Categorie: film

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

47. Die Austernprinzessin (De Oesterprinses) (Ernst Lubitsch) **+ (inclusief muziek ****)
    Leave it to Peter Vermeersch om deze film op nieuw verfrissend grappig te maken. Zie ook deze bespreking.
48. De Zaak Alzheimer (Erik Van Looy) **+
    Maar jongens toch, welk een overgewaardeerde film. Verschrikkelijk vlakke fotografie, stereotiepe portrettering, oer- en oervlaamsch (en niet op een goede manier). De beste bemerking waartoe ik mij kon bewegen was: “niet slecht voor een Vlaamse film”. Ouch. (Nog een geluk dat we Jan Decleir hebben.)
49. Verlengd Weekend (Hans Herbots) **+
    Een komische Vlaamse film, ook al met Jan Decleir. Weinig origineel, maar onderhoudend. Zie ook deze bespreking.
50. The Devil & Daniel Johnston **
    Interessant, maar lang niet zo goed als Monster Road (over Bruce Bickford) vorig jaar. Zie ook deze bespreking.
51. Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit ***+
    Veel beter dan Chicken Run, en zeker ook genietbaar voor de kinderen. Zie ook deze bespreking.
52. Me, and you and everyone we know **
    Niet slecht, maar een beetje té kunstmatig naar mijn goesting. Zie ook deze bespreking.
53. Perviyje na lune (First People on the Moon) **+
    Grappig, grappig, maar misschien een ietsje langdradig. Zie ook deze bespreking.
54. A history of Violence ****
    Eén van de top films van het festival. Zie ook deze bespreking.
55. Miss Montigny ***+
    Nog zo’n goede film. Zie ook deze bespreking.
56. Corpse Bride ***+
    Tim Burton lost alle verwachtingen in, echter zonder te verrassen. Zie ook deze bespreking.
57. Lonesome Jim **
    Absoluut niet mijn ding. Het indy-gevoel druipt ervan af. Enkel voor de fans van het genre. Zie ook deze bespreking.
58. Hardcore ***+
    Zeer goed. Expliciet, maar terzake. Zie ook deze bespreking.
59. Nine Lives ***+
    Een goede hollywood-film. Voorlopig geen tijd gehad om hem te bespreken, maar ik kan hem aanraden.
60. Stoned **
    OK, maar uw leven wordt er niet beter op door het zien van deze film. Zie ook deze bespreking.
61. Le temps qui reste ***
    De derde film van Ozon die ik heb gezien, en elk van die films was totaal anders dan de voorgaande. Misschien iets té geëngageerd voor mij, al weet Ozon dat zeker te overstijgen.
62. Inside Deep Throat: documentaire over de notoire porno film. Interessant.
63. Een ander zijn geluk (Fien Troch) ***+
    Belofte van het jaar. Zie ook deze bespreking.
64. Proof **
    Waarom niet. Mooie prestatie van Paltrow, maar daarmee is ook alles gezegd. Weinig origineel. Zie ook deze bespreking.
65. Tuning 0
    Hier kan ik zelfs niet ’te vermijden’ aan toekennen. Bar-, maar dan ook barslecht. Zie ook deze bespreking.
66. Nochnoy prodavets (The Graveyard Shift) ***+
    Wijs, wijs, wijs! Iets om te zien op halloween. Zie ook deze bespreking.
67. Walk the line **
