Maand: september 2015

Cracks (2009)

A look at the lives and relationships among girls at an elite boarding school.

Regisseur: Jordan Scott
Schrijvers: Ben Court, Caroline Ip & Jordan Scott (scenario); Sheila Kohler (roman)
Met: Eva Green, Juno Temple, María Valverde, Imogen Poots
IMDB

Voor haar debuut schreef regisseur Jordan Scott mee aan de bewerking van de roman van Sheila Kohler. Dat brengt het totale aantal, op drie schrijvers. Voeg daarbij nog eens de ontluikende cast van Juno Temple, María Valverde en Imogen Poots, en de neurotische typecasting van Eva Green, die sinds haar debuut in Bertolucci’s The Dreamers voor zichzelf meteen het archetype van de juffrouw-met-een-serieuze-hoek-af heeft gestalte gegeven. En dan mag een mens al eens verwachten dat zo’n film toch iets of wat om het lijf zal hebben (figuurlijk dan –haha).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tU2xyM_2jIE&w=560&h=315]

Helaas. Er wordt nog net geen David-Hamiltionaase vaseline op de lens gesmeerd, maar voor de rest is dit licht verhaaltje van een paar puberende meisjes een excuus om paar twintigjarige deernes in epoque kledij (en “in various states of undress“) op het scherm te laten flaneren. Veel is er voor de rest niet aan, toch niets wat u al in zovele andere films op (veel) betere manier hebt gezien.

Polytechnique (2009)

A dramatization of the Montreal Massacre of 1989 where several female engineering students were murdered by an unstable misogynist.

Regisseur: Denis Villeneuve
Schrijvers: Jacques Davidts, Denis Villeneuve, Eric Leca
Met: Maxim Gaudette, Sébastien Huberdeau, Karine Vanasse, Evelyne Brochu
IMDB

Op 6 december 1989, vermoordde Canadees Marc Lépine 14 vrouwen, en verwondde hij 10 andere vrouwen en 4 mannen. Op het einde van zijn killing spree schiet hij zichzelf door het hoofd. In een zelfmoordbriefje beschuldigt hij ‘de feministen’ ervan zijn leven om zeep te hebben geholpen. Lépine gebruikte voor zijn moordtocht een Ruger Mini-14, hetzelfde wapen waarmee Anders Breivik 69 mensen vermoordde op het Noorse eiland Utøya in 2011.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=o_H17moBp2o&w=560&h=315]

Het is van Elephant (Gus Van Sant, 2003) geleden dat we nog eens een film zo sereen met dit onderwerp hebben zien omgaan. 20 jaar na de feiten, toont Denis Villeneuve het gegeven van de moordpartij op een zo neutraal mogelijke, bijna documentaire stijl. Villeneuve vertelt het verhaal vanuit drie standpunten, twee studenten en de moordenaar.

Marc Lépine wordt nooit bij naam genoemd, maar wordt afgetiteld als The Killer (een rol voor Maxim Gaudette). Alle namen van de betrokkenen werden overigens gewijzigd. De twee studenten zijn Jean-François (Sébastien Huberdeau) en Valérie (Karine Vanasse –een beetje zoeken stelt dat Valérie waarschijnlijk Nathalie Provost is).

De film –geheel in zwart/wit gefilmd, om de kleur van het bloed te vermijden– toont een aantal parallelle tijdslijnen, en springt een aantal keer voor- en achteruit in de tijd, zodat we steeds meer inzicht krijgen in het gebeuren en de gevolgen ervan.

Een meesterwerkje van Villeneuve, die nadien ook nog gelauwerd werd voor Incendies, en met Enemy een zeer mooie verfilming van O Homem Duplicado (vert. als De man in duplo) van José Saramago afleverde.

Aanrader!

Child 44 (2015)

A disgraced member of the military police investigates a series of nasty child murders during the Stalin-era Soviet Union.

