Ha! We kunnen weer kort zijn. Er zijn remakes die een goed origineel kunnen benaderen, en er zijn er zelfs die het origineel kunnen overstijgen. Deze Carrie was beter niet gemaakt. Bekijk het origineel van De Palma nog eens.
Carrie is niet meer te zien op het filmfestival.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Een road movie, een retrokomedie, een biografie van Dave Van Ronk, de situering van het keerpunt van de ouderwetse naar hedendaagse folk, omschrijf het naar believen, het is de nieuwe van de broeders Coen, en voor vele mensen zal dat volstaan. De film was goed voor de Grand Prix (aka de Zilveren Palm) in Cannes, en naast hoofdrolspeler Oscar Isaac, ontmoet u er ook Carey Mulligan, Justin Timberlake en eventjes ook John Goodman natuurlijk.
Het is een mooie sfeervolle film, met een beetje een verwarrend begin en einde, bijna een tranche-de-vie ware het niet dat de opmerkzame bezoeker het sleutelmoment ontwaart waarop Bob Dylan een revolutie binnen de folk gaat ontketen. Mooi.
Inside Llewyn Davis is niet meer te zien op het filmfestival.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Meteen het verdict: Don Jon is een als mannenavontuur verpakte wijvenfilm. Daar hoeft niet per se iets mis mee te zijn, maar het is niettemin een adequate omschrijving. De bijwijlen hilarische stereotypering binnen de film wordt gelukkig overtroffen door de puike acteerprestaties van Joseph Gordon-Levitt, Scarlett Johansson en Julianne Moore (die in vele gedaanten door het filmfestival is geschreden). Aan dat rijtje ging ik bijna Tony Danza toevoegen, tot ik besefte dat hij eigenlijk nog steeds hetzelfde typetje speelde als Samantha Micelli’s (Alyssa Milano) vader Tony in Who’s The Boss? (dat was ergens in de jaren 80).
Is porn preferable to real sex?, is de leidraad die ons door de promo wordt opgelegd, al is het eigenlijke thema de volwassenwording van Don Jon zelve. Mooi gedaan, schoon verhaal, maar of het echt die hype waard is, moet u misschien beter zelf gaan bekijken.
Don Jon is niet meer te zien op het filmfestival.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Er waren twee films te zien van Denis Dercourt op het filmfestival. Zum Geburtstag was de tweede die ik ging zien, en eigenlijk vond ik het experimentelere La chair de ma chair interessanter. Niet dat deze niet interessant was, maar hij was minder creatief dan de eerste. Ik had vaker het gedacht naar een Duitse crimi te kijken dan naar een meeslepende film. De plotwendingen lagen –hoewel min of meer verrassend– voor de hand, ook al door de typering van de personages.
Let wel, u zal zich tijdens deze film niet vervelen (La chair de ma chair is veeleisender, ook op dat vlak), maar hij zal niet nazinderen.
Zum Geburtstag is niet meer te zien op het filmfestival.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Godverdomme. Het was dat ik in een cinemazaal zat, of ik had tranen met tuiten gehuild. Deze film heeft mij op een bepaald moment totaal verrast (geen nood, ik verklap niets), en dat overkomt mij maar uiterst zelden.
The Spectacular Now –gebaseerd op het gelijknamige boek van Tim Tharp– valt onder de noemer young adult fiction te plaatsen. Het is een booming genre, wat men een paar decennia geleden had omschreven als een Bildungsroman (of coming-of-age verhaal) voor adolescenten. Recent zijn er in het genre heel wat goede boeken zijn verschenen –denken we maar aan de werken van auteurs als John Green en A.S. King. Greens The Fault in Our Stars wordt trouwens momenteel verfilmd met Shailene Woodley, die ook in The Spectacular Now een hoofdrol op zich neemt.
De link –voor mensen van mijn generatie althans– met de brat pack movies is snel gemaakt. The Spectacular Now mag hopelijk gezien worden als een hedendaagse verwant van films zoals The Breakfast Club (1985) en St. Elmo’s Fire (1985). Ik haal de –helemaal juiste– korte inhoud even van op de site van het filmfestival:
Sutter Keely (Miles Teller) wordt, na een nachtje stevig drinken, wakker in de tuin van de verlegen en nerdy Aimee Fineky (Shailene Woodley) en uiteraard bloeit er al snel iets moois tussen de twee. Maar dankzij een inventieve cinematografie, sterke hoofdrolspelers en een subtiel maar doordacht scenario blijft regisseur James Ponsoldt (‘Smashed’, ‘Off the Black’) de typische high school dramedies steeds een stap voor.
