Kijk, dat is nu de betekenis van “meegaan met uw tijd” volgens de muziekindustrie:
Some leading music labels are in talks with online retailers to raise wholesale prices for digital music downloads in an attempt to capitalise on burgeoning demand for legal online music.
The moves, which suggest the labels want a bigger slice of the fledgling market’s spoils, has angered Steve Jobs, the Apple Computer chief executive behind the iTunes online music store.
[via]
Volgens mijn statistiekjes zijn er nogal wat mensen op zoek naar mpegs van Margot Stilley.
Margot wie? Ik wist het zelf ook niet meer tot ik –in diezelfde statistiekjes– zag dat deze entry wel bijzonder populair was (een review van 9 Songs).
9 Songs is een film van Michael Winterbottom, waarin Margot Stilley uiterst frequent in the flesh te bewonderen valt. Ofte: Winterbottom’s Nine Songs has caused a huge furor in Britain because it insists on showing full penetration, fellatio, ejaculation and cunnilingus being enjoyed by stars Kieran O’Brien and Margot Stilley.
[bron]
In een soortement self fulfilling prophecy had ik er nog bij vermeld Pluk die seksscènes eruit (het grootste deel van de film), maak er mpeg-jes van en zet ze op het internet, en ze zijn niet te onderscheiden van een bepaald soort amateurfilmpjes die er nu al met regelmaat van de klok opduiken.
Oh well: een simpele google search levert bijvoorbeeld deze pagina op (NSFW). Misschien dat ‘men’ eerder daarnaar op zoek was?
In het weekend durf ik nog wel eens de krant te kopen (DS dan in mijn geval, want Tessa is geabonneerd op DM). Maar ik heb zo het vermoeden dat het dit weekend de laatste keer was.
Sinds kort heb ik een digitaal abonnement op DS (mijn abonnement op de papieren versie was eind december afgelopen, en de digitale versie werd ergens in januari stopgezet). In het begint stond ik een beetje sceptisch tegenover een louter digitale versie van de krant (bof, sinds Espresso behoor ik tenslotte niet tot de “internet generatie”), maar ik merk dat ik het toch wel handiger vind om digitaal te raadplegen. Klik, klik, klik, klik, rustig allemaal in nieuwe tabjes laten laden, of afgaan op de titels via de newsfeed (dát is iets wat voor verbetering vatbaar is: meer info in de newsfeed). Wreed gemakkelijk.
En bovendien zie ik meer van de gazet als ik ze digitaal doorblader. Want kijk, de reactie van Dewinter op Mortier (Eigen stad eerst?), had ik schielijk gemist.
Geen papier meer dus. (Want zelfs de promotiebonnen worden digitaal bezorgd.)
Zorgt België voor een cache van de Wikipedia? Vrijdagmiddag bracht Jim Wales, stichter van het naslagwerk, alvast een bezoek aan de dienst van Peter Vanvelthoven (Staatssecretaris voor Informatisering).
Vanvelthoven is ervan overtuigd dat de site een instrument is in het dichten van de digitale kloof, de kloof die er bestaat tussen mensen die met een computer werken en op het net surfen en zij die dat niet doen. De website beter bereikbaar maken is een stap in die richting. De staatssecretaris heeft daarom aan Belnet, het nationale onderzoeksnetwerk voor onderwijs, onderzoek en openbare diensten, gevraagd om te bestuderen of het mogelijk is een Belgische cache in te voeren. “Die cache zou een lokale kopie van de meest gevraagde pagina’s bewaren, wat de raadpleging van Wikipedia hier zou vergemakkelijken.”
Way to go.
Spinrag, het muziekfestival voor al wie vijf jaar of ouder is, vond dit weekend plaats in De Bijloke (een organisatie is van musica, drukte een van de medewerkers mij op het hart). In de concertzaal, de kapel, op het mezzanine en tot op de parking toe, vonden telkens korte evenementen plaats. Gericht op een (heel) jong publiek, wat niet meteen betekende dat de muziek licht verteerbaar was. Een kort overzicht.
