Maand: oktober 2003

Achter de schermen leer je behoorlijk veel over de details van zo’n conferentie. Hoe bijvoorbeeld de meest spontane presentatie tot op de letter geregiseerd blijkt te zijn. Hoe kalm en beheerst de professionele sprekers omgaan met voor het publiek weliswaar onzichtbare fouten, die niettemin de mensen achter de schermen naar adem doen happen. Grappig ook hoe de interpreters –die de vertaalde presentatie van hun papieren kunnen aflezen– uitermate hun best doen om het te laten lijken alsof ze voor een simultane vertaling zorgen.

Het is goed geweest; net zo belangrijk als het werk zelf, waren de sociale verplichtingen nadien. De Annual Dinner waar je de andere kant van de mensen leert kennen, zoals het cliché gaat, en waar je je eindelijk ook eens nuchter doorheen probeert de worstelen. En dat lukt enkel door je elke ronde resoluut een nieuw glas te laten bijschenken, dat je vervolgens onaangeroerd in de hoop voorafgaande glazen op tafel wegmoffelt. En waar je dus –nuchter zijnde– een heleboel dingen te weten komt die je later nooit meer zal kunnen herhalen.

Mijn bagage mocht ik achterlaten bij de kruier aan de ingang van het hotel. Ik kreeg een briefje in mijn handen geduwd: “If you would just give that to reception when you check in, Sir, we will make sure that your luggage gets brought up to your room.”

OK. Bij check in hadden ze mij maar staan tot woensdag, maar extending tot donderdag was geen probleem. Natuurlijk niet.

“I have given you a nice room with view of the lake, Sir.” En hij had niet gelogen. Ik kwam terecht op een ruime hoekkamer op de 17e verdieping. Recht voor mij was het meer, inclusief charming boathouse, links was een zicht op de stad.

Veel tijd om er van te genieten was er niet: op zoek naar de workroom waar de eerder aangekomen staff zou moeten vertoeven. Niet eenvoudig, vooral omdat de conference documents met daarop alle practische informatie in mijn valies zaten, en die was nog niet naar mijn kamer gebracht. Op goed geluk dan maar.

Blindweg op zoek gaan in een hotel is misschien niet the smartest move to make. De lobby is groot en druk, de liften zijn ergens helemaal achteraan, verborgen langs de ingang naar het restaurant, en voorafgegaan door een set roltrappen die naar het business center leiden. Twee verdiepingen, zowel naar boven als naar beneden, met een heleboel afgesloten kamers. Terug naar mijn hotelkamer, waar mijn valies ondertussen was afgezet.

Van daar op een drafje naar de Embassy Room, die potdicht was, en dan maar gauw binnengepiept in de Ambassador Room (Secretary General’s Office volgens mijn documenten), waar tot mijn grote vreugde de staff het eten voor de Annual Dinner mocht voorproeven. Kleine hoeveelheid eten, zes flessen wijn (1 rose, 3 wit, 2 rood), en 5 mensen.

Ik heb het nog uitgehouden tot 21u, dan ben ik gaan slapen. Of liever, eerst de valies legen, gauw douchen, dan als een blok in slaap gevallen.

No need to be early tomorrow morning though; 7 or 8 will do fine.

Eerste en enige dag, volledig gevuld met presentaties. Mijn entertainment of the day was luncheon met de speakers en de moderator, Ann Medina (broadcaster and journalist, winner of an Emmy, en met hoog Audrey Hepburn gehalte).

De rest was all work (and no play makes Jack a dull boy –I know). Met na de dagtaak een dry run voor de presentaties van vandaag (zeer professionele speakers). Maar ik heb er wel het Dinner and Entertainment at the Museum of Science and Industry door gemist. (Achteraf goedgemaakt door mijn GM met een avondmaal in een local sportsbar.)

Pas iets voor middernacht in mijn bed geraakt, en iets voor vijf er weer uit. Voorbereidingen voor vandaag, want alles begon om 7u30 met ontbijt …in de presentatieruimte.

