Maandagochtend, tijd voor een klein marktonderzoek.
Alléén de beste tomaten zijn blauw.? (Elvea)
Three column-layout is the new black.
Het systeem van Keith ziet er zeer bruikbaar uit, met de drie kolommen op de homepage, en dan twee voor de indiviual entries. (Niet dat hij de eerste zou zijn die met dat ‘principe’ op de proppen kwam. “Er is niets dat u al niet is voorgedaan.”)
Grrmmblll.
Grmbbl grmbbll Stroprock grmmbll megalomane megawattages waarbij die van Werchter in het niet verbleken. Grrmbbl nachtrust.
“DAAR! DAAR IS HIJ!” loeide de vrouw. Ze stevende recht op mij af, de wagon door, met in haar kielzog maar liefst drie controleurs. Ze waren waarschijnlijk reeds de halve trein doorgelopen op zoek naar de schuldige. Ik kromp ineen.
“Eerst heeft hij in mijn gat genepen, en dan heeft hij aan mijn borsten gevoeld. HIJ DAAR!”, en ze wees naar de man die, aan de andere kant van het gangpad, tegenover mij zat. Ik zat weer rechtop, maar de man keek haar met open mond aan, zich in het geheel niet bewust van het gevaar dat hem had bereikt.
PETS.
De weinige hoofden die zich nog niet naar het drama hadden gekeerd, draaiden zich nu vol verwachting in onze richting. De vrouw had zonet de man een draai rond zijn oren gegeven. Zijn krant was op de grond terecht gekomen, en zijn bril op de schoot van de man naast hem. Op zijn wang tekende zich langzaam de rode afdruk van haar hand af. Iedereen hield de adem in.
“KLOOTZAK!”
Ze probeerde opnieuw naar hem uit te halen, maar een van de controleurs, een anders goedlachs man met zwarte krullen (ik had hem al eerder gezien), slaagde erin haar hand te grijpen voor ze haar doel een tweede keer bereikte.
“LAAT MIJ LOS! LAAT MIJ GODVERDOMME LOS! IK VERMOORD HEM! VERKRACHTER!”
De drie controleurs, twee mannen en één vrouw, slaagden er met moeite in de vrouw in bedwang te houden. De man wist niet waar kruipen.
Geen van de medereizigers bewoog. Ook ik hield me stil, hoewel ik de vrouw bij het binnenkomen reeds had herkend. Hoe kon het ook anders, woensdag nog had ze tegen mijn schenen geschopt, en vruchteloos getracht mijn lid te doorboren.
De vrouw (M. uit B.) trachtte zich uit de grip van het drietal los te wrikken. “Mevrouw, als u niet kalmeert, zullen wij u moeten opsluiten.”
“LOOOOOOOOOOOOOOOS! LAAT! MIJ! LOS!”
Ze was erin geslaagd de man bij diens vest te grijpen, en de contoleurs, die hun krachten zagen afnemen, probeerden haar van hem weg te duwen. “Mevrouw, wij hebben u gewaarschuwd!” Uiteindelijk slaagden ze erin de vrouw in de toiletten op te sluiten, waar de vrouwelijke conducteur, door de deur heen, op haar probeerde in te praten. De sasdeur werd gesloten, maar wij konden de vrouw nog steeds horen.
De controleur met de zwarte krullen keerde terug, en richtte zich tot de ontstelde man. “Gaat het meneer?” De man was ondertussen lijkbleek geworden (waardoor de rode handafdruk nog beter zichtbaar was geworden), maar slaagde er niettemin in te knikken. “Kan u even meekomen alstublieft? Mijn collega verwittigt momenteel de politie, zij zullen ons in Gent op het perron opwachten.” Dat klonk helaas bekend; maar Gent was nog zo’n 15 minuten verwijderd.
Toen hij terugkwam, heb ik hem van mijn wedervaren met de vrouw verteld. De politie kan aan de hand van haar naam zeker de verhoorbladen terugvinden, zo verzekerde ik hem. Pas twee dagen geleden. Nee, ik gaf hem liever mijn naam niet.
Bij aankomst in Gent, heb ik nog eens bemoedigend naar hem geglimlacht, en heb me vervolgens rap uit de voeten gemaakt. De controleurs hielden de uitgang langs de toiletten versperd tot ze eerst de vrouw, een weinig gekalmeerd, door de politie hadden laten uitstappen. De man volgde gedwee.
