Een film met Matthias Schoenaerts! De twee midlife crisis vrouwen achter mij konden amper hun orgasme inhouden toen de bonkige Belg op het scherm verscheen. Ik neem het hen niet kwalijk, ik word zelf ook enthousiast als sommige mensen op het grote scherm verschijnen, al hoef ik dat zo niet meteen aan de hele zaal kondig te maken.
Schoenaerts heeft niet meer dan een (min of meer belangrijke) bijrol in het verhaal, dat handelt over de relatie tussen de broers Frank (Billy Crudup) en Chris (Clive Owen), de eerste een politieagent, de tweede een crimineel. De film is een remake van Jacques Maillots Les Liens du Sang (2008) waarin Guillaume Canet, de regisseur van Blood Ties, de hoofdrol vertolkte. Canet is trouwens de man die in 2006 Ne le dis à personne regiseerde, een bijzonder mooie adaptatie van de gelijknamige roman van Harlan Coben (Tell No-one).
De film is mooi gemaakt, de acteerprestaties zijn heel goed, en het verhaal zit erg goed ineen. Het is een heel erg verhalende film, een kroniek van de twee broers, met een mooi begin en een sluitend, pakken einde, waarin elementen uit de rest van het verhaal terug komen. En toch had ik moeite om mij in het verhaal te kunnen inleven. Het plaatje klopte helemaal: de kostuums, het gedrag van de acteurs, de kleuren van de film, de voertuigen… Maar net daarin zat ook de zwakte van de film. Het was alsof ik naar een wat gedateerde film uit de jaren 70 keek (de tijdsperiode waarin alles zich afspeelt), die niet echt meerwaarde bood, en ik zat me voortdurend de bedenking te maken dat het waarschijnlijk een goed boek zou zijn om te lezen. Te literair? Te statisch? Te ver terug in de tijd? Niet ver genoeg in de tijd? Het zat puik ineen, maar er was te weinig begeestering.
Blood Ties valt nog te zien op 18 oktober (17.30 u.) in Kinepolis.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):