bruno – Pagina 380

waanzin

Het concert, vrijdag in De Bijloke, was inderdaad boeiend. Meer zelfs, het was een van de meest verfrissende ‘klassieke’ concerten in lange tijd.

(Vermoedelijk had ik mij iets te blind gestaard op Pink Floyd, de noemer symfonische rock, en vervolgens de associatie met klassieke-muziek-rock uit de jaren ’80. U weet wel, Mozart met rockgitaren, synthesizers, en misschien ook wel Berdien Sternberg. In elke geval had ik enige reservaties bij het concept.)

Soit. Het was met Gert Keunen, en dat had eigenlijk al een belletje mogen laten rinkelen. Gert Keunen: is de man achter Briskey (Cucumber Lodge); heeft gespeeld met (o.a.) Peter Vermeersch en Bart Maris (speelt mee in Briskey); is auteur van het Pop! boek. Op Blue Note deze zomer, heb ik hem nog zien optreden, samen met o.a. Isolde Lasoen die ook nu weer achter de drums plaatsnam (en daar kwijlde weer de helft van de Gentse mannelijke populatie, volgens een niet nader genoemd iemand van GB). Maar Keunen herkende ik pas toen ik hem achter het mengpaneel bezig zag.

Het was een zeer geslaagd concert. Kort (té kort misschien), maar krachtig, en daardoor had het ook meteen iedereen mee. Veel jong volk in de zaal, overigens, en zelfs een aantal buitenlanders. Achteraf heb ik een aantal mensen gesproken die Pink Floyd live hadden gezien (zelfs iemand die korte tijd roadie was geweest), en ook zij waren zeer te spreken over wat ze gehoord hadden.

Keunens Pink Floyd project bestaat al sinds 2004, en ik weet niet in welke mate dit een herwerking of herneming was. Het smaakte in elk geval naar meer.

BULLshit

De juiste uitspraak is NIEUWjaar. De klemtoon ligt op nieuw, gezien dat woord ook de nadruk krijgt. De mensen wensen elkaar het beste voor het NIEUWE jaar, dit in tegenstelling tot het vermoedelijk rampzalige OUDE jaar dat ze net achter de rug hebben.

Natuurlijk zij er nog taalzeloten –net zoals er religieuze fanatici zijn– die blijven volharden aan de theoretische letter van het Noordnederlands (nochtans is de VRT meestal progressiever op dat vlak).

Het antwoord van de meneer –bij monde van zijn medewerker– spreekt dan ook boekdelen:

Hoewel we het in België niet zouden verwachten (V1), is de voorkeursuitspraak volgens Van Dale inderdaad die met de klemtoon op de tweede lettergreep (N1). De eerste lettergreep beklemtonen, is een kenmerk van Belgisch Nederlands (V2). Wij zeggen ook meestal NIEUWjaar’ (V3), terwijl in Nederland ook nieuwJAAR is ingeburgerd (N2). Martine Tanghe zegt het dus niet fout, maar voor Vlaamse oren kan het inderdaad vreemd klinken (V4).

Lees maar goed: niettegenstaande de toch wel uiterst valabele argumenten (4 voor, 2 tegen), zullen we toch maar het Noordnederlands volgen. Let ook op de kracht van de argumenten. Bij de argumenten pro (de V van Vlaams) staat er dat het een kenmerk is (V2) van het Belgisch Nederlands, waarvoor een bevestiging te vinden is in het taalgebruik (V3). Bij de argumenten tegen (de N van Noordnederlands) vinden we onder andere dat in Nederland ook nieuwJAAR is ingeburgerd. ‘Ook’ duidt erop dat (zelfs) in Nederland beide mogelijkheden worden gebruikt.

En toch dringen ‘ze’ de tegennatuurlijke vorm op. Rare jongens, die zeloten.

raw fish

Vorige week werden we vergast op een première bij Opatuur: een duo tussen Ewout Pierreux en Bart Van Caenegem, die afwisselend eerste en tweede set resp. speelden op piano en Fender Rhodes. In mijn nieuwbakken concertlijst heb ik het een volmondige drie sterren gegeven, waarmee ik maar wil aangeven dat de afwezigen alweer ongelijk hadden. Er werd opnieuw veel geïmproviseerd, maar na een korte opwarming was het duidelijk dat beide spelers naar elkaar toegroeiden en tegen het begin van de tweede set waren ze bijna volledig op elkaar ingespeeld. Het is verbazingwekkend wat goede muzikanten kunnen aanvangen met jazzwerk zoals ‘round midnight en solar.

