muziek – Pagina 46

Colin Stetson, saxofonist

Op de cd New History Warfare klinkt hij al behoorlijk ongelooflijk, maar ik had gedacht dat hij gebruik maakte van een loop box, waarop hij korte stukjes opneemt, om die dan af te spelen als begeleiding. Niets daarvan: hij maakt gewoon gebruik van het ene instrument waarop hij harmonieken speelt, waardoor het lijkt alsof hij een meerstemmig instrument heeft.

(De vervelende ruistoon op de video’s komt van de beeldstabilisatie op de lens.)

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10453790&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

Hier speelt hij bas saxofoon. Zo’n ding weegt gemakkelijk 6 tot 10 kg (of meer), en wie zo zot is om het niet op een krukje op de grond te stellen, draagt meestal een soortement harnas. Niet zo Stetson, die het ding lustig heen en weer zwiert, bungelend aan een draagkoord. De man heeft ooit nog voetbal gespeeld, wist hij te vertellen, dus hij zal wel over de nodige spiermassa beschikken.

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10454406&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

En hier speelt hij alt saxofoon; er zat ook nog een klarinet in zijn arsenaal.

De klankman

Er rest een niet te onderschatten taak aan de klankman. Een goede maakt zijn aanwezigheid zo min mogelijk geweten, zeker bij klassiek en jazz, maar ze zijn precies dun gezaaid. Deze was goed en moest ook nog de ’tapes’ bedienen bij de stukken van Steve Reich.

Jazz & Sounds barst vandaag in alle hevigheid los. Vanavond en vrijdag in Vooruit, en zaterdag en zondag in De Bijloke. Gentblogt volgt het festival op de voet: Jazz & Sounds, de intro voorbij

Gumboots for clarinet and string quartet

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=CL8f5E07Rl4&hl=en_US&fs=1&]

Tweede poging, deze keer met de Olympus PEN ipv de Canon 5D. Het tweede concert van Jazz & Sounds, met als thema De hedendaagse klarinet in kamermuziek. Dit is een eerste stukje uit David Bruce’s Gumboots for clarinet and string quartet. Ofwel ging de camera vanzelf uit, ofwel heb ik zonder het zelf te merken op de stopknop gedrukt. De beeldkwaliteit is veel minder goed dan met de 5D (al is ze zeker genoeg voor dagopnames); de stabiliteit van het beeld is opmerkelijk beter, ongetwijfeld mede door de in het toestel ingebouwde IS (Image Stabilization).

Godfried-Willem Raes

Gisteren botste ik op Godfried-Willem Raes van de Logos Foundation. Ik passeer het gebouw vaak op weg naar De Centrale, voor mijn (bijna) wekelijkse dosis Opatuur jazz. Maar het is al eeuwen geleden dat ik er nog eens binnen gestapt ben.

Raes stond gisteren met zijn muziekrobot <harmO> op het Open Lab in De Bijloke, in het kader van Jazz and Sounds. <harmO> kan dank zij radar- en sonartechnologie horen en voelen wat er in de omgeving gebeurt en daar dan vervolgens op muzikale wijze op reageren. Zondag staat hij er opnieuw, met meer muziekrobots, voor het project Mens en Machine, dat hij samen met El Negocito brengt. De robots improviseren die avond samen met Giovanni Barcella, Eli Van de Vondel, Manolo Cabras en Daniel Pastene.

Ik sprak hem kort naar aanleiding van het artikel dat dit weekend in De Morgen verscheen, “Mijn robots kunnen de mensen pakken”. Ik heb de site van DM afgezocht om naar het artikel te linken, maar het heeft waarschijnlijk plaats moeten ruimen voor de veel interessanter boodschappen in Bis, zoals Harry Potters toverschool gaat in de vlammen op, Twee naaktfoto’s Carla Bruni onder hamer en Claudia Schiffers man doodsbenauwd dat fan haar vermoordt. Ik citeer dan maar even, Didier Wijnants zal het mij wel niet kwalijk nemen (tikfouten zijn mijn verantwoordelijkheid).