    Zoals Stoned, maar waarschijnlijk de beste acteerprestatie van Reese Witherspoon tot op heden. Ze zingt overigens zelf in deze film, en nee, dat is zeker geen reden om hem te vermijden. Must see voor Johnny Cash (en June Carter) fans. Zie ook deze bespreking.
68. Manderlay ****
    Nog zo’n top film, en alweer het bewijs dat een goed verhaal nog steeds kan boeien.
69. Brides **+
    Aangename film, met hoog Titanic gehalte.
70. Appurushîdo (Appleseed) **+
    Velen zijn er absoluut lovend over, maar ik was niet overtuigd. Ik ben nog steeds fan van de stripversie, maar ik weet niet of ik deze aan mijn DVD-collectie ga toevoegen.
71. Rinjin 13-gô (The Neighbour No 13) ***
    Zoveel potentieel; zo goed begonnen; zoveel belofte. Goede film, die zeer wel zou varen bij een remake voor het westerse publiek. Zie ook deze bespreking.
72. Just like heaven *
    Duizend keer hetzelfde scenario op evenzoveel keer dezelfde manier verfilmd met dezelfde gimmicks, gaat op den duur vervelen. Wordt ongetwijfeld een hit. Zie ook deze bespreking.
73. In her shoes *+
    Hollywood. Slechte Hollywood. Wordt een grotere hit dan Just like heaven. Bevat te veel over te weinig. Zie ook deze bespreking.
74. Where the truth lies ***
    Hela! Egoyan goes commercial, maar op een min of meer goede manier. Onderhoudend; net zoals ik zal u er graag naar kijken. Zie ook deze bespreking.
75. Ono (Stranger) **+
    Geslaagde soundtrack (veel Bach), goede prestaties, low budget. De vertaling van ‘Ono‘ betekent ‘it hears‘, als ik dat goed heb begrepen, en dat was eigenlijk een veel betere titel geweest.
76. Texture of skin
77. Trona *
    Erm wacht, ik heb een film gezien, denk ik. Of niet. Trona? Wat?
78. Omiros (Hostage) *
    Gebaseerd op feiten, maar komt voor de rest nogal inspiratieloos over. Saai, en een grote déjà vu.
79. Los tres entierros de Melquiades Estrada **+
    ’t Is wel goed, maar geen prijs (laat staan: prijzen) waard.
80. Elizabethtown *+
    Ik zie graag road movies, en deze was net als al die andere. Leuk, maar rap vergeten. Kirsten Dunst was yummy om naar te kijken. Denk ik.
81. De Bloedbruiloft *
    Slechtste verfilming van de eeuw. Wacht gerust af tot hij op TV komt, en vergeet er dan maar naar te kijken. Zie ook deze bespreking.
82. Le Petit Lieutenant ***+
    Zoals ik eerder al zei: heel schoon, met een zeer sterk einde. Nathalie Baye die rechtsreeks in de lens kijkt. Dat werkt bijna nooit, maar hier dus wél. Sterk. Narduk ligt op realistische portrettering.
83. Be with me ***
    Zoals ik eerder al zei: mooie film, met zeer goede fotografie, maar de verhaallijnen waren niet aan mij besteed. Maar schone fotografie (heb ik dat al gezegd?). Ik had de indruk dat het meer een documentaire dan een fictiefilm was.
84. Oechul (April Snow) ***+
    Zeker zien als die zou uitkomen. Wat een cliché film over een teveel gehoord/gezien/gelezen plot had kunnen worden, is uitgewerkt tot een mooie en sterke film.
85. The Ring (Gore Verbinski) ***+
    Zeer geslaagde remake met prachtige fotografie.

