Sinds Joachim Badenhorst gesignaleerd is met Han Bennink, is hij een hot commodity geworden. Never mind dat hij eerder al te horen was op een paar schitterende albums, zoals War (Rawfishboys), Ró (Mógil), en Os Meus Shorts, Equilibrium (Mikkel Ploug, Sissel Vera Pettersen, Joachim Badenhorst). Nu is daar dus ook Parken (Han Bennink Trio) bijgekomen, dat door de pers bijzonder lovend is onthaald, en dat we dringend in huis moeten halen. Voor een kleine 78 euro kon u zondag bij Opatuur het grootste deel van die discografie in huis halen — misschien wel mét korting, als u alles ineens kocht.
Net zoals Robin Verheyen (die u komende zondag bij Opatuur kan treffen), is Badenhorst ondertussen verkast naar New York om daar het muzikale geluk te zoeken. Misschien is het een initiatierite en moeten we nog maar wat meer jazzmuzikanten eerst wegjagen voor ze hier wat erkend worden. Dat treft overigens, want zondag zat in het publiek menig zo’n muzikant, zoals Frederik Leroux, Christian Mendozza en Teun Verbruggen, bij wiens Rat Records Label Badenhorst twee cd’s uit heeft (met Os Meus Shorts en Red Rocket).
Het optreden, zondag bij Opatuur in De Centrale, eindigde visueel en auditief een beetje zoals het begon: met Badenhorst op klarinet, zonder mondstuk. Dat hoeft geen belemmering te zijn, Badenhorst experimenteert wel meer. Al moeten we misschien niet meer van experiment spreken, maar veeleer van een methodiek die de muzikant deel heeft gemaakt van zijn repertoire. Hij gebruikte ook het mondstuk alleen, dat hij dan op een lange gele darm aansloot, waarmee hij (met die darm dus) begon rond te slingeren. Dat was géén gimmick, benadruk ik maar even voor de sceptici, maar maakte integraal deel uit van een wonderbaarlijke sound die hij al de hele avond had uitgewerkt. Die sound, het geluid dat eigenlijk de ziel vormt van de muzikant, is bij Badenhorst — zoals hij zelf verklaart — sterk beïnvloed door Michael Moore, bij wie hij les heeft gevolgd.
Badenhorst blijft deze week nog in België, daarna gaat het via Kopenhagen onverbiddelijk opnieuw richting USA. Wij hebben ervan genoten, zondag, maar voor wie zich graag ook nog eens zou laten onderdompelen, is er goed nieuws. Dinsdagavond speelt het Badenhorst / Soniano / Vercampt / Thielemans Quartet vanaf 22 u. (sommigen beweren reeds 21.30 u.) in El Negocito. Volgens ons niet te missen, zelfs al gaat u achteraf met een rokershoest naar huis.
Wie heuse soundscapes wil, kan niet beter dan zich donderdag richting Vooruit begeven. Van Scandinavische country tot nu-jazz met een vleugje punk, folk, repetitieve klassiek én — het woord van 2009 — americana; Mary Halvorson & Jessica Pavone spelen er in double bill met Huntsville, vanaf 20u in de balzaal. Het gaat er allemaal redelijk relaxed aan toe, tenminste toch na de bekroonde post (-rock, -folk, -jazz, -punk) festijnen van Halvorson en Pavone. Hunstville vraagt om impro(visatie), al kan u dat niet identificeren met het gepiep en gesteun waarmee u dat normalerwijs vereenzelvigt. Denk Sidsel Endresen; die stond vorig jaar rond deze tijd in Vooruit op de planken, en bood een perfect rustmoment in een toen verschrikkelijk drukke filmfestivaltiendaagse.
We sluiten af met het begin: zondag 1 november speelt saxofonist Robin Verheyen in duo met pianist Aki Rissanen bij Opatuur in De Centrale. Dat concert kadert in een cd release tour van het duo (het album Semplice is net uit), en op 30 oktober verschijnt ook een nieuwe cd van het Robin Verheyen Quartet (Starbound).
