Maand: december 2002

telenet

telenet is weer eens zeer intelligent bezig.
in mijn inbox: “Nieuw klantennummer voor een snelle en efficiÎnte service”. in casu een getal van acht cijfers.
vergezeld van de volgende interessante mededeling:

Opmerking: in bepaalde gevallen kunnen het klantennummer in deze mail en het nummer op uw factuur verschillen als bijvoorbeeld uw internetaansluiting gefactureerd wordt op de naam van uw firma.

en wat je dan moet doen in dat geval? ik heb er het raden naar.

en vervolgens

Belt of mailt u ons zonder uw klantennummer, dan wordt u natuurlijk nog altijd geholpen. Maar mét uw klantennummer gaat het wel sneller en beter. Alvast een paar tips om het gemakkelijker terug te vinden:

– noteer het in uw agenda
– bewaar het in uw portefeuille
– plak het op uw computer

…samen met alle andere klantennummers waarschijnlijk.

wat is er mis met het telefoonnummer als klantennummer? (of het e-mailadres voor de mensen die alleen internet hebben bij teledinges?) te moeilijk om in te tikken misschien?

menu 20021216 (hoofdgerechten)

in which i totally fuck up. geen ossestaart, geen citroenolie, geen barigoule vinaigrette en geen artichoke ravioli. wel zeebaars, en tarbot.

de hoofdgerechten:

*pan-roasted striped bass with artichoke ravioli and barigoule vinaigrette
*tarbot, gestoofde ossestaart, peterselie en citroenolie

ik zet ze meteen maar samen, want beide gerechten werden gecombineerd tot 1. in de viswinkel lekker verse zeebaars en tarbot gekocht, mooi laten fileren, en bij de baars het ‘vel’ eraan gelaten, bij de tarbot de graten en de kop meegenomen, eventueel voor de saus.

bij drie beenhouwers geweest. geen ossestaart. bummer. (gisteren heb ik dan maar meteen twee kilo besteld bij onze lokale slagerij, zodat ik er zeker heb, nu zondag).

bij de ossestaart hoorde een lamssaus. old style. wat betekende: 1 kg lamsvlees (veel been), een halve kilo varkensvlees (veel been), en een hele hoop groenten en zowat 8 liter water. minstens 18 uur laten pruttelen, bij voorkeur langer. wat er overbleef was ongeveer 1 liter vocht, dat werd ingekookt (na eerst gezeefd) tot ongeveer 0,5 liter. en vervolgens niet werd gebruikt in het hoofdgerecht (we hebben het gisteren ten dele gebruikt voor bij een combinatie van schenkel en struisvogel –het smakenpalet was ongelooflijk)

maar goed. geen ossenstaart.

voor de artichoke ravioli had ik eerst artichoke barigoule nodig. zes artichokken, een halve liter witte wijn, een kwart liter olijfolie, een liter water, en een liter kippeboullion (die ik daags ervoor had klaargemaakt). een uurtje laten pruttelen, en afkoelen.

de ‘lunch’ was ondertussen al zo ver gevorderd, dat na snel overleg 1 dessert geschrapt werd, en de twee hoofdgerechten tot 1 gerecht werden versmolten.

– aardappelen gekookt (nieuwe, met schil en al), in een pot gedaan, kaas toegevoegd, wat olijfolie en flink wat nootmuskaat, en met de stamper erdoor (‘gestampte pattatjes’ smaken zoveel beter als je er het vel bij laat)
– de tarbotfilets in twee gesneden, opgerold, en op een tandenstoker gespiesd, en een 15-tal minuutjes de oven in.
– de zeebaars ingewreven met zout en een beetje chili peper; daarna gebakken op hoog vuur (met toevoeging van een beetje ketjap) voor dat lekkere knapperige vel
– de borden klaargezet, daarop een bedje van jonge sla gespreid, de artichokharten erop, twee stukjes limoen en een scheut sherry-azijn erin
– de aardappelen en de tarbot er rond geschikt, de zeebaars over de lengte in twee gesneden en over de borden verdeeld
– afgewerkt met peterselie en dille

