juli 2005 – Pagina 2

we blijven bijleren

We blijven nog even aan de toog hangen, dank zij de Evaluatie van Dimi.

Configuratie:

ISO: ik heb schrik van ISO 1600 (3200 zit al evenmin op de D70), voornamelijk voor de ruis. Totaal ongegrond waarschijnlijk, maar ik heb me beperkt tot 800.
RAW: absoluut. RAW+JPG zelfs, zodat ik er rap eens doorheen kan browsen op de computer achteraf. Kwestie van de onscherpe er al meteen uit te halen. Al ben ik er een beetje van aan het terugkomen. Zeker na het artikel Joey Terrill: from Hasselblad film to Canon digital bij Rob Galbraith te hebben doorgenomen, in het bijzonder dit stukje daaruit:

Terrill shoots all his work in RAW format only. He decided never to shoot RAW+JPEG after running a test where he shot in that mode, segregated the Color Matrix 4, Standard tone curve JPEGs without looking at them first, converted the RAWs to his visual taste, and then compared them. “The difference was so extreme, and the JPEGs looked so bad to my eye,” he says, “that from that point forward I never wanted to see the JPEGs because they might influence the way I converted the RAWs. [The JPEGs] were incredibly contrasty.”
Mode: SP (TV) mode: in het begin heb ik met AP (AV) mode gewerkt. Nadien ben ik op vol manueel overgeschakeld (na telkens eerst een testshot of drie te hebben genomen), wat ruwweg neerkwam op ISO 800, 1/60, f/2.8 De 70-200 heeft wel VR, supersnelle focus (ook bij weinig licht), en was vastgeschroefd op een monopod. Grappig wel, was dat ik een paar keer de VR van ‘Normal‘ naar ‘Active‘ heb verschoven (normaal gezien enkel te gebruiken als je zelf in beweging bent), omdat ik door de bassen stond mee te trillen. Ik heb er het resultaat nog niet op nagekeken.
White Balance: stel ze zelf in, het spaart veel tijd uit. Zet het op kunstlicht als je in kunstlicht fotografeert, en laat het niet in Auto mode staan, zoals ik de eerste twee dagen heb gedaan. Vergeet het nadien wel niet terug te zetten.
Een goede RAW converter: momenteel gebruik ik Capture-One (in errm evaluatie-versie) van Phase One. Er kruipt veel werk en veel tijd in, maar het loont de moeite. Ik heb nog niet eens tijd gehad om er me deftig in te verdiepen in ik denk dan ook dat ik nog geen 10% van de mogelijkheden heb benut. Verschrikkelijk praktisch om de Auto White Balance te corrigeren.
Oordopjes

Gemist:

Een snelle image browser voor RAW files. ACDSee is daarvoor tergend traag. Ik heb er ondertussen een gevonden, Photo Mechanic (verschrikkelijk duur), en een dezer ga ik ook BreezeBrowser eens bekijken. iView is misschien praktisch om te organiseren, maar ik mis toch een aantal dingen (zoals het linken van JPG en RAW, wat bij Photo Mechanic wel gebeurt).
Een geheugentank (volgend jaar misschien).
Een tweede body met daarop een breedbeeld lens (zie ik er niet echt komen; die lens misschien wel, de tweede body niet): bijna al mijn foto’s zijn close-ups. Ik heb er een paar met de 50mm genomen, maar het is een verschrikkelijke bedoening tijdens het concert de lenzen te verwisselen, en als je dan nog alleen maar tijdens de eerste twee nummers foto’s mag maken, heb je er gewoon geen tijd voor.

En ik vergeet wel nog wat. Vergeet niet Dimi’s Evaluatie te lezen!

vakantieblues

Hebt u dat ook? Het wereldvreemde gevoel nadat u wordt verplicht uw vakantiecocoon opnieuw om te ruilen voor uw dagdagelijkse bestaan?

Bijna had ik deze ochtend in Noord de trein terug naar Gent genomen. Ik heb nog zoveel te doen; zoveel foto’s te editeren, een website te maken, boeken te lezen, films te zien, naar de Feesten gaan. Al zijn ze echt wel gedaan nu, zo wist een wazig koppel mij op het perron –met evenveel spijt als ikzelf– te vertellen.

Hoe lang gaat het duren, vraag ik mij dan af, wanneer ik de troosteloze gelaten, op het randje van het depressieve af, rond mij op de zitjes in de trein zie plaatsnemen, voor ook ik mij terug in die routine schik. Bladen worden uit de tas gediept, in neuzen wordt gepeuterd, zuchten worden geslaakt: het voorbije weekend is alweer twee dagen geleden, en het komende weekend nog veel te ver weg. En het weer helpt ook al niet.

