“Bollaert!”
-Ja, Chef.
“Die CD, Bollaert!”
-Ja, Chef.
“Ge moet mij daarmee een website maken, Bollaert.”
-Een website, Chef. Ja, Chef.
“Maak er een database dinges van, met updates en zo, Bollaert.”
-Ja, Chef. Met updates, Chef. Ik kan wel niet op die CD schrijven, Chef.
“Natuurlijk niet, Bollaert. Op een CD kunt ge niet schrijven, tenzij met een stift. Maak er een kopie van, Bollaert. Op uw harde schijf.”
Vorige week hadden we het ‘volwassenfeest’, gisteren waren de kinderen aan de beurt (door de organisatie beperkt in aantal, waardoor we net niet iedereen hebben kunnen vragen die we eigenlijk wilden). Kunstconfetti is een onderdeel van de Polkadots werking van het S.M.A.K.: Organiseer het ultieme verjaardagsfeest in het S.M.A.K.: toeters, slingers, confetti en een eigen kunstwerk als kers op de taart!
(confetti? waar?).
Het feest begon met een korte rondleiding
(let op het contrast)
Trucjes doen het hem altijd –nog een geluk dat er een LCD schermpje op mijn fototoestel zat.
Het geheim? Met en zonder flitslicht!
Waarna het knutselwerk kon beginnen:
Ik hoed mij ervoor andermans kinderen op ’t internet te tonen, waardoor ik mij heb beperkt tot drie van de ‘kunstwerken’ die tijdens het knutseluurtje werden geproduceerd:
Tegenwoordig drink ik mijn koffie (thuis) vaak ‘americano‘. Hoewel dat niet helemaal juist is, gezien ik voor mijn brouwsel niet van een espresso vertrek, maar van een moka.
Het zit zo: ik ben nooit fan geweest van filterkoffie (‘drip brew‘). Het komt me wel voor als verschrikkelijk handig, vooral wanneer je ’s ochtends dank zij het voorgeprogrammeerde toestel zonder wachttijd van je koffie kunt genieten. Alleen heeft die gemalen koffie dan al een ganse nacht op jou gewacht, waardoor een groot deel van het aroma en de smaak de mist zijn ingegaan. Dus doe ik het liever manueel.
Als het rap moet, dan gebruik ik meestal de cafetière (French press). Water opzetten, de bonen malen, water opgieten, even roeren, deksel met ‘plunger‘ erop, en klaar. De koffie is beter en sterker van smaak dan met een filter. Alleen heb ik enkel een pot van een liter, en gezien ik de enige ben in huis die koffie drinkt, is dat soms wat van het goede teveel –al drink ik goed twee liter koffie per dag.
Maar dan beschik ik ook nog over een moka pot. Zo’n blinkende aluminium of roestvrij stalen pot, waarin je onderaan water giet, daarop een metalen filter plaatst met de gemalen koffie, en tot slot vijs je er het bovenstuk op, waarin nadien je gebrouwen koffie terecht komt. De versie die ik heb, is net genoeg voor één conventionele tas (of een halve ‘mug‘). De koffie die wordt geproduceerd is vaak sterker dan espresso (afhankelijk van de hoeveelheid), en sinds kort leng ik mijn halve ‘mug‘ dan ook aan met water. Niet perfect, maar zeer genietbaar.
Bent u ook zo pedant als het op koffie aankomt?
(Op het werk hebben we een espresso/koffie machine, waarin de bonen ‘on-the-fly‘ worden gemalen. Alle potentieel voor een goede koffie, maar de smaak van de bonen is helaas niet echt om over naar huis te schrijven.)
Op school moest je daarvoor straf schrijven: “Bollaert,” (tiens, ’t is ne keer niet de Chef) “pak een krijtje en schrijf tien keer op het bord: ‘Ik zal mijn doelpubliek niet voorbij schieten!’ Misschien dat ge ’t dan eindelijk zult leren.”
De overheid wil de mensen helpen hun angst voor de PC (zeg ende schrijf ‘peecee’) te overwinnen. Daartoe hebben ze, op initiatief van Fedict, de FOD voor Informatie- en Communicatietechnologie, een grootschalige campagne opgezet. Spil van die campagne is, zoals dat de bon ton is, een website: www.peeceefobie.be.
De website werd gestuurd door de Mortierbrigade; die mannen doen schone en propere dingen, die kunnen bestempeld worden –als we het even in een vakje mogen duwen– als gericht op de linkse intelligentsia (zoals ze graag en met veel gemak(zucht) worden omschreven). Dat is het gedeelte van de bevolking dat reeds lang over een computer beschikt, er op betamelijke manier mee overweg kan, en gevoelig is voor trends en hippe toestanden. Niet echt het doelpubliek van deze campagne, me dunkt.
Anderzijds heb je dan dat doelpubliek, dat, verre van dom, echter weinig tot geen ervaring met de computer (de ‘peecee‘) heeft. Dat publiek heeft geen boodschap aan een betuttelende huisvrouw, weggeplukt uit de jaren ’50-’60, waarmee het bovendien liever niet wordt vergeleken. Ze zijn die jaren ontgroeid, en hoewel het toen misschien best gezellig was, zijn ze niet meteen geïnteresseerd in de nieuwste retro-trend. Zij worden evenwel vergeleken met Ginette (dat is haar naam), een met weinig verstand geportretteerde huisvrouw uit de jaren ’50 die zich slechts met veel moeite bewust is van technologie. Niet meteen een captatio benevolentiae.
