Maand: januari 2005

gebruiks(on)vriendelijk

Normaal gezien kleed je zoiets aan of in, naar gelang je
gemoedstoestand. Deze keer val ik echter –liever dan voorgaande
opties– met de deur in huis. Sterk gehyped, de laatste twee
dagen, was het (als) feit (voorgesteld) dat u teveel betaalt voor uw
GSMgesprekken. Goedgelovig als ik ben, ga ik dan ook bij Test Aankoop te rade.

Meteen mag ik kiezen (keuze is goed, in dit geval) tussen een gedetailleerd profiel of de quick and dirty approach. Ik besluit ze beide te proberen.

Beide opties leiden naar een pagina met eenvoudige en duidelijke vragen; snel mijn keuze maken, en dan is het tevergeefs zoekn naar een next, volgende of andere submit button. Tot ik plots toch maar nog eens bovenaan op de pagina kijk, en waar blijkt dat de titelbalkjes “Stap 1”, “Stap 2”, “Stap 3”, en “Stap 4”, niet zomaar (een soort) bread crumbs zijn, maar tevens submit buttons. Waarbij u enkel de button van de volgende stap kunt aanklikken, of van een van de stappen waar u reeds door bent geweest. Gelukkig blijven bij dat laatste uw eerder gemaakte keuzes wel bewaard.

Proper is het echter niet, vooral omdat je bij de láátste stap, onderaan (waar de gebruiker hem verwacht) wél een submit button krijgt (bereken). Jammer toch, vermits de campagne zich tot zo’n divers publiek richt.

(Tip: Navigation blindness van Henrik Olsen; Web Design Patterns van Martijn van Welie; The Biggest Web Design Mistakes of 2004 van Vincent Flanders.)

de voorkant van uw computer

Doet-ie geen ClearType? vroeg Michel
terecht toen ik gisteren mijn klaagzang opstak over de fontweergave op
mijn LCD-scherm. Nee dus, want ik werk (voorlopig) nog op Windows 2000, en voor zover ik kan zien heb je voor ClearType XP nodig.

En toegegeven, misschien is Windows 2000 vs Mac OS X, een beetje appelen met peren vergelijken, maar het noopt mij toch tot de volgende vraag. Hoe zit het eigenlijk met de doorbraak van de recentere Operating Systems?

Persoonlijk ben ik bij met het Mac OS X systeem (binnenkort een nieuwe release?), maar op PC gebruik ik nog steeds Windows 2000 (al heb ik XP wel al eens gebruikt). De reden: Mac OS X is mijn primair systeem, en ik zie niet in waarom ik geld zou uitgeven aan een nieuw windows systeem, als het oude nog steeds doet waar ik het voor nodig heb (Photoshop).

Bij W3 Schools heb ik statistieken gevonden (The statistics above are extracted from W3Schools’ log-files, but we are also monitoring other sources around the Internet to assure the quality of these figures) waaruit blijkt dat XP toch aan een 60% market share zit (maar nog steeds bijna 25% win2k). Hoe representatief die cijfers zijn, daar hebben we natuurlijk het raden naar, want bvb slechts 3% voor Linux en evenzoveel voor Mac lijkt me toch wel heel weinig.

FWIW, voor zover ik heb gehoord, werkt ook hier iedereen nog met Windows 2000.

misc observaties

Amai, het was lang geleden dat ik nog eens zoveel font tags op één en dezelfde pagina heb gezien. Come to think of it, was het lang geleden dat ik nog eens een font tag in een html pagina hád gezien (van 152KB naar 48).

Sinds maandag werk ik terug op PC. Niet dat ik er thuis nooit op werk, maar gedurende de laatste zes maanden speelde mijn computerleven zich voornamelijk af op de mac. En dat is toch weer even wennen.

  • Ik beweeg voortdurend mijn muis naar de linker- of rechterbeneden hoek, om een overzicht te krijgen van de active windows of de desktop (cfr)
  • Als ik alt-tab verwacht ik te tabben tussen de actieve applicaties, en niet de active windows
  • Om te wisselen tussen de verschillende tabjes van een browser window probeer ik voortdurend de fn (function) + ctrl toetsen + pijltje naar boven/beneden in de duwen (ipv ctrl + tab)
  • Waar is mijn command key (aka apple key)

Soit, op expose na, zijn dat gewoontes. Het meest vervelende aan de mac / pc interactie is overigens het verschil in gamma. Alle beelden op mac zijn een paar tinten lichter dan op pc; contrast op de Powerbook bijstellen, gaat al helemaal niet. Gelukkig zit er in Fireworks onder het View menu een optie Windows Gamma verscholen. Zeer handig.

