Regisseur Denis Dercourt (van wie op het festival ook Zum Geburtstag te zien is), schrijft al een paar jaar aan het scenario van een film, die hij in april volgend jaar eindelijk zal beginnen draaien (met o.a. Cécile De France, die tijdens het festival dan weer te zien is in Casse-tête chinois). Omdat hij stilletjesaan een beetje gek werd van zo lang aan een scenario te moeten werken, en ondertussen geen andere film te kunnen maken, besloot hij deze (experimentelere) film in elkaar te steken.
Dercourt maakte deze film helemaal zelf: fotografie, geluid, special effects en scenario. “Er was geen geschreven dialoog,” verklaarde na de film aan de karig opgekomen kijkers, “en het hoofdpersonage kende tot de laatste scène, de afloop niet.” Dat gegeven is zonder meer bepalend voor de inleving van actrice Anna Juliana Jaenner. “Ze kende overigens geen woord Frans voor we aan deze film begonnen,” vertelde Dercourt, “en terwijl de camera liep, liet ik haar de weinige zinnen telkens herhalen tot het accent aanvaardbaar en het Franse begrijpelijk was.”
Het technisch meeste opvallende aan deze film, is het –soms wat vervelende– scherptediepte effect. “Dat is niet iets wat in de postproductie werd toegevoegd,” legde Dercourt uit. “Ik heb een paar oude lenzen aangepast voor mijn digitale camera, en bewoog die lenzen manueel om zo bepaalde delen bewust in focus te houden.”
Het verhaal is gefilmd op een afstandelijke, bijna afwezige manier, vanuit het standpunt van de hoofdpersoon, Anna. De synopsis? Voor Dercourt ligt de oorsprong van zijn film in het beeld van een vrouw die een hand afsnijdt en ze voert aan haar dochter. Het resultaat is een bevreemdende, beklijvende en gruwelijke film.
La chair de ma chair valt nog te zien op 18 oktober (20 u.) in de Sphinx.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):