(serves six -en we waren maar met vijf)

buns

goed zo. het ligt dus niet aan mij:

The only problem with these cinnamon buns is that they tend to dry out pretty quickly. If you eat the whole lot of them just as they come out of the oven (and believe me, it’s possible), this isn’t a problem. But if they sit for a few hours or overnight, they become pretty dry and stale …

source: what we ate

heb een tijdje geleden enorm lekkere cinnamon buns covered with honey sauce klaargemaakt, die echt finger-licking-good waren. letterlijk. alleen, ik had ze de zaterdagnamiddag klaargemaakt, en zondagochtend waren de overgebleven vier bijna niet meer te harden. volledig uitgedroogd.

maar goed, ik kan ze dus gerust nog eens maken, but eat them while they’re hot.

lobster

fuck. ik heb het zaterdag nog gezegd in de viswinkel. ik ben absoluut nog niet klaar om een live lobster te koken. en ik denk niet dat ik ooit klaar zal zijn om zoals julia een levende kreeft in vier te snijden. vierendelen.

The thing was leaking clear blood, continuing to flail, though its head was now chopped neatly in two. The worst part ? and I hesitate to mention this, but it is my duty to report truly and faithfully, oh my readers ? was that the muscles or something inside squeezed at the knife, so I could feel it moving in my hand, like the blade was the center of all the lobster?s excruciating pain, and it was pulling desperately at it. Or something.

(nee, dan blijf ik eerder de hypocriet die zijn eten door anderen laat doden)

joe clark

dat is nu eens mooi verwoord zie:

And of course we’ll also have to fire the boy racers’ clueless Dockers-wearing manager dweebs, who consider themselves old-timers because they got online in 1998 (!) and whose entire experience of the Internet is the commercial Web as rendered through Internet Explorer for Windows.

een boek voor op de wishlist, en een reeks interviews om in de gaten te houden bij jonathon

naqoyqatsi

uhoh. not good. i’ve yet to read a good review of the movie, and this cd review isn’t going to be any better.

if you ask me, a big waste of both glass’s and yo-yo ma’s talents. of course the album is a re-hashing of the main philip glass theme (the one that features on almost every album, from la belle et la b‚àö√ßte through the secret agent, to the string quartets), but that in itself shouldn’t be a bad thing. glass has proven he can do wonders with it.

however, the music seems like somebody’s taken that theme, and has been running it through all kinds of electronical devices to see what effects they can come up with. at its best it’s solo cello, but at its worst it’s a bad imitation of already a really bad pop song.

glass can say in the notes

my instinct was to balance the quite startling effect of the synthetically composed images with a sound world of ‘natural’ timbres.

unfortunately the ‘synthetic’ feeling overrules any ‘natural’ perceptions that might have been intended, and even the nice ‘voice’ of the cello (notice how, all of a sudden i’ve been using quotes).

the notes (both by glass and by reggio) keep droning on about how ‘acoustic’ the music is, about the ‘human’ aspect and the ‘forces of nature’. don’t be deceived, if this is the fruit of a 25 year effort to write this score, then please, he shouldn’t have bothered.

menu 20021216 (voorgerechten)

de recepten kwamen uit twee boeken:
the french laundry cookbook (amazon us | uk)
koken als een topkok (formulas for flavour by john campbell –amazon us | uk)

wie nog niet van the french laundry gehoord heeft, moet er maar dit stukje van megnut op na slaan.
het boek van john campbell? een juweeltje. een aantal complexe gerechten, waarbij hij steeds vermeld wat er op voorhand kan gemaakt worden, en wat absoluut a la minute moet bereid worden. onontbeerlijk.

en nu de voorgerechten…

* parmigiano-reggiano crisps with goat cheese mousse
– eenvoudig te maken; de mousse is gewoon geitekaas en room, en wat kruiden toegevoegd; moet normaal gezien opgediend worden in kaaskoekjes, maar zoals gezegd was de kaas niet goed –zag er groen uit; dat is misschien goed voor roquefort, maar niet voor gruyère e.d.
– improvisatie: een lepel mousse, opgediend met bladpeterselie en basilicum, en daarover gegrilde parmigiano-regigiano (die smelt immers niet)