Bedorven garnalen laten het huwelijksfeest van Sophie Halberstadt en Mark Walzer ontaarden in totale chaos. Want wanneer de garnalen in het voorgerecht van hun bruiloftsmaal allesbehalve vers blijken, stappen de feestvierders op, daartoe aangespoord door Marks vader, Herman Walzer. Walzer weigert bovendien het gelag te betalen, maar in de chaos die op het vertrek volgt, vergeet hij daarbij zijn vrouw en de bruid van zijn zoon, die door de herbergier, Franz Berger, in de toiletten worden opgesloten. De prijs voor hun vrijlating: de vereffening van de rekening. Dat is echter buiten de trots van Walzer gerekend, en prompt lijkt de plaats van de bruiloft herschapen tot een klein slagveld.

Het verhaal van deze film is ontleend aan het scenario dat Jean Van Hamme schreef voor het stripverhaal Lune de guerre (getekend door Hermann). Van Hamme is ook de man achter stripreeksen zoals XII, Thorgal, en Largo Winch, en maakte, samen met tekenaar Grzegorz Rosinski (waarmee hij ook al samenwerkte voor Thorgal) het epische Le grand pouvoir du Chninkel (uit 1988).

Het stripverhaal roept een sfeer op zoals in Thomas Vinterbergs Festen. Het was destijds (het stripverhaal verscheen in 2000) niet verwonderlijk geweest indien Van Hamme en Hermann daar hun inspiratie hadden gevonden, al bleek achteraf dat het verhaal –gedeeltelijk (de eerste zes pagina’s)– echt gebeurd was. Er blijven niettemin parallellen tussen beide scenario’s.

Boek en film (in casu: stripverhaal en film) horen normaal gezien los van elkaar. De film is een interpretatie van het boek, waarbij tot op zekere hoogte kan worden afgeweken van het origineel. Deruddere, die het scenario voor zijn film heeft aangepast, is echter dermate voorbij gegaan aan het oorspronkelijk concept, dat van de kracht van het samengebalde verhaal bijna niets meer is overgebleven.

De confrontatie tussen Walzer en Berger is niet het belangrijkste thema in het scenario van Van Hamme. De scenarist schetst, in naturalistische traditie, het portret van Herman Walzer en diens destructieve invloed op zijn entourage. Walzer is in het stripverhaal een despoot (helaas niet verlicht), die op niets ontziende wijze met zijn medemensen omgaat. De bruid –in het stripverhaal– is zwanger, echter niet van bruidegom Mark, maar van vader Walzer zelf; Mark krijgt dat pas te horen op het bruiloftsfeest. Tijdens datzelfde feest is Herman Walzer overigens niet te beroerd om Marks moeder te verleiden.

Stripverhaal en film kan je hier maar moeilijk los zien van elkaar. Het scenario is sterk genoeg om, zoals het is, verfilmd te worden, waarbij voor de regisseur genoeg ruimte blijft om een aantal situaties verder uit te diepen, en bijvoorbeeld bepaalde personages uitgebreider voor te stellen. Essentieel blijven echter het verhaal, en de centrale positie die de figuur van Herman Walzer daarbij inneemt.

Deruddere heeft zijn kans gemist. In plaats van een degelijk uitgewerkte film, is Die Bluthochzeit (De Bloedbruiloft) een onding geworden, met spanning en humor die moeilijk worden gecombineerd. Deruddere meende het verhaal te moeten interpreteren als een metafoor voor een wereldproblematiek, waarin hij vooral wou benadrukken dat, hoe slecht de zaken ook gaan, er altijd een oplossing mogelijk is. Het naturalistische element is hij volledig uit het oog verloren.

Die Bluthochzeit (De Bloedbruiloft) van Dominique Deruddere. Wordt in de Belgische zalen verwacht vanaf 26 oktober.

Lune de guerre, door Jean Van Hamme en Hermann. Te verkrijgen bij uw striphandelaar, of via amazon

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Nog gauw even over de films van vandaag. Een verdere bespreking volgt nog wel. Denk ik.

• De Bloedbruiloft: aaarrrgghhh! Onding! Deruddere heeft zijn ziel en de rechten reeds aan Hollywood verkocht. Brol. Schande.
• Le Petit Lieutenant: heel schoon, met een zeer sterk einde. Nathalie Baye die rechtsreeks in de lens kijkt. Dat werkt bijna nooit, maar hier dus wél. Sterk.
• Be with me: mooie film, met zeer goede fotografie, maar de verhaallijnen waren niet aan mij besteed. Maar schone fotografie (heb ik dat al gezegd?). Ik had de indruk dat het meer een documentaire dan een fictiefilm was.
• Oechul (April Snow): een ogenschijnlijk banaal plot wordt uitgewerkt tot een geblanceerde en indringende film.