U streefde naar een fysieke aanwezigheid die vergelijkbaar is met een levende muzikant.
“Ja, mijn machines laten fysiek heel duidelijk zien wat ze doen. Ze blazen, tokkelen, slaan. En er komt geen geluidsversterking of elektronische manipulatie bij kijken, alles is puur akoestisch. Op die manier blijven het ritueel en de ervaring van een echt concert overeind. Maar ik probeer wel de beperkingen van menselijke muzikanten te overstijgen. Al die machines kunnen technisch veel meer dan een mens. Mijn piano heeft 88 onafhankelijke vingers, dat kan een mens niet. Mijn vibrafoon heeft regelbare dempertjes voor elke staaf, terwijl een normale vibrafoon er één heeft voor het hele instrument. Sommige instrumenten zijn in kwarttonen gestemd: dat zijn 24 noten per octaaf. Mijn robots kunnen dus meer dan mensen, maar tegelijk kunnen ze minder. Een echte uzikant denkt vooruit tijdens het spelen, hij heeft een plan in zijn hoofd. Dat kunnen mijn robots niet, toch niet met de huidige stand van de technologie.”

En daarom is het interessant robots te confronteren met livemuzikanten.
“Ja, dat maakt het juist zo plezierig. Mijn robotos kunnen voorgeprogrammeerde stukken spelen, maar ook improviseren. Ze zijn uitgerust met gesture recognition, om te kunnen reageren op de bewegingen van andere muzikanten.”

In het artikel wordt ook verwezen naar Pat Metheny’s Orchestrion. Die muziek is echter weinig boeiend, en toen ik er Godfried-Willem Raes over aansprak, vertelde hij vol geestdrift dat zijn robots veel interactiever en dus ook meeslepender zijn. Ik ben alvast zeer benieuwd naar het optreden, zondag.

Impressions of a Blue Kind

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=eFiDzTtkIPA&hl=en_US&fs=1&]

Gisterenavond, toen ik zat te wachten op het begin van het openingsconcert van het Jazz & Sounds festival, viel mij te binnen dat ik met mijn fototoestel nu ook video’s kan opnemen. Ik zat op het eerste balkon in de Miryzaal (er is maar één balkon) van het conservatorium, dus rustte ik het toestel op de balustrade om de intro op te nemen.

Zelfs gesteund op die (met pluche beklede) balustrade, slaagde ik er blijkbaar niet in het toestel geheel stil te houden, hopelijk stoort het niet te veel. Maar het geluid is wel deftig, denk ik. (Misschien een ietsje té luid?)

Jazz & Sounds… bijna

Ik kijk zo ongelooflijk uit naar dat nieuw festival, Jazz & Sounds. Hopelijk overhype ik het niet voor mijzelf, maar ik vind het een veelbelovende eerste editie. Ik ga de namen niet blijven herhalen (of toch een beetje: Colin Stetson, Paal Nilssen-Love, Joëlle Léandre, Fisher Z, Ernst Reijseger, Weather Report, Ellery Eskelin en Jim Black, Paul Van Ostaijen), maar ga vooral nog eens lezen bij Gentblogt, waar we ook vrijkaarten mogen weggeven: een double bill, een festival, én vrijkaarten.

(Op 22, 23 & 26/03 loop ik er overigens te huisfotografen; op de andere dagen neem ik gewoon foto’s voor Gentblogt.)

Die double bill, dat gaat dan weer over het concert donderdagavond in Vooruit. Louis Sclavis stelt er zijn nieuwe cd, Lost on the Way voor, en door een buitenkans, krijgen we daarvoor eerst nog Fred Hersch (solo, als ik het goed begrepen heb). Voor slechts 10 euro in voorverkoop.

Fred Hersch / Louis Sclavis Quintet – Lost on the way, donderdag 18 maart 2010 om 20 u. in de theaterzaal van Vooruit. Toegang: € 14 / € 10 (vvk)

Jazz & Sounds Festival, van 22 tot en met 28 maart 2010. Een vierdagenpas kost € 60 (vvk), een tweedagenpas (twee dagen Vooruit of Bijloke) € 35 (vvk) en een dagticket € 20 (vvk). Houders van een vierdagenpas mogen gratis binnen bij de concerten in het conservatorium; anderen betalen € 10. Wie bestelt via Vooruit of via De Bijloke betaalt geen reserveringskosten!

Yves Peeters (Group)

Yves Peeters van de Yves Peeters Group, vorige vrijdag (12/03) in De Werf (Brugge).

