Maand: april 2010

De North Cascades, waar Henri zo graag langs wou, waren eigenlijk een beetje een ontgoocheling. Let wel, het was een overweldigende natuur –we werden echt serieus verwend op dat vlak tijdens onze trip– maar er waren maar weinig trails te volgen deze keer. En het Visitor Center verkeerde nog in winterslaap (m.a.w. het was gesloten), dus ook daar vielen geen tips te rapen (en al evenmin een Junior Ranger badge).

100 mijl bergkronkels bracht ons door Okanogan National Forest, Lake Chelan National Recreation Area, Ross Lake National Recreation Area, North Cascades National Park en Mt Baker National Forest. Allemaal zonder echt vreselijk veel te stoppen, want (1) we moesten naar Canada en (2) alles was afgesloten.

Ook wat cascades betreft was er weinig te zien; langs de weg waren er veelal dunne stroompjes (veel water bevond zich nog in sneeuwvorm), en dit (foto hierboven) was van het wildere type.

Al veel tegengekomen, maar nog nooit een foto van gemaakt: het mos dat op de bomen groeit. Er zijn vreselijk veel verschillende soorten, ik ga er eens wat meer fotograferen. Dit is een licht, halfvastzittend soort, een beetje bleek en droog, maar er is ook van dat donkergroen en vochtig gedoe dat stevig op de boom vastzit. Jaja, fascinerend, ik hoor u wel.

En ziet, we passeerden een Tessa Lane, waar we niet voorbij konden zonder een foto te nemen. Opgelet: private drive, no trespassing.

Winthrop is, samen met Twisp, het coolste stadje van de USA (Seattle is vanzelfsprekend de coolste stad, maar Winthrop of Twisp met Seattle vergelijken is een beetje zoals Hansbeke met Gent –qua grootte, welteverstaan). Niet alleen hebben ze in Twisp de beste koffie dusver, ze hadden er ook heerlijk ontbijt, en een verharde weg die halverwege afgesloten was. Déjà vu, noemen ze dat. Nog goed dat er geen sneeuw lag.

In Winthrop hebben ze dan weer een onvervalste Amerikaanse hardware store, waar bij valavond geen kat meer te vinden was, maar waar even voorheen een ganse collectie 4x4s en pickups te bewonderen was –van fonkelnieuw tot in verregaande staat van ontbinding. Ze hebben er ook de beste pizza ever, met heerlijke bodem en korst en onwaarschijnlijk verse ingrediënten er bovenop. In East 20 Pizza was er 10% korting in april, maar ze rekenden er wel 1 USD extra om met visa te betalen. Of het echt zo lekker was? Om het met Henri te zeggen: “Ik zou ervoor naar Amerika vliegen.”

In het hotel waar we verbleven was er een (onafgewerkt) zwembad, maar ook een hot tub, waar Hugh Hefner, pardon: Henri, zich de bubbels liet welgevallen.

—

Langs de afgesloten weg

Uhm ja, Canada. We zijn een beetje te ver omgereden. Ik wou Seattle niet verlaten zonder een deftige koffie, en daarna wou ik per se naar de Apple Store. Dus reden we naar Stumptown naast de Café Presse op 12th St, waar we twee jaar geleden zo graag het ontbijt nuttigden. En daarna naar de University Village shopping mall om zo’n coverding voor de iPad. Henri, die wou dan weer naar de North Cascades National Park omdat hij nog zo’n Junior Ranger badge wou behalen. En dáár hebben we ons aan mispakt.

Laat ons langs de oostkant het park binnenrijden, kwam het lumineuze idee, dan kunnen we via het westen direct naar Vancouver, en hopla, we zijn terug. De oostelijk ingang, die lag vier-vijf uur rijden verder, maar dat hadden we vooreerst niet door (de gps stond op hoogte ipv tijd of afstand).

Dus reden we (via de 90) het mistige gebergte rond Snoqualmie binnen, om via de 97 tot aan de 2 te geraken, die ons naar de oostelijke ingang zou brengen. Rond 14u zaten we in Cle Elum, nog steeds op die 90, en besloten we maar te lunchen. (We eten vaak in van die typisch Amerikaanse toestanden, en ik vergeet er telkens weer een foto van te nemen. We hebben werkelijk reeds op schitterend pittoreske locaties gegeten.)

Een dik uur later zaten we dicht bij de kruising tussen de 97 en de 2, aan de Wells Dam in Azwell, waar we een turbineschroef aantroffen.

(Aha! Daar is Henri!)

En net toen ik jolig zat mee te zingen met de jaren 70 zender op de Sirius satellietzender, schreeuwde Tessa het magische woord “koffie” uit! We zaten toen net in Twisp (hey, ik vind die namen niet uit), en lo and behold om de hoek verscheen daar Blue Star Coffee Roasters. Het was 16u15 (4u15 p.m. in Amerikaanse termen), en het café was nog 15 minuten open. Ik heb er de beste espresso van ons verblijf gedronken.

Een half uur voorbij Twisp kwamen we in Winthrop, de laatste stop voor we het National Park zouden inrijden. Het was toen echter al te laat om verder te rijden, en zo ver in de bergen is er meestal geen motel meer, dus besloten we maar in Winthrop te overnachten. We kunnen meteen unaniem besluiten dat Twisp en Winthrop de meest fantastische stadjes zijn die we al zijn tegengekomen. (We hebben een onwaarschijnlijk lekkere pizza gegeten, daarnet.)