Een week of wat geleden, sniffend aan allerlei productjes in de schoonheidsrayon bij de Delhaize, terwijl Huug mij toevertrouwde “ik doe dat ook altijd”, dacht ik: ik probeer eens wat anders.
Vanochtend achtte ik de tijd rijp, en haalde de dubbele cubus Tahiti (nu bijna Palmolive, zoals Pedigree Pal niet langer Pal is) uit de voorraadkast. Douche Stimulante Stimulerend (nee, niet op die manier) Menthe tonique Verfrissende munt prijkte er bovenop een iets minder stimulerende of verfrissend uitziende foto van een tak munt.
In de Delhaize had het goedje inderdaad nog verfrissend geroken, zelfs naar munt, met een beetje goede wil. Maar nu ik het over mij uitsmeerde, deed de geur me aan iets anders denken, waardoor ik bijna spontaan begon te kokhalzen. Volledig geconditioneerd. Pavlov-reflex.
Het was ontegensprekelijk de geur van antibiotica. Waarvan ondertussen de smaak zich ook reeds op mijn tong begon te verspreiden. Het moet zo’n 20 jaar geleden zijn, dat ik dat goedje voor het laatst heb moeten innemen. ‘Men’ dacht toen nog er de aanval aftes mee te kunnen aanpakken, maar in plaats daarvan verergerde het keer op keer de optstoot.
Maar die smaak, die géur, en de ervaringen die daarmee gepaard gingen zitten duidelijk nog in mij gebrand. Not a good way to start your morning. Ik heb dan ook zo gauw als tellen naar de vertouwde bus Sanex gegrepen. Nothing personal.
