Maand: maart 2003

Of zoals de Amerikanen het willen hebben: “Let the games begin”. Hebben ze het niet over een Pax Americana?

(En dat van een volk dat zich afzet tegen het oude Europa. Verbazend hoe ze voor hun rethoriek toch naar Europa moeten teruggrijpen.)

Het is een donkere dag voor de wereld. America heeft het internationale vertrouwen nog maar eens beschaamd, de VN naast zich neergelegd, en wil zichzelf tonen als de enige echte ‘leader of the world’.

We zullen nog eens spreken als de USA ook over Europa willen heersen. “We have no ambition in Europe, except to remove a threat and restore control of that country to its own people.”

Bah. Lafaards.

Niet dat ik iets heb tegen vrolijke, optimistische mensen. In een onbewaakt moment durf ik daar immers zelf wel eens aan toe te geven. ’s Morgens onder de douche bijvoorbeeld. Of in de file. Of ’s avonds, als ik Henri van school kan afhalen (zoals deze week). Of de godganse dag nu de lente begint (en ik de oorlogsdreiging in twee verre, beide even ondemocratische landen negeer).

Zelfs op het werk valt optimisme best te pruimen. Maar een glimlach volstaat. Zelfs een strategisch geplaatste schaterlach wordt geapprecieerd. Maar houd geschuifel, geneurie en gezang voor waar het hoort. In de file, onder de douche of op de audities voor Idool 2004. Uw medewerking wordt ten zeerste op prijs gesteld.

(Of zoals Henri het zegt: “Nee papa, niet zingen!”.)
(Als is dit laatste wel danig uit de context gerukt.)

Een week zonder Opa. Opa en oma (de ouders van Tessa) zijn voor een week naar Cuba vertrokken. Dat betekent een ganse (tijdelijke) herorganisatie van onze dagindeling. Of liever, van die van Henri.

’s Ochtends wordt hij nu bij Tante Maria afgezet in de Raketstraat. Om de hoek van zijn school, rond 7 uur.

(Tante Maria is de tante van mijn moeder, de zus van de moeder van mijn moeder, mijn groottante, en dus Henri’s errm… overgroottante? Ze is ergens in de 80, een van mijn favoriete personen, en zo helder als wat.)

’s Avonds moet Henri in de opvang op school. Ik probeer zo dicht mogelijk na vijf uur thuis te zijn, en dan ga ik hem afhalen. Het lichtpunt van mijn dag.

Gisteren zijn we effectief het Sint-Pietersplein gaan bekijken. Er stond –in de voormiddag– nog verbazend weinig. De archeologische site werd nu beperkt tot een strook in het midden, tegenover de Sint-Pieterskerk, en ongeveer net zo breed. Als ik het goed begrepen heb, dient het als een soort kermisattractie. Het gedeelte waar de opgravingen (tijdelijk?) gestaakt zijn, werd geasfalteerd.

In de namiddag is Nicolleke langs gekomen. Nicolleke was een van de mensen van de kribbe in de Tweekerkenstraat (zijstraat van de Sint-Pieterskerk), waar Henri het grootste deel van zijn eerste paar levensjaren heeft doorgebracht. De twee zijn stapelzot van elkaar.

Nicolleke wist ons te vertellen dat de kribbe wordt afgebroken. In juni moeten ze d’er onherroepelijk uit, om plaats te maken voor de studenten economie. De gebouwen worden met de grond gelijk gemaakt, de tuin moet wijken voor leslokalen. Wat erger is, de werkzaamheden komen al op gang. Zo is al getracht het water af te sluiten, heeft men het gebouw moeten stutten omdat men iets te hevig met de gedeeltelijke afbraak was begonnen, en prijkt ergens in de tuin een diepe test-put. De 48 kinderen in de kribbe zijn blijkbaar niet belangrijk genoeg voor de RUG.

Binnenkort ga ik nog eens langs om foto’s te maken. Voor ook dit groene deel van Gent onherroepelijk verdwijnt.

Ah. Het begin van de lente. Te warm om het vuur aan te steken, te koud om het niet aan te steken. Gisteren was overigens een goede dag, en niet in het minst omdat ik er eindelijk in geslaagd ben een zaterdag te laten voorbijgaan zonder iets in de fnac te kopen (hoe klein ook).

Het vrijgekomen (beperkte) budget wordt waarschijnlijk besteed aan fotografie.

(Bedankt voor de waardering. But don’t sell yourself short.)

Vorig jaar heb ik eindelijk aan mijzelf toegegeven dat internet niet langer een hobby is maar mijn beroep, en sindsdien probeer ik consequent thuis internet enkel als gebruiker te benaderen. En dan nog zo weinig mogelijk.

(Al is dat niet eenvoudig. Het is niet omdat het eindelijk mijn beroep is, dat er niks meer te leren valt. Wel integendeel. Ik weiger echter thuis nog te coderen of te troubleshooten, maar de useability boeken en andere –uitgeprinte– artikels prijken nog steeds op het nachtkastje als avondvoer. En worden dusdanig ook doorgenomen.)

De fotografie heb ik dan weer te lang verwaarloosd, maar sinds er nu weer wat meer tijd is, heb ik besloten de draad op te pikken.

