Auteur: bruno

eer naar werk(en)

Op het lijstje met alles waar ik een afkeer van heb, staat helemaal bovenaan toch wel geld. U mag het bordje met partijcommunist geruist in de schuif laten, samen met mijn gezonde portie naïviteit. Ik ben minder Belg dan ik dacht, vermoed ik dan, want dat ondernemerschap zit mij –ondanks stichtende voorbeelden– toch niet in het bloed. Niet dat ik niet graag zelfstandig ben (geweest), maar de problemen doken bij mij steeds op bij het inschatten van de commerciële waarde van mijn activiteit. Ik zit zo niet ineen –en dat is wel degelijk een tekortkoming van mijnentwege– waardoor ik me er –zowel bij aan- als verkoop– makkelijk tracht vanaf te maken. Hoeveel moet dat kosten? Ik weet het niet, en het interesseert mij niet –tenminste toch niet tot ik achteraf te weten kom hoe u diezelfde transactie met een andere persoon bent aangegaan.

Eerlijk duurt het langst, heet dat, maar zowel tijd als eer zijn bij (té) veel mensen relatief.

meelezers (bis)

Erger wordt het wanneer het niet over uzelf gaat. Van onrechtvaardigheid komt gaat het adrenalinegehalte in mijn bloed –al sinds ik in mijn jonge jaren cowboysfilms met John Wayne mocht bekijken– steevast stijgen. Het is gemakkelijk als de omstandigheden u ni dieu, ni maitre toelaten, maar de machteloze woede die u overkomt wanneer ge andere mensen die knieval wél moet zien maken, wordt er niet minder sterk om. Het feodalisme is nooit veraf in onze samenleving.

Maar ach, wat hebben we het allemaal goed, verzucht ik dan, en mijn altmodische gedachten beginnen die van een oude berustende man te worden.

Gent Jazz: all that jazz!

Orangisator Bertrand Flammand had –terwijl ik in Seattle van de zon *kuch* zat te genieten– voorspeld dat deze editie zijn beste editie dusver zou worden. Wat het eerste gedeelte betreft, zal hij er alvast niet ver naast zitten. Ik vreesde eerst dat ik iets te euforisch was geworden door mijn terugkeer naar de Heimat en daardoor mijn kritisch perspectief opzij had geschoven. “Het is een tijd geleden dat ge nog eens zo enthousiast geweest zijt eigenlijk, over Blue Note”, zei Tessa gisteren. Maar als ik nu eindelijk de kranten er even op na sla, dan zie ik dat zowel Karel Van Keymeulen als Didier Wijnants mijn sentiment in grote mate delen. (Angstwekkend bijna hoe Wijnants en ikzelf –op Hancock na– het deze keer grotendeels eens lijken te zijn.)

Bon, de kranten (DS, DM) weet u zelf te vinden –en Gentblogt ook ondertussen neem ik aan, maar ik geef nog even de links mee van de besprekingen aldaar:

De artikels zijn redelijks gespijsd met foto’s, die u ook kan bekijken op de site van het Gent Jazz Festival en via mijn flickr fotoset: Gent Jazz 2008.

Gent Jazz Festival, van 10 t.e.m. 13 juli en van 17 t.e.m. 20 juli op de Bijlokesite. Tickets: in voorverkoop betaalt u 27 euro voor een dagticket of 68 euro voor een driedagenpas.

Skillet Street Food

Skillet Street Food

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)

Skillet Street Food was één van de eerste zaken die we zelf ontdekten in Seattle. Elke dag staat deze tot keuken omgetoverde Airstreamer op een andere locatie, en op maandagmiddag was dat vlakbij onze woonst. We hebben er zowat alles geprobeerd wat er p het menu verschenen is, van poutine en burger en lemongrass pork Sammy tot grilled gsparagus en de fresh pasta salad die met een waanzinnige hoeveelheid pesto wordt geserveerd.

meelezers

’t Is een hekel ondewerp: natuurlijk leest u mijn blog, maar het doet altijd wat raar als ik daarvan op de hoogte ben. Mijn teksten en foto’s zijn vrijblijvend, maar op een bepaald moment worden die geconsulteerd, niet langer als curiosum of cursiefje, maar tevens als bron. Meer en meer moet ik op mijn tanden bijten of de lippen tot bloedens toe op elkaar geperst houden over de informatie waarvan ik op de hoogte ben. Het gaat niet over vertrouwenskwesties: van kindsbeen af zijn uw geheimen steeds veilig bij mij geweest, en wie een weetje de wereld in wil sturen zal mij dat expliciet moeten vragen voor ik de wetenswaardigheid vermeld. Nee, het gaat over mijzelf, en u kan daarmee iets te maken hebben, maar dat is in deze niet relevant.

Misschien moet ik gewoon eens een dagje wat langer in mijn bed blijven liggen.

Bond, James Bond

In mei had ik algauw de nieuwe Bond uitgelezen. Vroeger ging ik met plezier naar de nieuwe Bondfilms kijken, maar de laatste drie is het er niet meer van gekomen. Om de 100e verjaardag van Bonds geestelijke vader, Ian Fleming te vieren, had uitgeverij Penguin het plan opgevat om alle (Fleming) Bondboeken opnieuw uit te geven (zie ook de speciale website). Sommige zaken kunt ge niet aan u laten voorbij gaan, en toen amazon de boeken aan een special prijs verkocht (amper iets duurder dan de pocket uitgave), kon ik niet langer aan de Bondlokroep weerstaan. Zo’n bestelling is gauw geplaatst, en voor ik het wist hing een besteller aan mijn deurbel en kreeg ik een pakketje in mijn handen geduwd.

Vier Bondboeken, zo dacht ik, groot was mijn verwondering toen niet alleen het eerste, maar ook het tweede, en het derde en het vierde boek geheel niets met Bond had te maken. De faktuur lag helemaal onderaan, en loste het mysterie op: verkeerde bestelling. Snel de naam van de geadresseerde even door Google gehaald, en jawel, daar kreeg ik een GSMnr terug. Gelukkig had die mens mijn bestelling –en moesten we niet verder zoeken naar nog andere mensen die nog andere verwarde pakjes hadden gekregen– en gisteren mocht ik dan eindelijk mijn pakje in ontvangst nemen.

Morgen begin ik eraan, denk ik. Met een boekje in de zon. Nadat ik gaan lopen ben, mijn foto’s heb verwerkt en mijn laatste review voor All that jazz! heb geschreven. Dinsdag dus –nog goed dat tijd releatief is.