Regisseur: Daniel Espinosa
Schrijvers: Richard Price (scenario), Tom Rob Smith (roman)
Met: Tom Hardy, Gary Oldman, Noomi Rapace
IMDB

In 2008 publiceerde Tom Rob Smith het eerste deel van wat een trilogie over Leo Demidov zou worden. Demidov is een agent van de MGB (de voorloper van de KGB) die bij zijn oversten uit de gratie valt, en daardoor uit Moskou wordt verbannen naar een afgelegen deel van het moederland. Demidov komt er een seriemoordenaar op het spoor, die eerder al in Moskou had gemoord en moet de man zien te ontmaskeren voor er nog meer slachtoffers vallen. De inspiratie voor de moordenaar vond Tom Rob Smith bij Andrei Chikatilo, bijgenaamd de Rostov Ripper, die evenwel pas veel later dan de tijdslijn in het boek, opereerde.

De synopsis leest als een thriller, maar dat is het boek alvast niet –en de film eigenlijk ook niet. Het verhaal begint met een lange en noodzakelijke inleiding, die in het boek beter tot zijn recht komt dan in de film. De spanning tussen Demidov (Tom Hardy) en zijn vrouw Raisa (Noomi Rapace) worden er veel beter uitgewerkt, en ook de manier waarop de personages evolueren, zowel individueel als tegenover elkaar is er veel duidelijker.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Uia6y9SRsj4&w=560&h=315]

De film is –geheel in tegenstelling tot het boek– heel moeilijk te verteren. Het verhaal gaat amper vooruit, de rode draden zijn verdwenen, de plotlijnen zijn niet uitgewerkt, en wat er overblijft is eigenlijk een moeilijk te plaatsen lange inleiding en een stukje seriemoordenaar-zoektocht, die ook maar weinig diepgang heeft.

Een totale verschrikking is ook de Russisch-Engelse tongval die doorheen de film wordt gesproken. Dat dient tot niets. Ofwel spreken de personages Engels, ofwel spreken ze Russisch, maar de verbastering van beiden draagt in niets bij tot een mogelijke authenticiteit. Het is geleden van dezelfde tongval door Viggo Mortensen die het anders uitstekende Eastern Promises de verdoemenis heeft ingedraaid, dat ik mij nog eens zo aan die linguïstische anomalie heb geërgerd.

Wildlike (2014)

Mackenzie, a troubled but daring teenage girl, is sent by her struggling mother to live with her uncle in Juneau, Alaska. Although Uncle seems like a supportive caretaker and friend, the relationship turns and Mackenzie is forced to run. Trying to make her way back to Seattle alone to find her absent mother, Mackenzie only winds up deeper in the Alaskan interior. Lost and with no one else to turn to, she shadows a loner backpacker, Bartlett, an unlikely father figure with scars of his own. Together, they cross the wilderness and discover sanctuary in the last frontier.

Regisseur: Frank Hall Green
Schrijver: Frank Hall Green
Met: Ella Purnell, Bruce Greenwood, Brian Geraghty
IMDB

Bruce Greenwood is een onopvallende acteur die meestal statige, weinig opgemerkte rollen vertolkt; hij is al een paar keer president van de VS geweest, kapitein van de Star Fleet (Star Trek reboot), en speelt een heleboel, vaak cruciale, bijrollen, die hem evenwel nooit echt in het daglicht stellen. Zo eigenlijk ook in deze film.

Greenwood speelt nochtans de hoofdrol naast Ella Purnell (Malificent en Kick-Ass 2), als zorgzame surrogaat-vader voor de van huis weglopen 14-jarige Mackenzie (gespeeld door Purnell).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Hm5il4F2bRI&w=560&h=315]

Wildlike boort een vijfTV-thema aan, maar overstijgt de Hallmark versie van wat we op die zender meestal te zien krijgen, voornamelijk door de soberheid en het vleugje mysterie en spanning, dat centraal door de film loopt. Voeg daar nog eens de prachtige natuur van Alaska aan toe, en de trage (maar geen statische) beelden die de film op een fotografisch hoger niveau brengen.