De YPG heeft net een album uit, Sound Tracks (vrijdag werd het voorgesteld in De Werf), en toert momenteel in het kader van de JazzLab Series. Ze doen alle centra aan, van Brugge tot Maaseik, en strijken –jawel– ook neer in Vooruit. Ik zal er dan niet bij zijn (wij zitten die avond in het Sportpaleis voor Star Wars in Concert), maar ik zal daar nog eens heel lyrisch over doen op Gentblogt –aanrader met stip, dit is heerlijke muziek (niet te missen voor fans van Bill Frisell of Marc Johnson). U hoeft overigens niet te wachten tot dan, haal die cd maar meteen in huis (te verkrijgen via De Werf of JazzLab Series), en geniet dan nadien van de live opvoering.

Wie overigens nog nooit in De Werf naar een concert is geweest, maar daar toch maar eens verandering in brengen. Het is amper 100 km rijden heen-en-terug van Gent, en in ruil daarvoor krijgt u een rookvrije, aangename omgeving en concerten waar men graag met dat heerlijke witte licht als hoofdkleur werkt.

Soo Cho

Pianiste Soo Cho, op de foto hierboven, trad op met Janos Bruneel, vorig week bij Opatuur in De Centrale, en wij vonden dat het goed klonk (en er ook goed uit zag).

Vanavond zit er alweer een vrouw achter de piano bij Tuur, Eve Beuvens, die vorig jaar haar debuut Noordzee uitbracht. Ze speelt er samen met de Zweedse saxofonist Mikael Godee. Vanaf 20u(30), vanavond in De Centrale.

Anckaert / Strings / Neve

Gisterenavond zaten wij in Ruiselede. Wij, want Tessa ging eindelijk nog eens mee. Ruiselede, want daar is Maene (van de piano’s) gevestigd. Ze hebben daar een concertzaal, met een schitterende akoestiek, en daar mocht Pierre Anckaert zijn nieuwe cd, Strings Attached voorstellen. De titel verraadt het al: het Pierre Anckaert Trio is niet alleen gegroeid naar het Pierre Anckaert Quintet, maar er kwamen nog eens de strijkers van het Brussels Chamber Orchestra bij.

Jazz en strijkers, het blijft een geriskeerde combinatie. “Het is veelal een beetje cheesy, die combinatie”, bracht Jef Neve subtiel aan. “Hebt ge soms wat tips om dat te vermijden?”

Al bij al een aangenaam concert, maar ‘het’ was er niet iets over. Niet alleen was er reeds de dwarsfluit Stefan Bracaval, maar daaraan werden nu een boel strijkers toegevoegd, die het allemaal nog wat zoeter maakten. Oordeelt u vooral zelf. Het concert maakte deel uit van het programma Neve, en wordt nu vrijdag uitgezonden.

cds 201002

2:16:16:32 ofte twee dagen, zestien uren, zestien minuten, tweeëndertig seconden. Zoveel tijd zou ik moeten doorbrengen om alle muziek (759 tracks) te beluisteren die ik in februari in huis heb gehaald. De eerste 14 albums kwamen gratis bij een muziekspeler die ik in januari had besteld, en waarvan ik eigenlijk nog een pak meer muziek mag voor downloaden (legaal, welteverstaan, en in hoge kwaliteit). Er zit weinig uitzonderlijks tussen, bij die eerste 14, al wil ik er toch wel even die Piano Concertos 3, 4 and 5 van Beethoven uitlichten. Niet dat de rest niet goed is, maar het is vaak gewoon mijn ding niet, of het springt er niet uit.

All My Tomorrows / Carol Kidd / 2004 / (nvt)
With a Song in My Heart / Gill Manly / 2009 / (nvt)
Perfect Alibi / Claire Martin / 2008 / (nvt)
Too Darn Hot! / Claire Martin / 2004 / (nvt)
Love was a Dream / Franz Léhair / 2009 / (nvt)
Reminiscences / Frédéric Chopin / 2005 / (nvt)
Messiah / Georg Friederich Händel / 2006 /(nvt)
Spem in alium / Thomas Tallis / 2004 / (nvt)
Vibraciones del Alma / Maximiliano Martin / 2009 / (nvt)
Consort music for five and six viols / John Ward / 2009 / (nvt)
On an Echoing Road / Ned Rorem / 2009 / (nvt)
Piano Concertos 3, 4 and 5 / Ludwig van Beethoven / 2009 / ***
Symphonies 38 – 41 / Wolfgang Amadeus Mozart / 2008 / (nvt)
Early Works for Guitar / Fernando Sor / 2010 / (nvt)

De rest is allemaal jazz, en komt van een verscheidenheid van bronnen. Mag ik meteen nog eens een lans breken voor ‘winkels’ zoals Instant Jazz, waar u een pak fantastisch jazzwerk vindt?!