Gaat dat zien!
(Het boek staat bij op mijn ’te lezen’-lijst, maar ik ga zeker nog wat wachten tot er meer tijd zit tussen de film en het lezen.)
The Spectacular Now is niet meer te zien op het filmfestival.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Een film met Matthias Schoenaerts! De twee midlife crisis vrouwen achter mij konden amper hun orgasme inhouden toen de bonkige Belg op het scherm verscheen. Ik neem het hen niet kwalijk, ik word zelf ook enthousiast als sommige mensen op het grote scherm verschijnen, al hoef ik dat zo niet meteen aan de hele zaal kondig te maken.
Schoenaerts heeft niet meer dan een (min of meer belangrijke) bijrol in het verhaal, dat handelt over de relatie tussen de broers Frank (Billy Crudup) en Chris (Clive Owen), de eerste een politieagent, de tweede een crimineel. De film is een remake van Jacques Maillots Les Liens du Sang (2008) waarin Guillaume Canet, de regisseur van Blood Ties, de hoofdrol vertolkte. Canet is trouwens de man die in 2006 Ne le dis à personne regiseerde, een bijzonder mooie adaptatie van de gelijknamige roman van Harlan Coben (Tell No-one).
De film is mooi gemaakt, de acteerprestaties zijn heel goed, en het verhaal zit erg goed ineen. Het is een heel erg verhalende film, een kroniek van de twee broers, met een mooi begin en een sluitend, pakken einde, waarin elementen uit de rest van het verhaal terug komen. En toch had ik moeite om mij in het verhaal te kunnen inleven. Het plaatje klopte helemaal: de kostuums, het gedrag van de acteurs, de kleuren van de film, de voertuigen… Maar net daarin zat ook de zwakte van de film. Het was alsof ik naar een wat gedateerde film uit de jaren 70 keek (de tijdsperiode waarin alles zich afspeelt), die niet echt meerwaarde bood, en ik zat me voortdurend de bedenking te maken dat het waarschijnlijk een goed boek zou zijn om te lezen. Te literair? Te statisch? Te ver terug in de tijd? Niet ver genoeg in de tijd? Het zat puik ineen, maar er was te weinig begeestering.
Blood Ties valt nog te zien op 18 oktober (17.30 u.) in Kinepolis.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Een bespreking kan ook kort: Casse-tête chinois is het derde deel in de trilogie (dus ook het laatste) begonnen in 2002 met L’auberge espagnole, dat een vervolg kende in Les poupées russes. We treffen opnieuw Romain Duris, Audrey Tautou, Cécile De France en Kelly Reilly, deze keer in Chinatown.
Xavier (Romain Duris) is ondertussen veertiger en volgt zijn vrouw na hun scheiding naar New York, om bij zijn kinderen te kunnen zijn. Een hilarisch avontuur volgt. Wie fan was van de vorige twee, zal ook nu zeker aan zijn trekken komen. Voorkennis is niet vereist, maar het is wel leuk om op de hoogte te zijn van de relaties tussen de verschillende personages.
Geheel terzijde, maar de mooiste rol die ik Romain Duris al heb zien spelen is die van Thomas Seyr in De battre mon coeur s’est arrêté (2005) van Jacques Audiard (een remake van Fingers, een film van James Toback uit 1978, die ik –nog steeds– niet heb gezien).
Casse-tête chinois valt nog te zien op 18 oktober (19.45 u.) in Kinepolis.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Regisseur Denis Dercourt (van wie op het festival ook Zum Geburtstag te zien is), schrijft al een paar jaar aan het scenario van een film, die hij in april volgend jaar eindelijk zal beginnen draaien (met o.a. Cécile De France, die tijdens het festival dan weer te zien is in Casse-tête chinois). Omdat hij stilletjesaan een beetje gek werd van zo lang aan een scenario te moeten werken, en ondertussen geen andere film te kunnen maken, besloot hij deze (experimentelere) film in elkaar te steken.