(Bovendien kan ik voor de gemiddelde prijs van 1 CD 2 filmrolletjes kopen, laten ontwikkelen én een contactafdruk laten maken. En als ik dat consequent doordruk zorg ik er in mijn eentje voor dat de muziekindustrie meteen een sloridge 200 CDs per jaar minder verkoopt. *grin*)

Straks is het kermis op het Sint-Pietersplein, en daar zitten ook altijd wel goede foto’s in.

(Wat gebeurt er daar overigens met de archeologische site tijdens de kermis?)

Vanochtend ging ik een collega ophalen die in Wetteren woont. Blijkbaar was er een probleem met de treinen (soortement staking zo ging het gerucht), en ik passeer daar toch elke dag, vandaar.

Hij ging wachten vlakbij de op- en afrit van Wetteren, daar is ergens een (bekende) (nonnen-?!)school. To zover geen probleem. David was mooi op tijd op de plaats van de afspraak.

Onlangs hebben ze echter de verkeerssituatie aldaar volledig gewijizgd –zo prijkt het ook nog steeds op de oranje ’tijdelijke’ verkeersborden aldaar: gewijzigde verkeerssituatie.

Er is namelijk een rond punt ingelast boven de autosnelweg, om het verkeer sneller te laten verlopen tijdens de spitsuren. Ziet er zeer degelijk uit, maar je moet wel goed de borden lezen. Ondergetekende was al gauw opnieuw op weg naar… Gent. Ugh.

Geen nood, even goed gelachen, en in Merelbeke er opnieuw af. Maar daar is de verkeerssituatie een nog veel grotere soep. Eerst zaten we in Caritas (Melle) –ik hoor daar thuis, jawel, goede grap– dan reden we richting Merelbeke dorp, dan Flora, maar op geen enkele manier was er terug op de autostrade te geraken richting Brussel. Tenminste, wij vonden geen enkele manier.

De enige optie was de R4, richting Gent, eraf in Zwijnaarde, waar je echter ook niet op de E40 kan wat ze werken daar o.a. op de brug. Geen nood, langs het UZ geraakt je er ook, maar niet langs de Krijgslaan, want die is afgesloten. Dus verder naar de Sterre, zo naar het UZ, daar terug op de autostrade, en opnieuw richting Brussel, vertrekkende van hetzelfde punt waar ik 40 minuten eerder ook al vertrokken was.

Maar we hebben goed gelachen, dat wel. Een beetje met onszelf, en heel erg met de Belgische verkeerssituatie.

1. Elke dag lieg ik tegen mijn zoontje. Elke avond opnieuw vraagt hij: “en kom je strakjes nog eens langs met mama?”. En telkens antwoord ik steevast “ja jongen, als je flink slaapt en niet roept hé”. Maar we zijn nog geen enkele keer opnieuw langs gegaan (uit schrik hem wakker te maken).
   (Dat niet roepen, dat komt omdat hij ons vroeger nog wel eens naar boven durfde krijsen, maar daar hebben we snel paal en perk aan gesteld.)
2. Vanochtend reed ik –zoals elke dag– langs de Gentse Overpoort. Niks bijzonders, maar vandaag was wel de eerste keer dat ik zag dat de paasbloemen reeds in volle bloei stonden.
3. Ik heb mijn lens. Ik heb mijn lens. Tenminste, ik heb de ebay auction gewonnen, en het betalingsproces in gang gezet.
4. Volgende project: een donkere kamer. Heb me net het referentiewerk aangeschaft: The New Darkroom Handbook (en het ziet er inderdaad een waanzinnig goed boek uit, vol tips over electriciteit, waterleidingen, etc).
5. “Papa mag ik nog eens dat fotootje zien van mij op de computer? Dat met mijn armen zo voor mijn hoofd?” [reluctant subjects]

Een van de voordelen van hier te werken, is dat de werkvloer rookvrij is. Binnen mag niet worden gerookt.

(Al durven bezoekers dit gebod heel zelden wel eens met de voeten te treden –ook hier geldt: hoe hoger men denkt aan de top te staan, hoe meer toupé men zich aanmeet.)

En het werkt zijn vruchten af. Minstens twee mensen (op de 27, waarvan slechts vier-vijf rokers) zijn, sinds ze hier werken, gestopt met roken. Het zet immers niet aan tot roken wanneer een –toegegeven– beleefd do you mind if I smoke op een collectief yes we do onthaald wordt.

Ik vermijd actief rokers (ik vermijd actief, en niet: ik vermijd actieve rokers, al volgt dat tweede uit het eerste). Thuis komt geen rook binnen; rookvrije restaurants zijn een must, en casting the evil eye (zoals michel en zijn broer wel durven) lijkt wonderwel te lukken.

En nu hoor ik gisteren op wat VT4 het nieuws noemt, dat er een wet in de maak is die de verkoop van rookwaren aan < 18-jarigen wil verbieden. En dat kan ik alleen maar toejuichen.

(Kom mij niet af met discriminatie of beknotting van de jeugd; ze mogen evenmin alcohol kopen. Bovendien zullen de echte tienerrookidioten wel gauw middelen vinden om toch aan hun verslaving in te kunnen geven. Don’t we all.)

(Ik heb hiervoor nog ergens een geschikt citaat van Michel Tournier over jeugd en revolte; ik zal het vanavond eens opzoeken.)