‘We worden eigenlijk nooit samen gevraagd’, zei Van Caenegem nog, en ik denk niet dat ik de enige was die dat jammer vond. Het applaus was dan ook uitbundig, en zoals het betaamt –maar ik had het na een jaar Opatuur daar nog niet meegemaakt– kregen we een encore.

Morgenavond (zeg niet dat ik u niet tijdig waarschuw) kan u bij Opatuur kennis maken met de Rawfishboys: Joachim Badenhorst (sax & klarinet) en Brice Soniano (contrabas). Voor mij onontgonnen terrein, maar Badenhorst zit een tijdje in Gent: u hebt hem gisteren aan het werk kunnen zien in het S.M.A.K., morgen dus bij Opatuur, en dinsdag in de HotclubdeGand (waar hij nog een paar keer te horen is deze maand, evenals in de Antwerpse Hopper). Ik hou u op de hoogte.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

onbeschoft

Het is toch wat met De Lijn. 1% van de bestuurders bestaat uit het meest onbeschofte rapaille dat ge in u leven gaat tegenkomen, de overige 99% zijn gewoon mensen die hun job goed doen. Zoals overal.

Daarnet kwam ik buiten uit De Poort, en staat er aan de overkant een 1 richting station, die net niet aanzette. De chauffeur had mij in het oog gekregen, en voorwaar hij was zo vriendelijk te wachten.

Aan het Sint-Pietersstation wil ik overstappen op de 4, die mij toch twee haltes dichter bij huis brengt, en ook daar had de chauffeur mij in de gaten. Ik zag haar immers in de spiegel naar mij kijken, terwijl ik mijn hand in de lucht hield om te duiden dat ik graag met haar tram zou meerijden. En evengoed keek ze mij aan toen haar blik in een grijns veranderde, en ze de deuren sloot. Net toen ik aan haar deur klopte keek ze nog opzij, grijnsde dieper, haalde haar schouders op, en zette ze aan. En dat, beste lezer, bedoel ik wanneer ik het heb over onbeschofte chauffeurs.

(Vergeet de tweede zin van dit stukje niet te lezen alstublieft.)

vrijheid

Verscheen eerder deze week in de krant: Extra gemeenteraad over onbevlekte ontvangenis (DS 01/02/2006)

De CD&V-oppositie van Sint-Truiden roept volgende week een extra gemeenteraadszitting bijeen. Op de vorige zitting kreeg de partij geen voldoende antwoord op een vraag naar verantwoording van de schepen van Toerisme, Miel Londoz (VLD).

Het hele geval draait om een uitspraak van stadsgids Danny Gennez. Die legde uit dat de onbevlekte ontvangenis van Onze-Lieve-Vrouw niet betekent dat Onze-Lieve-Vrouw maagd is, maar wel dat ze vrij van erfzonde is. Een toerist diende daartegen klacht in.

Te klasseren in het vakje ‘scheiding van Kerk en Staat’, ‘vrijheid van meningsuiting’ en al die dingen.

Pffft. En dat terwijl iedereen weet dat Maria overspel heeft gepleegd op de impotente Jozef, en daarna de schuld op een incubus heeft gestoken. Los daarvan, hebben de theorie van de onbevlekte ontvangenis en de maagdelijke geboorte eigenlijk niks met elkaar te maken; Gennez had dus gelijk.

oud zeer

Ofte: zot zijn doet geen zeer.

Toen ik daarnet terug thuiskwam, vond ik een briefje van index,is:

Onze meteropnemer is bij u aan de deur geweest om de stand van uw verbruikstellers op te nemen. U was echter afwezig.

Correcte meterstanden zijn belangrijk en noodzakelijk voor een juiste jaarafrekeing. Wij zullen ons daarom opnieuw aanmelden op 6/2 tussen 8 en 12 uur.

Zeg nog eens dat de nutsbedrijven geen gevoel voor humor hebben. (Ik zal even een halve dag verlof nemen om thuis op mijn meteropnemer te wacht. Juist, ja.)

(Op hun site wordt mij verteld dat ik de meterstand ook via internet kan opgeven. Daartoe heb ik echter mijn klantnummer nodig, en dát stond vanzelfsprekend niet op het briefje vermeld.)

FM3D

Daar zit ik nu eens op te wachten zie:

Nikon introduces only one new DSLR. The questions are, which one and when? The when is relatively easy to predict, I think: late in 2006, perhaps around Photokina. The which is tougher. The FM3D rumors persist, and I really love the idea of that camera. [Thom Hogan’s 2006 DSLR Predictions]

Dat of een Digitale Leica M. Maar ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat een digitale FM3 betaalbaarder zal zijn. Maar alstublieft, ik wil een MF digitale camera met split screen focussing en AP. Alstublieft?

