Maand: juli 2005

Ki-duk Kim, de regisseur van Samaritan Girl, is een bezig baasje. De laatste vijf jaar heeft hij maar liefst 10 films gemaakt, waaronder The Isle, Spring, Summer, Autumn, Winter… and Spring, en Bin-jip. Die laatste gaan wij overigens volgende week bekijken.

Typerend voor zijn films is alvast de prachtige fotografie en, tenminste in de films die wij hebben gezien, een lichte penchant voor het schokkende. Al wordt dat dan weer wel met zulk een evidentie voorgesteld, dat ook het publiek er makkelijk over gaat.

In Samaritan Girl zijn twee meisjes op zoek naar geld om een reis naar Europa te bekostigen. Daartoe laat een van beiden (Jae-Young) zich prostitueren, terwijl de andere (Yeo-Jin) de zaken behartigt. Alles gaat goed tot Jae-Young door de politie betrapt wordt. Om haar onder een arrestatie uit te komen, springt Jae-Young glimlachend uit het raam op de derde verdieping. Ze is net niet dood, en met hevige verwondingen wordt ze door haar vriendin op de rug naar het ziekenhuis gedragen. Als Jae-Young toch nog komt te overlijden, besluit Yeo-Jin, als boetedoening, alle vroegere klanten opnieuw op te zoeken om met hen te slapen en hun geld terug te geven.

Kim toont met grote vanzelfsprekendheid potentieel schokkende situaties, zonder te vervallen in sensatiezucht. De film gaat over verlies, schuldgevoel, religie zelfs, en onschuld. Er is het verlies van een vriendin voor Yeo-Jin, het verlies van (de onschuld van) een dochter voor Yeong-ki (Yeo-Jins vader), en de manier waarop met dit verlies wordt omgesprongen. Dit klinkt allemaal behoorlijk beladen, maar op geen enkel moment wordt deze film moralizerend. Meer nog, het is absoluut niet nodig met deze interpretaties rekening te houden om van de film te kunnen genieten.

Een aanrader.

Samaritan Girl (2004), van Ki-duk Kim, gezien op DVD, maar draait momenteel ook in Studio Skoop aan het Sint-Annaplein.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Derde keer goede keer? My Summer of Love is in elk geval de beste film uit het rijtje deze week. Zoals in de eerste film gaat het ook hier om een bildungsfilm, een adolescente zoektocht naar zichzelf. Evenmin wordt hier een boodschap uitgedragen, al gaat het wel een duidelijk afgelijnde episode in het leven van Mona, het hoofdpersonnage.

Mona leeft samen met haar broer op het Engelse platteland. Ze raakt echter totaal van hem vervreemd wanneer hij zich bekeert en zijn pub omvormt tot een geloofscentrum. Tamsin is een decadent en verwend meisje, dat net van school werd gestuurd, en de zomer op de landhuis van haar ouders moet doorbrengen.

Wanneer de meisjes elkaar ontmoeten, klikt het meteen. Het is vooral de verveling die beide meisjes steeds dichter naar elkaar toe drijft, en de Summer of Love wordt al gauw een zomer vol experimenten en spelletjes. Regisseur Pawlikowski slaagt er echter wonderwel in om dit alles met veel evidentie neer te zetten zonder in clichés te vervallen. Hoewel daar mogelijkheden genoeg toe waren.

Want ondanks de verscheidenheid aan onderwerpen die worden aangeraakt, is Summer of Love geen film die ’te veel’ wil zijn. Het verhaal blijft gefocused op Mona en Tamsin, met een sterke bijrol voor Mona’s broer Phil. De ontknoping is verrassend, zij het niet geheel onverwacht, en de film is uitgewerkt tot een passend geheel.

My Summer of Love is gebaseerd op het gelijknamige boek van Helen Cross (haar debuut), dat we meteen op onze boekenstapel hebben bijgelegd. Maar vooral Pawlikowski is duidelijk een regisseur om in de gaten te houden. Mooi.

My Summer of Love (2004), van Pawel Pawlikowski, gezien in de Sphinx aan de Sint-Michielshelling (Korenmarkt). De trailer kan u hier bekijken.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Het vraagt veelal durf of domheid om een klassieker aan te pakken. In zeldzame gevallen kan dat hele mooie resultaten opleveren, maar, u hoort me al aankomen, dit is er niet zo een. Begrijp me niet verkeerd, Spielbergs War of the Worlds is geslaagd entertainment, maar ook niet meer dan dat. Verschillende stijlen worden door elkaar gehaspeld, denkfouten worden niet weggewerkt, en het einde, tsja, dat einde: het is en blijft Hollywood.