Het einde voelt helaas wat geforceerd aan, maar voor de rest is de film zeer sereen in de vertelling en de manier waarop met het onderwerp wordt omgesprongen. Geen grote dramatische emoties, geen ongeloofwaardige wendingen, en dat op zich maakt deze film al ok –al had ik meer oog voor de natuur dan voor de inhoud, die soms iets te vrijblijvend leek.

FFG: Spooks: The Greater Good (2015)

When a terrorist escapes custody during a routine handover, Will Holloway must team with disgraced MI5 Intelligence Chief Harry Pearce to track him down before an imminent terrorist attack on London.

Regisseur: Bharat Nalluri
Schrijvers: Jonathan Brackley, Sam Vincent, David Wolstencroft
Met: Kit Harington, Tuppence Middleton, Elyes Gabel
IMDB

Een degelijke film, maar ik vermoed dat de mensen met kennis van de gelijknamige televisieserie hier net iets meer boodschap aan zullen gehad hebben. Drie schrijvers van de serie hebben meegeschreven aan de film, en dat komt ongetwijfeld de continuïteit ten goede.

De serie is trouwens variabel bekend onder de naam MI-5 en Spooks, en oorspronkelijk was het de bedoeling dat de film Spooks: The Greater Good zou gaan noemen, een veel duidelijker omschrijving –ook van wat er zich in de film afspeelt– dan het wel bijzonder generieke MI-5.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=smidRILQBuk&w=560&h=315]

Regisseur Bharat Nalluri werkt voornamelijk voor televisieseries, en de film is ook niet meer dan dat, een lange, onderhoudende episode. Kit Harington (Jon Snow uit Game of Thrones) zet een geloofwaardige Will Holloway neer, een uit MI-5 gestoten wildcard die de intrige van de film moet oplossen. Mooie rol ook voor Tuppence Middleton (u kent haar uit The Imitation Game, Jupiter Ascending en Sense8), maar toch zijn het voornamelijk clichés die deze film bevolken.

Man Up (2015)

A single woman who’s mistaken for a stranger’s blind date, leads to her finding the perfect boyfriend.

Regisseur: Ben Palmer
Schrijver: Tess Morris
Met: Lake Bell, Simon Pegg, Olivia Williams
IMDB

Zowel voor regisseur Ben Palmer als voor scenariste Tess Morris is Man Up eigenlijk het langspeeldebuut. Afgaande op IMDB heeft Morris nog het minste ervaring, al moet meteen gezegd dat het verhaal –in alle voorspelbaarheid– vakkundig in elkaar zit. Palmer heeft al een hele waslijst televisieseries achter de kiezen, één film-van-de-serie (The Inbetweeners), en een TV-film waar u nog nooit van had gehoord (Bad Sugar).

Wie u wel kent, dat is Simon Pegg, de hilarische Engelsman die al een langere carrière achter de kiezen heeft, dan u ooit kon vermoeden. Hij speelde mee in Michael Winterbottoms fantastische 24 Hour Party People (over de muziek scene in Manchester in de jaren 70), en brak helemaal door met de bijzonder grappige horrorkomedie Shaun of the Dead (lang voor zombies een revival kregen). Al is de kans groot dat u Pegg voor de eerste keer hebt ontmoet in een recente Mission: Impossible (waar hij vanaf deel drie de rol van de onhandige IMF technicus Benji Dunn speelt) of in de reboot van Star Trek (waar hij Scotty speelt). Er zitten nog een heleboel interessante films tussen, al zijn ze zeker niet allemaal de moeite van het bekijken waard. Maar Shaun of the Dead dus absoluut wel!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=4QgPlqoxu4M&w=560&h=315]

Lake Bell speelt het onhandige ‘lelijke’ eendje (voornamelijk door een overdadige hoeveelheid lippenstift aan haar mond te smeren), dat voor de rest niet alleen intelligent, maar ook heel ad rem blijkt te zijn in de moeilijkste situaties.

