Maand: februari 2005

wereldvreemd

Dylan Casaer is een behoorlijk wereldvreemd persoon. Eerst al was hij van plan het internet te censureren, nu verklaart hij zich tegen de organisatie van legale (auto)races.

Sinds er eergisteren nog maar eens een jongeman is omgekomen bij een illegale race (in Gent deze keer), staan de media er weer bol van. Ze blijken deze keer echter zeer nuchter en objectief in hun verslaggeving (zoals bvb gisteren en ook vandaag in DS).

Minister van Mobiliteit Renaat Landuyt, pleit voor een gerichtere aanpak, maar dat gaat voor Casaer niet ver genoeg.

Voor Landuyt past de opstoot in de straatraces in de heersende jongerensubcultuur met films en computergames die snelheid verheerlijken. De minister staat achter Ludwig Vandenhove (ook SP.A), de burgemeester van Sint-Truiden, die legale races toeliet op het vliegveld van Brustem (zie hiernaast). “Bij zo’n gelegenheid kunnen ze hun sport beoefenen in een georganiseerde en veilige context”. Casaer is het daar niet mee eens. Hij meent dat jongeren door zulke toegelaten wedstrijden net meer zin krijgen om hetzelfde ook op de openbare weg te gaan doen.

Hola! Hoe dat zit bij de autosport weet ik niet, maar veel motards zoeken net het circuit op om zich eens te kunnen uitleven (vs 200+ op de autostrade). En het zijn net die dagen op het circuit die helpen de rechterpols op de ‘normale’ wegen in bedwang te houden.

Helaas zijn er gewoon niet genoeg plaatsen in Vlaanderen (strikt beschouwd is er maar 1), waar je je als motard (of autosportliefhebber) kunt uitleven. Al járen worden daar plaatsen voor gezocht, en wordt ervoor gelobbied, maar jammer genoeg voor dovemansoren. De twee dure Belgische circuits zijn steeds volzet, dus zakken ze maar in drommen af, die motards, naar Croix en Folembray. Het is ons probleem niet, durven politici als Casaer dan wel eens in de mond te nemen.

pubers

Het toppunt van kleingeestigheid valt vandaag in DS te lezen. Het gevestigd journaille was er blijkbaar niet mee gediend stiefmoederlijk te worden behandeld bij de Grote Doortocht van Bill. Dan maar een afrekening in de krant gepubliceerd:

Alleen voor de pers
BRUSSEL – Woordvoerders gaan soms iets te enthousiast op in hun taak. Zo ook gisteren Koen Pardon, woordvoerder van de staatssecretaris voor Informatisering, Peter Vanvelthoven.

Net zoals de journalisten was Pardon afgezakt voor wat omschreven werd als een doorstep interview na de ontmoeting van Microsoft-voorzitter Bill Gates met enkele kamerleden en kamervoorzitter Herman De Croo.

Vanvelthoven had, op vraag van Microsoft, alleen de kans gehad om zijn zeg te doen voor twee televisiekanalen. Zijn woordvoerder deelde dus ijverig zijn persbericht uit aan de aanwezige journalisten.

Toen de twee hoofdrolspelers, Gates en De Croo, op het toneel verschenen, vloog Pardon, zoals anderen, de trappen op, om toch maar een prangende vraag te kunnen roepen. Over wat Gates dacht over de samenwerking met Vanvelthoven.

Tot verontwaardiging en verbijstering van de schare journalisten. Van wie niemand zich overigens het antwoord van Gates herinnert.

Lees die laatste paragraaf maar eens opnieuw. Zéér volwassen. (Of misschien was het voor Het Nieuwsblad bestemd. Tiens, de Zestienjarige dochter van Eddy Planckaert is zwanger.)

ken uw (blog)wereld

Zelfs het blogwereldje blijkt klein (genoeg voor six degrees of separation).

  1. Woonachtig
    • Dat Huug vlakbij woonde, dat wist ik al…
    • … maar Vincent woont blijkbaar even dicht.
  2. Schoolachtig
    • Dat Michel barbarist is, wist ik al ermmm meer dan 20 jaar (dat komt ervan als ge samen in de klas hebt gezeten)…
    • … maar blijkbaar is ook Huug barbarist…
    • … en Michaël
  3. En Tim is stagair bij een iemand die zijn doctoraat nog bij mijn schoonvader heeft gemaakt.

(Los daarvan, lees ook dit (als ge goesting hebt), voor die six degrees of separation zomaar aan Milgram worden toegeschreven. Verschrikkelijk leuk is dan weer het Milgram experiment, dat ook prominent wordt uitgebeeld in I… come Icare –een van mijn favoriete films.)