Antibes / Greg Reitan / 2009 / **
Dit is no nonse, no frills jazz, gewoon klassieke jazz, goed gespeeld. Het springt er niet uit, maar ik krijg er geen hoofdpijn van. Mijn oren gaan zich niet spitsen, maar ik val er niet van in slaap. Deze mens kan goed spelen, maar het roert mijn ziel niet.
Caught in the Light of Day / Ivo Neame / 2009 / **(*)
Dat loopt gelijkaardig met Reitan, vooral klassieke jazz, maar met een iets spannende piano. Heel mainstream, heel toegankelijk, heel genietbaar. Bleef meer plakken dan Reitan.
Quintessence / Meeting Point / 2009 / **(*)
Nog van dat. Mainstream, zeer genietbaar, maar zonder erm… x-factor. Deze drie albums kunt ge probleemloos opleggen tijdens een etentje, niemand die er aanstoot aan zal nemen. Weinigen die ze zullen opmerken ook.
Pastorale / Stefano Battaglia / 2010 / **(*)
Minimalistische jazz, vol soundscapes. Perfect tijdens de stilte van de nacht en/of als achtergrond om een boek bij te lezen. Zonder partituur gespeeld.
Midas / John Turville / 2010 / **(*)
Turville is klassiek geschoold en dat is hoorbaar. De stem van Brigitte Beraha past mooi in het geheel van het werk. Interessanter dan Battaglia, iets meer jazz, maar net zo mainstream als die eerste drie. De invloed van Bill Evans is merkbaar.
The Paris Concert (edition one) / Bill Evans / 1979 / ***
The Paris Concert (edition two) / Bill Evans / 1979 / ***
De laaste albums met het laatste trio voor de dood van Bill Evans in 1980. Evans vond dit trio zelf het beste trio waarmee hij speelde; de opnames dateren van 1965 (twee jaar na de fantastische solo sessions).
Lost on the Way / Louis Sclavis / 2009 / ***
Het zal misschien niet onmiddellijk zijn wat u van jazz verwacht, als u jazz voornamelijk associeert met pakweg Jef Neve (vaak schitterende muziek overigens) of Dave Brubeck. Maar dit is interessante, verrassende en uitnodigend-uitdagende muziek. Sclavis is een nieuwe weg ingeslagen, beweert men van dit album, maar Sclavis slaat met elk album een beetje een nieuwe weg in. Binnenkort treedt de man op, met de muziek op deze cd (geïnspireerd op de reis van Ulysses). Ik kom er nog op terug.
Orchestrion / Pat Metheny / 2010 / *
Dit is meer een proof of concept dan een interessant jazzalbum. Metheny speelt gitaar, en laat de rest van de instrumenten op dit album gerobotiseerd met hem meespelen. Hij toert zelfs met dit gedoe, maar als het even spannend klinkt als dit album, kan u uw geld beter voor iets anders sparen.
Kenny Burrell & John Coltrane / John Coltrane / 1958 / ***
Standaard jazz, toen die nog vernieuwend was. Fantastisch album, vol swing en schwung en drive, zoals we nu van de hedendaagse jazz zouden verwachten. Maar dan anders.
One-Armed Bandit / Jaga Jazzist / 2010 / **(*)
Elektronica, met veel melodie en potentieel tot meeslependheid. Laat zich beluisteren gelijk een soundtrack, compleet met repetitie, spanningsopbouw en grandeur. Ik kan er momenteel niet genoeg van krijgen, maar ik vrees dat ik het binnen een jaar niet meer ga kunnen horen.
John Coltrane and Johnny Hartman / John Coltrane / 1963 / ***
het is een beetje wennen aan de stem van Hartman, die klinkt alsof hij zingt op een programma op BRT1, zondagmiddag tijdens de lunch. Blijven luisteren, want het loont de moeite, al is het een beetje oudbollig. Hier ligt het trouwens gaag op tijdens het eten. Op zondag.
Someday My Prince Will Come / Miles Davis / 1961 / **(*)