Nancy (Lake Bell) en Jack (Simon Pegg) ontmoeten elkaar, en voor de rest gebeurt er exact wat u hierboven in de synopsis leest –doorspekt met de nodige humoristische situaties, een vleugje romantiek en een steeds groeiende liefde. Een romcom zoals u er al zoveel kent.

We Are Still Here (2015)

In the cold, wintery fields of New England, a lonely old house wakes up every thirty years – and demands a sacrifice.

Regisseur: Ted Geoghegan
Schrijvers: Ted Geoghegan, Richard Griffin
Met: Barbara Crampton, Andrew Sensenig, Lisa Marie
IMDB

Laten we met de deur in huis vallen: het grootste probleem met We Are Still Here is dat het focus mist. De film schept razend hoge verwachtingen van bij de openingsbeelden, maar die worden helaas niet ingelost in de loop van het verhaal.

De openingsbeelden zijn sereen, de informatie is schaars. We leren, deels door de karige informatie in de film zelfs, (groten)deels door de informatie uit de blurb, dat Anne en Paul Sacchetti van de stad naar een rurale (lees: afgelegen) woning in New England zijn verhuisd. Hun zoon is omgekomen in een auto-ongeval, en ze hopen door de verhuis de tragedie te kunnen verwerken. Al gauw lijkt het huis geheimen te herbergen, die verergeren wanneer hun vrienden May en Jacob, een bezoekje brengen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=FDJbCMvv9IU&w=560&h=315]

De film begint wondermooi, zacht, voorzien van het nodige mysterie, en met een paar bevreemdende en beangstigende gebeurtenissen, die in de rest van de film ook een gezicht krijgen. In het tweede deel laat de regisseur plots alle remmen los, en ontaard het zp sterke serene gebeuren, in een bijna parodie op zichzelf. Dat werkte destijds voor Evil Dead, maar dat werkt niet langer in 2015, en zeker niet in deze film, die zo sterk was begonnen. Bijzonder jammer.

De film wordt wel mooi afgewerkt, op voorwaarde dat u aan het bloederig slapstick moment voorbij gaat. We Are Still Here is geen vernieuwende film, zit wél boordevol potentieel, en zorgt er alvast voor dat we uitkijken naar het volgende werk van regisseur Ted Geoghegan. Puik werk ook van de acteurs –Barbara Crampton kan u mogelijks nog kennen van haar rol in o.a. Re-Animator.

Hidden (2015)

A family takes refuge in a fallout shelter to avoid a dangerous outbreak.

Regisseur: The Duffer Brothers (Matt & Ross Duffer)
Schrijvers: The Duffer Brothers (Matt & Ross Duffer)
Met: Alexander Skarsgård, Andrea Riseborough, Emily Alyn Lind
IMDB

Hidden is het langspeelfilmdebuut van de Duffer Brothers (tweelingsbroers, overigens), en als debuut is het een mooie aanzet. De film gaat verhaaltechnisch echter de mist in.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=e5HvOjois-E&w=560&h=315]

Ray (Alexander Skarsgård) verbergt samen met Claire (Andrea Riseborough) en Zoe –ZoZo– (Emily Alyn Lind) in een schoolbunker, voor de Breathers, tot op het einde van de film ongedefinieerde wezens, waarvan enkel wordt verondersteld dat ze hen kwaad willen berokkenen. (Het zullen wel zombies zijn.)

Gaandeweg worden er een paar flashbacks getoond, die de kijker uitleggen wat er is gebeurd. De dreiging is voor de rest voortdurend latent, in een spanning die kunstmatig hoog wordt gehouden.