Op het werk heb ik een LCD –voorlopig een 15″, een upgrade is forthcoming— en ik zou het eigenlijk eens op de CRT monitor thuis moeten nakijken, maar de letterweergave op mac (LCD van de 12″ Powerbook) is van beduidend hogere kwaliteit. De tekst in een browser window is op PC niet ge-antialiassed (waarschijnlijk geäntialiassed volgens het groene boekske), en dat stoort verschrikkelijk bij het lezen.

Preview mis ik ook; telkens ik op een gif of een jpg dubbelklik, opent er een of ander gruwelijk Microsoft programma. Morgen maar snel ACDSee of Picasa installeren.

compact roken

Aha! Een column van Geert Stadeus, dacht ik toen ik mijn allerlaatste Espresso openvouwde op de trein. En over roken nog wel. Niet slecht, maar een beetje heel bondig –dat zijn we hem niet gewoon.

Hey! Diezelfde column in de échte DS, zag ik toen ik de on-line krant ging bekijken. Maar wacht eens, dat ziet er precies langer uit. Compact nieuws is wel degelijk heel letterlijk te nemen, bij Espresso. Ziehier de column zoals hij in het vod stond:

De horeca mort weer. Een verstrenging van de wetgeving op roken zou hen de das omdoen, klinkt het. Wat heet, nu al zouden veel horeca-uitbaters onterecht worden geverbaliseerd omdat ze de geldende regels in hun zaak niet zouden naleven. Dat Amnesty International daar eens iets aan doet, hoorde je tussen de tranen door.
We hebben die cafébazen met zijn allen de duimschroeven aangedraaid. Op elk tafeltje waaraan niet mag worden gerookt, moet een kaartje. Bij het opruimen na de laatste drinkebroer moeten die kaartjes natuurlijk worden afgestoft. Daar hebben ze een aparte ruimte voor, achterin de gelagzaal. En dan krijg je ’s anderendaags controle, uitgerekend als je die kaartjes op tafel bent vergeten! Ach. Ik kweek puisten van puur medelijden. Wel gek dat ze de asbakken nooit vergeten terugzetten, toch.
Al heb ik niets tegen rokers, ik heb een grondige hekel aan rook. Maar het gedoe over die rokerswetgeving heeft van niet-rokers de Jan Lul gemaakt. Rokers voelen zich gestigmatiseerd, maar wat moeten niet-rokers dan niet zeggen? Die worden verdorie in het verdomhoekje van de betweters gedrukt. Alsof wij geen seconde kunnen laten voorbijgaan zonder er de rokers op te wijzen hoe ongezond ze bezig zijn. Lieve rokers, dat jullie ooit doodgaan van al die sigaretten en sigaren, dat kan ons helemaal niet schelen. Elk zijn vergif. Als ik vandaag mijn ongezonde gewoonten zou moeten laten, ik zou niet weten wat ik met al die vrije tijd aan moet.
Toch is het droevig om te zien hoe de horeca, nochtans één van mijn favoriete sectoren, van zo weinig zelfrespect getuigt. Onlangs was ik in zo’n ontbijtkeet. Ze hadden er twintig soorten koffie en een voortreffelijk aanbod van croissants. Normaal zou ik het dan ook niet oneerbiedig een ontbijtkeet noemen, maar denk je dat je daar het aroma van de koffiebonen kon appreciëren? Welneen. Je rook er alleen sigaretten. Want straks moeten al die mensen op de trein en ze moeten toch nog ergens mogen roken.

En hier een PDF-ke proza met een begin én een einde.

Over dat roken en de trein nog even het volgende: als u dacht dat de stations ondertussen wettelijk rookvrij waren gemaakt, then think again. Als u dacht de rokende medemens, waarschijnlijk de subsoort die het luidste roept dat hij nooit een sigaret opsteekt waar het stoort, zich aan die regels houdt, then think again. Er wordt nog net niet ín de trein zelf gerookt. Maar de toegangswegen naar, en het perron zelf, worden rijkelijk berookt. Maakt niet uit, of u als niet-roker uw dag liever zuurstofrijker begint.

