Dag 10: Albany – Silverton – Seattle

We zitten in Seattle! Voor één dag toch. Tessa moet voor het werk immers eerst nog richting Canada, maar kijk: hedenavond hebben wij toch al wat kunnen genieten van onze thuisbasis. Seatlle was in elk geval al een beetje thuiskomen. Hier is de Public Library, en hier is Pike Place Market, en de Barnes & Noble, en daar is de cinema waar ik Iron Man gezien heb, en waar Henri –dat staat nu al vast– binnenkort samen met mij naar Iron Man 2 gaat kijken. We zijn er bijna.

Road Trip, USA 2010

Vanochtend reden we langs Silverton, ten zuidwesten van Portland, niet zo lang voor we Oregon zouden verlaten. In Silverton staat evenwel een huis van Frank Lloyd Wright, The Gordon House. En gezien Tessa en grote fan van de architect is, en Taliesin en Fallingwater gelijk iets te ver buiten onze route lagen, was de korte omweg gauw genomen.

Road Trip, USA 2010

Het huis in Silverton is toegankelijk voor het publiek, maar de geleide bezoeken startten pas om 12 uur, en een paar uur tijd om te wachten tot de middag hadden we nu ook weer niet. We mochten echter wel rond het huis lopen, dat minder groot was dan verwacht. (En jawel, de muren zijn echt zo wat rozig.) Het Gordon House stond oorspronkelijk 24 mijl verder, maar toen het stuk grond waarop het stond werd verkocht na de dood van de Gordons, en de nieuwe eigenaars geen interesse hadden in het huis, greep de Wright Foundation in, en werd het huis integraal verplaatst.

Road Trip, USA 2010

Nadien ging het richting Seattle, al hadden we eigenlijk graag eerst nog Mount St. Helens bezocht. Die omweg was ons iets te lang; we zouden het nooit voor het donker hebben gehaald, en het gebied was overigens grotendeels ontoegankelijk wegens de sneeuw. Niettemin, op de foto hierboven ziet u St. Helens, vanop een 50 mijl afstand. (Die witte top, in het midden van de foto.)

Road Trip, USA 2010

Op weg naar Seattle kwamen we overigens nog een huis tegen… rijdend op de autosnelweg. Blijkbaar gebeurt dat wel meer. Seattle maakte haar reputatie waar, want toen we de stadsgrenzen overschreden, begon het te regenen. Maar goed; nog even naar Canada dus, en dan zijn we opnieuw waar we een klein beetje thuis zijn.

Dag 9: Grants Pass – Crater Lake – Albany

Zo weinig gezien, zo veel te vertellen. Met wat me momenteel van Oregon hebben gezien, lijkt het een beetje een achtergestelde staat. De automobilisten zijn veel onvriendelijker dan in Californië, de mensen lijken wel nog steeds heel open en ontvankelijk, maar ergens klopt er iets niet. Misschien baseer ik mijn indrukken gewoon op de geringe bevolkingsdichtheid in de plaatsen waar we gepasseerd zijn, en op het feit dat er maar weinig National Parks zijn, in Oregon. Ik zit er hoogst waarschijnlijk geheel naast.

Road Trip, USA 2010

Best Western blijft één van de betere motelketens, iets duurder dan Motel 6, maar met ontbijt en met een wérkende verwarming op de kamer. Het belang van a good night’s sleep valt niet te onderschatten tijdens een road trip. Welk een comfort. Van Grants Pass vertrokken we vanochtend richting Crater Lake. We passeerden eerst nog Lost Creek Lake aan de Joseph H. Stewart State Recreation Area. Het was er vreselijk koud, maar in de zomer wemelt het er van de mensen.

Road Trip, USA 2010

Bij Crater Lake, zo hadden we ’s ochtends op de NPS site gelezen (en op de webcams gezien), lag nog volop sneeuw. Vergelijkbaar met de condities op Lassen Volcanic National Park, maar we zouden wel het meer kunnen zien.

Snow area: carry chains or use traction tires, schreeuwden de gele borden ons onderweg toe. We hebben echter geen van beiden nodig gehad om tot het Steel Visitor Center en de kraterrand te rijden. Al de andere wegen zaten echter geheel ondergesneeuwd –pas binnen een dikke maand zullen ze open zijn.