“Bright and early today, Sir ?“

Ongelooflijk, maar ik werd niet tegenhouden door de customs in Chicago. Du jamais vu. Meer nog, er was een ellenlange rij wachtenden, en net waar ik stond werden er een aantal mensen uitgehaald om voor te gaan bij een ander ‘loket’ van immigrations. Waaronder ikzelve: twee minuten ipv (op zijn minst) twintig.

Net toen ik bij de transportband kwam, zag ik mijn valies. Bij de uitgang nam de agent gewoon mijn customs declaration form in ontvangst, en ik was uit de luchthaven, waar ik zonder wachttijd in een taxi kon stappen.

Mijn taxichauffeur was een Assyrian immigrant now proud to be an American. Dat bleek duidelijk uit de Amerikaans en Assyrische vlaggen die overal in zijn voertuig aangebracht waren.

Ik had wel eerst zelf mijn voor hem te zware valies in zijn koffer mogen werpen. Waarna hij met veel misprijzen over het binnenkoetswerk van de kofferruimte wreef, op de plaats waar mijn valies volgens hem net iets te hard tegenaan gebotst was. (Er was niets aan te zien natuurlijk.)

Tijdens de rit bleek hij nogal mee te vallen, en in moeilijk verstaanbaar Engels (Amerikaans ?) probeerde hij een conversatie gaande te houden. Sterke verhalen doen het altijd goed: een paar sappige details over halfnaakte dronken vrouwen, en over vervelende dronken mannen die met hun gezicht tegen de triplex scheidingswand plakten.

“Good thing you have this,” antwoordde ik hem.

“You damn sure ‘bout that. Still remember the day I put that in. Was in ’97.”

OK dacht ik, I’ll take the bait: “did anything specific happen?”

Hij had er geen seconde over na te denken. “Damn right. Two man in my cab. Wanted me to take them to strange part of town. Not many people go there. Me, I never been there before. So when we got there fare was 7 dollars 10 cents. No 6 dollars 10 cents. But they refused to pay.”

“So what happened?” Nu begon ik echt wel nieuwsgierig te worden.

“The man behind me took me by the throat like this,” waarop hij beide handen aan zijn keel hield (midden op de autosnelweg, terwijl we 60 mph reden).

“No way,” riep ik, in de hoop dat zijn handen snel terug naar het stuur gingen.

“Yes! And other guy he went for jacket so I asked what you want. And he said: money. And the other guy he pulled out a gun and put it to my face. And then…. you are Christian, yes?”

Het was meer een bevestiging dan een vraag. Omwille van het verhaal ging ik maar mee: “‘course”.

“Well was like Jesus told me to give money. Not resist but give money, so I gave money.”

Ondertussen zwalpten we van links naar rechts op de autostrade. Onder luid getoeter werden we rechts gepasseerd door een SUV. “They all mad,” was de reactie van mijn chauffeur. “Used to drive for 12-13 hours per day, but not anymore. Too tired now, only 6 hours per day.” Gevolgd door een ganse uitleg die uitmondde in een nieuw verhaal over alweer een schaars geklede vrouw.

“Anyway one guy got out, and other guy still had gun to my face. And he fired. But gun didn’t work. So I thank Jesus again, and”

“Hold on,” bracht ik uit. “What do you mean, the gun didn’t fire?”

“Well, gun didn’t work. Guy fired, but no bullet came out. So he just ran. Should have run them over with cab, but was to surprised. So that’s when I got this panel in. And I never go to that part of town again, not even if they beg.”

En ondertussen waren we bij het hotel aanbeland. Een tip wou hij niet “No, no, is 35, not 38.”

Good evening Sir, and welcome to the Fairmont. Het was een andere wereld waar ik binnenstapte.

Niet gedacht dat ik vanochtend uit mijn bed zou geraakt zijn. Gisterenavond is het 23u30 geworden (6u30 CET -ugh). De frequent travellers vertellen ons dat je voor elk uur tijdsverschil een dag moet rekenen. Net (niet) aangepast als ik weer moet vertrekken.

