Maand: april 2005

navigatie bij de krant

Gripe of the day: twee krantensites: de site van De Morgen en (niet te vlug juichen) die van DS.

De inlogprocedure bij DM: op de homepage klik ik braafweg op inloggen, waarna ik op een pagina terecht kom, inloggen & registreren, waar ik vervolgens nog eens op Ik wil inloggen mag klikken voor ik op de eigenlijke inlogpagina terecht kom. Duh.

Op die inlogpagina geef ik mooi een e-mail in, duw op de tab-toets om naar het volgende veld te gaan, en lo and behold ipv op het wachtwoordveld (Opgelet! Het wachtwoord is hoofdlettergevoelig.) terecht te komen, kom ik eerst terecht op de link Ik wil mijn gegevens aanpassen, een volgende tab brengt mij bij Ik ben mijn wachtwoord vergeten, en dan pas, na drie tabs en evenveel pagina’s, kan ik mijn paswoord ingeven, op enter drukken (of op inloggen klikken), en eindelijk de krant lezen.

De Standaard is iets (een weinig) beter, al staat de loginfunctie (bijna helemaal) onderaan de homepage, en staat er nergens bovenaan die homepage een link daar naartoe. De tab-jes staan daar wel goed, maar je moet die inlogvelden eerst nog weten te vinden natuurlijk.

Bovendien loopt er bij DS wel eens iets mis met hun targets: als je bvb naar een van hun tig weblogjes gaat, nemen we maar even het taalblog, en je klikt op het logo van De Standaard bovenaan, dan opent zich de website van De Standaard in een nieuw venster. <sarcasm>Handig</sarcasm>.

Het kan nog erger: ga je naar datzelfde taalblog via hun homepage: klik op weblog in het linkermenu (die link opent zich mooi in hetzelfde venster). Op die pagina klik je dan op de tekstlink van een van de weblogs, dan wordt die pagina netjes in hetzelfde venster geopend, maar klik je op het icoon van datzelfde weblog, dan wordt de pagina in een nieuw venster geopend. Klik je daar dan terug op het logo van DS om naar DS terug te keren, dan opent zich dat weer in een nieuw venster, en zo kan je vensters blijven openen natuurlijk. Zoals ik al zei: <sarcasm>handig</sarcasm>.

(Klikken op het logo van DS als je een artikel leest, brengt je wel terug naar de homepage in datzelfde venster. Zeer logisch.)

ge zult maar ziek zijn

“En? Genezen?”

– Jaja, nog een beetje koppijn, maar anders gaat ’t wel. De dokter had wel geen ziekenbriefkes meer, dus hij heeft mij dit gegeven (duwt alternatief briefke van artsenorganistie in de richting van de HR juffrouw).

“Haja. Dat kan niet hé. Gaat maar een nieuw halen.”

– …

DS: Ziekteverzekering. Geen ongewone artsenbriefjes aannemen.

Patiënten mogen geen ongewone artsenbriefjes voor het ziekenfonds aannemen van hun huisarts. Die briefjes zullen niet aanvaard worden door de ziekenfondsen. Dat zeggen de toplui van de ziekteverzekering en van het ministerie van Financiën.

Een Vlaamse artsenorganisatie had voor zijn leden eigen briefjes ontworpen omdat de overheid er maar niet in slaagt nieuwe briefjes te drukken voor de artsen. Blijkbaar kan alleen de drukkerij van het ministerie van Financiën die biefjes drukken, en daar was een pers uitgevallen. Dat sleept al maanden aan. Veel artsen zitten zonder briefjes. En zonder briefjes, kunnen hun patiënten hun kosten niet recupereren bij het ziekenfonds.

[…] Opgelost, is het probleem nog niet. Dat kan nog even duren, zo blijkt. Al vragen veel artsen zich af waarom absoluut de drukkerij van het ministerie van Financiën het monopolie moet hebben en behouden op het drukken van deze briefjes. “Heeft België geen andere drukkerijen?”

België ten voeten uit, of werd het probleem overschat?

[Update:] in DM: Vanaf vandaag installeert Financiën een speciale lijn waar artsen die bijna door hun voorraad heen zitten terecht kunnen. Zij krijgen dan voorrang en ontvangen normaal gezien binnen tien dagen getuigschriften. De lijn is gratis.

pour vous

“Voilà monsieur, pour vous,” hield de man me staande. Ik was onderweg van Maciotto naar de krantenwinkel, toen hij plots voor mijn neus was gesprongen. Letterlijk.

In zijn rechterhand hield hij een zwart/wit lintje, dat hij al meteen op mijn revers probeerde te spelden.

– Hola, makker, riep ik hem toe, terwijl ik een stap achteruit deinsde, daarmee ei zo na de tenen van een mevrouw die duidelijk té dicht achter mij aan liep, verbrijzelend.