Voor wie morgenavond nog gaat, kan ik Texture of Skin aanraden (dromerig, poëtisch, maar niks wereldschokkends), Le Petit Lieutenant (realistisch, hartverscheurend), Walk the Line (voor wie dat soort rock ’n roll film wil zien). Ik verwacht ook veel van The Piano Tuner of Earthquakes, maar zal hem helaas niet op het festival gezien hebben. Hopelijk wordt hij achteraf nog gereleased.

Comedy/romance, dat waren we nog vergeten. Als subset van de Hollywood film, krijgen we hier de feel-good-movie, chick flick, tear jerker: men neme een bekende actrice, een gekend plot met een liefdesverhaal dat er op het eerste gezicht niet zo goed uitziet, maar steevast goed afloopt. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Zowel Just Like Heaven (Mark Waters) als In Her Shoes (Curtis Hanson) vallen in die categorie. Mark Waters heeft carrière gemaakt in het genre, maar van Curtis Hanson zijn we andere dingen gewoon (Wonder Boys, L.A. Confidential, The Hand That Rocks the Cradle, The Bedroom Window), wat de verwachtingen meteen een ietsje hoger bracht. Helaas. In Hansons geval duurt de film gewoon twee keer zo lang, omdat hij eigenlijk twee (arguably drie) van de klassieke plots in één film heeft verwerkt: naast de love story is er ook het familiedrama/-geheim (te vroeg gestorven moeder die eigenlijk zelfmoord heeft gepleegd maar dat mag niet geweten zijn), en de ruzie tussen hartsvriendinnen (zusters, in dit geval), waarbij de ene vriendin het vriendje van de andere wegkaapt.

In Just Like Heaven maken we kennis met Elizabeth, een jonge en succesvolle arts die, net op de dag dat ze een promotie krijgt, door een truck wordt aangereden. Wanneer David later in haar apartement intrekt, zal hij kennismaken met haar verwarde geest die daar nog rondwaart. Samen proberen ze uit te zoeken wie Elizabeth is.

De film bevat de nodige clichés, zoals de cultshop, met een ‘dude’, die ondanks zijn ‘stoned’ uiterlijk behoorlijk onderlegd blijkt in de materie; een jonge afgetrainde nymfomane die probeert David in bed te krijgen; een reeks exorcisten en ghostbusters; de onvermijdelijke redding-op-het-nippertje; en de romantiek.

In Her Shoes is zo mogelijk nog erger. Zustertwist, een geheimgehouden grootmoeder, slechte zuster wordt goed, goede zuster raakt eindelijk van straat, papa verzoent zich met zijn schoonmoeder, en de zakdoeken worden bovengehaald.

Er is een (groot) publiek voor dergelijke films, en te horen aan de commentaar in de zaal tijdens Just Like Heaven, laat het zich nog graag door de plotwendingen verrassen ook. Er zijn hoogst waarschijnlijk onaangenamere manieren om uw tijd door te brengen.

In Her Shoes van Curtis Hanson met Cameron Diaz, Toni Colette en Shirley McLaine, wordt verwacht vanaf 30 november; nog te zien op 18 oktober om 22:30, op 20 oktober om 14:30, en op 21 oktober om 10:00, telkens in Kinepolis.

Just Like Heaven van Mark Waters met Reese Witherspoon en Mark Ruffalo wordt verwacht in de Belgische zalen vanaf 7 december.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Hier is een film die schreeuwt om een remake. En dan beweer ik dat misschien enkel vanuit een westers oogpunt, want dit is een van de meer toegankelijke verfilmingen in zijn genre. The Neighbour No 13 is de verfilming van de gelijknamige manga van Santa Inoue; een psychologische thriller over Juzo en zijn alter ego, No. 13, dat wraak wil nemen op Akai, de man die hem op school heeft gepest.

De pesterijen door Akai en zijn klasgenootjes bereiken een hoogtepunt, wanneer Juzo’s gezicht gruwelijk wordt verminkt door een zuur, dat Akai na een chemieles over hem heeft uitgegoten. Ettelijke jaren later woont Akai met zijn vrouw en zoontje in een flatgebouw waar ook Juzo zijn intrek heeft genomen. Als Juzo werkt vindt in een constructiebedrijf, wordt Akai zijn baas, en gaan de pesterijen gewoon door (al heeft Akai Juzo niet herkend). Maar dan komt No. 13 op de proppen.