* soft poached quail eggs with applewood-smoked bacon
– challenge I: de kwarteleitjes pocheren: water + wittewijnazijn + 2 kwarteleitjes per keer = success
– challenge II: beurre monté: in essentie water met boter; een emulsiesaus, waarbij de boter niet bruin mag worden, het goedje niet mag koken, en je blokje per blokje de saus tot gewenste dikte moet krijgen. nerve-wrekking, maar het is gelukt
– challenge III: beurre monté combineren met brunoise. challenge, omdat het risico bestaat dat de beurre monté gaat siften. de brunoise bestaat uit een drietal fijngesneden groenten (stukjes van een cm lang), in casu wortel, prei en venkel
– eindresultaat: succes !

* linguine with clam sauce
ah. helaas geen tijd om zelf linguine te maken, maar toch een geslaagd gerecht. clam sauce in de mist gegaan, want deze oender had het kookvocht weggegoten. dan maar een roomsausje gemaakt, met nog wat spek erin en het vlees (vis) van de pallourdes erbij. van het originele recept bleef dus niet veel meer over.

* kaas, tomaat en ui
klinkt eenvoudig; en overdreven moeilijk is het niet. er komen alleen een drietal sauzen bij kijken, en er moet ravioli gemaakt worden. kippenmousse met room en drie soorten kaas, de pasta maken; de ravioli vullen, en 8 minuten in het water. presenteren met jong sla en drie sausjes: ajuinsaus –bijna ajuinkonfituur– vinaigrette en ingelegde zilveruitjes.
de zlveruitjes had ik de dag ervoor gemaakt (daardoor hadden ze een ganse nacht kunnen staan, en smaakten ze nog beter)

een heel goed recept gevonden voor pasta, ik kon –voor de allereerste keer– de pasta echt vreselijk dun uitrollen. ga ik zeker opnieuw gebruiken. heel eenvoudig: 250g bloem, 6 eierdooiers, 1 volledig ei, en een uurtje in de ijskast voor gebruik. eh voila.

menu 20021216 (II)

laat ik het voorlopig houden bij het volgende:

* de negen gangen zijn er zeven geworden
* de artichoke ravioli heb ik niet gemaakt; de artichoke barigoule wel (yummie)
* de kaas voor de parmigiano-reggiano crisps was slecht (hoewel ze nog drie weken houdbaar was volgens de verpakkingsdatum)
* de citrussoufflÈ met warm chocolade-ijs heb ik niet gemaakt
* de hoofdgerechten werden gecombineerd

(hopelijk meer morgen)

at the movies

vier DVDs gezien sinds vrijdag: irreversible, the man who wasn’t there, vanilla sky, the anniversary party

irreversible makes me sick. en de enige reden daartoe is de camera. het ding wobbelt op en neer en geeft nergens houvast. ok, ok, dat is de bedoeling (i’m not completely ignorant), maar het maakt kijken naar de eerste helft van de film zo goed als onmogelijk. fast forward dus.
nochtans een zeer interessant concept, maar het was beter gefilmd volgens het dogma-principe (cfr festen). enfin, genoeg daarover.

de tijd die ik verdaan had met irreversible had ik beter gespendeerd aan the man who wasn’t there. ik ben verdomme in slaap gevallen (en dat kwam *niet* door de film). het probleem was dat het ding een dagfilm was, en dus de volgende dag binnen moest. wordt zeker vervolgd !

vanilla sky: niet slecht, en cruise zet weer maar eens een geloofwaardige vertoning neer, en komt dicht bij de originele versie (abre los ojos). zeer ongewoon voor een hollywoodproductie. ik blijf tom cruise een interessant acteur vinden; cfr the firm, interview with the vampire, eyes wide shut, magnolia –ik heb minority report nog niet gezien.

the anniversary party: a day in the life. niet commercieel, zonder diepe inhoud, een weekendfilm, maar dan van goede kwaliteit, en zonder de melodrama.