Ligeti kende ik enkel van de scores bij Kubrik (Eyes Wide Shut en 2001 A Space Odyssey), en van een aantal liederen die ik had gehoord tijdens Spinrag (niet zo lang geleden). Ik was daar toen echter zodanig over te spreken dat ik dit concert voor geen geld wou missen. Meer nog, ik besloot zelfs om –voor de eerste keer– naar de inleiding van het concert te gaan. Een goede keuze: niet alleen had ik mij op die manier verzekerd van een goede plaats, maar de informatie die door Filip Rathé (dirigent, artistiek leider) werd verstrekt, bleek allesbehalve overbodig.
Wat ik vooral zal onthouden van dit concert is niet zozeer de complexiteit van de composities an sich, maar vooral de geconcentreerdheid en de passie van de muzikanten, én het enthousiasme van het publiek (dat duidelijk wist waarvoor het getekend had).
Tijdens het eerste gedeelte (Monument – Selbstportrait – Bewegung; voor twee piano’s) werden de pianisten begeleid door twee muzikanten die minstens net zo aandachtig als zijzelf de noten van het blad aan het lezen waren, …om tijdig de bladzijden te kunnen omslaan. De concentratie bij de muzikanten was enorm. De partituur diende zo snel te worden gespeeld dat het mij niet zou verwonderd hebben indien diezelfde begeleiders met doekjes het zweet van het voorhoofd van de pianisten hadden gedept, en er ook nog eens in de coulissen masseurs hadden gewacht om de handspieren terug los te kneden. Het tempo was fenomenaal, en het eerste deel bleek, vooral na de inleiding, tóch zeer toegankelijk.
Slebstportrait bijvoorbeeld, voluit Selbstportrait mit Reich und Reily (und Chopin ist auch dabei), verwijst naar het ‘oude’ minimalisme, en vooral naar de Phase Shifting techniek van Reich (cfr zijn compositie Drumming). Chopin kwam pas op het einde van het stukje kijken, in een paar nep-citaten. Schitterend!
Het tweede deel was het Trio voor Viool, Hoorn en Piano, met het Hoorntrio (opus 40) van Brahms als voorbeeld. Gecomponeerd naar aanleiding van de 150e verjaardag van Brahms (in 1983) is het stuk niet alleen opgezet als hommage aan de componist, maar zijn de vergelijkingen met het voorbeeld vanzelfsprekend (de compositie, maar ook de bezetting, die uitgaat van de ongeventileerde hoorn). Het wordt aanzien als toegankelijk, en werd destijds door de avant-garde afgedaan als een terugkeer naar de conservatieve muziek. Tot groot ongenoegen van Ligeti.
Na de pauze kregen we nog het Concerto voor Piano en Orkest (met de typerend nadrukkelijke aanwezigheid van de percussie). Ligeti beschouwde dit werk als zijn artistieke credo: mijn onafhankelijkheid van zowel de criteria van de traditionele avant-garde als die van het gangbare postmodenisme.
Het stuk werd gecreëerd in twee fasen: de eerste drie delen in 1985-86, de laatste twee werden pas achteraf toegevoegd, omdat voor Ligeti het derde deel niet volstond als slotbeweging.
Hoewel het als complexer werd beschreven dan het Trio voor Viool, Hoorn en Piano, vond ik het veel makkelijker om te volgen, of toch er bij te blijven; veel intrigerender en interessanter.
Filip Rathé had tijdens zijn inleiding nog verschrikkelijk fascinerende zaken te vertellen. Hoe de Ligeti flirt met de grens van de virtuositeit, en die grens graag overschrijdt; hoe hij, zoals Schumann, in de partituur schrijft so schnell als möglich
om even later toe te voegen noch schneller
; of bij de hoornpartij oben
en in de marge daarbij vermeldt es ist möglich!
, de muzikant daarbij bezwerend nog meer dan het beste van zichzelf te geven. De grenzen worden steeds verlegd. Waar vroeger Shostakovich nog werd beschouwd als aartsmoeilijk, wordt het nu aan muziekstudenten als oefening meegegeven. Binnen afzienbare tijd is het de beurt aan Ligeti.
Laat mij toch maar even klagen over de schabouwelijk slechte zitjes in de Bijlokekapel (keuze tussen keiharde, misvormde uitklapstoeltjes, of houten ‘koor’plaatsen waarschijnlijk zo gemaakt om ervoor te zorgen dat de geestelijken destijds zo min mogelijk zouden gaan zitten tijdens de eredienst). Dringend tijd om daar iets aan te doen.
