Lap. Ons Tessa heeft het weer zitten. Een jaar (of twee) geleden heeft ze haar neusholtes laten uitboren (lichtelijks overdreven, jaja, een hyperbool is een ons niet onbekend stijlfiguur), en daar is ze zowat een jaar goed mee geweest. Nu komen de ademhalingsproblemen echter weer opzetten (ze heeft in die tussentijd ook een longontsteking gehad), zodat het gepiep en gehoest langs alle kanten is.
Vannacht is ze de kamer weggevlucht, omdat ze toch niet kon slapen, voortdurend moest hoesten, en mij mijn slaap niet wou ontzeggen. Waardoor ons gezinnetje over/op drie verdiepingen lag uitgstrekt. Henri in zijn kamertje op ’t derde, ikke in onze slaapkamer op ’t tweede, en ons Tessa op de Grote Zetel in de living op ’t eerste. Elk met zijn respectievelijke kat –bij Henri was dat een pluchen tijger; Macon bij mij, en Nagiko bij Tessa.
En toch gaat ze weer gaan werken hé. Ze krijgt met moeite lucht in haar longen, en moet –letterlijk– op adem komen na elke vijf stappen die ze zet, maar werken zal ze.
Alsof die tendinitis nog niet genoeg was.