Maand: oktober 2003

OK, OK! This time I’ll bite. (Pun intended.).

Een verbrande muile doet mij aan een paar dingen denken:

Ten eerste is er de anecdote van mijn moeder. Die had ooit eens een vriendin die nogal graag in de keuken experimenteerde (zoals dat heette in de jaren ’60).

Op een bepaalde dag (o Gallicisme) was de juffrouw peren aan het opleggen/inleggen. En de heerlijke geuren die haar tijdens het proces tegemoet wuifden (de helmboswuivende Paris), maakten het voor haar schier onmogelijk aan de verleiding te weerstaan.
Jawel! Juffrouw nam een pas gekookte/ingemaakte peer op een vork, en liet het peerken –zacht en lustig geurend naar vanille– in één beweging –zonder daarbij echt te proeven– naar haar maag glijden. Resultaat: naar ’t spoed, en ze hebben een stuk van haar slokdarm mogen wegnemen (waar het stuk peer om een of andere bleef steken).

Klasseer het onder urban myths and legends, het is in elk geval een schrikbeeld dat ik heb meegekregen om voorzichtig te zijn in de keuken. (Niet dat het altijd veel uitgehaald heeft, getuige daarvan mijn episodes met mijn Japansch mesch.)

Ten tweede ben ik ondanks het bovenstaande eerste item, niet geheel onvertrouwd met het fenomeen. En ’t is niet geheel onvreemd aan de sensaties van een aften-aanval (vermenigvuldig het gevoel maal x en verspreid het over geheel uw mond, keel en ongetwijfeld ook een stuksken slokdarm om af te ronden –alsook het andere eind van dat bepaald ecosysteem -edoch too much information.)

Maar ik ging niet meer over mijn gezondheid leuteren, en ik hoop dat ge d’er rap vanaf zijt (ik heb hier anders nog wat Xylocaïne gel liggen).

Dit was een non-event.

Tenminste, dat was de line die ik gerepeteerd had. In het echt ging het net iets anders.
Bottom line: onverricht ter zake terug (alweer zo’n mooie alliteratie; misschien moet ik maar titels voor Suske en Wiske-albums gaan verzinnen).

Afspraak was om 14u15; wij waren om 13u50 ter plaatse. Voor ons was er een meneer wiens afspraak blijkbaar niet goed was genoteerd (electronisch, interdepartementaal), en het duurde toch goed 15 minuten voor de juffrouw aan de receptie een beslissing kon nemen. (Ze hebben die mens uiteindelijk toch kunnen helpen, gelukkig maar, gezien de noodzakelijke voorbereidingen.)
Vervolgens meer dan een uur wachten in een overvolle wachtzaal (waar een TV de ganse tijd op VTM stond te blèren).

De coloscopie: een milde sedatie, zoals dat heet: Dolantine en Diprivan. Nu heb ik een probleem met anesthetica: dat haalt allemaal niks uit bij mij. Aspirine, Dafalgan, Dafalgan Codeïne, Brufen, Morfine. Noppes. Dus ook nu niet. (De spacecake test is forthcoming.)

“Het gaat een beetje voelen zoals wanneer je teveel gedronken hebt”, wist de sympathieke verpleger te vertellen. “Zolang het dan maar zonder de kater achteraf is,” probeerde ik nog, maar noch de dronkenschap, noch de kater waren mijn deel.

De dikke darm ligt zowat in een omgekeerde U-vorm in het lichaam. Probleem: met hun kijktoestel geraakten ze niet voorbij de eerste bocht. En dat doet pijn, vooral zonder werkende verdoving. Eerst wordt je anaal gegrepen, en vervolgens voel je die slang in je binnenste bewegen. Een beetje zoals een Alien hatchling. En lucht blazen en vooruit en achteruit en lucht blazen en draaien en lucht blazen. Je voelt je zoals een ballon die wordt opgeblazen met perslucht. Op een bepaald moment dacht ik dan ook effectief dat er een Alien uit mijn buik ging barsten.

Koud zweet, (t)rillen, “fuck, fuck, fuck“, vooruit, achteruit, draaien en constant blazen. En de prof laten proberen. En dan gelukkig opgeven.

(Niet voor eerst nog een paar minuten met een rectale sonde te hebben gelegen om de lucht makkelijker te laten ontsnappen –nu ging ik me helemaal als een ballon voelen.)

Maar goed, we zijn weer thuis. Vanmiddag was ik nog 3,5 kilo kwijt, ondertussen zitten er al een cola light, een bounty, een McChicken, een cheesburger, en medium friet en een twee glazen wijn in mijn systeem. En vergeef me, maar ik ga aan het avondeten beginnen.