Auteur: bruno

chez marius

Vrijdag hadden we besloten maar meteen in Brussel te blijven. De zaak zit zo: elke maand wordt er onder de staff waar ik werk een dinner for two verloot, in een restaurant naar keuze in het Brusselse (en voor een vooraf bepaald budget). Deze (ondertussen vorige) maand had de onpartijdige hand mij eruit gehaald.

We hebben er ongeveer een maand over gedaan om te beslissen waar we zouden gaan, en dan ongeveer de rest van de week gewtijfeld of we nu in Brussel zouden blijven, of met de wagen, of met de trein terug naar huis zouden gaan. De wagen betekende echter dat één van ons beiden niet mocht drinken; de trein betekende dat we ons misschien door het eten zouden haasten. Beide opties stuitten toch wel niet gering tegen onze bourgondische inborst.

Hotel dus. Een paar dagen op internet gezocht, ontdekt dat prijzen overal ongeveer hetzelfde waren in Brussel (tenzij je echt niks aan comfort wou), en uiteindelijk, omdat het zo zoetjesaan last-minute aan het worden was, in de Méridien terecht gekomen. Via internet slechts een fractie van de gangbare prijs betaald.

Chez Marius ligt op de Petit Sablon, en serveert Frans-Mediterraanse keuken. Het is een klein restaurant, op de hoek tegenover de kerk en het park, vlak naast een antiquair (?) gespecialiseerd in meubels uit de jaren vijftig. En dat is ook het gevoel dat je krijgt in het restaurant. Je komt dat restaurant overigens binnen via een soort sluis-systeem. De hele inkom aand (smalle) voorkant is een glaspartij (enkel glas in dunne houten ramen), en je opent de voordeur, gaat binnen in een ‘gang’ van ongeveer een meter diep, een beetje naar links, en je opent de volgende deur om de eigenlijke eetplaats binnen te stappen.

De bediening is discreet maar spontaan (en in het Frans), en de vrouwelijke helft van het gezelschap krijgt een kaart zonder prijzen.

(Ik heb dat eigenlijk sowieso het liefste voor Tessa, die meestal niet durft te nemen waar ze zin in heeft omdat ze het te duur vindt –al is ze daar het laatste jaar van aan het terugkomen.)

Aperitief: budget genoeg, zo dachten we, dus een glas bubbels elk. Lekkere bubbels, maar duur, zou blijken op de rekening (9 EUR per glas –oeps). Vergezeld van niçoise olijfjes en kreukels. We hadden thuis al beslist dat we de menu dégustation zouden nemen, dus het grootste praktische probleem was de wijn. En dat hebben we dan maar aan onze ober overgelaten.

(We drinken allebei graag wijn, maar zijn geen van beiden oenologen. We kennen ook best het verschil tussen een Shiraz en een Chardonnay –al was het maar dat de ene rood en de andere wit is– maar blind kiezen op een kaart zonder verdere smaakbeschrijving is niet altijd evident.)

Foie gras d’oie des Landes gelée fine au Sauternes: dikke plak foie gras (zeker zo goed als die uit de carrefour, Michel), geflankeerd door aardbeienconfituur en de gelei. En toast natuurlijk. De gelei paste wonderwel, een beetje citroenig, en versterkte de smaak.

Coeur d’artichaut à l’émincé de homard sur lit de roquette vinaigrette à l’huile de truffe: oh. Heerlijk stevige artichokharten op een bedje van sla, met daar bovenop de lauwe stukken kreeft. De salade had die lekker zuiderse smaak; enkel de rauwig-stevige tomaten die je altijd weer op reis krijgt, ontbraken er nog aan.

Coquilles Saint-Jacques au Champagne: de Sint-Jacobsvruchten (zonder coral) waren in een schelp op grof zeezout gepresenteerd. Ze waren heerlijk zacht en warm, en de champagnesaus was zeer licht en complementeerde de smaak van het vlees perfect. (Vlees, ja, de Sint-Jacobsvrucht is immers een spier.)

Sorbet au Gewurztraminer. No comment: een bolletje sorbet in een zwembad van hoog alcoholisch gehalte.

Carré d’agneau aux senteurs de Provence duo de cougettes et aubergines, épinards en branches galettes de pommes de terre aux amandes. Veel comments: we hadden het lam roé besteld, en het kwam heerlijk roze op tafel, maar toch volledig warm. Close to perfection. Het ‘duo’ van courgettes en aubergines kan het beste worden beschreven als een lasagne, compleet met ontpitte tomaten, alles al dente gekookt. Zelfs de (huisgemaakte) kroketjes waren goed.

Assiette de fruits rouges au coulis de framboises. De fruits rouges bestonden enkel uit aardbeien, maar als troost kregen we er nog een bolletje vanille ijs bij (dat ik eigenlijk liever niet had gekregen). Wel lekker.

