een verkeerd stuk voedsel, de vulling uit mijn tand gebeten (achteraan links onder). Helaas betrof het een ontzenuwde tand, waardoor, bij een volgende hap, de kies in twee is gespleten (excruciating pain ensues). Ik had naar mijn tandarts gebeld, en daar hadden ze mij op een wachtlijst gebeld. Tot gisteren had ik echter nog steeds niets van hem gehoord, dus besloot ik zelf maar eens terug te bellen.

Nog een geluk, want wat bleek, zes maanden geleden had ik reeds een afspraak vastgelegd voor de (jawel:) halfjaarlijkse controle, waar ik normaal gezien hondstrouw met Henri mijn opwachting maak. Vanavond dus, en ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat er tot een tandextractie zal worden overgegaan.

Hopelijk ondervind ik daar dan verder niet al té veel last van, want vanavond speelt het Borodin Quartet Myaskovski , Debussy, Schubert & Mozart in De Bijloke. Mocht u nog niets te doen hebben, dan raad ik u echter niet alleen dit concert, maar nog meer het concert van Bl!ndman & het Goeyvaerts Consort in de Handelsbeurs aan.

(Op de site van De Bijloke beweren ze overigens dat het nieuwe programma on-line staat, maar bij het downloaden blijkt het om het programma van het huidge seizoen te gaan. Ik zal vanvond eens polsen.)

kankeraars

(Misschien moet ik me maar bij Pietel en i. aansluiten.)

Daarnet werd er aan de voordeur gebeld. De juffrouw had haar moment niet goed uitgekozen: ik was net aan het avondeten begonnen, of net niet, maar in elk geval stond mijn mokkapot op het vuur te pruttelen, mijn melk nog net niet in de microgolf, en de schuimmaker paraat. In zulk een gevallen laat ik overigens altijd Henri de voordeur beantwoorden. Gaat het om bekenden, dan nodigt hij die gewoon binnen; in het andere geval vraagt hij de (ongenode) gast eventjes te wachten alstublieft, waarop hij de deur sluit, en mij komt halen.

Ik hoorde hem al gauw op de trap terug naar boven keren. “Papa. Papaaaaa!”

De juffrouw was van een kanker… animatie… fonds of iets dergelijks. Ze was er in elk geval niet heel duidelijk over, maar het ging zeker niet om het gereputeerde kinderkankerfonds. Ze bestaan al acht jaar, en om dat kracht bij te zetten had ze een shopping cart vol parafernalia meegebracht, en een arm vol mappen, posters, prentkaarten en stiften.

Van zodra ik de deur opendeed, in onderhemd, want vandaag was een warme lentedag, had ik geprobeerd haar te stoppen. Dat wij soortgelijks al steunen via het UZ, en toen dat niet hielp (“maar wij zijn níet het kinderkankerfonds, meneer”), dat we toch moeilijk alles kunnen steunen en dat we een keuze moeten maken. Ik wou haar leed nog wat verzachten, door aan te vullen hoezeer ik haar vrijwillige (?) inzet bewonderde, maar zonder mij nog een blik of een woord waardig te achten, had ze met haar karretje en een afgeladen linkerarm, haar kruistocht reeds verdergezet. De kin hoog opgeheven, de ogen bliksemend.