“Vous parlez français? Nederlands, oder English?” probeerde hij onaflaatbaar.

“Nederlands? Aha! Perfect, monsieur. Kijk, dit hier is voor u.” En weer probeerde hij me het lintje op te spelden.

Waarop het bloed hem uit de neus stroomde, na mijn directe linkse, en ik kalm mijn portefeuille uit zijn linkerhand recupereerde.

(Kort, maar krachtig.)

glijmiddel

Alhier hetzelfde: glijdende uren. (Oei, dit wordt een work-related entry.)

De core hours liggen van 10 uur ’s ochtends tot 12 uur ’s middags, en van 14 uur tot 16 uur. Waardoor den dezen aanwezig is van 8 uur tot 16 uur. En schoon op tijd is om zijn zoontje van ’t school te kunnen halen (om 17 uur), eten te maken (of boterhammekens te smeren) en niet alleen in ’t lang en ’t breed uitleg te krijgen over de schooldag, maar meteen ook van de gelegenheid gebruik kan maken om aan een fikse portie male bonding te doen. (Sloten bier zuipen, katten doodschieten, en vervolgens elkaars gezicht in hun bloed bevlekken, enfin, wat elke vader met zijn zoon hoort te doen.)

Geen werk voor mij zonder glijuren, dankuwel.
(Altijd grappig om de mensen die pas om 10 uur toestuiken te horen klagen dat ik zo vroeg wegkan, en dat zij nog tot 18 uur moeten werken.)

druppelsgewijs

Norauto – Chargeur de batterie, ofte de autobatterijoplader waarvan ik al meer dan een maand geleden de noodzaak had ingezien.

Soit, sinds gisterenavond in ons bezit, en sinds deze ochtend is de autobatterij volledig opgeladen. Net op tijd (vanzelfsprekend), want vanochtend werden wij verwacht. En hoewel we via Aalter naar Deinze zijn gereden (autosnelweg richting Oostende ipv richting Kortrijk opgereden), zijn we toch –met lichte vertraging– geraakt waar we moesten zijn.

Morgen –of overmorgen, de aannemer was het nog niet zeker– wordt het asfalt over de hele lengte van de Albertlaan (langs onze kant van de straat) weggeschraapt. De auto staat weer op stal, maar nu heb ik tenminste de motor waar ik hem hebben moet: vóór de auto, zodat ik bij het eerste straaltje zon de meute goedweerrijders kan vervoegen.

de bal mis

De Zattevrienden zouden zich beter bij de seks houden, en van de serieuze zaken hun vuile pollekens afhouden.

Welk een ongelooflijk gratuite en misplaatste vergelijking.

Als ik De Grauwe was, zou ik ze alvast een proces aan hun been lappen wegens smaad en eerroof. Een van de meest vriendelijke en gedreven mensen op den Blandijn. Hooguit een beetje wereldvreemd, maar zo zijn er wel meer.

En dit edit: Deze prof is een zeer respectabel man maar we willen gewoon aantonen dat iedereen wel eens een zwak moment heeft. is maar een bijzonder flauw excuus.

De battre mon coeur s’est arrêté

Onder het motto: het hoeft niet altijd een Franse film te zijn die in Amerika een remake krijgt, gingen wij gisteren naar De battre mon coeur s’est arrêté, een remake van Fingers (James Toback, 1978), door Jacques Audiard, met in de hoofdrol Romain Duris (die we nog kennen van L’auberge espagnole).

De battre mon coeur s'est arrêté

Tom (Thomas) werkt in de immobiliën; d.w.z. hij koopt en verkoopt gebouwen, waarbij enige fysieke overredingskracht hem niet vreemd is. Die duistere kant blijkt hij van zijn vader te hebben, voor wie hij, meestal tegen zijn zin, ook wel eens echt louche zaakjes opknapt. Zijn succesvolle carrière krijgt een wending als hij –totaal onverwacht– de impressario van zijn overleden moeder (een pianiste) tegen het lijf loopt. Wanneer die hem immers voorstelt bij hem auditie te komen doen, stelt Tom plots alles op het spel om concertpianist te worden.

De film handelt over de tweestrijd tussen het rauwe milieu waarin Tom is terecht gekomen, versus de zachtere kant van de kunstwereld; over Toms keuze tussen de wereld van zijn vader, tegenover die van zijn moeder. Vrij van alle moralisme wat in dit verhaal zou kunnen betrokken worden, en dat maakt er de film natuurlijk alleen maar beter op.

Romain Duris levert een heel sterke en geloofwaardige vertolking af, en de opbouw naar de auditie toe blijft tot op het laatste moment spannend. Het einde van de film is opgevat als een addendum, dat Toms keuze en overtuiging aanzienlijk bevestigt.

Absoluut de moeite waard.
(Fingers, de oorspronkelijke film, heb ik niet gezien, maar gezien de commentaren, hoef ik daar niet rouwig om te zijn.)

