Tessa had gelijk. Marc is de mol. Ze had tijdens een aflevering ergens in een boom AXA gekerfd zien staan, en had dat geïnterpreteerd als een teken.
En ik bleef twijfelen tussen Sandra en Stijn. Stijn door zijn zweem van je m’n foutisme, en Sandra omdat ze zo erg haar best deed.
Maar goed. Tessa had dus gelijk.
Hier komt de rups,
padie, padardaf,
veeg je pootjes af.
Hier komt de rups
padie pardaf,
En ze valt van ’t stokje af.
De rups is dood,
de rups is dood
wie zal haar weer doen leven,
’t is de grote tovenaar
van spierus sparus zeven.
“Maar die tovenaar heet niet spierus sparus zeven, dat zegt hij gewoon hé, om die rups weer levend te maken.”
The joy of children.
(Een beetje jaloers. Tessa haar Tungsten heeft een voice memo functie, en dat liedje was het eerste wat erop kwam. “En als ik nu gedaan heb met dat te zingen, moet ik dan gewoon op dat schermpje tikken met die stylo?”)
Begin van de jaren ’90 was dat boekje populair. Allez, toch in Germaans-filologische kringen. Jan Kuitenbrouwer, Turbotaal.
“Krijg ik nu mijn manda’s?”, vraagt Henri nadat hij een grote schotel griet heeft verorberd. (Inclusief gebakken patatjes, minitomaatjes en mange-touts.)
Henri heeft het verder ook over bana’s, en verzoekt regelmatig of hij ‘henri’, ‘mama’ en ‘papa’ op de computer mag teksten. Gefundenes fressen voor een linguïst. (Ik ben overigens nog lijdend voorwerp geweest van een Chomskiaans onderzoek naar taalontwikkeling bij kinderen. Door nonkel Freddy, daarna Doctor in de Nederlandse Taalkunde.)
eBay is tamelijk verslavend. Ik ben op jacht naar een paar lenzen voor mijn fototoestel, en gemiddeld gaan die op eBay voor zo’n derde van de prijs van nieuwe. Ik heb mijzelf een maximum budget gesteld, en onder geen enkele voorwaarde wil ik daar boven gaan.
Al drie keer stond ik lange tijd vermeld als ‘winnaar’, maar steevast heb ik tijdens de laatste vier-vijf minuten het bod verloren. Never mind, ik heb geduld. (Morgen loopt alweer een nieuwe veiling af.)
Het is zover. Reeds een week hebben we hier een 12 inch powerbook in huis. En sinds vandaag ook een Airport Extreme Base Station. En nu zit ik hier al drie uur vanuit mijn bed eBay te volgen.
Die powerbook is gewoon schitterend. Perfect om te surfen, te e-mailen, en zelfs te coderen. En met airport begeef ik mij draadloos om het even waar in huis, voorzien van internet en file server connectie. Never again komt hier nog een desktop binnen.
(Het is wel absoluut waar wat ze zeggen: het ding wordt warm, vooral aan de kant linksonder. Ik vermoed dat daar ofwel de CPU zit, ofwel de HD. Maar draaglijk warm.)
De powerbook is bovendien ook standaard met bluetooth uitgerust, zodat we nu via iSync alweer draadloos de GSM (Ericsson T39) en de Palm (Tungsten) kunnen syncen.
Klein detail: de powerbook en de tungsten zijn van Tessa, zodat ik hier meestal (on)geduldig mijn beurt zit af te wachten.
Sorry. Flauwe titel, maar wel een schitterend programma (Alida Neslo, Herman Van Molle, Jessie De Caluwe). Edoch, dit doet hier niets terzake.
On to Cartoon Network en Turner Classic Movies. Twee nieuwe zenders, maar dan wel twee zoals TV2 (Ketnet en Canvas). Wreed gemakkelijk voor Henri zijn TV-moment. Ketnet niet goed? Dan een cartoon (bovendien vaak in het Nederlands, tot een zeker tijdstip). En daarna TCM (waar ik echter nog niet veel naar gekeken heb (enkel gezapt), omdat ik geen TVGids had.
Op eurotv staan ze niet vermeld, evenmin op advalvas. Cartoon Network heeft een goede site, met een degelijke tv-gids (al is de Belgische site onbestaande).
Met TCM ligt dat iets anders. De site is decidedly Amerikaans, en een beetje te chaotisch naar mijn smaak. Gelukkis is er tvsite.be, met listings voor zowel CN als TCM.
Morgen (vrijdag) tonen ze bvb The Haunting, Poltergeist, The Hunger, The fearless Vampire Killers (niet te missen), Village of the Damned (boek van John Wyndham) (een welgevulde nacht). En zaterdag The Time Machine (de versie van 1960), 2001: A Space Odyssey en Brainstorm (met Christopher Walken en Nathalie Wood!).
Het leuke aan zo’n krokusvakantie is dat er veel minder volk ‘op de baan’ is. Wat meteen de dagelijkse rit naar en van Brussel bijna ontspannend maakt.
Maandag had ik vakantie genomen, kwestie van ook een beetje van Henri te kunnen genieten, en we hadden besloten naar Nausicaa te gaan. Nausicaa is een errm… aquarium-zoo, in Boulogne. Zo’n 200 km van Gent.