Dercourt maakte deze film helemaal zelf: fotografie, geluid, special effects en scenario. “Er was geen geschreven dialoog,” verklaarde na de film aan de karig opgekomen kijkers, “en het hoofdpersonage kende tot de laatste scène, de afloop niet.” Dat gegeven is zonder meer bepalend voor de inleving van actrice Anna Juliana Jaenner. “Ze kende overigens geen woord Frans voor we aan deze film begonnen,” vertelde Dercourt, “en terwijl de camera liep, liet ik haar de weinige zinnen telkens herhalen tot het accent aanvaardbaar en het Franse begrijpelijk was.”
Het technisch meeste opvallende aan deze film, is het –soms wat vervelende– scherptediepte effect. “Dat is niet iets wat in de postproductie werd toegevoegd,” legde Dercourt uit. “Ik heb een paar oude lenzen aangepast voor mijn digitale camera, en bewoog die lenzen manueel om zo bepaalde delen bewust in focus te houden.”
Het verhaal is gefilmd op een afstandelijke, bijna afwezige manier, vanuit het standpunt van de hoofdpersoon, Anna. De synopsis? Voor Dercourt ligt de oorsprong van zijn film in het beeld van een vrouw die een hand afsnijdt en ze voert aan haar dochter. Het resultaat is een bevreemdende, beklijvende en gruwelijke film.
La chair de ma chair valt nog te zien op 18 oktober (20 u.) in de Sphinx.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
Hollywood op zijn best, dames en heren. Suzanna (Julianne Moore) en Beale (Steve Coogan) maken een vechtscheiding door, met als inzet de voogdij van hun dochterje Maisie (Onata Aprile). Geen van beiden lijkt evenwel echt in te zitten met de dochter, maar wel met de overwinning op de andere. Vader Beale trekt het huis uit om samen te wonen (en uiteindelijk te huwen) met nanny Margo (Joanna Vanderham); moeder Suzanna huwt eveneens –omdat zulks goed en evenwichtig voorkomt in de voogdijrechtszaak– met Lincoln (Alexander Skarsgård, de blonde True Blood halfgod). Beide huwelijken zijn er voor de schijn van de rechtszaak, en het duurt niet lang eer Margo en Lincoln de verantwoordelijkheid voor Maisie helemaal op zich moeten nemen. Beale lijkt zich min of meer bewust van de ravage die hij dreigt aan te brengen in het leven van de kleine Maisie, maar Suzanna wordt afgebeeld als een egoïstisch kreng.
Het klinkt allemaal zeer hedendaags, tot u te weten komt dat deze film gebaseerd is op een boek van Henry James uit uit 1897. Het regisseursduo Scott McGehee & David Siegel zijn erin geslaagd de roman op heel succesvolle en geloofwaardige manier naar hun hand te zetten. Het grote verschil zit in de positieve boodschap (dit blijft Hollywood) in tegenstelling tot de eerder ontmoedigende afloop in het verhaal van James.
Toch blijft deze film de moeite van het bekijken, door de acteerprestaties, de geloofwaardigheid van het verhaal (al is het wat voorspelbaar natuurlijk), en de (nog steeds) zeer actuele inhoud.
Het boek is trouwens (legaal) gratis te downloaden bij Project Gutenberg bijvoorbeeld.
What Maisie Knew valt niet meer te zien op het filmfestival.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):
A sexual relationship terribly gone wrong lijkt een adequate omschrijving van het gegeven. De film liet even denken aan 9 Songs, de film van Michael Winterbottom, die zijn relatieverhaal vertelde vanuit een seksueel standpunt in negen liedjes (destijds ook gezien op het filmfestival trouwens). Maar behalve dan de focus op het (ietwat ontaarde) seksuele aspect van de relatie houdt de parallel ook op.
Kelly en Victor ontmoeten elkaar in een dansclub en ontdekken dat ze seksueel heel erg compatible zijn. Victor lijkt het even moeilijk te hebben in die ontluikende extremen mee te gaan, maar ontdekt al gauw dat hij verslaafd is aan Kelly. Veel meer kan ik er niet over vertellen zonder de plot weg te geven (staar u niet blind op de foto hierboven, dat verklaart enkel de ‘+’ uit de titel –al moet u ook daarvoor de film bekijken natuurlijk), maar het is een intrigerend, zij het wat abrupt verhaal.
Gebaseerd op het gelijknamige boek van Nial Griffiths –ik ben er nog niet uit of ik het op mijn ’te lezen’ lijst bij plaats.
Kelly + Victor is nog te zien op 17 (14.30 u.) & 18 (22.30 u.) oktober in Studio Skoop.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):