(Neveneffecten: hoofdpijn, aften –jawel. On top of that ben ik de paswoorden voor mijn e-mail accounts vergeten –wegens automatisch inloggen thuis.)

Gisteren, zondag. De dag op ’t gemak, maar vroeg begonnen. De volledige setup van de International Ballroom werd afgewerkt met behulp van een zeer goed (en zeer duur) local team.
Ze hadden een leuke oplossing voor afhandeling van de presentaties. Presentaties begeleiden is altijd schipperen tussen mensen die zelf hun presentatie willen doen, en anderen die liever next zeggen. Wat betekent: twee laptops, twee kopies van de presentaties, en switches tussen beide computers en de schermen. In plaats daarvan kregen de sprekers nu een paar flatscreen monitors op de vloer, en een remote control.
Geen echte remote control, want dan kon er weer vanalles misgaan, maar een doosje met twee knoppen: next en previous. Bij next ging er een groen lampje branden op de tafel waar de laptop stond, bij previous een rood. Het was dan aan de persoon achter de computer om resp. op pijltje naar beneden of naar boven te duwen. Eenvoudig, maar het geeft de onafhankelijken een gevoel van controle, en de anderen de mogelijk tot next, please.

Lunch was een BLT, uhmm over crunchy bacon gesproken (waar zijn mijn tanden gebleven), en een weinig water –ik zie me tijdens de presentaties (AGM en Board meetings) niet naar buiten lopen.

’s Avonds was er een welcoming party at the Shedd Aquarium. Het ganse gebouw was afgehuurd voor ons, hectoliters drank en kilo’s eten (dat best lekker was voor de verandering).

money, money money, it’s like honey, it’s a rich man’s world

Het Aqaurium was vergelijkbaar met dat in New Orleans, en Nausicaa in Frankrijk, alleen groter en recenter. Sea otters, stingrays, dolphins, sharks, beluga whales, prachtig. Ik heb een hoop foto’s genomen (niet genoeg), maar het zal moeten wachten tot ik terug thuis ben.

Achteraf nog met een taxi naar de Hancock Tower voor een cocktail.

De Chicago skyline is echt wel fenomenaal, en kan gemakkelijk doorgaan voor het archetype van de Amerikaanse postkaart. Zowel vanop de top van de Hancock Tower (96e verdieping), als vanop het terras van Shedd Aquarium.

En ondertussen is het echte werk begonnen. En is iedereen al doodmoe. Bring it on.

In flight entertainment: 12 channels and nothing on. Een grove onwaarheid, want de films die speelden waren o.a. Charlie’s Angels 2, de Johnny Dep piratenfilm, en T3. Ik wou beginnen met T3. Niks dan goeds over gehoord, en ik keek al uit naar de special effects.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb de film niet uitgekeken, en ben al evenmin naar een tweede beginnen kijken. Misschien was het het veel te kleine scherm, of hadden mijn synapsen gewoon al te veel te verwerken gekregen. Te vroeg opgestaan, te lang op de trein gezeten, te veel lounge, te veel vliegtuig –en het irritante muzak deuntje op de vlucht BRU – LON heeft daar niet bij geholpen. (Claire Daines is er in elk geval niet jonger op geworden.)

Gelukkig heb ik behoorlijk wat kunnen lezen. ’s Ochtends op de trein was ik gestart aan pagina 10 van Alex Garlands The Beach, en net op het moment van touchdown in Chicago, had ik het boek uit.

Het enige irritante aan de vlucht was dat er twee scouzers op zaten, die op de meest onmogelijke tijdstippen bij elkaar langskwamen om over het werk te babbelen. Op de inhoud van de conversatie na, was het net naar een gesprek met John Lennon luisteren.

Lekker eten (keuze), zeer vriendelijke crew, en gerieflijke zetels die je helemaal plat kan leggen tot een (krap) bed. En toch geen oog dicht gedaan. En teveel aan sex gedacht (wat wil je, net van huis, en dan een die vrouwelijke terminator, en Françoise uit The Beach)

INSERT BEACH QUOTE HERE (this text intentionally left here)

Touchdown in Chicago.