Overigens, gisteren nog maar, stond in de krant dat slechts 20% van de bevolking rookt. Als het om een bepaalde politieke partij gaat, kan die met dergelijke resultaten opzij worden geschoven. Als het om rokers gaat, lukt dat blijkbaar niet (voor de rest is elke vergelijking tussen die bewuste partij en rokers, uit den boze!). Met plezier sluit ik mij bij Stadeus aan: ieder zijn vergif. Maar sta me toe het mijne zelf te kiezen.

vlek

Op de terugreis mijn eerste treinboek uitgelezen (The Human Stain). Dat dient gevierd met een kort citaat:

In my parents’ day and well into yours and mine, it used to be the person who fell short. Now it’s the discipline. Reading the classics is too difficult, therefore it’s the classics that are to blame. Today the student asserts his incapacity as a privilege. I can’t learn it, so there is something wrong with it. And there is nothing especially wrong with the bad teacher who wants to teach it. There are no more criteria, Mr. Zuckerman, only opinions.

(Mijn bold, en mijn stokpaardje: verantwoordelijkheid(szin). Or lack thereof.)

internetgeneratie (bis)

Mijn tweede Espresso, mijn eerste bon; nog 1 bon
en 50 cent over. Eigenlijk had ik gedacht dat het ook vandaag nog
gratis ging zijn, maar neen. De marketingcampagne is al even snel
gedaan als straks het boekske zelf.

Edoch, geen paginavolle advertenties meer (behalve voor hun eigen winkel). Wel een blad vol reacties, waarvan er gisteren honderden binnenliepen via sms en e-mail.

De artikels zijn er iets op vooruit gegaan; geen Mizz Lizz vandaag, maar –hou u vast– een paar entries uit en nu even ernstig. Errm, sorry, uit het espressoblog, wat dan toch maar weer een soort best of van en nu even ernstig is. Een echte internetgazet, voorwaar.

Gisterenavond, in De Laatste Show, viel het trouwens op dat de leuze ‘krant voor de internetgeneratie’ in de verste verte niet meer te bespeuren viel. (En dat Rik Torfs duizend keer grappiger is dan Rob Vanoudenhoven.) Wie dan wel de doelgroep is, is nu echt niet meer duidelijk, want een Wetstraatartikel opent als volgt: Wie gisteren de kranten doornam, kon de indruk krijgen dat deze week een regering moet vallen. En ik die dacht dat Espresso bedoeld was voor de mensen die geen tijd meer hadden om tijdens de week de krant te lezen.

Nog even herhalen voor die internetgeneratie, dat een digitaal abonnement op DS (the full version), in de duurste formule (maandelijks) 0,43 EUR per dag kost. Daarvoor kan u de ganse krant downloaden, het volledige archief raadplegen, en ontvangt u bovendien dagelijks een e-mailkrant in uw inbox. Niet dat ik reclame wil maken, maar u hebt er ongetwijfeld begrip voor dat ik 0,50 EUR voor 24 vellen WC-papier iets te prijzig vind.

dooced

You know when you’ve been dooced, schreef ik recent nog als reactie op: blogger ontslagen (keurig voorzien van een link). Well I didn’t. But I was. Sort of.

Misschien had u het zich reeds afgevraagd hoe ik erin slaagde zo vaak, en dan nog tijdens de werkuren, de meest verscheidene zaken te bewerkstelligen. Och, hij is misschien zelfstandig, had ik daar zelf bij kunnen bedenken.

Wat slechts heel weinigen weten, is dat ik op 14 juli (2004) bij mijn werkgever in zijn office werd binnengeroepen. This is the most difficult thing I have ever had to do, zo sprak hij. Waarschijnlijk ten dele omdat het Engels zijn moedertaal was, maar ook omdat hij pertinent en vol trots had geweigerd een andere taal te leren. Maar ondertussen wist ik al waar ik aan toe was.