“Meneer,” zo eiste een vermoeide vrouw, “laat mij alstublieft eens door. Sommigen onder ons moeten gaan werken.” Wat me dan weer deed denken aan het BNF, waar een ex-collega van Tessa ons wist te vertellen, nadat hij me vooraan aan het werk had gezien: “Ik kom naar Blue Note voor de jazz. Maar iedereen zijn goesting natuurlijk.”

BNF / fin

Met de bekendmaking van de winnaar van Jong Jazztalent in Gent, is ook het Blue Note Festival afgesloten. Winnaar dit jaar is het Carlo Nardozza Quintet, met op de tweede en derde plaats El Stick en Olivier Juprelle. Olivier Juprelle heb ik gemist (ik heb er twee gemist dit jaar, Juprelle en het Adriaan Van de Velde Quartet), El Stick vond ik fantastisch, en het Carlo Nardozza Quintet heeft inderdaad verdiend gewonnen (foto’s volgen nog).

Rest nog een follow-up review voor gent.blogt te schrijven, (vooral) de foto’s van BNF te selecteren en voor internet klaar te stomen (PhaseOne + mijn standaard photoshop acties), en de accreditatieaanvraag voor Jazz Middelheim in te sturen (inderdaad, ik heb de smaak te pakken). Wish me luck.

(BTW: voor wie het nog niet door had, het Robin Verheyen Trio houdt u maar best in de gaten.)

hosting

Priorweb blijft aanmodderen, dus ondertussen heb ik maar een account bij Dreamhost besteld.

Hun goedkoopste plan, Crazy Domain Insane!, kost nog 110 USD per jaar (exclusief setup kosten, die er evenwel niet bijkomen als je een jaar vooruit betaalt). Vergelijk het echter met Priorweb, waar ik 120 EUR per jaar betaal voor 250 MB diskspace, 10 GB bandwith, 5 MySQL databases, en hosting voor 1 domein, dan krijg je bij Dreamhost 2400 MB diskspace, 120 GB bandwith, een onbeperkt aantal MySQL databases, en hosting voor 3 domeinen.

Komt daar nog bij dat ik even heb gegoogled op dreamhost promo code, uitgekomen ben bij ene Jesse Ruderman, en het getal “777” heb ingegeven als coupon code, waardoor ik voor al die faciliteiten nu slechts 9,95 USD voor het eerste jaar betaal.

Zeg nu zelf.

(De verhuis van volume12.net zit er nog niet in. Ik ga dreamhost eerst testen met december.org –al komt er geen nieuwe december.org site– en een nieuw project.)

meer geheugen (ter)

Vanochtend heb ik een 200GB Maxtor Firewire HD bijgekocht. Ondertussen staat het ding (via Retrospect Express) al twee uur te backuppen aan 125,5 MB/min –wat mij niet echt snel lijkt.

Normaal gezien doe ik een backup met ditto via de command line

time sudo ditto -rsrcFork "/Volumes/fotofoto" "/Volumes/backup/fotofoto"

en ik heb de indruk dat het op die manier toch sneller ging. Misschien dat ik PsyncX eens probeer.

son of jazz

Gisteren mocht hij mee, de zoon. Door allerlei omstandigheden moest Tessa haar verlof immers een dag onderbreken (long story), waardoor ze Henri niet kon opvangen tijdens BNF.

Gewapend met een rugzak vol Jommekes had Henri me eerder al vergezeld naar de jazz aan de Duvel Droomtent –er is ook kinderanimatie, maar dat weigert hij pertinent (dat is voor kindjes, ik wil naar de jazz). Hij vraagt ronduit over, en vergaapt zich aan, de muzikanten en hun instrumenten, en vaak gaat hij tijdens de pauze achter het ‘podium’ staan om een beter zicht op die instrumenten te krijgen.

Voor BNF had hij datzelfde rugzakje-met-jommekes mee, waarin ik al gauw een geluidsdemper had gestoken (zo’n ‘koptelefoon’ die ik ooit heb gekocht voor het geval ik werk moet uitvoeren met lawaaierige machines —though I’m no handyman) en waar hij de ganse tijd mee op zijn hoofd liep. Hij mocht immers mee vooraan, aan het dranghekken, terwijl papa zijn ‘werk’ deed. Al duurde het niet lang, of hij stond aan de andere kant van het dranghekken, tegen het podium.

