Spek naar mijn bek, om het een beetje in dezelfde machoire sfeer te houden. (Waarmede wij weer voor een klein dilemma worden geplaatst. Een volume12, een volume12!)
En hoe gaat het met u? De zon hoog, het plonsbadje gevuld, de BBQ opgepoetst, de sauzen gemixed, en het volk komende? Het is niet alle dagen zomer in België! Profitons-en. Ik zie u liever niet binnenshuis vandaag.
(Vergeet uw UV patch niet.)
De zaterdag is bijna voorbij, en wat is het belangrijkste nieuws dat wij van vandaag onthouden?
En morgen is ’t BBQ! U zit toch ook niet binnen?
Huug had waarschijnlijk gelijk: gisteren iets te veel en tot iets te laat koffie gedronken. Resultaat: tot half drie klaar wakker in bed gezeten, en daarna de rest van de nacht liggen woelen.
Vroeger nooit last van gehad.
(De laatste tram naar huis genomen; de volgende keer kom ik met de moto op ’t terras zitten.)
Gans mijn leven (of toch op zijn minst sinds mijn puberteit) houd ik al schriftjes bij. Dat kon gaan van simple spiraalgebonden schriftjes (geen atoma’s), geniet, of gebonden en gelijmd, tot een oud kasboek uit de zaak van mijn ouders. Maar schrijven zou ik.
Een tijdje heb ik, omwille van de daaraan toegewezen romantiek, ook op een oude tikmachine (in of uit diezelfde zaak van mijn ouders) mijn tekstjes getikt. Vaak met een velletje carbonpapier ertussen, zodat ik toch minstens over twee exemplaren van mijn ‘manuscript’ beschikte. Velletjes die nadien in één van de schriftjes werden bijgestoken.
Maar meer dan met die tikmachine, schreef ik met de hand. Ik ben altijd een grote fan van potloden geweest, niet omdat ik tekeningetjes bij mijn teksten maakte, maar omdat het een extra gevoel van vergankelijkheid aan de teksten gaf. En omdat zo’n potlood heerlijk over een blad kan glijden. Gewone potloden heb ik niet zo lang gebruikt, ik ben zeer snel overgeschakeld op portemine.
In het middelbaar heb ik ook wat geëxperimenteerd met rotring rapidographs, hoe fijner hoe beter (0,25mm bvb), maar als je daar echt snel mee wilt schrijven (kwestie van niet je gedachten te moeten achterna hinkelen), dan verbruik je al gauw een heleboel van die fijne pennetjes.
Mijn absolute voorkeur, naast de portemine, is een Parker Jotter Stainless Steel Ballpoint. Ooit ben ik er zo eentje verloren (of gepikt), maar nog geen uur later had ik al een nieuwe, identiek dezelfde (gekocht bij de papetterie destijds in de Korte Dagsteeg). En ik heb die nog steeds.
Al ben ik ook altijd al uiterst geïnteresseerd geweest in pennen. Voor mijn 18e verjaardag heb ik van mijn vader een Mont Blanc Meisterstuck 146 (nu heten die LeGrande) gekregen, helaas met medium nib, zodat ik de pen slechts zeer sporadisch heb gebruikt. Ik heb een paar andere (veel goedkopere) pennen versleten, maar ik was vooral aangetrokken tot het systeem van de klassieke vulpennen (vs de pennen met inktpatronen). Niet zo lang geleden heb ik de site van P.W. Akkerman in Den Haag ontdekt, en ik ben vreselijk aangetrokken door de pennen van Stipula en Visconti (vooral de Wall Street).
De schriftjes zijn al eerlang gestandardiseerd op Moleskines (inclusief de agenda –geen digitale agenda voor mij, dankuwel), maar dit weekend heb ik dus twee prachtige in leer gebonden schriftjes gekocht, die met een leren ‘lint’ kunnen worden dichtgebonden. Al is het elastiekje van de Moleskines nog net iets handiger (sneller) misschien.
Maar eigenlijk maken de middelen mij niet zó veel uit (getuige daarvan mijn zeer verscheiden ‘archief’). Als ik het maar op papier kan zetten.
Elke zaterdag, hoewel voor sommige mensen onverstaanbaar, is druk gevuld van ochtend tot middag. Vroeger toch, want recentelijk is dat uitgebreid tot de vroege namiddag.
Nu de fnac (voor minstens één keer, en het ziet ernaar uit: volgende week ook) uit het zaterdags parcours is verdwenen, en de haltes van lijn 21/22 tijdens het weekend uit onze straat zijn verdwenen, is onze calvarie duchtig verlengd.