(Het gerucht van de FM3D doet al langer de ronde natuurlijk.)

slaap

Ik val in slaap. Letterlijk. Ik was mij nochtans over interessante materie aan ’t buigen (iCalendar formaat, RFC 2445, hCalendar) voor de kalender webtoepassing die ik plan. En nee-nee, dat is niet ironisch bedoeld.

De vermoeidheid is niet te wijten aan slaaptekort (ik heb precies acht uur geslapen vannacht), maar hoogst waarschijnlijk aan een soortement pil die ik momenteel pak in de hoop op landurige termijn de aften onder controle te krijgen. Totdaar dat ‘experiment’.

Vanavond ga ik nog naar Pink Floyd: de herontdekking van de Waanzin. Het zal maar beter boeiend wezen.

De Morgen Jazz

Hoe zit het nu met die jazz cd’s van DM? Een koopje toch?

Natuurlijk wel. Ik ben ook best te vinden voor dergelijke acties, omdat het een bepaald onderwerp bij een breder publiek kan introduceren.

Zou (zal) ik ze zelf kopen? Nee. Ik ben geen fan van dergelijke verzamelboxen. Meestal bevatten ze gewoon ‘goedkoper’ werk (waarbij goedkoop niet slaat op de kwaliteit van het werk, maar wel op de kostprijs die moet worden betaald voor de rechten op de verkoop/verdeling), en ben je beter af met een aantal full price cd’s die representatief zijn voor het oeuvre van de muzikant. Het probleem hierbij is natuurlijk: waar vind ik die. En op die manier is zo’n actie van DM zeer interessant voor wie al een beetje in jazz is geïnteresseerd. (Al gaat het hier voornamelijk over ‘oudere’ jazz.)

Moet ik mij daarvoor op DM abonneren of gedurende 20 weken trouw die krant kopen? Mogelijks niet. Als Vincent’s opmerking (van een tijdje geleden) klopt, moet je de cd’s bij Standaard Boekhandel kunnen afhalen zonder ook maar één krant te kopen. Zonder aankoopverplichting, heet zoiets.

BTW, op Jazzforum is er een interessante discussie aan de gang over de actie.

En over verzameldozen gesproken: zelf was ik nogal te spreken over de ECM :rarum serie. Een doos met Selected Recordings I-VIII met de eerste acht cd’s in de serie (werk van Keith Jarrett, Jan Garbarek, Chick Corea, Gary Burton, Bill Frisell, the Art Ensemble of Chicago, Terje Rypdal, and Bobo Stenson) is te koop voor 90 EUR volgens hun site of 120 EUR volgens Amazon. Wel een pak duurder dan de DM cd’s.

slecht

Gisteren heb ik de slechtste crème brûlée ooit, gegeten.

De korte lunchpauze tijdens de trainingsessie had ons naar ‘de Marokkaan’ ergens in de buurt gebracht. De Italiaan waar we oorspronkelijk naar toe wilden trekken, was volzet. Proppensvol.

Bij de Marokkaan is het niet duur. Er is een buffet (warm of koud) voor 8 EUR, of je kon kiezen uit de menukaart, en dat kostte amper 16 EUR voor een Viande Mixte Grillée of 13 EUR voor een Tajine. Het gezelschap (een Hollander en een Zwitserse Waal) kozen voor het eerste, zelf ben ik nogal tuk op Tajine van kip en citroen.

Een grote vergissing: de kip was samen met de citroen en een dikke handvol olijven klaargemaakt in een Tajinepot gesmeten, en vervolgens overgoten met warmgemaakte olijfolie. Vreselijk. De kip was te hard gebakken en droog, en de olijfolie diende waarschijnlijk het vlees opnieuw vochtiger te maken. Bij de collega’s was het niet echt beter; ook hun vlees was volledig uitgedroogd (merguez, lam, brochette, kotelet, en nog wat).

Toch hebben we ons nog aan een dessert gewaagd. Al was het maar om de kleffe smaak weg te werken. De collega’s kozen voor Tiramisu Maison, wat een grootwarenhuis potje bleek, waarvan gelukkig wel het deksel was gehaald, en ik moest even wachten op mijn crème brûlée. Die kwam vijf minuten later, met een crème die aan de zijkanten van de aardewerken pot opborrelde, maar in het midden nog hard en diepgevroren was.