De ruggengraat van de film is de onwetendheid van de kijker. Het is meteen ook de grote zwakte. Het ganse verhaal berust op dit ongewisse, waarbij de ontknoping bijna als een deus ex machina op de kijker wordt gedropt. Tegen die tijd is de kijker al lang de spanning kwijt. Hoe interessant dat einde ook wordt afgewerkt (met helaas een aanzet tot een sequel), het verhaal is reeds lang voordien als een pudding in elkaar gezakt. Wie ietwat met het genre vertrouwd is, heeft immers al lang door hoe de vork in de steel zit, en de paar actiescènes kunnen de film niet meer redden.

Bijzonder jammer is dat, want met het verhaal zit het eigenlijk wel goed (ik vermoed dat de Duffer Brothers zich een beetje hebben laten inspireren door Let The Right One In/Let Me In), maar helaas niet zo met de afwerking. Ook de acteerprestaties zijn meer dan behoorlijk en voorzien de film van geloofwaardigheid. Skarsgård is naar verluidt aanzienlijk wat kilo’s kwijtgespeeld voor de rol (al was dat niet echt nodig), speelt overtuigend, maar vergeten we vooral ook niet de understated prestaties van Andrea Riseborough en de niet evidente rol voor de jonge Emily Alyn Lind.

De film is degelijk, maar het begin (eigenlijk tot ver over de helft) is voornamelijk saai en artificieel.

Eden (2014)

When a US soccer team gets stranded on a deserted island after a plane crash they must face difficult choices to survive. Modern day Lord of the Flies.

Regisseur: Shyam Madiraju
Schrijvers: Mark Mavrothalasitis, Nate Parker
Met: Jessica Lowndes, James Remar, Sung Kang
IMDB

Ze hebben Expeditie Robinson verfilmd! En de afvallers gaan dood en al.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=NPIQQNvXQfI&w=560&h=315]

Eden is een niet totaal onverdienstelijk debuut van Shyam Madiraju, die al meteen op twitter ontkent dat zijn een film een film is: “As long as the men are muscled and the women scantily clad, it’s not a film.” Welja, in Eden zijn de mannen fors gespierd (het gaat om een Amerikaans voetbalteam) en de vrouwen karig gekleed.

Welwillend als we zijn willen we nog omschrijven dat Madiraju inderdaad wel wat mosterd bij Lord of the Flies gehaald heeft, maar laat ons Eden vooral niet met het boek van Golding of met één van de verfilmingen vergelijken. Eden is een hoogdravend verhaaltje –op het moralistische af– dat op zijn best voor een scherp afgemeten anderhalf uur onderhoud zorgt, maar verder mag vergeten worden in een donkere archiefkast.

Insidious: Chapter 3 (2015)

A prequel set before the haunting of the Lambert family that reveals how gifted psychic Elise Rainier reluctantly agrees to use her ability to contact the dead in order to help a teenage girl who has been targeted by a dangerous supernatural entity.

Regisseur: Leigh Whannell
Schrijvers: Leigh Whannell
Met: Dermot Mulroney, Stefanie Scott, Angus Sampson
IMDB

Voor deel drie verhuist James Wan van de regisseurs- naar de producersstoel, en ze scenarist Leigh Whannell (die ook nog eens Specs speelt in de films) de regisseurspet op.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=3HxEXnVSr1w&w=560&h=315]

Het verhaal lijkt op het eerste gezicht niet zoveel te maken te hebben met de eerdere afleveringen –op het ghost thema na dan– tot tijdens deze film duidelijk wordt dat niet de Lambert familie de focus is van het verhaal, maar wel medium Elise Rainier (Lin Shaye).

Rainier gaat een andere familie helpen –de film situeert zich tussen de eerste en de tweede film in– waarbij steeds meer elementen van de vreemde zwarte weduwe, die Rainier voorhoudt haar te zullen doden. Die zwarte weduwe is een geest, jawel.

Steeds meer puzzelstukjes lijken op hun plaats te vallen, en het wordt met deze film ook duidelijk dat er nog heel wat verhaalpotentieel is voor nog een paar films. Als het niveau van de films niet naar beneden gaat, dan mag het van ons nog wel even blijven duren.