In 1961 bracht John Coltrane My Favorite Things uit (opgenomen in 1960); in 1961 speelde hij mee op dit album van Miles Davis, hoewel hij toen al het Miles Davis Quintet had verlaten. Spijtig dat jazzmuzikanten tegenwoordig veel minder de hedendaagse muziek verwerken in hun composities.
Forty Fort / Mostly Other People Do the Killing / 2009 / ***
Ha! De plaat is beter dan het concert. Ttz tijdens het concert kon ik mij niet ontdoen van een zeker gevoel dat het allemaal voor de show was. Op de plaat klinkt dat minder door. Deze jongens lijken hun geschiedenis te kennen, en verwerken een heleboel ouder werk in hun composites. Zonder slaafs de muziek te volgen, herinterpreteren ze het werk. Deconstructief, zouden we het ingewikkeld kunnen benoemen. Ik ben benieuwd naar hun evolutie.
Parken / Han Bennink / 2009 / ***
Verrassend weinig experimenteel, heel beluisterbaar en genietbaar.
Annular Gift / Ken Vandermark / 2009 / ***(*)
Wow! Mogelijks het beste wat ik vorige maand in huis heb gehaald. Dit gaat geen seconde vervelen, zit vol dynamiek en geestdrift en wervelwinden en speeldinges.
Voladores / Tony Malaby / 2009 / **(*)
Type-voorbeeld van de hedendaagse jazz. Staccato drumwerk, tegendraadse bas, hortende sax; het wordt allemaal vermoedelijk kapotversterkt op een concert terwijl het net zo goed klinkt op een beluisterbaar volume.
Live aux Instants Chavires / Joëlle Leandre / 2009 / **(*)
Dit moet een fantastisch optreden geeest zijn. Leandre komt naar Jazz & Sounds deze maand, alvast iets om naar uit te kijken.
Entry / Linda Oh / 2009 / ***(*)
The Red Hot Chili Peppers zoals u ze nog niet gehord hebt (track 9: Soul to Squeeze). En dan zeggen dat ik het hierboven nog spijtig vond dat er zo weinig wordt gedaan met hedendaagse andere muziek in jazz. Heerlijk basspel van deze juffrouw, die hier nog niet echt is doorgedrongen, als komt daar hopelijk verandering in.
Canada Day / Harris Eisenstadt / 2009 / ***
Nog zo eentje die eruit sprong. Zo hoort het: respect voor het verleden, maar totaal hedendaags. Met het betere vibrafoonwerk.
Palace Ghosts and Drunken Hymns / Will Holshouser / 2009 / ***
Het begint heel onschuldig met een trekzakmuziekske, maar ontwikkelt zich al gauw in een uitbundig feest. Zou ik live moeten zien, om niet hetzelfde als met MOPDtK tegen te komen. Maar klinkt veelbelovend; de plaat ligt hier graag op.
Green Delay / Phronesis / 2009 / ***(*)
Yeah-hey! Met dezelfde Ivo Neame als hier een beetje hoger, maar dan nog veel uitbundiger en dynamischer. Op het eerste gehoor nogal mainstream, en dit zal ook zeker de liefhebbers van Jef Neve (sorry, maar het is nu eenmaal een heel herkenbaar referentiepunt) als de avontuurlijker liefhebber bekoren.
Archive Series Vol. 1: The DHQ ’07 / Dave Holland / 2010 / ***
’t Is Dave Holland. Daar valt niks over op te merken.
The Complete Atlantic Recordings / Lennie Tristano / 1955-1961 / ***
The Complete Verve Recordings / Teddy Wilson / 1952-1957 / ***
Origine / Aldo Romano / 2010 / *
Bij het eerste nummer waant ge u zo in een Franse film noir of iets Bilitis-achtigs. Heel Frans, dat album, heel soundtrack-achtig, heel soft-romantisch jaren ’70 aandoend. Symfonische jazz, James Last, ik zeg maar wat. Pas op, het zit er in dat dit populair wordt. Al hoop ik echt van niet.
Void Coordinates / Elliott Sharp / 2009 / **
Kom ik binnenkort nog op terug. Sharp speelt straks op Jaaz & Sounds.