De film opent met een prachtig gestileerde scène, vermoedelijk beïnvloed door filmervaring die regisseur Yasuo Inoue heeft opgedaan met het regisseren van videoclips. De film vervalt later teveel in de typisch Japanse manga/horror stijl, waardoor hij misschien wel dicht blijft bij de oorspronkelijke manga, maar op die manier in ieder geval een diepgang mist die er anders wel had kunnen aanwezig zijn. En dan hebben we het hier niet over de mogelijke scènes van blood en gore, die naar ons inzien duidelijk maar súbtiel in de film werden verwerkt. Iets te vaak maakt de regisseur gebruik van de truken uit het horrorgenre (de muzikale climax, de verrassingen), die dan wel indruk mogen maken op gevoeliger harten, maar tevens het peil van de film jammerlijk naar beneden halen.

Begrijp ons niet verkeerd, The Neighbour No 13 is een goede verfilming binnen het genre, maar het had eigenlijk veel meer kunnen worden dan dat. Als de regisseur iets meer beheerst was tewerk gegaan, iets zorgvuldiger in de enscènering van het drama en de uitwerking van het beeldmateriaal, had deze film gemakkelijk een incontournable kunnen zijn. Zoals hij nu werd verfilmd is hij dat helaas niet. Maar goed, dit is pas het debuut van Yasuo Inoue, en we zijn dan ook danig benieuwd naar zijn verdere evolutie.

Rinjin 13-gô (The Neighbour No 13) van Yasuo Inoue gebaseerd op de manga van Santa Inoue. World Cinema; te zien op 17 en 21 oktober om 17:00, in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Op zo’n filmfestival krijg je altijd de meest verscheiden films te zien. Pareltjes zoals A history of Violence en Manderlay, amusante films zoals Nochnoy prodavets (The Graveyard Shift) en Perviyje na lune (First People on the Moon), arty stuff zoals Me, and you and everyone we know en Lonesome Jim, en dan de hollywood films.

Hollywood films hoeven niet noodzakelijk in Hollywood te zijn gemaakt (of zelfs niet in Amerika –al is die kans reëel). Het zijn films, vaak gemaakt met een redelijk tot groot budget, met weinig inhoud, maar die je au fond niet als slecht kunt bestempelen. De fotografie zit goed, maar is niet fenomenaal; de acteurs zijn gepolijst en verstaan hun vak; het verhaal, tsja, het verhaal is traditioneel, proven. Niks vernieuwends, weinig verrassend.

De films die ik vorige week heb gezien en in dat rijtje passen zijn o.a. Stoned over Brian Jones, founding member van de Rolling Stones; Proof over een gekke wiskundige en zijn dochter; en Walk the line over Johnny Cash. Het zijn stuk voor stuk films met grote ambitie (aan de box office dan toch), met een mogelijks groot appeal, en waarbij het publiek met tevredenheid de zaal zal verlaten. Want ze hebben nog eens een moeilijke film gezien (moeilijk zijnde dan een film die geen tot weinig actie bevat).

Noteer toch maar even dat ik niet neerkijk op dat soort films. Bij geen van de vier vernoemde films heb ik me ook maar een seconde verveeld, en bij geen enkele heb ik het gevoel gehad dat ik mijn tijd beter anders had kunnen besteden (dat kan je overigens bijna altijd). Al denk ik niet dat ik een ticketje zou kopen, had ik de films buiten de context van het festival kunnen/moeten bekijken.

Your point being, hoor ik u al vragen. Erm niks eigenlijk. Ik ben moe, en had (voorlopig) geen zin/energie om over die drie films een bespreking neer te pennen. Maar met mijn beschrijving hierboven, denk ik dat u exact weet waar u zich aan kunt verwachten.