Edoch, niet alleen de muziek, maar zoals reeds vermeld ook de uitstraling, het enthousiasme, de concentratie en het plezier van de muzikanten maakten van dit concert een uiterst geslaagd optreden. Blij dat ik erbij was.
Portret György Ligeti, door het Spectra Ensemble olv Filip Rathé. Gehoord én gezien op 14 april in De Bijloke.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Kunt gij dat ne keer snel bekijken, vragen ze dan. Het probleem: een ‘website’ bij Homestead, waarvan de index pagina ‘verdwenen’ is (let op het subtiele gebruik van de aanhalingstekens).
Ik haat client side java. De enige reden waarvoor ik het nog eens wil aanzetten, is voor de popcap games (en dat is al een tijd geleden). Voor de rest staat Java onverbiddelijk uit. Server side, al wat ge wilt (niet dat ik er zelf al iets mee gedaan heb), maar val er mij liever niet mee lastig.
Om die Homestead website te editeren heb je blijkbaar een Java applet toestand nodig. En wat krijg ik, op het einde van een reeks checks en een gedeeltelijke installatie? Unable to start the application. The Microsoft virtual machine cannot be found. Class not registered.
Hah! Wegens litigation toestanden en al doet Microsoft geen Java Virtual Machine (JVM) meer, al blijft er wel support:
Recognizing the need to provide a smooth transition for current users of the Microsoft® Java Virtual Machine (MSJVM), Sun Microsystems and Microsoft have agreed to extend Microsoft’s license to use Sun’s Java source code and compatibility test suites. This extension allows Microsoft to support the MSJVM until December 31, 2007, providing customers with the ability to transition from the MSJVM on a schedule and plan that is most effective for them.
OK. Dan maar windows update, vier keer mijn computer mogen herstarten, en nope, no such luck. Nog steeds dezelfde boodschap. Naar sun dan maar: Free java software download.
Geïnstalleerd, met als resulaat, op diezelfde pagina: you’ve got the latest
. Terug naar Homestead, maar helaas: nog steeds dezelfde foutmelding.
Tot zover Internet Explorer (dat ik normaal gezien niet gebruik, maar ik dacht: Microsoft JVM, dus…). Firefox proberen; rechtstreeks naar de Free java software download:
You must restart your system for the configuration changes made to J2SE Runtime Environment 5.0 Update 1 to take effect. Click Yes to restart now or No if you plan to restart later.
Computer herstarten, Firefox starten en herstarten (The program must close to allow a previous installation attempt to complete. Please restart.
). En nog maar eens naar Homestead. Nope. Zelfde foutmelding.
Vijf keer de computer herstart, drie keer java geïnstalleerd, twee verschillende browsers, alle instructies gevolgd.
Ik dacht niet echt een neofiet te zijn, maar ik zal mij vergissen.
…maak ik u wel wat anders wijs. Urban Myth nr 7556/78/553 lezen we bij Het Laatste Nieuws: Dievegge verstopt GSM in vagina
De Roemeense politie heeft een GSM-dievegge betrapt die de GSM op een wel heel intieme plek verborgen had. De agent belde het nummer van de gestolen telefoon, en hoorde gerinkel vanonder de rok van de vrouw.
Een getuige zag de 34-jarige Ruxandra Gardian en haar vriendin de GSM meepikken in een drukke winkel, toen de eigenaar van de telefoon die even had neergelegd. Beide vrouwen werden gefouilleerd, en de politie wilde hen bijna laten gaan. De getuige stond er echter op dat ze had gezien hoe één van hen de telefoon had meegenomen.
Toen de politie daarop het nummer van de GSM belde, hoorden ze gerinkel vanonder het rokje van de vrouw. In het politiebureau werd de vrouw door een agente grondig gefouilleerd, die de GSM terugvond in de vagina van de vrouw. De eigenaar van de telefoon weigerde om zijn telefoon nog te gebruiken.
Voor wie het weten wilt, ’t was een Nokia 9300.
That’s all swell and all, but I don’t want you to use javascript for this.
En daarmee mocht ik op zoek naar een alternatief. Het moest in Flash zijn, de animatie mocht maar 1 keer per dag automatisch spelen, en dat mocht, as per the instructions, niet via javascript geregeld worden. PHP, ASP of andere server side toestanden waren tevens uit den boze.
