Gorilla met jong is een beeld van Hetty Heyster in Artis. Het jong in kwestie bevindt zich op de foto ongeveer aan mijn voeten.
(Gare au gorille is een lied van George Brassens.)
Maand: april 2009
Stiftjes
“Ge gaat dat toch niet op uwen weblog zetten,” vroeg Tessa ontzet terwijl ik de badkamer in trok. Om eerlijk te zijn, was het deze keer totaal niet in mij opgekomen.
“Hm,” dacht ik, “misschien kan ik er één of ander heroïsch verhaal aan ophangen…”
Toen ik mijn vulling voor de derde keer in even zoveel jaar tijdens het eten aan gruzelementen had gekauwd, wist mijn tandarts mij bij een vorig bezoek te vertellen: “dat geeft niet jong, we zullen er een stifttand in steken. Eind april, past dat voor u?”
Daarnet was hij iets minder bemoedigend. “Oei. Daar zie ik iets dat mij niet zo aanstaat.” Mijn tand was aan het rotten geslagen, en er zat een cyste op. “Ik vrees dat ik dat ga moeten trekken. Het heeft geen zin dat ik daar een kroon op steek van 600 euro, en dat die binnen een half jaar eruit valt omdat ook de rest van uw tand om zeep is.”
“Natuurlijk moogt ge die meenemen. Maar die cyste moet ik wel naar het labo sturen. Niets om u zorgen om te maken, we doen dat altijd.”
Na veel wrikken en wringen zijn de wortels eruit. Miljaar die mens heeft daar nogal wat kracht op moeten zetten. Ik was al blij dat het boeltje verdoofd was.
“Ziezo. Nu nog wat draadjes steken…”
Mannen vs vrouwen. Of toch niet.
De sprekende hoofden twitteren mij bemoedigingen toe:
Blij dat je blijft lopen ondanks de Nationale Nederlaag van de mannen bij de Nike+ Challenge!
Die Nationale Nike+ Challenge, die lag in het verlengde van die bloggers challenge waaraan ik met veel graagte heb deelgenomen. Twee teams van bloggers, vijf vrouwen vs vijf mannen, mochten toen tegen elkaar uitkomen in een virtuele loopwedstrijd. Een soortement blogging battle of the sexes als prelude op die nationale uitdaging, die tegelijkertijd ook een mondiale uitdaging was. Wreed wijs, vond ik dat, temeer ik ervan overtuigd was –en in die overtuiging bevestigd ben– dat gans die Nike+ uitrusting eigenlijk volstaat voor de recreatieve loper zoals ikzelf. Sindsdien heb ik mijn Suunto aan de kant gelegd, en loop ik enkel nog op Nike+ (ja, ik heb die uitrusting gratis gekregen; nee, dat heeft mijn beslissing niet beïnvloed).
Die bloggers challenge, die was niet geheel gelijkwaardig verlopen. De vrouwen mochten veertien dagen voor de mannen starten, dus –alle emancipatie ten spijt– was er van enige rechtgeaarde wedstrijd geen sprake. Nochtans, als we op wedstrijden zoals het excellente Eeuwige Roem mogen afgaan, hoeven vrouwen niet meteen onder te doen voor mannen. (In de eerste reeks won Gella Vandecaveye; de tweede werd gewonnen door Marleen Renders.)
Voor de nationale challenge zag het er iets beter uit: mannen en vrouwen mochten toch al op hetzelfde moment aan de race beginnen. De mannen namen al gauw de bovenhand, en hielden hun leiderschap tot de laatste dagen van de race. Toen haalden de vrouwen plots ettelijke honderden kilometers in. En jawel: de vrouwen verzamelden niet alleen kilometers, ze haalden zelfs de mannen in. De eindstand kwam op een onwaarschijnlijk spannende 5.807,64 km voor de vrouwen, versus 5.752,69 km voor de mannen. Dat zijn nog eens wedstrijden!