Eerst gaat het te voet naar (nog steeds) Bloch voor ontbijt, daarna een aantal winkels rond de Veldstraat in- en (soms snel) weer uitgelopen. Grote opkuis bij Au Bon Marché, maar de Moleskines waren –hoe kon het ook anders– reeds geheel uit het aanbod verdwenen. Niet getreurd, en laat ik maar even een dikke pluim op de hoed van a.puur.a (voorheen: curiosa) steken, voor zowel hun aanbod, als voor de uitstekende service en klantgerichtheid. Twee mooie lederen schrijfboekjes gevonden, en zeer getempteerd geweest tot het kopen van een zeer vintage uitziend tafeltje (staat in de etalage, voor wie wil zien waar ik het over heb).
Om de schriftjes vol te schrijven, heb ik bij Caron twee potjes inkt gekocht, uit het gamma van J. Herbin: Cacao du Brésil en Gris Nuage. Nu nog een (nieuwe) pen –ik heb een goede pen, maar gezien de medium punt en mijn kleine handschrift is ze voor mij niet zo geschikt. De Visconti Wall Street probeert zich echter al een tijdje een weg in mijn leven te banen.
In de AVA (om meteen van de hak op de tak te springen) hebben we twee stickers gevonden die momenteel onze poort ontsieren, maar nog geen sticker-met-takelwagen (die zoektocht wordt volgende week verder gezet –de brico misschien). We hebben overwogen om een assortiment verbodstekens te kopen, en daarmee onze poort te tooien, maar om verwarring uit te sluiten hebben we ons maar beperkt tot een bord E1 en (nog) een ‘P’ met een streep door.
De Limerick lijkt, naast De Poort, het als wekelijkse stop van de fnac over te nemen. Ik heb er ondertussen twee boeken in bestelling staan (Johanna Spaey is reeds aan de eerste herdruk toe). Oh, en we hebben er de tweede CD-ROM van vos en haas gevonden!
And that’s it. Bijna toch. Want binnen een luttele twee uurtjes vertrekken we (eindelijk nog eens samen) naar De Bijloke voor het concert van de Laureaten van de Koningin Elisabethwedstrijd Viool 2005.
En dan een review of twee (van de laatste opera van ’t seizoen ook) schrijven zeker 🙂
(Ah, ik zie in mijn RSS feed dat er nog zo’n mensen met een boeiend leven zijn *grijns*)
Een van de belangrijkste vaardigheden van een manager, zo lijkt het wel, is de kennis ende kunde van het volledig negeren van hun ondergeschikten.
Och, als het goede weer straks echt doorbreekt, kan ik eindelijk mijn nieuwe t-shirt eens aandoen: “trust me, I’ve done this before“.
Niet dat ik daar verder iets mee bedoel.
(Ofschoon het nu bijna middag is.) Een gezonde mix van dingen.
Bij Limerick konden ze mij dit weekend niet verder helpen in mijn zoektocht naar Ed van Eedens Liefste Litteken: niet langer beschikbaar (volgende week De Slegte proberen). Maar in mijn contentement de nieuwe Zorro toch te vinden ben ik vergeten vragen naar Dood van een soldaat (Johanna Spaey), dat ook al een tijdje op mijn verlangenlijstje staat. En nu blijkt ze toch niet de Gouden Strop te hebben gewonnen zeker?
Verder over leesvoer, zou ik meteen een verzoekje willen richten tot de treinreizigers. Wanneer u uw lievelingsvod hebt uitgelezen, neemt u dat het beste terug mee. Het excuus dat u de andere treinreizigers op lectuur wilt vergasten is een povere poging tot maskering van uw luiheid en egoïsme. De trein is geen afvalbak, en al evenmin een verdeelzuil van uw gratis Metro-krant. (Eigenaardig toch dat u, in al uw altruïsme, enkel de metro of de onpopulaire bijlagen van de krant achterlaat.)
En, ten slotte, over achterlaten gesproken, betrapte ik Henri deze ochtend op zijn potje, met een pijnlijke stoelgang. “Papa, dat scherp randje van die croissant, dat ik gisteren heb opgegeten?”
– Ja jongen?
“Dat is er nu aan ’t uitkomen denk ik.”
He’s a real comedian, that kid is.
(Met dank aan John Donne voor de titel –of aan een opleiding Germaanse, die af en toe toch wat vruchten afwerpt, al hangt dat dan weer af van uw perspectief.)
Meer foto’s, meer muziek, meer boeken, meer strips, meer lawaai, meer vakantie!
Pieter[l|r] heeft gelijk: flickr is een groot feest. Ik zag het vroeger als een alternatief voor tpv, maar eigenlijk is het meer een aanvulling daarop. Enfin, ik bekijk hoe ik het juist ga aanwenden. Het zou goed zijn als je een badge zou kunnen maken van foto’s uit een photoset. Wreed praktisch is inderdaad de ‘contacts‘ feature, waardoor je in één oogopslag alle recente foto’s van said parties te zien krijgt. Makkelijker dan RSS (tenzij in mijn reader een feature zit die ik nog niet ontdekt heb).