Fliodan op het mezzanine: 6 jongeren (die elkaar overigens hadden leren kennen op een musica-stage), met accordeon, cello, dwarsfluit, piano, viool, en stem, brachten catchy, dansbare muziek (swingende kids alom), het beste vergelijkbaar met de muziek van Michael Nyman, Yann Tiersen (van de soundtrack van Amélie Poulin) of DAAU. Zeer geslaagd, en in idool zou het zeker heten dat ze een schone toekomst tegemoet gaan. De stem van de zangeres kwam helaas net niet boven de instrumenten uit, maar dat mocht voor de kinderen alvast de pret niet bederven.
Itizzz… some sing, waarmee het grootste publiek werd bereikt. Een voorstelling van Bernard Massuir, die, met als enige instrument zijn stem (en een ukelele), jazz standards en herkenbare melodieën bracht. Niet te onderschatten wat die man met zijn stem kan aanvangen, en hoe hij zelfs de meeste stroeve mensen in zijn doelpubliek mee aan het zingen kon krijgen. (Al goed, met misschien een uitzondering niet te nauw genomen –ik kon moeilijk de zaal laten leeglopen. Sommige mensen houden hun zangtalent nu eenmaal beter binnen de muren van de badkamer.)
De beste tijd om te vliegen, een voorstelling van Walpurgis, in regie van Judith Vindevogel en o.l.v. Filip Rathé. Niet meteen evidente muziek: Gyorgi Ligeti, Gillian Whitehead en een creatie van Bart Vanhecke. Verhaaltjes over vogels, vliegen en vleugels, voor +6-jarigen (jammer dat men zich niet aan die vereiste hield). Bovendien was de kapel ook niet meteen de meest kindvriendelijke plaats, gezien de uitnodigend klepperende patersbankjes en de vervelende akoestiek. Los daarvan een zeer geslaagde uitvoering.
Her en der stonden ook nog klankinstallaties verspreid, en op de parking stond een kouwe kermis: omgebouwde koelkasten, waar je je hoofd diende in te steken, om een minitheater, een fietstocht of flamencodanseresjes te kunnen zien. 13 koelkasten volstonden voor een hele kermis vol spektakel. (Ik werd er bijna doofgerinkeld.)
Och, en als ik op mijn eigen zoontje mag afgaan, was het voor de kinderen wreed genieten. En dat was toch het doel van de uitstap.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Een tijdje geleden (erm wacht: nog geen week geleden) had ik nog een lijstje met te testen dingetjes. Ondertussen heb ik Transmit 3 rap een getest, en toch maar besloten dat het voorlopig niet de moeite is om te upgraden (zo verschrikkelijk vaak gebruik ik FTP nu ook weer niet van thuis).
Zonet heb ik echter Synergy geïstalleerd op zowel PC als Mac:
Synergy
lets you easily share a single mouse and keyboard between multiple
computers with different operating systems, each with its own display,
without special hardware. It’s intended for users with multiple
computers on their desk since each system uses its own monitor(s).
En het installeert in (bijna) letterlijk twee seconden, gewoon een kwestie van de (korte) instructies in de handleiding even te volgen, en voila. Geen gepruts meer met toestellen, switchboards of virtuele desktops: gewoon de muis links, rechts, boven of onder bewegen (naar gelang de positie van uw schermen).
Links mijn mac, rechts de windows computer; twee schermen, één toetsenbord, één muis. Een gemak.
(En ja, de hotspots in de hoeken van het scherm blijven gewoon werken. Downloaden doe je alhier.)
De ganse dag al op stap. Vanochtend rap wat in ’t stad doorgebracht, en de ganse namiddag op Spinrag in de Bijloke (misschien kan ik straks mijn eerste entry plaatsen).
(Toen ik foto’s aan ’t pakken was, kwam er al gauw iemand van de organisatie langs om zich ervan te vergewissen dat meneer de journalist vooral niet zou vergeten ook musica in zijn verslag te vermelden. *grijns*)
Rap eten, en dan even rap weg naar Flanders Expo voor Disney on Ice (een tweede verslagje)? Rap, want met het openbaar vervoer, dat niet zulke snelheden kan worden aangewreven. Het openbaar vervoer, want de batterij van de voiture is plat (omdat we er in geen drie weken mee hebben gereden). Rap, want ’t begint daar om 19u30 en ’t is al 17u30. Hm.
hoe geraak je aan zo’n stoer ISSN-nummer + barcode
vraagt Kristof in de feedback bij de vorige entry.