Behalve dan, dat het niet allemaal vrouwen waren, die in het vrouwelijke kamp hebben meegelopen. Meer zelfs: minstens één man is in de laatste paar dagen van het mannelijke kamp naar het vrouwelijk kamp geswitched. Broempie bijvoorbeeld, een Ekin –een Nike evangelist (lees Ekin van rechts naar links)– die daardoor 544,13 km van de mannen naar de vrouwen versluisde.
Grappig is het dan, als we in de krant mogen lezen: Vrouwen halen het van mannen in online looprace. Zonder (minstens één) man hadden ze het precies niet gehaald, lijkt bovenstaande informatie te suggeren, en dat doet dan weer een klein beetje de inzet tekort van de vrouwen die zich sterk hebben geweerd in die challenge. Want wie er wint, dat er doet er absoluut niet toe. Veel belangrijker is hoe al die mensen plots opnieuw (?) met sport zijn begonnen (en dan heb ik het niet noodzakelijk over de Nike+ Challenge natuurlijk). Dus gaan we ons toch niet druk maken over nederlaag of overwinning?
Blijven lopen, dames en heren, u doet dat schitterend!
Misha Mengelberg
En toen waren ze plots met vier. Van het duo Misha Mengelberg en Jean-Yves Evrard vergleden we plots naar een trio met trompettist Jean Luc Cappozzo, en zelfs tot een kwartet met saxofonist Jan Rzewski voor het encore. Gisteren werd de driedaagse Mengelberg / Evrard afgesloten met een geslaagd slotconcert in de Balzaal van Vooruit.
U leest er –zoals steeds– alles over bij Het Project: Duo! Nee: trio! Euh: kwartet! (Mysterieuze verdubbeling in de balzaal.)
Chocoladetaart (met speculaaskorst)
“’t Is woensdag, snotneus: bak mij een taart!”
…
Let wel, ik had het kunnen zeggen hé…
“Wat zoudt ge ervan denken,” fluisterde ik hem toe, toen ik hem aan school ging afhalen, “als we straks een taart zouden bakken, gij en ik?”
Zijn gezichtje klaarde nog meer op dan de ondertussen al zo helderblauwe hemel. “En wat voor taart dan, papa?”
“Ach, een Dark Chocolate Tart with Gingersnap Crust natuurlijk, zoon.”
En we keken elkaar veelbetekend aan.
Benodigdheden
- 225 g speculaaskoekskes
- 70 g ongezouten boter, gesmolten
- 340 g fondant chocolade
- 235 ml slagroom
- 2 eigelen
- 1 ei
- 55 g suiker
- 1 eetlepel bloem
- een weinig versgemalen peper
- een snuifje zout
- een kleine koffielepel kaneel
Zo gemaakt
Maal de speculaas fijn in een foodprocessor. Ik heb mijn foodprocessor een tijdje geleden weggeven, en heb sindsdien nog nooit zoveel recepten gemaakt die om een foodprocessor vroegen. Het lukt ook op de Nigella manier: verkruimel de speculaas, doe de kruimels in een diepvrieszak, draai er een handdoek rond, en klop er flink op met een deegrol. Zeer goed om overtollige energie kwijt te raken.
Meng er de gesmolten onder, en giet het in een taartvorm, bij voorkeur één met verwijderbare bodem (21 cm diameter). Duw de korst goed tegen de boden en tegen de randen.
Verwarm de oven voor op 160°C.
Breek de chocolade in stukken –of gebruik chocoladedruppels– en voeg die samen met de room in een sauspan. Zet de pan op een laag vuur, tot de chocolade gesmolten is. (Dit kan ook in de microgolf op laag vermogen.)
Klop de rest van de ingrediënten samen in een mengkom, en meng er langzaam het chocolademengsel onder. Giet dit alles op de korst, en bak gedurende een 30-tal minuten, tot de randen een beetje omhoog komen, en het midden stevig maar toch nog zacht is (25 volstonden voor mij). Laat 20 minuten afkoelen in de vorm, en haal de taart er dan voorzichtig uit (opgelet: dit zal enkel lukken indien u een taartvorm met verwijderbare bodem hebt gebruikt).