De battre mon coeur s’est arrêté, van Jacques Audiard. Gezien in Studio Skoop.

(Dit artikel staat ook op gent.blogt)

Giovanna d’Arco

Voor vele liefhebbers gaat er niets boven de Italiaanse opera (Verdi, Rossini, Puccini): theatraal, zwaar emotioneel, en vol passie, die ten dele aan de Italiaanse taal wordt toegedicht. Giovanna d’Arco, een opera in één proloog en drie bedrijven, is de zevende opera van Verdi, en werd nog nooit eerder in België opgevoerd. (Strikt genomen werd hij nog steeds niet ‘echt’ opgevoerd, want het betrof hier een concertante uitvoering.)

Het libretto werd geschreven door Solera, die voor Verdi ook reeds Nabucco had afgeleverd, en was vrijelijk geïnspireerd op Schiller (Die Jungfrau von Orleans). Het verhaal van Jeanne d’Arc is u allen waarschijnlijk welbekend: een 17-jarig meisje wordt in een visioen door God opgedragen om Frankrijk te bevrijden van de Engelsen. Ze slaagt erin de bezetting van Orléans te doorbreken, het begin van een reeks overwinningen die uiteindelijk de weg vrijmaken voor de kroning van Charles VII tot koning van Frankrijk. Niet veel later wordt ze door de Bourgondiërs overmeesterd en overgeleverd aan de Engelsen. Ze wordt vervolgens beschuldigd van godslastering, en tot de brandstapel veroordeeld.

Solera maakt van Schillers werk een indringend liefdesverhaal. Carlo (Charles VII), de toekomstige koning van Frankrijk, wordt in een droom opgedragen zijn zwaard en helm in een grot, aan de voeten van een Mariabeeld, af te leggen. In die grot bidt Giovanna tot de Heilige Maagd om haar te helpen tegen de Engelsen ten strijde te trekken. Ze overtuigt Carlo om samen met haar tegen de Engelsen ten strijde te trekken.

Giacomo, Giovanna’s vader, heeft beiden samen gezien, denkt dat de demonen hen in hun macht hebben, en denkt dat ze geliefden zijn. Hij spreekt een vervloeking over zijn dochter uit. Wanneer, door Giovanna’s toedoen, het tij keert ten voordele van Frankrijk, en zij haar taak heeft vervult, wil ze naar haar oude bestaan terugkeren. Carlo, die ondertussen op haar is verliefd geworden, wil haar niet laten gaan.

In een zwak moment geeft Giovanna toe dat ze Carlo liefheeft, en ze stemt ermee toe de kroning bij te wonen. In de kathedraal beschuldigt Giacomo zijn dochter van hekserij, en ondanks het aandringen en het geloof van Carlo in haar onschuld, weigert Giovanna de aanklacht te weerleggen. Het volk eist haar verbanning, waarop Giacomo haar uitlevert aan de Engelsen.

Uiteindelijk weet ze aan de Engelsen te ontsnappen, en keert ze terug naar de strijd, waar ze dodelijk wordt verwond. De Fransen behalen de overwinning, Carlo vergeeft Giacomo zijn dwaling, en Giovanna stijgt ten hemel. “It ain’t over til the fat lady sings.”

Ecco!… nube dorata m’innalza
Oh!… l’usbergo tramutasi in ale!…
Addio, Terra!… Addio, gloria mortale…
Alto volo… già brillo nel Sol!

(Zie!… Een gouden wolk verheft me… O!… Mijn harnas krijgt vleugels!… Vaarwel, Aarde!… Vaarwel, sterfelijke roem… Ik stijg steeds hoger… ik schitter reeds in de zon!)

De uitvoering: het Symfonisch Orkest en Koor van de Vlaamse Opera wordt gedirigeerd door de charismatische 80-jarige Silvio Varviso (debuteerde in 1961 in de Metropolitan Opera in New York, was muziekdirecteur in de van de opera’s van Stuttgart en Stockholm, en dirigeerde in zowat alle grote operahuizen). Giovanna werd niet vertolkt door Nelly Miricioiu, die moest laten afweten om gezondheidsredenen, maar door Marina Mescheriakova, die een niet geheel overtuigende vertolking bracht (nogal piekerig, vond ik). Een prachtige vertolking evenwel van de bariton Bruno Caproni als Giacomo, maar de ster van de avond was zonder enige twijfel de tenor Stefano Secco (Carlo). Zozeer als Varviso over charisma beschikte, wist Secco het publiek zonder enige moeite (verdiend) voor zich te winnen. Topklasse!

Giovanna d’Arco van Giuseppe Verdi; een libretto van Temistocle Solera geïnspireerd op Friedrich Schillers Die Jungfrau von Orleans. Nog op 8 en 10 april in de Vlaamse Opera te Gent.

(Dit artikel staat ook op gent.blogt.)