Meer muziek: binnenkort start ik met wat korte CD-besprekingen of aanraders, voorzien vaan een voorbeeld-mp3, die dan maximaal of een week of zo beschikbaar blijft. Een procdure schaamteloos afgekeken van excellente muzieksites zoals daar zijn: aurgasm, Gunter likes french fries, Jazz and Conversation, Xanax Taxi, en vele andere. Think of it as december.org redux –voor de vier man die zich die site nog herinneren.
Meer boeken: op mijn nachtkastje ligt Zorro, het nieuwe epos van Isabel Allende (vanochtend gekocht in de Limerick), waarmee ik een Tessa te snel ben af geweest (tsja, had ze maar niet naar dat congres in Stockholm moeten gaan).
On an entirely different matter zijn ‘ze’ (De Lijn) dit weekend begonnen met het groots weekendoffensief om de tramsporen in onze straat te vervangen. De komende vier weekends wordt er rond de klok gewerkt, met navenante last voor de omwonenden. Niet dat ik er voorlopig ook maar iets van heb gemerkt (behalve dan dat net tijdens dit regenweekend de trams niet rijden in onze straat). Binnenkort (= volgend weekend) wat foto’s maken.
That’s it. Wat betreft de strips, ga ik straks (zodra ik mijn logon gegevens heb ontvangen) de ‘explore‘ feature van De Poort eens bekijken (misschien meer daarover later), en die vakantie, tsja, een mens moet kunnen dromen.
(BTW stay tuned volgende week, voor de fnac cadeaucheque.)
Voor de eerste keer in mijn leven heb ik een klachtbrief verstuurd. Het soort dingen waar ze u tijdens de taallessen steeds weer voor trainen: een opstel, een speech, een (klacht)brief. En geheel tot mijn verbazing kreeg ik dezelfde dag (vandaag) reeds antwoord.
Bottom line: Bij uw volgende bezoek aan onze winkel kan u een aankoopcheque ter waarde van 5€ afhalen bij het onthaal.
Een geste die ik wel op prijs stel.
Zoals ik echter in mijn brief aan hen vermeldde, is het mij niet om de vijf euro te doen. Ik zal de aankoopcheque zaterdag afhalen, maar in de loop van volgende week geef ik ze via dit weblog weg. Hetzij via een tirage au sort, hetzij via een eenvoudige kwis, ik zie wel.
Ik ben het stille type klant, zo een waar u zal zelden van zal horen. Is uw service naar behoren, dan verkondig ik met veel plezier aan iedereen die het wilt horen, dat u een goede zaak hebt. Ik ben bereid een paar slordigheden te slikken, maar als het te ver gaat, maar pak ik mijn biezen en verspreid ik met minstens evenveel geestdrift mijn nieuwe overtuiging.
Momenteel gaat het die laatste richting uit met de fnac. Nu moet u weten, ik ben al lid van de fnac, sinds het jaar dat de vestiging in Gent er is gekomen. Niet alleen ben ik al zo lang lid, ik geef er sindsdien ook elke week een meer dan behoorlijke som geld uit aan boeken en CDs (waar ik eigenlijk liever niet over nadenk).
Een tijdje geleden was ik wat verbolgen over het feit dat ik plots het tramticket waarmee ik naar het centrum gekomen was, moest voorleggen indien ik nog aanspraak wou maken op een gratis ticket van de fnac voor mijn terugreis. Maar goed, waarschijnlijk waren er misbruiken geweest, en ze moeten het toch op een of andere manier onder controle zien te houden. Mantel der liefde.
Vorige week diende ik mijn lidmaatschap van de fnac te hernieuwen. Geen probleem aan de balie, integendeel, ze ontvangen met graagte mijn 10 EUR voor de hernieuwing (waar ik een veelvoud van recupereer op die drie jaar), en hop, mijn nieuwe kaart wordt wordt ter plekke bedrukt en is klaar voor gebruik. Bij het buitengaan neem ik nog gauw de Zone 09 mee om in de Vooruit door te nemen.
En wat zie ik, over de helft van pagina 30 uitgesmeerd?
Word nu lid van de fnac tegen halve prijs. Scheur deze advertentie uit en geef ze af aan het onthaal van Fnac Gent van 18 tot en met 27 mei 2005. Geldig voor nieuwe leden en herinschrijvingen, niet cumuleerbaar met andere inschrijvingsvoorwaarden.
Dat was op 21 mei. Goh, dacht ik nog, daar hadden ze mij ook van mogen verwittigen, aan de balie. Ik zal volgende week eens van mij laten horen. Onwrikbaar. De juffrouw aan de balie had de vriendelijkheid de verantwoordelijke daar even over op te bellen. To no avail. “U had die bon maar eerder bij u moeten hebben.”
We spreken over 5 EUR. Dat moet zowat 0,1% van mijn jaarlijkse boeken-en-CDbudget zijn. Ik denk er sterk aan de fnac voortaan links te laten liggen.