Toch nog dit: Stoned en Walk the line zijn biopics. In hoeverre alles met de werkelijkheid strookt, daar heb ik geen weet van. Brian Jones blijkt, zoals in Stoned, effectief door Frank Thorogood te zijn vermoord (zo heeft Thorogood op zijn sterfbed toegegeven), en de film is gebaseerd op minstens één Jones-biografie. Walk the line is gebaseerd op twee boeken van Cash zelf, en gaat vooral over de vroege periode, met zijn eerste vrouw, en toen hij nog toerde met Jerry Lee Lewis en Elvis. (Jawel, een rock ’n roll film in de traditie van Great Balls of Fire en La Bamba.)

Proof doet dan weer sterk denken aan A Beautiful Mind, en hoewel het voornamelijk via een vast hollywood format werkt (probleem – jongen – meisje – relatie – goed einde), vermelden we nog even de geslaagde acteerprestatie van Paltrow.

Verward? Ga gewoon de films bekijken. Of u wacht een paar jaar voor u ze tijdens het weekend op uw (digitale) televsie te zien krijgt.

Proof van John Madden wordt verwacht in de Belgische zalen van 11 januari 2006; nog te zien op 18 oktober om 17:00 in Kinepolis.. Walk the line van James Mangold wordt verwacht vanaf 18 januari 2006; nog te zien op 19 oktober om 20:00, op 20 oktober om 12:15, en op 21 oktober om 14:30 en 20:00, telkens in Kinepolis. Voor Stoned van Stephen Woolley hebben we voorlopig geen informatie; nog te zien op 18 oktober om 17:00 in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Een student begint aan zijn nachtdienst in een winkel die 24 uur open is. Hij vond de job een geschikte bijverdienste, omdat hij tijdens de dode momenten rustig kan studeren. Hij wordt echter voortdurend gestoord, eerst door een politieagent op nachtronde die hem waarschuwt voor een maniak die de stad terroriseert, dan door de vrouw van zijn baas, die hem verleidt, en dan komt de maniak zelf ook nog op de proppen.

De humor in The Graveyard Shift is van de drogere soort. Hoewel de spanning steeds in het verhaal aanwezig is, blijven de situaties waar de student voor komt te staan enorm grappig. Met een onbewogen uiterlijk –maar eigenlijk totaal gestresseerd– probeert hij zich door alles heen te slaan, om toch maar het einde van zijn shift te halen.

Deze film is één van de meer onderhoudende (en zeker grappige) die u op het festival zal te zien krijgen. De stijl die regisseur Valeri Rozhnov hanteert valt nog het beste te vergelijken met de (vroege) films van Robert Rodriguez (denk maar aan El Mariachi, Desperado, en zelfs nog From Dusk Till Dawn). Er ís in de film ook een zekere vorm van horror, al worden gruweldaden nooit expliciet getoond. De samenloop van omstandigheden en de gelatenheid van de student maken het verhaal absurd en onwaarschijnlijk, maar nooit echt ongeloofwaardig. Een aanrader.

Nochnoy prodavets (The Graveyard Shift) van Valeri Rozhnov. World Cinema; nog te zien op 17 en 19 oktober telkens om 17:00 in de Sphinx.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Katarina en Peter zijn met hun relatie in een midlife crisis terecht gekomen. Wegens gebrek aan passie zoekt Peter bevrediging bij de Brusselse hoertjes, telkens hij weer op zakenreis moet. Even lijkt een ontmoeting met een oude jeugdliefde zijn vlam weer aan te wakkeren, maar al gauw blijkt dat de tegenpartij niet geïnteresseerd is.

Katarina, die Peter op alle vlakken begint te wantrouwen, bedriegt uiteindelijk zelf haar man, met een dichter wiens dichtbundel haar uitgeverij op het punt staat te publiceren. Eventjes wordt er aan scheiden gedacht, maar dan beseffen beiden dat het gras elders niet noodzakelijk groener is. Maar net wanneer alles terug beter lijkt te gaan, ontdekt Peter Katarina’s bedrog. Kan hun relatie dit nog wel overleven?

