…zo weet ik ook weer dat de klok blijft tikken (6 keer ouder dan Henri).
“Ge moet nog aan uw leven beginnen,” wist mijn moeder mij te vertellen toen ik daarbij terloops opmerkte dat tram vier nu wel heel dichtbij kwam.
En 36 is wel een héél mooi getal.
Freya heeft zich vergist toen ze in Vrij Nederland (ik moet het tijdschrift nog maar eens kopen) naar het kabinet van onze Noorderburen refereerde als stijf, truttig en kleinburgerlijk
. Geen enkele Nederlander immers die aanstoot neemt aan de spontane en onafgewogen commentaar van onze vicepremier op de vestimentaire tekorten van de Nederlandse regering. Nee, die kleinburgerlijkheid of stijfheid is duidelijk ver zoek, of op zijn minst weten de Nederlanders dergelijke ontboezemingen naar waarde te schatten en de betekenis ervan te relativeren.
Helemaal anders is het gesteld met de kleinburgerlijke fatsoenrakkers in ons eigen parlement, waar de aanhangers van de Grootnederlandse Gedachte hun snoode plannen door Franke Freya (U vergeeft mij het Suske-en-Wiske lingo, maar het leek mij zeer van toepassing) gedwarsboomd zagen. Bourgeois zoekt op zachte manier toetreding tot Nederland; Annemans gaat regelrecht voor annexatie (zoals zijn partij de laatste eeuw –in verscheidene verschijningsvormen– reeds heeft gepoogd); en De Crem, tsja De Crem. Hilarisch hoe een man voldrongen van Victoriaanse preutsheid een dergelijke Fehlleistung in zijn kritiek laat binnensluipen (Animo ontstond er echter pas toen Kamervoorzitter Herman De Croo zich verslikte in de dubbele betekenis van De Crems vraag of Van den Bossche “gedekt was door de hele regering”.
).
Dus ja, Freya had zich vergist. Want de kleinburgerlijke fatsoenrakkerij is duidelijk eerder in ‘eigen rangen’ te zoeken. Erger nog dan bij onze Noorderburen, waar het het fatsoen zich naar de kleding vertaalt, zit de kleinzierigheid hier nog steeds in de mentaliteit ingebakken. Het is ook niet gemakkelijk voor een ‘oude zak’ om zich gepasserd te zien door een ‘jonge deerne’. Niet alleen vanwege het leeftijdsverschil, maar het is dan nog een vrouw ook. Nietwaar Gerolf? Nietwaar, Pieter?
Niet alleen computers, maar ook netwerken en hard disks hebben een naam. En aan Euterpe (zelf goed voor 10 GB) hangen –met Firewire– nog drie externe harddisks:
Op Nemesis:
U mag gerust lachen.
…heb ik het e-mail probleem van mijn moeder (telefonisch !) opgelost;
…is er een rare meneer gepasseerd die per se over de voorziene plaats van de nog aan te planten bomen wou rijden om zijn parkeerplaats te verlaten, waarbij hij het oliecarter van zijn voertuig om zeep geholpen heeft; getuige daarvan het brutale snerpende geluid en het achtergelaten oliespoor;
…heb ik weer meer motivatie gekregen om het CSS probleem van dit weblog –in Safari en Opera– aan te pakken;
…heb ik de propere was in de droogkast en een nieuwe lading vuile in de wasmachine gestoken
…hoop ik eindelijk The Manchurian Candidate te hebben weggewerkt. (Vreselijke film.)
Niet alleen op internet wordt men er mee geplaagd, wij hebben reeds geruime tijd een FAX-spammer aan ons been (lees: meer dan een jaar). Alleen, wij hebben geen fax.
Vandaag zag ik –dank zij Telenets Ken je Beller– heel even zijn naam op het display van onze telefoon verschijnen, voor het door zijn nummer werd vervangen. Jawel, ik heb reeds ettelijke malen geprobeerd hem terug te bellen, maar vanzelfsprekend geeft het nummer de ganse tijd bezet.
Daarom, Marnix Sluys met tel/fax 03 290 50 07, gelieve ons niet meer te bellen. Wij hebben geen fax, u verschiet uw poer voor niets en werkt daarbij alleen maar ferm op onze zenuwen. Het is genoeg geweest.
Bij Steven heten ze gabriel en louise. Bij ons zijn het G12, Euterpe en Nemesis. Hebben uw computers ook een naam?
Ter info:
U weet onderwijl waarschijnlijk dat ik mij op dit blog redelijk ver van ‘echte’ politiek probeer te houden. (Vandaar waarschijnlijk dat ik ook behoorlijk weinig last heb van politiek geëngageerde spamboys zoals TV.) Wat niet betekent dat ik geen politieke menig zou hebben, enkel dat ik het moeilijker vindt ze naar buiten te brengen met hetzelfde gemak (en dezelfde kennis) waarmee ik Tom Naegels de grond in schrijf of Woody Allens jongste als ondermaats klasseer. Die moeilijkheidsgraad vergroot exponentieel mee met het politieke landschap: van regionaal naar nationaal naar internationaal naar globaal.
Maar wat ik niet begrijp is de tolerantie t.o.v. de hegemonie van de USA. VS gingen uit van foutieve informatie over Irak geeft Bush toe sturen de media vandaag de wereld in. Big f-cking surprise. Hij gaf toe dat heel wat informatie die tot de oorlog geleid heeft achteraf niet correct bleek, de stellige overtuiging dat Irak beschikte over massavernietigingswapens op kop.
Tot voor kort werden de mensen die daarop aandrongen bestempeld als Amerika-haters, onsolidaire oproerkraaiers die best eens aan den lijve zouden ondervinden wat er zou gebeuren als de Islam (jaja) bij hen eens de terrorist komt uithangen. Wat als Saddam die massavernietigingswapens zou inzetten tegen Europa? Het Eutrotrash zou wel anders piepen.