Smakelijk!
Ik serveerde er zacht geklopte slagroom bij –zonder suiker vanzelsprekend. Ach ja, de korst liet wat los, omdat we de speculaas niet fijn genoeg vermorzeld hadden.
De overwinning
Een heroïsch gevecht moet hier aan de basis gelegen hebben. Eén slachtoffer (dood of oververmoeid), één overwinnaar (met rugwonde), en één gevangene: het beest werd bedwongen, en onder een glazen stolp in bewaring gebracht.
Jean-Yves Evrard
Gisteren ging de driedaagse Misha Mengelberg & Jean-Yves Evrard van start in de Balzaal van Vooruit. Aan het eerste concert ging een opname voor het Klara-programma Neve vooraf, die de mythe rond Mengelberg alleen maar kracht bijzette.
Door Lies Steppe omschreven als De Mischa Mengelberg One Man Show, mocht ook het avondconcert niet aan Mengelbergs eigenzinnigheid ontsnappen. Charlatan of genie, de meningen lopen sterk uiteen. Zelf ben ik er nog niet uit, en wat meer is, ik ben niet zeker of ik er ga aan uit geraken. Waarschijnlijk ga ik vanavond (en morgenavond) terug, en ik houd u vanzelfsprekend op de hoogte.
Mengelberg was overigens in Vooruit op uitnodiging van Jean-Yves Evrard, die u vermoedelijk al eerder bezig zag in Mâäk’s Spirit. Evrard mocht solo beginnen, gisteren, want Mengelberg was nog even naar zijn hotel, waar hij zijn pilletjes vergeten was.
U leest er meer over bij Het Project: Oe! Oe! Oe! De driedaagse Mengelberg/Evrard in Vooruit: jazz of theater?
Misha Mengelberg & Jean-Yves Evrard, vanavond en morgen nog in de Balzaal van Vooruit.
Appelsiensapke
Een goede (gezonde?) ochtend begint met ongekamde haren een versgeperst appelsiensapke, zoals Henri gaarne demonstreert.
Lemon curd en munt-vanille mousse verrine
De benaming verrine wil eigenlijk niets meer zeggen dan dat het gerecht in een glas wordt geserveerd. Het is overgewaaid uit –wat had u gedacht– Frankrijk, en is een tijdlang redelijk hip geweest. Een verrine leent zich bij uitstek voor gelaagde desserts, maar ook amuse-bouches kunnen probleemloos in een glas worden geserveerd. Een goed voorbeeld daarvan is eigenlijk de garnalencocktail die u in uw jeugd bij uw tantes kreeg voorgeschoteld –is het niet tijd voor een herwaardering?
We houden het voorlopig bij een dessert, en voor het recept liet ik mij opnieuw inspireren door Tartelette: Meyer Lemon Curd and Chamomille Vanilla Mousse Verrine. Meyer Lemons heb ik hier nog niet gevonden, maar misschien moet ik daarvoor eens naar een winkel met oosterse specialiteiten trekken. Kamille had ik niet in huis, dus die heb ik door munt vervangen.
Dit dessert is redelijk licht en luchtig, en bevat een bijna perfecte balans tussen zoet en zuur. De moeilijkheid in dit recept zit hem in het zoeken naar de juiste hoeveelheid voor de subtiele hint van de munt.
Benodigdheden
Goed voor acht porties.