films 200501

Bij nader inzien toch maar boeken en films gesplitst. De legende even herhalen:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. Mystic River (DVD) **
    Goede fotografie, maar een pover weekendfilm verhaaltje (goede vertolkingen evenwel). Het was even duur om de DVD te kopen als het zou geweest zijn om hem te huren, dus financieel hebben we niks ingeboet. Hoewel genietbaar, en bijwijlen zelfs onderhoudend, toch geen aanrader. (Voor een synopsis: volg bovenstaande link.)
  2. In Accord (DVD) ** (fotografie/format) / **** (muziek)
    Een best of van het Kronos Quartet uitgegeven door Arthaus. Niet echt een documentaire, niet echt een concert-DVD; geen spectaculaire fotografie (komt precies recht van de digitale videocamera), maar fantastische muziek, en een paar summiere inleidingen tot het gebrachte werk. Je koopt beter een CD.
  3. The Last House on the Left (DVD) **
    Hilarisch! Het lijkt bij wijlen wel een David Hamilton film in horror versie. Hey I’ve changed this Winter. […] I mean, my breasts filled out. Erg luchtig gepresenteerd allemaal, wat in schril contrast staat tot de gebeurtenissen in de film. Nog een voorbeeldje: wanneer de verkrachters (cfr synopsis) in een wagen door het idyllische landschap scheuren, vraagt er één What do you think the sex crime of the century was en het antwoord (na een tijdje): I know: Freud. […] Do you remember when a telephone pole was just a telephone pole? Not anymore, sweetheart. It’s a giant phahalus (sic). Een beetje gedateerd, de film is dan ook meer dan 30 jaar oud. (Past perfect in Verheyens Cult Night.)
  4. Koroshiya 1 aka Itchi, the Killer (KA2) **
    Pffft. Overroepen. Het zal als manga (hopelijk) stukken beter zijn, maar dit kon mij in ’t geheel niet boeien. Het probleem met films die het voornamelijk van het schokeffect moeten hebben, is dat het moeilijk wordt verder dan die effecten te kijken. Cult is het wel, ja.
  5. Along Came a Spider (VT4) **
    Morgan Freeman, en dan weet je al waar je je mag aan verwachten. Naar een boek van James Patterson, die ook Kiss the girls schreef, waar Freeman ook al de hoofdrol in speelde. Allemaal pretentieloos, royaal (royale with cheese) voorzien van alle cliché plotelementen.

boeken 200501

Na vorig jaar alleen de boeken bij te houden, breiden we het lijstje in 2005 uit met films. (Voorlopig komen daar nog geen CDs of strips bij, dat is misschien iets voor volgend jaar.) Vanaf dit jaar krijgt u er bovendien ook een rating bij, met de volgende legende:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4. Ik tracht zo weinig mogelijk een middenscore te geven (**/*** of **+). En zoals mijn lerares aardrijkskunde altijd volhield: er is een groot verschil tussen 4,5 en 5 op 10 (in dit geval tussen 2 en 3 sterren), waarmee ze bedoelde dat het verschil tussen geslaagd of niet, groter was dan een half punt deed vermoeden.

Verwacht niet te veel recensie, of synopsis (klik daarvoor beter op de link), maar eerder een korte score.

(Zie ook: januari 2005: de films.)

  1. Lust – Liefde, sex en bambihertjes (Renske de Greef) **+
    Och, ik kon er niet aan weerstaan. Ik had in Tessa’s krant (DM) reeds een tweetal columns gelezen, en ik heb altijd al een zwak gehad voor licht nymfomane trends. Een jaar geleden heb ik een paar bladzijden uit Millet gelezen, ik heb een beetje verveeld de zogenaamde tienerSM doorworsteld, en slechts met moeite de voorstelling van Mieke Maaike kunnen weren (ik ben geen fan van theater). Renske schrijft behoorlijk onderhoudend, zonder op enig moment plat of ordinair te worden. Hopelijk waagt ze zich ooit aan een roman.
  2. The Human Stain (Philip Roth) ***+
    Zeer goed begin, en zeer geslaagd einde. Ergens vlak voorbij het midden was ik niet zo overtuigd, maar het blijft geslaagd (al bent u hiermee geen sikkepit wijzer geworden). Zeer geschikt om op literatuurlijstjes van de 1e kan Germaanse Talen te komen, als het er al niet op staat. Tiens, via een recensie in Literatuurlijk (het lijfblad van de Germaanse in Gent) ben ik er ooit in geslaagd een boek het jaar nadien op de verplichte lijst Engelse Literatuur te krijgen (A Case of Curiosities van Allen Kurzweil). Bon, misschien iets te streng in mijn sterrenaantal; ik dacht eventjes op een zielsverwant van Auster te zijn gestoten, maar het is toch schoolser (dit boek toch). Net geen aanrader dus, maar zeker niet af te raden! Mijn eerste Roth, en het tweede boek ligt al klaar (The Plot Against America).
  3. Het onverwachte antwoord (Patricia De Martelaere) **
    Destijds heb ik genoten van Littekens, en op grond daarvan heb ik ook De schilder en zijn model gelezen. Big mistake, en de reden waarom ik heb bedankt voor De staart. Ik heb nog geen enkele essaybundel van de filosofe gelezen, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat die vorm haar beter afgaat. Het onverwachte antwoord is een zeer vrouwelijke roman; niet dat ik daar een waardeoordeel aan verbind, deze roman kon gewoon niet anders dan geschreven zijn door een vrouw. De roman is te intiem en te persoonlijk, zonder voyeuristisch te zijn, maar de lezer moet daardoor inboeten aan inlevingsvermogen. Het onverwachte antwoord komt voor op de longlist van de Libris Literatuurprijs 2005 (én de shortlist van de Gouden Uil), maar daar hoort het écht niet thuis.
  4. The Final Solution (Michael Chabon) ****
    A mystery in the finest of traditions. Sorry voor het Engels, en ik zal er maar meteen ook bij zetten dat ik vet bevooroordeeld ben. Sinds The Amazing Adventures of Kavalier & Clay (het boek staat héél hoog in mijn persoonlijke top 10) ben ik onvoorwaardelijk fan van Michael Chabon. En ook deze keer ben ik er niet aan bedrogen. De man schrijft enorm vlot en natuurlijk, hij is een meester-verteller die boeit van begin tot einde.