Niet dat daar enige aanleiding toe was geweest, zoals een voorafgaandelijke opeenstapeling van berispingen of een zekere mate van ontevredenheid. Maar er bestaan nu eenmaal welbepaalde zinnen die enkel in welbepaalde situaties worden uitgesproken, zoals de dokter die beweert alles te hebben gedaan wat mogelijk was, en dan weet u ook meteen dat de patiënt het niet heeft gehaald. Bij mij was de boodschap niet van een dergelijk dramatisch gehalte, maar voldoende om ook bij mij toch even het bloed uit mijn gezicht te laten wegtrekken. Over een donderslag bij heldere hemel gesproken.

Dat ze mijn werk ten zeerste hadden geapprecieerd, gedurende die drie jaar, en dat er noch persoonlijk en al zeker niet professioneel iets op mijn capaciteiten was aan te merken. Edoch ze zouden mij onverwijld en met onmiddellijke ingang van zaken moeten laten gaan, met inachtname van de wettelijke en mogelijks andere opzegtermijnen die aan mijn functie waren verbonden. De huidige baisse in de staalindustrie had hen genoopt met steeds beperktere middelen te werken –dat ging mij zeker niet onopgemerkt voorbij zijn gegaan. Om zelfs meer te zeggen, dat was ook de reden voor de drie aan de mijne voorafgaande ontslagen, alsook de reden waarom noch het contract van de deputy secretary-general, noch zijn functie, zouden worden hernieuwd. En dat noch dat contract, noch die functie snel zouden worden heringevuld. Net zo min als de mijne overigens.

En toen stond ik op straat. Met een rijkelijke opzegtermijn, een motor die nog geen week voordien tot total loss wrak was herleid, en 1 doos vol parafernalia die diezelfde namiddag nog aan mijn deur werd afgeleverd. Aan het begin van de schoolvakantie (en van de Gentse Feesten).

Reorganisatie dus. Al kreeg ik achteraf van mijn (ex-)collega’s te horen dat ik misschien wel was gedooced: Did you ever give in Bruno’s name in google? And did you know the number of results we got? Did you know the sheer number of things he was involved in? Tsja, dat komt ervan als je als sinds 1994 op het internet actief bent. (Al was die informatie ten zeerste officieus, en heb ik daar van het management noch on noch off the record iets van vernomen.)

Maar sinds vandaag ben ik opnieuw aan het werk. Opnieuw in Brussel, al wordt de reisweg deze keer met de trein afgelegd (ik woon vlak bij het station, en nu werk ik ook vlak bij het station). Wat me overschot aan tijd zou moeten geven om de stapels ongelezen boeken, die hier overal rondslingeren, weg te werken.

internetgeneratie

Als het van de inhoud van Espresso
afhangt (hoezo, inhoud?), behoor ik alvast niet tot de
internetgeneratie. Laat het trouwens aan een krantenredactie over om
een krant voor internetmensen te maken, zonder er ook maar één enkele
URL in te plaatsen (op die van hun eigen krant na).

En alles (bijna) schoon geproportioneerd in vijfvoud.

  • 4 pagina’s binnenlands nieuws (1-4)
  • 3 pagina’s buitenland (6-8)
  • 1 pagina economie (10)
  • 1 pagina edito (24)
  • 5 pagina’s sport (12,5-13,5;14-16;18)
  • 5 pagina’s lifestyle (19-23)
  • 5 (volle) pagina’s reclame (5;9;11;12,5-13,5;17)

Dat is de balans van de internetgeneratie. Nog een geluk dat ze gratis is, en dat ik bonnen voor twee gratis edities erbij heb gekregen, want meer is het ding niet waard. 0,50 EUR afzetterij, gevuld met sprokkels en afval die gedurende het weekend vanop internet en de krantenredactie werd bijeengesprokkeld. En voor zien van een stigmatiserende en verschrikkelijk flauwe column, die zelfs ik nog niet op een weblog zou durven zetten.

Twee stukjes uit de column van Mizz Lizz:

“Je zou beter wat meer cultuur snuiven in plaats van coke!” Dat zijn de laatste woorden van m’n man zaterdagavond.

Oh cripes. Dat was origineel toen Bret Easton Ellis een boek over drugs schreef begin jaren ’80.