Road Trip, USA 2010

Het meer lag wel nog achter een dam van drie meter sneeuw verscholen, maar dat hield de schaarse bezoekers niet tegen. Het zicht was dan ook adembenemend. Het meer is echt zo blauw, ik heb niks bijgekleurd of gesatureerd (integendeel).

Road Trip, USA 2010

We hebben er een half uurtje rondgelopen, en dan hebben we ons in de shop annex cafe opgewarmd, terwijl Henri zijn takenblad invulde om zijn zesde badge binnen te halen. Enkel van Redwood NP heeft hij geen badge, omdat we geen tijd hadden om alles in te vullen.

De weg terug was een… avontuur. We hebben de gps uit onze auto in België meegbracht naar de USA, omdat zo’n ding hier huren vele malen duurder uitkwam dan de kaart van Noord-Amerika kopen. We hebben er al heel veel aan gehad, aan de juffrouw die ons nu ook in mijlen i.p.v. in kilometers toespreekt, maar soms slaat ze de bal serieus mis.

Vandaag stuurde ze ons, op weg van Crater Lake naar Eugene, van Crater Lake Hwy naar Sun Mountain Road. Een weg die begon zoals we er al op vele hebben gereden, tot we een bordje “end road maintenance” passeerden, waarop de weg van een geasfalteerde baan in een gestampte aardeweg overging. Een weg, die bovendien vol afgebroken dennentakken lag, waarvan ik maar hoopte dat de uiteinden niet scherp genoeg zouden zijn om ons een lekke band te bezorgen. Ze (deze gps is een vrouw) stuurde ons waarschijnlijk maar op een kort stukje van deze weg, dachten we in het begin nog, en we begonnen al grapjes te maken over mogelijke tegenliggers, zoals een tientonner met een lading boomstammen.

Road Trip, USA 2010

“Het ergste dat ons kan overkomen,” zei ik net, “behalve een lekke band natuurlijk, is dat we weer boven de sneeuwgrens komen, en dat we rechtsomkeer moeten maken.” En toen werden we geconfronteerd met bovenstaand beeld.

Road Trip, USA 2010

Rechtsomkeer dan maar (spannend moment op zo’n dun weggetje), waarop juffrouw gps heel erg haar best deed om ons toch nog terug naar boven te sturen. “Rij één komma vijf mijl en sla links af”, sprak ze. En toen we aan de door haar geselecteerde plek kwamen gilde ze: “Sla nu links af!” (Zie foto hierboven voor wat we links zagen.) We hadden gelukkig ook een wegenatlas bij, en dus lieten we haar maar wanhopig “herberekenen” tot we terug noordwaarts naar Eugene konden klimmen.

De twee Best Westerns waar ze ons, even voorbij Eugene, naartoe leidde, bleken niet (meer) te bestaan, en dus raakten we uiteindelijk verzeild in de La Quinta in Albany. Albanië ligt hier overigens niet zo ver van Jordan, Lebanon, Waterloo en Berlin, allemaal even boven Eugene en Springfield. D’oh!

Crater Lake

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Dag 8: Arcata – Redwood NP – Grants Pass

De dopeheads in Arcata hadden zich rustig gehouden (dat, of mijn slaappil heeft goed gewerkt). We zijn op ons gemak vertrokken, op zoek naar ontbijt, tot het ons –een paar mijl op de autosnelweg– plots te binnen viel: we zitten aan zee!

Road Trip, USA 2010

We hebben onmiddelijk de autostrade verlaten, on toch maar zo gauw mogelijk een stukje zee te bekijken. Verdomd, dat zag er prachtig uit. En goed, het was véél te koud om er zelfs maar aan te denken om pootje te baden, maar welk een schoonheid, welk een kracht, welk een woestenij.

Een paar tientallen mijlen verder kwamen we tercht in het Palm Cafe in Orick, voor een fantastisch Amerikaans ontbijt: French Toast en pancakes en eggs with hash browns en sloten koffie. Laat de refills maar komen!

Van daar reden we via de 101 recht Redwood National & State Parks binnen, één van de mooiste parken waar we deze reis al hebben rondgewandeld. Ergens in juni zal ik toch eens een top tien moeten samenstellen.