Voor de lemon curd
- 250 ml vers geperst citroensap
- 2 eetlepels citroen zest
- 160 g fijne kristalsuiker
- 6 eieren
- 56 g boter
Voor de munt-vanille mousse
- 6 eigelen
- een snuifje zout
- 3 koffielepels gelatinepoeder
50100 ml koud water- 180 g suiker
- een kopje muntblaadjes
- een vanilleboon
- 500 ml slagroom
Zo gemaakt
Begin met de lemon curd. Warm de suiker, het citroensap en de zest in en sauspan op middelhoog vuur –breng het niet aan de kook! Roer regelmatig zodat de suiker oplost. Klop ondertussen de eieren los in een mengkom. Giet, eens de suiker is opgelost, ongeveer de helft van het citroensap bij de eieren, terwijl u duchtig roert. Giet dit mengsel terug in de sauspan, en warm dit verder op onder voortdurend roeren; het mengsel zal indikken. Opnieuw: de vloeistof mag niet aan de kook gebracht worden. Eens voldoende ingedikt, haalt u de pan van het vuur en roert u er de boter doorheen tot die volledig opgenomen is. Giet het mengsel in een kom, om af te koelen tot kamertemperatuur. Dek af met bakpapier, zodat er geen ‘vel’ op de lemon curd komt.
De mousse. Klop de eigelen op met een snuifje zout in een elektrische mixer. Meng de helft van het water met het gelatinepoeder in een kommetje, en zet opzij. Doe de rest van het water met de suiker en de muntblaadjes in een sauspan. Zet een deksel op de pan, en breng aan de kook op een halfhoog vuur. Eenmaal het mengsel aan de kook, haalt u het deksel van de pan, en laat u doorkoken tot de siroop 114°C warm is.
Zeef de siroop om de muntblaadjes te verwijderen, en giet ze dan in een rustige straal bij de eigelen, met de mixer op halfhoge snelheid. Smelt de gelatine even in de microgolf, en voeg ze samen met de zaadjes van de vanilleboon bij het eigeelmensgel. Blijf ondertussen mixen op halfhoge snelheid, tot het mengsel verdriedubbeld is in omvang, en tot kamertemperatuur is afgekoeld.
Klop de slagroom in een aparte kom tot ze zachte pieken vormt. Vouw ze voorzichtig onder het eigeelmengsel. Doe ze in een spuitzak, en maak, afwisselend met de lemon curd, laagjes in een glas.
Serveer direct, of bewaar in de ijskast.
Smakelijk!
Made in Japan
“Laat u eens goed gaan.”
Tenminste, dat denk ik toch dat ze gezegd heeft, donderdagavond na dat conclaaf, toen ik haar vertelde dat ik daags nadien een paar dingen ging bekijken in evenveel winkels.
Een schone planning, vond ik zelf. Eerst naar de wekelijkse persconferentie van het Gentse stadsbestuur, dan mijn foto’s afhalen bij Dirk, en op de terugweg richting tram, zou ik even bij Rogge binnenstappen. Onze (brolplastieken) citruspers vertoont kuren, en ik zou eens kijken hoe dat zit, prijs- en kwaliteitgewijs, met zo’n Solis citruspers. Bovendien ben ik heimelijk ook op zoek naar de All-Clad pannen die ik gedurende drie maanden in Seattle heb mogen gebruiken, maar die zijn blijkbaar nog niet tot België doorgedrongen. Fenomenaal goede pannen, die All-Clads, mijn gastheer had een selectie steelpannen uit de LTD collectie. Niet dat ik te klagen heb over mijn pannen –de iittala sauspan is overigens een aanrader– maar die All-Clads kan ik maar niet uit mijn kop zetten (en ze zijn overigens goedkoper dan iittala).
Och, ik zal er een halfuurtje rondgewandeld hebben? Ik had een pannenlikker in mijn handen, en twee vershouddozen, en ik heb uitleg gevraagd over Solis versus Santos, en dan heb ik die dozen en die pannenlikker gekocht, en ook twee messen.
Erm ja, want ze hadden daar dus die Kai Shun messen gelijk die van Bob Kramer (weet ge nog?). En hoewel ik wreed content ben van mijn Chroma’s, miste ik nog een een chef’s knife en een paring knife (het kleine mes van Chroma ligt niet goed in de hand, en die Sabatier moe ik iets te frequent bijslijpen naar mijn goesting).
En daarbij, ze had duidelijk gezegd dat ik mij eens mocht laten gaan. Dat had u toch ook gehoord?