Om 19u (na de eerste drie liedjes van de tweede set), toen Tessa hem aan de ingang kwam halen, had hij absoluut geen zin om naar huis te gaan. Hij was in de ‘perskamer’ geweest, had daar een stuk baguette gekregen, had op de tribune gezeten, de ganse ‘weide’ doorlopen, en vooraan met papa aan het podium gestaan.

Ik denk dat hij het leuk vond.

meer geheugen (bis)

Gisteren een D2X in mijn handen gehad (met een AFS 300 f/2.8 eraan –of was het een AF-S VR 300 f/2.8). Ooooooooooh. Meer kan/moet ik daarover niet zeggen. (Wat een toestel, welk een hoeveelheid geld.)

Soit. De vraag in de feedback was zowat dit:

hoe archiveer jij alles? Heb je een oneindig grote harde schijf? Zet je alles op CD’tjes of DVD’tjes? Want zo maar even 3 gig op een avondje is me wel heel veel.

Helaas beschik ik niet over een oneindig grote harde schijf. Er zit er eentje van 40GB in de Powerbook, en daarnaast heb ik twee externe LaCies, ook eentje van 40GB, en eentje van 80GB. Tot voor kort stonden de foto’s gewoon op de HD van de Powerbook, met een backup op de 80GB. Op de externe 40GB stonden (legale) MP3s.

Dinsdag heb ik alles mogen veranderen: de MP3s zijn weg, de foto’s staan nu op de externe 40GB, en op de 80GB maak ik dan nu (dagelijks) backups van de HD van de Powerbook en van die 40GB. Driewerf helaas, ondertussen heb ik ook nog slechts 3,7GB vrij op die externe disk. De volgende kost wordt dus een externe HD van 160GB, de foto’s verhuizen dan naar de 80GB, en de vrijgekomen 40GB kan dan opnieuw dienen als MP3 server.

Backup naar DVD heb ik nog niet geprobeerd (al zit er een DVD writer in de Powerbook), misschien dat ik op die manier eens reserve backups neem.

En wat die 3 gig op een avondje betreft, dat is hoogst uitzonderlijk. Het is ook niet alle dagen dat je foto’s van zo’n artiesten kan namen, en dan wil je wel min of meer verzekerd zijn dat er toch minstens een paar goede bij zitten. Snelle lenzen, VR en monopods zijn allemaal goed en wel, het blijft low light, en de artiesten blijven slechts zelden stil staan.

Gisteren bijvoorbeeld, tijdens Vaya Con Dios was het niet simpel: we mochten slechts foto’s nemen gedurende de eerste twee liedjes. Tijdens het eerste liedje was er bijna geen licht; het weinige licht kwam bovendien van achter Danny Klein, en scheen zowat recht de lens binnen. Tijdens het tweede liedje kregen we iets meer licht, maar daarna was het ook afgelopen. En de security was verdomd streng. Het was de eerste keer ook tijdens het festival dat we echt door de security werden weggehaald; anders kwam de crew ons beleefd verzoeken het voor bekeken te houden, waarop iedereen beschaafd afdroop. Zo’n zwart dreigende security mensen zorgen meteen voor een heleboel spannning, en tonen ook maar weinig consideratie (‘ge moet uw lens niet wegsteken, maakt maar dat ge weg zijt’). Een collega heeft het ook geweten, want toen hij vanuit het publiek toch nog probeerde een foto te maken, werd zijn lens weggeduwd. Elk heeft zijn job te doen natuurlijk, en gedaan is gedaan. (Incidenten zijn er overigens niet geweest.)

Hopelijk zitten er een paar deftige shots tussen.

All that jazz? (dag 1)

Gisteren ging op het Blue Note Festival de All that jazz? reeks van start, met Briskey, Lizz Wright, Cassandra Wilson, en Solomon Burke.

Briskey was heel goed, maar zoals Terence Blanchard te vroeg geprogrammeerd (heb er enkel de laatste vier songs van gezien wegens daarvoor te lang blijven plakken op Jong Jazztalent in Gent, waar er uitsteken impro-jazz van El Stick te horen viel). Isolde Lasoen sprong vrolijk van de drums naar de vibrafoon; Dorona Albert, wat een stem; en frontman Gert Keunen rondde af.

Lizz Wright stond er gewoon. Goede presence, sterke stem (doet een beetje aan Tracy Chapman denken), en heel geschikt als aanzet naar Cassandra Wilson. Maar misschien was anderhalf uur een beetje lang.

Cassandra Wilson: ijzersterk, maar niet zo’n goed concert. Een beetje lang uitgesponnen, met lange instrumentale tussenstukken, waar het publiek die avond niet op zat te wachten. Her en der vroeg men zich af, of men niet beter Dee Dee Bridgewater en Cassandra Wilson had gewisseld in de programmatie. Bij Dee Dee zat er duidelijk meer swing in de zaak, terwijl men de indruk had dat het publiek gisterenavond veel meer op zoek was naar een stoel om comfortable naar Wilson te kunnen luisteren. Niettemin vocaal zeer sterk.