Road Trip, USA 2010 Road Trip, USA 2010

De sequoia’s van het gelijknamige park waren dan wel verschrikkelijk groot, deze redwoods moesten er nauwelijks voor onderdoen. En er waren er precies meer van. Overmoedig als we zijn, vatten we meteen een trail van 6,5 mijl aan, die ons toch meer dan twee uur (als het er geen drie waren) zoet heeft gehouden. Maar welk een wisselende begroeiing, wat een heerlijke groentinten, en zo’n gigantisch bos reuzenbomen. Niet alleen Henri, maar ook wijzelf leken er kleine miertjes tegenover. Bij wijlen leek het alsof we in een prehistorisch park rondliepen.

Road Trip, USA 2010

In Requa, tussen het National en het State Park in, gingen we nog even walvissen spotten, halverwege hun migratie tussen Mexico en de Noordpoolwateren. Het was niet altijd evident om ze te zien, maar ik heb er twee keer één heel groot en duidelijk uit de zee zien uitsteken, en daarna nog verscheidene keren stukken rug.

Road Trip, USA 2010

Tot slot ging het richting Grants Pass langs Hwy 199, waar we in de Smith River een aantal kerels zagen raften op verschrikkelijk mooi, azuurblauw water. Vandaag hebben we dus California verlaten, en zijn we Oregon binnengereden. Veel National Parks hebben ze hier niet, maar naar het schijnt wel een hele mooie kust.

Redwood National & State Parks

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Smith River

Road Trip, USA 2010

Dag 7: Redding – Whiskeytown – Arcata

We zijn vandaag lang in ons bed blijven liggen. Pas om acht uur zijn we opgestaan, omdat we toch zeker ons bij-de-prijs-van-de-kamer-inbegrepen ontbijtbuffet niet wilden missen. We troffen echter niet de ons gewoonlijke zon, maar een gestage regen. De enige die een regenvest had, was Henri, en de enige die geen waterdichte schoenen had (zo was gisteren in de kniehoge sneeuw gebleken), dat was ik.

Road Trip, USA 2010

Onze eerste stop na het ontbijt was een sportwinkel, om aan dat euvel te verhelpen. Op het gebouw aan de overkant stond “Apple Store, now open!” naar ons te schreeuwen, dus liepen we ook daar maar even binnen. We waren op zoek naar zo’n iPad, maar alle Apple Stores die we tot dan toe hadden gekruist, waren uitverkocht. Deze was gewoon toonbank in een Best Buy in Redding, waar we tot onze grote verbazing een gigantische onverkochte stapel (achter slot en grendel) aantroffen. Na een kort gesprek (“Hi, would you like some information about the iPad?” — “Nah thanks, we’d just like to buy one.“) stonden we tot grote verbazing van de verkoper na drie minuten terug buiten. Wie er nog één zoekt, ze liggen in Redding!

Road Trip, USA 2010

Het doel van vandaag was gewoon om tot in Eureka te geraken (het was louter de naam die ons aantrok), en de weg leidde ons langs Whiskeytown. Ook al een National Park (een National Recreational Area om precies te zijn, waar Henri zijn vijfde Junior Ranger badge binnenrijfde. In de zomer een grote trekpleister (“We get temperatures ‘round hundred.“), nu viel er niet meteen veel te beleven. Behalve het meer en de bijhorende dam eens bekijken, naar flarden van de openingsspeech (van die dam) door John F. Kennedy luisteren…

Road Trip, USA 2010

… en naar een oude mijnsite wandelen. Langs het traject vonden we twee piepkleine schuurtjes, een mijnschacht die volledig afgesloten was, en een kerkhof voor twee personen.

Road Trip, USA 2010

Onderweg naar Eureka werden we begeleid door een woelige rivier, die erg populair is bij rafters en kayakkers en andere waterratten, zo wist de meneer van de sportwinkel in Redding ons te vertellen.

Road Trip, USA 2010

Voor de rest was er vooral mist (of een laagghangende wolk, ergens op 3.000ft), wat toch voor spannend Fahrvergnügen zorgt, en regen.

Eureka hebben we in het zuiden laten liggen, want de Motel 6 die we daar op het oog hadden, was er één zonder wasmachine (en die hadden we dringend van doen). We strandden iets noordelijker, in Arcata, waar er –volgens het boekje dat we van ons eerste Motel 6 (in Beatty) hadden meegebracht– wel één was.