Koffie en thee. Voorzien van een volle doos amandelkoekjes. En de muntthee werd getrokken uit vers geplukte muntblaadjes.

Zeer lekker allemaal. Prijs-kwaliteit misschien een beetje aan de dure kant (blij dat we het niet zelf hoefden te betalen); het etablissement zit, samen met bvb de Gouden Klok, in de categorie duurdere maar kwaliteitsvolle restaurants, waar ik eerlijk gezegd een beetje van genoeg heb. Ze zijn niet goed genoeg om te behoren tot het gezelschap van zeg maar het Laurierblad, Geuzenhof etc. maar hun prijzen gaan we die richting uit (of ze zijn al even duur).

Maar ik wijk af (al komt ik binnenkort zeker op dit onderwerp terug). We hebben een heerlijke tijd in Brussel gehad (17 uur), lekker gegeten, in een degelijk hotel geslapen en zijn relaxed terug naar Gent gekeerd. En meer moet dat niet zijn.

zagevent

Ziek. Pijn. Alles doet zeer. En ’t is natuurlijk mijn eigen schuld. Gisteren een initiatiecursus motorrijden gevolgd bij MT aktief.

Aangezien ik laat was om in te schrijven, kon ik niet meer deelnemen op de standaard 125cc Suzuki motor, maar mocht ik gebruik maken van de iets zwaardere BMW Strada. En met zwaarder bedoel ik niet alleen de motor (650cc), maar ook letterlijk het gewicht van de motor.

Ik was al ziek (lichte griep, flinke keelontsteking), en de ganse dag op die motor heeft er niet veel goeds aan gedaan. Ik ben geradbraakt. Mijn rechterpols (voorrem en gas) heeft spieren ontdekt waarvan mijn lichaam zelfs niet wist dat ze bestonden. En ik denkt dat het mij dat vandaag de ganse dag gaat tonen hoe verheugd daar wel om is.

De (dag-)cursus is een aanrader. Veel plezier gehad, en ongelooflijk veel bijgeleerd –kijken naar punt waar je naartoe wil rijden, en niet naar de motor of naar de weg vlak voor je. Benen toe, tegen de motor geklemd, hielen naar boven tegen de motor. Het leek wel een les paardrijden (al moeten daar hielen naar beneden, als ik het me goed herinner). En die benen toe, tsja, veel te lang (verkeerd) met een mobilette gereden: de knie uitsteken om te balanceren, de voet naar buiten in de bocht om het brommerken te begeleiden. Maar op het einde zat het er wel goed in denk ik (ja, na een uur slalommen in steeds groter worden cirkels, wordt het er wel in geduwd).

En overmoedig worden, bijna uit de bocht gegaan, maar net op tijd ingezien dat discipline en techniek het belangrijkste zijn bij het motorrijden (tsja, we worden een dagje ouder hé).

Bijna de les gemist overigens. Nee, niet omdat ik vergeten was dat het zomeruur was zondag (de cursus begon om 9uur stipt), maar de batterij van de wagen was plat. Dus moeten wachten op startkabels, etc. Gelukkig er toch nog geraakt, enkel een uurtje theorie gemist, dat in spoedtempo erbij gekregen, en dan naar het oefenterrein.

Die oefenplaats lag aan de overkant van de straat, zo’n halve kilomter verder, en vermits we nog geen opleiding hadden gekregen, moetsen we onze motor tot daar duwen. Jawel, ik, uw spierloze (vaak ook hersenloze) lichtgewicht van dienst, mocht die Strada zover duwen, op het tempo waarmee de anderen de Suzukies verzuchtten. De terugweg mochten we gemotoriseerd afleggen.

Heb ik het al gezegd? Alles wat ze zeggen over die Motoren & Toerisme Aktief cursus is waar. Het is een echte aanrader. Als je met de motor wil rijden, niet twijfelen, doen!

dusk at dawn

Als Robert Frisk iets beschrijft, zegt een woord meer dan duizend beelden.

Two missiles from an American jet killed them all ? by my estimate, more than 20 Iraqi civilians, torn to pieces before they could be ‘liberated’ by the nation that destroyed their lives. Who dares, I ask myself, to call this ‘collateral damage’?