Zoals gewoonlijk is het feestje al volop aan de gang wanneer wij onze blijde intrede maken. Voor 2 uur moet je hier niet zijn, dat weten wij als regulars al lang. Het is dan ook al dik half drie wanneer we onze jassen afgeven aan de arrogante trut van de vestiaire. Denkt die nu echt dat iedereen voor haar naar hier komt? Wij komen alleszins voor de deejays die week na week dezelfde platen draaien, maar dat wel op een erg aantrekkelijke manier doen.
Ook deze week toont vriendin C zich van haar mooie kant aan de blonde god achter de draaitafels. Vriendin F heeft het dan weer voor de andere deejay, met de lange donkere manen.

Renske de Greef is ze alvast niet. Maar dat ze een fan van de boeketreeks is, staat buiten kijf.

Allez, ik heb twee bonnen, en de halve euro die ik van plan was deze ochtend aan het vod uit te geven. Nog goed voor drie edities dus. Benieuwd of ik mijn mening zal moeten herzien. Ik hoop het van harte.

tinternet in tengels

Op deze luwe zondag, vraag ik mij tersluiks af wat mensen bezielt om in het Engels te bloggen, wanneer dat niet hun voertaal is (voertaal, niet moedertaal).

Vooral, en ik benadruk dit toch even, vooral, wanneer zij die taal eigenlijk niet machtig (genoeg) zijn, en dusdoende hun relaas doorspekt is van vreemdsoortige zinswendingen en andere wanvertalingen. Het is niet dat ze dat niet mogen (f–k if I care), maar ik vraag mij gewoon af wat hen bezielt.

(En ja, voor u er iets op aan te merken heeft, tpv is in het Engels opgesteld. Tpv is echter geen verbaal blog, maar een visueel; de tekst is —if anything— van secundair belang. Maar kijk, in ’t vervolg komen de tekstjes er tweetalig op –al hoeft het ene dan niet noodzakelijk een vertaling te zijn van het andere.)

Edoch, back on topic, vindt u zichzelf ook te goed voor het Nederlands? Wat drijft u tot úw taalkeuze?

linken naar niet-html

In de feedback vermeldde hans: ander
maar gelijkaardig probleem is het openen van documenten, PDF’s en zo //
als web developers voor de vlaamse overheid zitten wij ook met die
vraag: openen in nieuw venster of niet?

Van het grootste belang bij non-text/html is dat er bij, voor, tussen, of onder, duidelijk vermeld wordt dat het om een document-specific link gaat. Vooral wanneer het gaat om proprietary stuff, dat van zichzelf meent dat het in een browser window thuishoort. Adobe PDFjes, MS Word Documents, MS Excel Documents, and the like.

Natuurlijk kan je in je browser preferences instellen dat die documenten moeten worden gedownload, ipv geopened in de browser. Maar daar heeft de ‘gemiddelde internetgebruiker’ geen boodschap aan.

Voor het extranet hebben we daar destijds lang over gepraat. Het extranet was in ons geval een document repository (MS Sharepoint Portal), vergeven van dergelijke documenten. De gebruikers, die stuk voor stuk met een office supplied (en meestal oudere) versie van Internet Explorer werkten, werden verward beyond imagination wanneer nog maar eens een MS Word Document binnen Internet Explorer werd geopend. Zaten ze nu in word, of in de browser? En telkens opnieuw, werd, in zo’n 90% van de gevallen, het browser window gesloten, na raadpleging van het document. In het begin was er niet voorzien die documenten in een new window te openen, nadien werd er met allerlei zaken geëxperimenteerd: zelfde window met waarsdchuwing, een ander, met of zonder waarschuwing, en een new browser window dat via javascript een kleiner werd gemaakt dan het originating window. Dat laatste hielp, maar nu was er een (relatief kleine) groep mensen, voor wie de link niet meer werkte (firewall of andere company security policy issues).

Ten langen leste werd een voorkeurinstelling van gemaakt, die –want lang niet iedereen ging die voorkeuren aanpassen of erger, wist van het bestaan van die voorkeuren af– default op open in same window ingesteld. In een begeleidende brief, bij aanmaak van username en password, werd op de mogelijke issues hierbij, gewezen. En werden er ook opleidingen voorzien (niet evident gezien er een wereldwijde membership werd bediend).

Bottom line: altijd en duidelijk waarschuwen wanneer je linkt naar een niet browser-eigen document. En het is niet overdreven om, naar gelang het doelpubliek, in help pagina’s uitleg te verstrekken over hoe je met dergelijke documenten kan omgaan.