Natuurlijk, het is een vergissing. En Saddam, die moest toch weg. De folteringen waren een noodzaak, net zoals mensen opsluiten bij willekeur, geheime gevangenissen waarvan niemand weet wie er zit, spionagevliegtuigen over het grondgebied van de ‘bondgenoten’. Allemaal cruciale wapens in de war against terrorism
. Want de VS zijn de politie van de wereld. En ’t is niet dat ze ons vroeger al eens hetzelfde hebben gelapt.
Miljarden dollars werden in deze oorlog-zonder-reden gestopt. Miljarden, die werden gebruikt om troepen in te zetten, mensen te folteren, vrouwen (én mannen) te verkrachten, één man te onttronen, en de ganse regio in een andere onzekerheid terecht te brengen dan die waarin ze voorheen verkeerden. Miljarden, die de VS misschien beter had aangewend om de pakweg een vorm van sociale zekerheid in eigen land te introduceren die de naam eindelijk waardig zou zijn.
(Religie? De Islam is een ketterse godsdienst, die enkel terroristen voortbrengt, en de enige echte ware godsdienst is het christendom, al is de VS daarin heel tolerant. Er is zelfs scheiding tussen kerk en staat, kijk maar naar hun officiële motto (In God We Trust); Intelligent Design iemand?)
De administratie Bush liegt. En ze geven dat zelf toe. Maar toch blijft de wereld toestaan dat de VS zich als de facto wereldleider voordoet, onderwijl ijverig zand in de ogen strooiend van al wie haar toegenegen is zodat ze kan rekenen op een grote posse die elke mogelijke oppositie bulderend en vulgariserend het zwijgen oplegt.
Wat was nu weer het verschil tussen tolerantie en permissiviteit?
Voor Match Point is Woody Allen de Grote Plas overgestoken; het is de eerste keer dat 70-jarige regisseur een film volledig in London draaide. De film is dan ook een Britse productie, gefinancierd door o.a. BBC Films en Bank of Ireland, die –in tegenstelling tot de Amerikaanse productiehuizen– Allen de nodige vrijheid konden garanderen bij het maken van zijn film. Die Britse samenwerking is de regisseur zodanig bevallen dat hij ondertussen onder dezelfde voorwaarden reeds een tweede film heeft opgenomen (Scoop). Ook in die film werd actrice Scarlett Johansson een hoofdrol toebedeeld.
Chris Wilton (Jonathan Rhys-Meyers), een tennisspeler die het pro circuit heeft verlaten, komt in Londen aan de bak als tennisleraar. Hij ontmoet er Tom Hewett (Matthew Goode), en door hun gedeelde interesse voor opera’s klikt het meteen. Tom loodst Chris niet alleen de opera binnen, waar zijn ouders over een box beschikken, maar introduceert hem ten huize Hewett bij zijn ouders en zijn zuster, Chloe (Emily Mortimer). Chloe voelt zich meteen aangetrokken tot Chris, en de interesse lijkt wederzijds. Het komt tot een romance tussen beiden, maar dan ontmoet Chris, op een feestje bij de Hewetts, Nola (Scarlett Johansson), de verloofde van Tom.
Alle ingrediënten voor een goede en onderhoudende film zijn aanwezig: verwikkelingen, spannende intriges, en de moeilijke keuze van Tom tussen Chloe en Nola. Op sommige momenten lost de film de verwachtingen ook in (vooral naar het einde toe), maar het grootste deel overstijgt de middelmaat niet. Match Point wordt vooral gedragen door de reputatie van de Allen en Johansson, maar de regisseur mist een aantal (eigen) voorzetten.
Zo zien we herhaaldelijk een poging tot verdere integratie van het opera thema in de film, aarzelt Allen tussen drama, thriller en komedie, waarbij helaas geen van de drie fatsoenlijk worden uitgewerkt. Vooral in het middenstuk haalt Match Point amper het niveau van de betere TV-film, maar op het einde wordt veel goed gemaakt. Geslaagd is de introductie van Detective Banner (James Nesbitt) waarmee toch nog een stukje van de oude Allen humor de film binnensluipt.
Dat alles maakt van Match Point geen film die u moét gezien hebben. De film is onderhoudend en bevat de nodige hoogtepunten, maar er draait momenteel beter werk in de Gentse zalen.
Match Point van Woody Allen met Scarlett Johansson en Jonathan Rhys-Meyers, te zien in Sphinx (Sint Michielshelling).
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Met de jaren wordt het geheugen er duidelijk niet beter op.
-En hebt nu een laatste woordje, juffrouw?
Twee mannen renden, voorzien van microfoon en (digitale) videocamera, een koppeltje achterna dat er nog net in slaagde de tram te halen.
“Een laatste woord,” vroeg de juffrouw met een voet op de tree koket in de microfoon.
-Ja, liefst een schoon.
“Onderbroekje,” vertelde ze de lens terwijl de deuren sloten. Met veel gegiechel nam ze naast haar vriend plaats. Even later was ze er opnieuw.
“Meneer. Meneer!”
De student op de bank achter mij keek haar aan.
“Meneer, mag ik u wat vragen, meneer? Wij moeten onze trein halen aan ’t Sint-Pietersstation, en we vroegen ons af waar de chauffeur bleef,” vroeg ze, onderwijl naar de lege cockpit wijzend.
De student krabde zich achter het oor, keek de juffrouw even argwanend aan, en besloot haar toch maar van repliek te dienen.
-Hm. Als ik mij niet vergis, juffrouw, zit die daar vooraan, aan de andere kant.