Ki-duk Kim, de regisseur van Samaritan Girl, is een bezig baasje. De laatste vijf jaar heeft hij maar liefst 10 films gemaakt, waaronder The Isle, Spring, Summer, Autumn, Winter… and Spring, en Bin-jip. Die laatste gaan wij overigens volgende week bekijken.
Typerend voor zijn films is alvast de prachtige fotografie en, tenminste in de films die wij hebben gezien, een lichte penchant voor het schokkende. Al wordt dat dan weer wel met zulk een evidentie voorgesteld, dat ook het publiek er makkelijk over gaat.
In Samaritan Girl zijn twee meisjes op zoek naar geld om een reis naar Europa te bekostigen. Daartoe laat een van beiden (Jae-Young) zich prostitueren, terwijl de andere (Yeo-Jin) de zaken behartigt. Alles gaat goed tot Jae-Young door de politie betrapt wordt. Om haar onder een arrestatie uit te komen, springt Jae-Young glimlachend uit het raam op de derde verdieping. Ze is net niet dood, en met hevige verwondingen wordt ze door haar vriendin op de rug naar het ziekenhuis gedragen. Als Jae-Young toch nog komt te overlijden, besluit Yeo-Jin, als boetedoening, alle vroegere klanten opnieuw op te zoeken om met hen te slapen en hun geld terug te geven.
Kim toont met grote vanzelfsprekendheid potentieel schokkende situaties, zonder te vervallen in sensatiezucht. De film gaat over verlies, schuldgevoel, religie zelfs, en onschuld. Er is het verlies van een vriendin voor Yeo-Jin, het verlies van (de onschuld van) een dochter voor Yeong-ki (Yeo-Jins vader), en de manier waarop met dit verlies wordt omgesprongen. Dit klinkt allemaal behoorlijk beladen, maar op geen enkel moment wordt deze film moralizerend. Meer nog, het is absoluut niet nodig met deze interpretaties rekening te houden om van de film te kunnen genieten.
Een aanrader.
Samaritan Girl (2004), van Ki-duk Kim, gezien op DVD, maar draait momenteel ook in Studio Skoop aan het Sint-Annaplein.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)