Het stukje van Boulogne dat wij hebben gezien (inclusief het Nausicaa complex) lag er maar een beetje triestig bij. Het zag er een beetje uit als een badplaats uit de jaren 40-50 (dat ik alleen ken uit films), minus de gezapige locals, minus de mobilettes. To top it off, is dat Nausicaa complex absoluut lelijk. Een beetje zoals het Zuid complex in Gent.
Het aquarium is OK, misschien niet onmiddellijk de moeite om 200 km voor te rijden (zeker niet om 30 EUR toegang te betalen). Zeer de moeite waren de californische zeeleeuwen, de requins léopard, maar die hebben ze precies in Luik ook (misschien voor een volgende trip), en de roggen.
(Ik spreek hier vooral vanuit Henri-perspectief met zijn short attention span, ‘Oh kijk daar! En DAAR! En die vis!’ De 3D film was absoluut niet aan hem besteed.)
De roggen zitten in een laag bassin, en je wordt uitgenodigd om ze te strelen. Die beestjes zijn dat absoluut gewoon, en komen zelf hun ‘kop’ boven water steken, zodat je hun buik kan kriebelen.
(Hun buik is zeer zacht, een beetje zoals een kabeljouwfilet, en hun rug voelde beenhard aan.)
Het beste ‘aquarium’ dat ik tot nog toe heb gezien (en dat zijn er nog maar een vier-vijftal), was in New Orleans. Op zijn Amerikaans, zeer bescheiden genaamd het Audubon Aquarium of Americas, met een IMAX theatre erbij. Henri was er toen ook (terwijl mamma op congres zat), maar veel zal hij er zich niet van herinneren (6 weken oud in 1999).
(Ik heb hier nog ergens foto’s van op de computer thuis staan –ik zal vanavond eens zien of ik er een paar on-line kan plaatsen.)
Dat is zeer goed mogelijk. Mijn moeder gaat daar namelijk een paar keer in de week, aangezien ze vlakbij woont. En ze keert er tevreden terug (of was dat voor een andere keten?).
Onlangs (een maand of twee geleden?) heeft mijn moeder ook jou gezien; hoewel ze niet honderd procent zeker was of jij het wel was, wist ze te vertellen: ‘Hij ziet er nog altijd hetzelfde uit. Lange jas, lang haar, en hij werd bijna overreden aan Sint-Jacobs terwijl hij op zijn laptop aan het tikken was.’
Dat moet kloppen, niet?
Het is vreselijk gevaarlijk dat de tram altijd voorrang heeft; totaal onverantwoord. Al is het absoluut verkeerd dat je je daarom op de trambestuurder zou afreageren natuurlijk.
(Toen mijn meter haar wagen even verliet om haar garagepoort te openen en binnen te kunnen rijden, is de tram er kloef tegen gereden. De trambestuurder had ‘het niet gezien’ maar werd achteraf niettemin in het ongelijk gesteld.)
(Bij ons in de straat waren er ook al twee ongevallen met dodelijke afloop in de strijd tram vs. voetganger-op-de-gele-strepen. Een jaar of twee geleden is er een spectatculaire reconstructie geweest, waarvoor de straat bijna geheel werd afgesloten.)
We zijn er eindelijk nog eens geraakt. Henri had er zelf al een beetje op zitten aan sturen, dus wie zijn wij om hem de geneugten des levens te ontzeggen.
“En mag ik morgen dan bij Oma Nini gaan slapen?”
(Wij waren het zelf al vergeten, het was in het begin van de week, tussen de soep en de patatten even geoppperd, als optie. Maar dat is dan weer Henri: daar moet een gigantische harddisk in zitten waar hij voortdurend aan data mining doet. Niks vergeet hij.)
Dus Bric en Brac. Rookvrij. Zonder cliché te willen doen, is dat een echte verademing. De smaak van het eten, niet zenuwachtig moeten zijn uit schrik te dicht bij de rokers te moeten zitten, geen stank die dagen in je kleren blijft hangen.
(En de tafeltjes staan net ver genoeg uit elkaar, zodat je niet naar de conversatie van de buur hoeft mee te luisteren.)
Een cappucino als begin: een soepje van paddestoelen met een laagje van melkschuim. Hadden we al eerder geproefd, maar het wordt er steeds beter op.
(Als aperitief hadden we een pommeau en een sinaasappelwijn. Vergezelfd van heerlijke olijfjes.)
Voorgerecht: kroketten met veel grijze garnalen, gefruite peterselie en citroen, en Tessa de carpaccio van rund, truffelolie, kaasschilfers en stukjes paddestoelen. Beide zeer lekker. Ik heb even van de carpaccio geproefd (geen lapjes diepgevroren vlees op je bord zoals ze dat elders wel eens durven doen): de combinatie van de olie met het vlees en de paddestoelen (die ofwel rauw, ofwel heel lichtjes gebakken waren), is overheerlijk.
Hoofdgerecht: konijnerug met rozemarijn gebakken, witloof en aardappeltjes, jus met mosterd; en voor t. verse pasta met basilicum pesto, verse tomaten en zwarte olijven. Ik heb niet van de pasta geproefd, maar Tessa was er blijkbaar mee in haar nopjes. Mijn konijn was voortreffelijk (misschien een klein beetje te zout).
(Ik ben de naam van de wijn vergeten, het was nochtans een hele lekkere –staat ook niet op de website.)
Dessert was een crème brulée (koude crème, warme gekarameliseerde suiker, zoals het hoort), en een sorbet met pompelmoes, bloedsinaasappel en mandarijn.
Wat een opluchting.