En dan is er het fenomeen Solomon Burke. Een instrumentaal openingsnummer, soul, geen jazz, waarin een stevige set muzikanten (veel koper, gitaar, basgitaar, drums en een Hammond orgel) rond een rood fluwelen troon staan opgesteld. Van Burke geen spoor. Na de intro worden de lichten gedimd, schuifelen een aantal crewmensen de scène op, met tussen hen in een breed zwart doek. Daarachter, geheel aan het oog van het publiek onttrokken, bevindt zich Solomon Burke, die in een rolstoel de scène wordt opgebracht. Rolstoel weg, daarna ook doek weg, en lo and behold, it’s the King of Soul, Mr. Solomon Burke, compleet met paars glitterpak, en een rode hermelijn op zijn schouders. De mantel wordt algauw afgegooid, waarop Burke zich in zijn troon laat vallen. En dan zijn we vertrokken voor meer dan anderhalf uur spetterend entertainment, ambiance alom, geen mens te stram die stil blijft staan.

Bovendien zonder noemenswaardige pauze tussen de liedjes. Het ene liedje amper voorbij, een korte bindtekst, en hop, we zijn weer vertrokken voor het volgende. De greatest hits of Soul, zonder adempauze. Het publiek was er gek op.

All that jazz? (dag 1), gezien in het kader van het Blue Note Festival, in De Bijloke, op maandag 18 juli. Foto’s volgen nog.

meer geheugen

Gisteren ben ik dan toch maar een extra geheugenkaart gaan bijkopen (in de fnac wegens meest practische plaats), waardoor ik nu over drie ‘schijfjes’ van 1GB beschik. Twee Compact Flash kaartjes, en een MicroDrive.

De jongste aanwinst is een Lexar Pro (80x). Dat de aankoop niet nodeloos was, bleek al meteen gisteren op het Festival: Briskey, Lizz Wright, Cassandra Wilson, en Solomon Burke. Goed voor drie maal 1GB (RAW+JPEG), en dan mochten we ‘slechts’ tijdens de eerste drie (of twee bij SB) liedjes ons ding doen. Ik zie mij volgend jaar al met zo’n geheugentank van 40GB+ afkomen.

zweegers tempts baker

Vlakaf zeggen dat het slecht was, zou gelogen zijn. Beweren dat het een hoogvlieger was evenzeer. Maandagavond trad een bloednerveuze Joost Zweegers op voor een goed gevulde Blue Note festivaltent. De set opende instrumentaal, met toch wel de betere muzikanten van de Belgische jazz (o.a. Bert Joris en Ewout Pierreux); aan de muzikanten zou het alvast niet liggen.

Zweegers miste vooral in het begin een duidelijke richting, wat zich soms vertaalde in een beetje onvastheid. Zijn stem was eerder vlak, monotoon, zonder een zwaarder timbre met de nodige nuances. Al deed hij ijverig zijn best het gemis daaraan op te smukken met een glas whiskey en een sigaret (wat van hem nog geen Gainsbourg maakt natuurlijk).

Het contrast tussen de muzikanten en Zweegers was niet klein. Trompettist Bert Joris had zaterdag al een indrukwekkende set neergezet, en gaf maandag een al even goede interpretatie van Baker weer (die klankkleur!). Daarnaast moet ook Ewout Pierreux worden vermeld, die niet alleen zeer vakkundig Zweegers begeleidde, maar tijdens de solo’s zijn echte muzikaliteit kon voorleggen.

Na Cry me a River, ongeveer halverwege de set, ging het duidelijk beter, maar helemaal los kwam hij pas bij het tweede (laatste) bisnummer, Never back down. Een song van zijn recente CD, die (naar ik aanneem) door Frank Vaganée (van het Brussels Jazz Orchestra) van jazzy arrangementen werd voorzien, en waar hij zich duidelijk veel meer in thuisvoelde.

Kortom, Zweegers is zeker niet –zoals sommigen misschien hadden gewild– op zijn bek gegaan, al is wel gebleken dat hij zich in zijn eigen genre beter thuisvoelt. En dat lijkt me (voor beide genres) een goede zaak.

Joost Zweegers sings Chet Baker, gezien in het kader van het Blue Note Festival in De Bijloke, op maandag 18 juli. Meer foto’s vind je in deze Blue Note Festival 2005 flickr set