Het volledige relaas onder de titel: Robert Fisk: ‘It was an outrage, an obscenity’

misc 20030325

  1. Gisteren Temptation Island 2: niks zo goed als een melodrama om je hersens uit te luchten. Al kan je toch niks anders dan echt wel medelijden te hebben met bvb Cindy.
  2. Een paar nieuwe links toegevoegd aan de navigatie rechts. Het meeste zal wel [ge/be]kend zijn. If not, check it out.
  3. Vrijdag blijven we in Brussel. Eerst gaan eten Chez Marius aan de Zavel, dan misschien ergens in een goedkoop hotelleke blijven slapen, en ’s ochtend een beetje in Brussel rondkuieren. Meer daarover later.
  4. Net mijn loupe en viewfinder magnifier ontvangen. Vrijdag verstuurd uit Hong Kong, gisteravond op het werk toegekomen. Het duurt langer om iets van Gent naar Brussel te sturen met de Belgische Post.

don’t mention the war

Moet ik over de oorlog schrijven misschien? Over het feit dat een US of UN embargo van meer dan 10 jaar geleden ervoor gezorgd heeft dat een welvarend en modern Irak geworden is tot een slagveld? Over een budget van 75 miljard dat door de regering Bush wordt voorzien voor deze oorlog terwijl sociale zorg in dat land nog nooit op zo’n laag peil heeft gestaan? Over de blitzkrieg van diezelfde regering, waarvan de tijdsduur nu al op 6 maanden wordt geschat? Over een coalitie van geallieerden die bestaat uit de US, het VK en Australië?

Of over de 39 soldaten die reeds gesneuveld zijn op het veld van eer nadat ze al minstens 140 burgers hebben gedood. Over de objectieve verslaggeving van CNN? Over de censuur t.o.v. de journalisten ter plaatse?

Of de gelijkenissen met het vooroorlogse Duistland die voortdurend worden aangehaald? (Bof. Aan het einde kunnen we ons nog altijd allemaal verschuilen achter een collectief “Wir haben es nicht gewusst.”)

I don’t think so. Want ik weet begot niet waar ik over praat. En het is ook allemaal zo fragiel (bvb: don’t get me wrong: niet dat de Iraakse regering heiliger zou zijn dan die van de US). Ik weet alleen dat ik mij serieus machteloos voel en in de aars geneukt door het gros van de westerse democratische regeringen, die hun achterban gewoon negeren.

Misschien ben ik wel een naïve oetlul, en all too often gedraag ik mij zeker als een misantropische kloothommel. Oorlog voeren in mijn naam is echter een andere zaak, en wie bewust de andere kant uitkijkt is net zo schuldig.

lap

Lap. Ons Tessa heeft het weer zitten. Een jaar (of twee) geleden heeft ze haar neusholtes laten uitboren (lichtelijks overdreven, jaja, een hyperbool is een ons niet onbekend stijlfiguur), en daar is ze zowat een jaar goed mee geweest. Nu komen de ademhalingsproblemen echter weer opzetten (ze heeft in die tussentijd ook een longontsteking gehad), zodat het gepiep en gehoest langs alle kanten is.

Vannacht is ze de kamer weggevlucht, omdat ze toch niet kon slapen, voortdurend moest hoesten, en mij mijn slaap niet wou ontzeggen. Waardoor ons gezinnetje over/op drie verdiepingen lag uitgstrekt. Henri in zijn kamertje op ’t derde, ikke in onze slaapkamer op ’t tweede, en ons Tessa op de Grote Zetel in de living op ’t eerste. Elk met zijn respectievelijke kat –bij Henri was dat een pluchen tijger; Macon bij mij, en Nagiko bij Tessa.

En toch gaat ze weer gaan werken hé. Ze krijgt met moeite lucht in haar longen, en moet –letterlijk– op adem komen na elke vijf stappen die ze zet, maar werken zal ze.

Alsof die tendinitis nog niet genoeg was.

kermis

Wel, de kermis op het Sint-Pietersplein. Die ziet er dus echt niet uit. ’t Is te zeggen, ik ben een fan. Gans het Sint-Pietersplein en de direct omgeving is zeer surrealistisch. Vol contrast, vol verrassingen.

Het grote plein staat vol met kermisattraties en loopt vol met het normale kermisvolk. Maar het plein wordt doormidden gesneden door een strook overgebleven de archeologische site. Als je de trap oploopt, richting Sint-Amandstraat, heb je een schitterend overzicht.

De site ligt echt pal in het midden, in het verlengde van de trappen, en geeft uit op de kerk. Die bovendien in de steigers staat. Links in de Tweekerkenstraat, zijn de helft van de gebouwen gesloopt, met enkel de kinderkribbe nog wankel overeind gelaten. Hallucinant. Feest op een werf. Schitterend.

De kermis was vroeger al in twee gesneden, een gedeelte op het Sint-pietersplein, en een gedeelte op het Kramersplein, nu is het in vier gesneden. Want naast de twee helften van het SPplein, en het stuk op het Kplein zijn er ook (opnieuw ?) attracties aan de Kantienberg (de parking van de Decascoop? –we zijn zover niet afgedaald).

De kermis als attractie. Gaat dat zien, gaat dat bekijken.