En dat is meteen ook de vraag waarmee de regisseur, Igor Sterk, het publiek achterlaat aan het einde van zijn film. Tot daar ook meteen de inhoud van de film.

Bespaar u de moeite. U vindt hier geen spitsvondige dialogen die dit weinig originele plot kunnen redden, geen verrassende verhaalstructuur, en al evenmin opmerkelijke fotografie. U besteedt u geld beter elders.

Next.

Tuning van Igor Sterk. Officiële Selectie – In Competitie; (helaas) nog te zien op 18 oktober om 22:30 in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Godverdomme. Fien Troch heeft met Een ander zijn geluk een pracht van een langspeeldebuut afgeleverd. Wat zeg ik? Fien Troch heeft een pracht van een film afgeleverd. Zowel cinematografie als verhaalstructuur halen deze film uit de Vlaamse klei. Het verhaal is complex, maar blijft voor de kijker gemakkelijk te volgen, omdat slechts laag na laag aan die complexiteit wordt gebouwd.

Het verhaal begint als Christine (Ina Geerts) tijdens een stortbui een kinderlijkje in een beek ontdekt Wanneer de politie echter op de plaats van het gebeuren aankomt, is het lijkje reeds met de stroom meegesleurd. De politie heeft het moeilijk Christine te geloven, zodat Christine uiteindelijk ook aan zichzelf begint te twijfelen. Als later blijkt dat er die nacht een kindje werd overreden, wordt ze overmand door schuldgevoelens. De situatie wordt bovendien steeds ingewikkelder wanneer steeds meer mensen uit haar omgeving bij het ongeval worden betrokken.

In de film worden een aantal verhalen met elkaar in verband gebracht. De teneur is in die verhalen veeleer pessimistisch; alle pogingen om goed te doen zijn gedoemd om te mislukken. Elk huisje draagt bij Troch haar kruisje, en het lijkt wel alsof elk gezin haar eigen tegenslag moet tegemoet gaan. De rode lijn door die verhalen is de zoektocht naar de dader van het vluchtmisdrijf, maar het eigenlijke verband is de centrale figuur van Christine.

Christine is net gescheiden van haar man, en probeert haar leven opnieuw op te pakken. In de rand daarvan krijgen we haar ontdekking van het lijkje, de problemen met haar moeder en haar zus, het verhaal van de buren, haar onverwachte betrokkenheid bij de familie van het slachtoffertje, de voortdurende argumenten met haar ex-man, en de manier waarop die haar jongste zoontje terroriseert.

Opmerkelijk is dat Troch ook voor haar bijrollen een aantal topacteurs heeft aangesproken. Zo krijgen we Jan Decleir als Johnny De Flow, en Josse De Pauw als de Inspecteur die op zoek gaat naar de dader. Beide rollen zijn absoluut bijrollen; zowel Decleir als De Pauw hebben nauwelijks iets te zeggen in de film, maar hun deel in het verhaal is van essentieel belang. Elke rol, vindt Troch, moet op de best mogelijke manier worden opgevuld. Veel films worden vaak ‘slordig’ gecast wanneer het niet om de hoofdrollen gaat. Met haar invulling bewijst ze alvast haar gelijk.

Niks dan goeds dus. Tot we aan het einde van de film komen, en Fien Troch plots met een deus ex machina op de proppen komt. Ze breit een einde aan de film door een oplossing uit haar mouw te toveren, die de ganse film in de laatste drie minuten onverbiddellijk terug diep in die Vlaamse klei stampt. En dat is zo verschrikkelijk jammer, want zonder dat einde (of met een alternatief einde) is dit een knaller van een film.

Godverdomme toch Fien. Godverdomme.

Een ander zijn geluk van Fien Troch. Officiële Selectie – In Competitie; te zien op 17 oktober om 19:30 in de Capitole, en op 20 oktober om 17:00 in Kinepolis. Wordt in de Belgische zalen verwacht vanaf 7 december. Officiële website: eenanderzijngeluk.be

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)