Zoals steeds: google to the rescue, en we kwamen terecht bij Local Shared Objects via AcmeWebWorks: Flash Cookies :: Yes my friend, feel the love
Simple comme bonjour, want zelfs wij slaagden erin met volgend stukje actionscript op de proppen te komen:
function formatDate (theDate){var dateToday = theDate.getFullYear() + "" + theDate.getMonth() + "" + theDate.getDate();return dateToday;}Maak een datum aan type 2005414. De “” tussen de stukjes is om flash duidelijk te maken dat het om een string gaat, en niet om een integer (anders kregen we 2023 ipv 2005414).
var datum = new Date();var cookieDate = formatDate(datum);Maak een datum aan en formateer hem met de functie.
var soVars:Object = SharedObject.getLocal("speechEnglish", "/");if(soVars.data.prevVisit != cookieDate){gotoAndPlay("Scene 1", 2);soVars.data.prevVisit = cookieDate;soVars.flush();}Als je de site nog niet eerder bezocht hebt, of de cookie heeft niet de datum van vandaag, speel dan de clip, en zet de cookie naar de datum van vandaag, zodat het clipje vandaag niet meer gespeeld wordt.
Voilà.
That’s great! Thanks. But we’ve decided not to use that clip anyway.
*zucht*
[Update:] Wie het zich mocht afvragen, de CSS voor de code formatting heb ik schaamteloos gepikt van het schitterende 456 Berea Street (zoals je hier en hier kan zien) (en een beetje aangepast).
VERKLARING:
Ik wens Nederlands te spreken en deze taal te gebruiken bij de verdere rechtspleging.
Huidig verhoor begint om 17.27 uur.
Ik neem kennis dat:
Heden op 13/04/2005 om 17.27 uur wens ik klacht neer te leggen voor het volgende.
Op 13/04/2005 om 16.50 uur bevond ik mij in de trein Brussel-Noord met bestemming Gent-St-Pieters.
Ik ben opgestapt te Brussel-Noord.
Op een bepaald moment stapt er een koppel op de trein, en dat in het station Brussel-Centraal, of Brussel-Zuid.
Ik zat reeds neer op de reizigerszetels toen dit koppel recht tegenover mij kwam plaatsnemen.
Op een bepaald moment is de vrouw beginnen onrustig reageren, en is daarop tegen mijn benen beginnen schoppen.
Naar mijn mening was er daar geen enkele reden toe.
Ze heeft dit schoppen tot drie maal herhaald, maar dit telkens met een tussenpauze.
Ik zat rustig te lezen in een boek.
Na de derde maal dat ze mij had geschopt, heb ik ook mijn benen verplaatst.
Ik heb haar proberen afweren.
Op dat moment is de vrouw heel hard beginnen roepen.
De vrouw heeft op dat moment een voorwaartse beweging gemaakt, en heeft zich op mij geworpen.
Op dat moment heeft ze ook met haar hand mijn geslachtsdeel aangeraakt.
De vrouw had ook een potlood (met vullingen) in de hand, en heeft hiermede ook gestoken richting van mijn geslachtsdeel. Bij deze daad heeft ze mijn geslachtsdeel gelukkig niet geraakt, maar heeft wel mijn bil geraakt.
De vrouw is wel verder blijven roepen, en heeft zich op vraag van een medereiziger verplaatst.
De man die in het gezelschap was van deze vrouw, heeft niets gezegd, en heeft niets gedaan.
Tijdens de reis, is de treinbegeleider verwittigd van dit voorval.
Ik ben door dit voorval niet gekwetst.
Ik wens hierbij niets meer toe te voegen.
U hebt mij goede lezing gegeven van mijn verhoor teneinde dit te wijzigen en/of aan te passen.
Ik heb vervolgens persoonlijk mijn verhoor gelezen en ik wil niet dat er wijzigingen worden aangebracht of dat er iets wordt toegevoegd op eender welke manier.
U brengt mij op de hoogte dat ik gratis een kopie kan krijgen van mijn proces-verbaal van verhoor.
Ik vraag om deze kopie te verkrijgen.
Ik heb geen enkele opmerking of tekortkoming te formuleren ten opzichte van uw interventie of van het huidig verhoor. Verder heb ik niets te verklaren. Mijn verhoor eindigt om 17.52 uur.
Na lezing volhardt en tekent,
Uit de krant(en) gehaald:
De geldproblemen van het kustproject Beaufort zijn van de baan. Vandaag maakt de organisatie bekend dat de editie van 2006 toch kan doorgaan.Juicht, allen.
Dankuwel.