Dwell Time / Håkon Kornstad / 2009 / ***(*)
Hier heb ik heel erg naar uitgekeken, en ik ben er niet door ontgoocheld. Kornstad speelt saxofoon, tenor en bass, en dwarsfluit en prutst met elektronica. Schitterende muziek, hou die mens in de gaten.
Restored, Returned / Tord Gustavsen / 2009 / **(*)
Soms bijna klassieke muziek, soms bijna pop (enfin, dat is wat overdreven). Met een zangeres, die –hoewel ik eigenlijk geen fan ben van haar stem– wonderwel bij de sfeer op deze plaat past. Het nummer Lay Your Sleeping Head, My Love kan zo in het repertoire van Dez Mona.
Little Movements / Eberhard Weber / 1980 / ***
Silent Feet / Eberhard Weber / 1978 / ***
Yellow Fields / Eberhard Weber / 1976 / ***
Deze drie cd’s zijn heruitgebracht in de ECM box Colours.
French Suite / Thomas Savy / 2009 / ***
Basklarinet! En eens niet door Louis Sclavis. Heel dynamische plaat. Zou ik graag eens live horen.
The Revolution Will Not Be Televised / Gil Scott-Heron / 1974 / ***
Title says all. Funky shit met een boodschap, een historisch belangrijk album. Scott-Heron heeft net een nieuw album uit, het eerste in 16 jaar.
Yesterday You Said Tomorrow / Christian Scott / 2010 / ***
Helaba, dit sprong er opnieuw uit. Christian Scott stond deze zomer nog op Gent Jazz, waar hij een aantal van de nummers op dit album reeds uitvoerde. Mainstream, maar beter dan verwacht.
Strings Attached / Pierre Anckaert / 2010 / **
Meer symfonische jazz. Vanavond zie ik ze live; hopelijk word ik aangenaam verrast.
If (Blue) Then (Blue) / Heinz Sauer / 2010 / ***
Hoewel dit eerder fragiele muziek is, springt dit album er alweer uit.
Carnegie Hall Concert / Gerry Mulligan / 1995 / **
Cool jazz. Gerry Mulligan en Chet Baker in concert; ze hadden in geen tien jaar meer samengespeeld. Opener Line For Lyons was een warm-up, om Chet Baker op zijn gemakt te stellen (de man was bloednerveus). Zelfs My Funny Valentine klinkt niet helemaal klef.
New History Warfare: Volume 1 / Colin Stetson / 2007 / ***
Nog iemand voor op Jazz & Sounds. Doet iets gelijkaardigs als Kornstad (cfr hoger), maar dan… anders. Binnenkort meer.
The Man With the Horn / Miles Davis / 1981 / **
Het eerste album van Miles nadat hij zes jaar niks meer van zich had laten horen. Rock, pop, funk en zelfs jazz fusion.
Dedicated to You (Sings the music of Coltrane & Hartman) / Kurt Elling / 2009 / **
Mja, waarom niet. Al kon het evengoed zijn: mja, waarom wel?

Bon, veel te veel cd’s, veel te weinig bespreking. Ik moet erop letten dat ik de cd’s omschrijf als ik ze net heb gehoord, net zoals ik doe met films als ik ze net heb gezien. Vooral als ik er zo’n hoop koop, wordt het anders quasi onmogelijk om het achteraf te doen (zoals ik nu heb gedaan).

Vanuit de winkel/amazon/Instant Jazz brengt u zonder schroom of vrees de volgende albums mee om uw collectie mee te verbeteren: Annular Gift van Ken Vandermark; Entry van Linda Oh; Green Delay van Phronesis; Dwell Time van Håkon Kornstad; French Suite van Thomas Savy. Als u nog geld over hebt, voegt u daaraan toe: Canada Day van Harris Eisenstadt; If (Blue) Then (Blue) van Heinz Sauer; Yesterday You Said Tomorrow van Christian Scott; One-Armed Bandit van Jaga Jazzist; en Forty Fort van Mostly Other People Do the Killing.

Overigens, hoeveel geld geeft u maandelijks uit aan muziek? Doe mee aan de poll bij Boleuzia.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)