Het gelijknamige boek van H.G. Wells, The War of the Worlds, werd reeds –met wisselend succes– herhaaldelijke keren bewerkt: verschillende verfilmingen, een musical, een stripverhaal, maar vooral de radiobewerking van Orson Welles. Voor de recente filmversie was een budget van 132 miljoen USD uitgetrokken.

De film wil teveel ineens zijn, en mist daardoor focus of visie. Het is een science fiction film met gedateerde elementen (waarschijnlijk in een poging authetiek over te komen, getuige de off-screen commentaar aan het begin en op het einde), maar tegelijkertijd heeft het veel meer weg van een rampenfilm. De aliens zijn vaak slechts een aanleiding om vooral het menselijke aspect te beklemtonen (hoe gedraagt men zich in dergelijke omstandigheden), maar het wordt allemaal niet uitgediept.

Helaas is deze film ook een post-9/11 vehikel. In het huidige tijdsbeeld passen aliens precies veel minder goed dan terroristen, en het is jammer dat zulks ook in een Hollywoodspektakel moet worden benadrukt. Wanneer het dochtertje –pas met papa en broer op de vlucht geslagen– vraagt “dad, are those the terrorists“, dan wordt het er voor mij niet makkelijker op mij in de film in te leven. Vergeef mij, maar dergelijk realisme heeft in deze film niks te zoeken.

Het gaat wel vooruit (zelfs de episode in de kelder): de 116 minuten zijn voorbij voor u er erg in hebt. De denkfouten en inconsistentie neemt u er dan maar bij.

War of the Worlds (2005), van Steven Spielberg, gezien in de Decascoop aan Ter Platen (speelt ook in de Studio Skoop aan het Sint-Annaplein).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Om niet meteen in een Groot Zwart Gat™ te vallen na de Gentse Feesten, besloten we gisteren nog maar eens een filmpje mee te pikken. Keuze te over, en gezien de (review)sterren en de synopsis, opteerden we voor La Niña Santa. Een vergissing, zo bleek.

Het Heilige Meisje uit de titel is Amalia, die samen met haar (gescheiden) moeder in La Ciénaga woont, waar ze een hotel uitbaten, en waar op het moment van het verhaal, een artsencongres plaatsvindt. Na koorrepetities krijgt Amalia met haar vriendin Jose(fina) onderricht in geestelijke roeping en geloof.

Wanneer Amalia na zo’n sessie op straat naar een theremin speler staat te kijken, voelt ze hoe een man achter haar zich op een intieme manier tegen haar aanduwt. Later blijkt dat de man Dr. Jano is, een getrouwd man, tot wie haar moeder zich aangetrokken voelt. Amalia heeft meteen haar roeping gevonden, en volgens de synopsis wordt haar missie de man van zijn zonden te verlossen. Nergens in de film wordt echter gewag gemaakt dat de man een zondaar zou zijn, en ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Amalia’s motivatie vooral te vinden is in de nieuwsgierigheid van haar ontluikende sexualiteit.

Had men mij verteld dat de film was gemaakt door een man, ik zou het onmiddellijk hebben geloofd. De film zit vol puberclichés van oudere mannen die voor tienermeisjes vallen, hartsvriendinnen die –vanzelfsprekend– lesbisch geïnclineerd zijn, geen voorhuwelijkse sex, en dan toch weer wel, etc. Hoewel er best wel mooie scènes in voorkomen, zit de verhaallijn veel te wankel en vooral voorspelbaar in elkaar. Al moet ik toegeven dat de regisseur erin geslaagd is het einde niet te verpesten (en zoals u onderhand misschien wel weet, is dat voor mij een belangrijk criterium).

Niettemin blijft La Niña Santa een in de reviews gehypte en overschatte film, die rustig voortkabbelt (zoals het water in het zwembad van het hotel), maar niet weet te boeien. Het is een (te) subtiele opeenstapeling van clichés en zal hoogst waarschijnlijk door een aantal katholieke onderwijsinstellingen worden aangewend als klasfilm. Om gauw te vergeten.

La Niña Santa (2004), van Lucrecia Martel, gezien in Studio Skoop aan het Sint-Annaplein.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)