In the cold, wintery fields of New England, a lonely old house wakes up every thirty years – and demands a sacrifice.
Regisseur: Ted Geoghegan
Schrijvers: Ted Geoghegan, Richard Griffin
Met: Barbara Crampton, Andrew Sensenig, Lisa Marie
IMDB
Laten we met de deur in huis vallen: het grootste probleem met We Are Still Here is dat het focus mist. De film schept razend hoge verwachtingen van bij de openingsbeelden, maar die worden helaas niet ingelost in de loop van het verhaal.
De openingsbeelden zijn sereen, de informatie is schaars. We leren, deels door de karige informatie in de film zelfs, (groten)deels door de informatie uit de blurb, dat Anne en Paul Sacchetti van de stad naar een rurale (lees: afgelegen) woning in New England zijn verhuisd. Hun zoon is omgekomen in een auto-ongeval, en ze hopen door de verhuis de tragedie te kunnen verwerken. Al gauw lijkt het huis geheimen te herbergen, die verergeren wanneer hun vrienden May en Jacob, een bezoekje brengen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=FDJbCMvv9IU&w=560&h=315]
De film begint wondermooi, zacht, voorzien van het nodige mysterie, en met een paar bevreemdende en beangstigende gebeurtenissen, die in de rest van de film ook een gezicht krijgen. In het tweede deel laat de regisseur plots alle remmen los, en ontaard het zp sterke serene gebeuren, in een bijna parodie op zichzelf. Dat werkte destijds voor Evil Dead, maar dat werkt niet langer in 2015, en zeker niet in deze film, die zo sterk was begonnen. Bijzonder jammer.
De film wordt wel mooi afgewerkt, op voorwaarde dat u aan het bloederig slapstick moment voorbij gaat. We Are Still Here is geen vernieuwende film, zit wél boordevol potentieel, en zorgt er alvast voor dat we uitkijken naar het volgende werk van regisseur Ted Geoghegan. Puik werk ook van de acteurs –Barbara Crampton kan u mogelijks nog kennen van haar rol in o.a. Re-Animator.