Er zijn twee delen aan uw vraag:
1. Hoe krijg je een ISSN nr
Wreed simpel: ge stort 250 EUR op mijn rekening, met nr… erm wacht, nee. ISSN-nummers voor tijdschriften (al dan niet electronisch) kunnen worden aanvraagd via de Koninklijke Bibliotheek in Brussel. Info via issn [at] kbr [punt] be [via].
Bereid u maar al voor op het verstrekken van de volgende gegevens ivm uw ’tijdschrift’:
2. Hoe krijg je de barcode erbij?
De barcode is eigenlijk een EAN 13 code, en bestaat uit 5 stukjes:
Voor item nr 4, het EAN check nr, dien je aan het rekenen te slaan, vertrekken van de gekende cijfers. Gebruiken we als voorbeeld even mijn ISSN (1781-4243), dan voegen we daaraan de EAN prefix toe, en de prijscode: 977178142400 (vergeet niet het laatste teken van het ISSN te laten vallen). Nu kunnen we verder:
En voila, ik moet dus een barcode maken met de nummers 977178142002 (de Engelstalige versie van deze uitleg vind je ook bij ISSN.org).
En ik anticipeer maar even:
3. Hoe maak je de barcode vertrekkend van het getal?
Ewel, bij de Free Barcode Image Generator for Linear Bar Codes natuurlijk (vergeet niet EAN 13 te kiezen bij Barcode symbology; de rest mag je zo laten).
En voila. Graag gedaan.
Niet dat ik (een klein beetje) gelijk had met mijn veronderstelling:
Toch wil ik bij die overwegingen aanstippen dat vandaag bijna alle grote cultuurinstellingen (Vlaamse Opera, Ballet van Vlaanderen, deSingel, DeFilharmonie, het Museum voor Schone Kunsten, Muhka) in de stad Antwerpen zijn geconcentreerd.
Waaraan snel wordt toegevoeg:
Dat heeft niet kunnen beletten dat die stad ten prooi is gevallen aan een angstwekkende verrechtsing, die het Vlaams Belang, gekoppeld aan de nieuwe Coveliers-partij, een meerderheid zou kunnen bezorgen.
Mortier is een van de weinige mensen die een mea culpa aandurft wanneer het aankomt op die verrechtsing.
Als cultuurcommunicator moet ik mij daarbij twee vragen stellen. Wat hebben de cultuurmakers verkeerd gedaan dat ze die bedreiging van het democratische bestel niet konden tegenwerken? Sinds de Griekse tragedie is dat immers een typische opdracht van kunst. En hoe kunnen wij in andere Vlaamse steden een tegenwicht inbouwen?
En dat is dan nog maar de inleiding van zijn tekst die vandaag in DS is verschenen. De media verwijt ondertussen vlijtig de concurrentie en de politiek, en de politici verwijten elkaar en de media. Tuurlijk kaart ook Mortier de politiek en de media aan, maar zijn ganse boodschap is doorspekt van een zelfbevraging (De cultuurmakers in Vlaanderen – en daar behoor ik toe – moeten zich dus dringend de vraag stellen waarom zij die verrechtsing niet konden helpen vermijden.
). Tuurlijk is Mortier erop gebrand zijn Forum te bouwen, maar net zozeer is hij voorstander van het MAS (Mijn standpunt over het Museum aan de Stroom (MAS) in Antwerpen, waarvan ik een uitgesproken voorstander ben, en over het Forum in Gent is helder: beide investeringen zijn van groot belang voor Vlaanderen.
).
De cultuurmakers in Vlaanderen moeten zich dringend afvragen waarom zij de verrechtsing niet konden helpen vermijden
, zo opent hij zijn betoog. Want Het wordt tijd dat alle cultuurmakers en politici van de democratische partijen zich van de ernst van de situatie bewust worden, in plaats van elkaar de schuld te geven.
Lees maar (PDF).