De gebruiksvriendelijkheid van de site is ook niet meteen je dat. De site opent met een ‘splash screen‘: een beeld van Ginette, met daaronder ‘enter flash site‘. Daaronder staan nog ‘Haal de Flash plug in‘ (sic) en ‘Blindsurfer versie‘.
Eerste probleem: taal
Tweede probleem: toegankelijkheid
Bovenstaande argumenten volstaan eigenlijk al om deze site als een totale mislukking te bestempelen. Tuurlijk, het ziet er goed uit, het is trendy, catchy, en al die andere incrowd termen, maar het is niet van toepassing op het doelpubliek. Heeft men eigenlijk ook maar de minste vorm van useability of accessibility testing uitgevoerd? (Tiens, ik heb hier nog een handige link.)
Jammer.
Waar ik al een tijdje naar op zoek ben: een event calendar om op dit weblog bij te plaatsen (en uiteindelijk misschien nog elders ook).
Voor MT heb ik niet onmiddellijk een oplossing gevonden, maar voor WordPress wel: EventCalendar 3.0. Voor WordPress is er bovendien ook FAlbum beschikbaar (eerder gesignaleerd door Pietel), wat zorgt voor een integratie van Flickr en WordPress.
Bovendien blijft MT een grotendeels statische bedoening, waardoor wijzigingen steeds een rebuild site vragen (en het aantal entries begint zo zoetjesaan door te wegen). Ik zou een nieuwe weblog kunnen aanmaken in MT, en die als kalender/agenda gebruiken (zoiets bijvoorbeeld).
Maar misschien moet ik er toch gewoon eens aan denken, om over te schakelen naar WordPress.
Oh well. Ik houd u op de hoogte. (Willen of niet.)
(Geschreven al luisterend naar: L’Internationale, door de ABVV marching band.)
Binnen een kwartier vertrekken ze hier ook letterlijk voor de deur, de stakers. De ganse voormiddag is het al feest, met hotdogkramen, ijscoventers, petards, en minstens drie verschillende stands met minstens drie verschillende soorten muziek, allemaal omterluidst.
Bij ons staakt een groot deel mee. Ik heb daar niet echt een probleem mee, iedereen heeft recht op staken, en als men er bovendien écht van overtuigd is dat de vakbond de oplossing is of heeft, dan kan ik daar maar moeilijk rationele argumenten tegen inbrengen.
Wat ik overigens best grappig vind, is dat het overgrote deel van de mensen die hier werken, buitenlanders zijn. Bulgaren, Denen, Duitsers, Engelsen, Ieren, Italianen, Nederlanders, Portugezen, en Spanjaarden (zelfs Walen, zal ik er grapsgewijs maar aan toevoegen –mijn Waalse collega zou daar heel hartelijk om kunnen lachen; ik heb zeer geschikte collega’s). Een aantal mensen begrijpt evenwel niet dat ik niet wil meestappen in de optocht; ik krijg al de ganse ochtend bezoek van –voornamelijk– Deense stagairs (m/v) die mij willen overtuigen van de noodzaak van het protest.
Ondertussen kleurt het hierbuiten heel erg rood en groen (met een paar blauwe spikkeltjes).
“Bollaert!”
-Ja, Chef.
“Ik heb een opdracht voor u, Bollaert.”
-Jawel, Chef. Hoe kan ik helpen, Chef?
“Geen hulp, Bollaert, een opdracht.”
-Een opdracht, Chef. Begrepen, Chef.
“Die CD, Bollaert, hebt ge die nog?”
-Jawel, Chef. Ik heb er meteen een kopie van op mijn harddisk gezet, Chef.
“Een kopie, Bollaert? Van die CD?”
-Jawel, Chef.
“Een ganse CD, Bollaert. Zijt ge zot of zo?”
-Nee, Chef. Toch niet, Chef. Er stond maar één bestand op, Chef. Van vijf megabyte, Chef.
“Ik weet wat erop staat, Bollaert. Ga die kopie nu wissen.”
-Jawel, Chef.
“En, Bollaert?”
-Ja, Chef.
“Ge zijt niet te vertrouwen, Bollaert.”
Net zoals bij de vorige grote staking, is ook vandaag de online versie van DM weer gratis.
(DS blijft voorlopig betalend.)
Terwijl we toch bezig zijn met de VRT: Klara komt binnenkort weer af met de vijf beste CDs van het afgelopen seizoen (juli 2004-mei 2005). Drie van de vijf laureaten worden door het Klara-team zelf gekozen, maar voor de publieksprijzen kan u zelf meestemmen.
Nog tot 31 oktober kan u kiezen voor de beste CD én voor de beste Vlaamse CD, en de vijf winnende CDs worden voorgesteld op zaterdag 19 november, tijdens de uitreiking van de Klara-Muziekprijzen in de Bijloke te Gent (slotweekend van 75 jaar Radio).
Voor de genomineerde CDs zijn er overigens kortingbonnen (PDF) beschikbaar. Mag ik u daarmee maar meteen –zonder schroom– de volgende CDs aanraden:
Dan overweeg ik zelf meteen ook nog het volgende in huis halen:
“Bollaert!”
-Ja, Chef.
“Wat doet ge in mijn bureau, Bollaert?”
-Maar Chef, u had mij gevraagd…
“Wat, Bollaert?”
-Ik moest, ik bedoel, u had…
“Ga, Bollaert!”
-Maar Chef, u…
“GA!”
-Ja, Chef.