Helaas, ontdekten we achteraf, was vandaag zowat de slechts mogelijk dag om in Arcata te belanden. 4/20 is traditioneel de dag waarop in Arcata –een college town– Dopefest plaatsvindt. De mevrouw aan de balie was een beetje beschaamd om het toe te geven (we hebben de indruk dat de locals redelijk fed up zijn met het fenomeen), en gaf ons een kamer zo ver mogelijk van de dopeheads verwijderd. Ze hebben er zelfs Redwood Park voor afgesloten, hopelijk kunnen wij er morgen wel terecht (het was één van de redenen waarom we hierheen kwamen).

Whiskeytown

Road Trip, USA 2010

Een gigantsiche overloop aan de dam

Road Trip, USA 2010

Mist en de afgrond

Road Trip, USA 2010

Dag 6: Stockton – Sacramento – Lassen – Redding

Vanavond is het veel beter. We zitten in een Best Western Motel in Redding, bijna vier uur verder dan Stockton. In rechte lijn tenminste, en die trachten we zoveel mogelijk te vermijden.

Vanochtend vluchtten we zo gauw mogelijk uit Stockton, en kwamen we inderdaad tijdens de spits op de autosnelweg naar Sacramento. De Amerikanen hebben echter een fantastisch systeem geïmplementeerd (in Californië toch): car pooling. Op het vierde baanvak mogen enkel voertuigen rijden waar minstens twee personen in zitten. En hoe vol de andere drie baanvakken ook mogen zitten, hoe traag het daar ook mag verlopen, op dat vierde baanvak zoeven enkel auto’s met passagiers aan een (meer dan) behoorlijke snelheid voorbij –dat scheelde ons meer dan een half uur (want wij zaten met drie in één wagen).

Er wordt natuurlijk ook gecontroleerd (zowel op wagenbezetting als op snelheid), en de boetes zijn beduidend hoog, lazen we op borden langs de snelweg. Daar mogen ze bij ons gerust een voorbeeld aan nemen.

In Sacramento bezochten we de –ahum– shopping mall, omdat ze daar een Lego Store hebben, waar ze Falling Water van Frank Lloyd Wright verkopen –een exclusief Amerikaanse editie naar het schijnt, waar Tessa in Houston al warm was voor gelopen.

Road Trip, USA 2010

Het doel van vandaag was evenwel Lassen Volcanic National Park, een wervelende brok natuur, die helaas grotendeel ondergesneeuwd was. “This road ends in 1/4 mile“, stond er bij de ingang van het park. En voorwaar, amper de inkomsthutjes voorbij, draaiden wij automatisch de parking van het Visitor Center (foto hierboven) op. De rest van de weg was nog geheel ondergesneeuwd.

Road Trip, USA 2010

Niettemin slaagde Henri er alweer in om opnieuw een Junior Ranger badge te behalen (zijn vierde ondertussen), en bewandelden wij een trail. Er was een mogelijkheid om naar Sulphur Works te hiken, via de normale weg, die wel zichtbaar, maar niet berijdbaar was (er lag minstens anderhalve meter sneeuw op), maar dat hadden we niet door. Enfin, had ik niet door, want ik had verzuimd om op het plan te kijken. Wel vond ik een bord Forest Lake, en een spoor van sneeuwschoenstappen die de weg leidden.

Road Trip, USA 2010

We hebben het een tijdje gevolgd, maar uiteindelijk hebben Tessa en Henri moeten afhaken, en ben ik alleen nog een goed kwartier doorgestapt tot waar ik vermoed dat het meer zich bevond. Niet gemakkelijk om onder twee-drie meter sneeuw te kijken –ondanks de beangstigend diepe gaten, die ik her en der aantrof. Als we te ver naast de sneeuwschoensporen stapten, zakten we vaak tot aan de knie in de sneeuw.

Eigenlijk wilden we nadien nog doorrijden tot Eureka, maar in Redding vonden we het welletjes. We waren uitgehongerd (’s middags hadden we eigenlijk niks gevonden om te eten behalve wat kaas en crackers die we mee hadden) en vermoeid van het verkeerd gekozen motel de vorige dag, probeerden we eerst een Motel 6 (volzet), en nadien de Best Western waar we nu verblijven. Inbegrepen: kamer, internet én buffetontbijt, en Henri maakte voorwaar een rondedansje toen hij hoorde dat er een –verwarmd– zwembad was.

Lassen Volcanic National Park

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010