Erger wordt het wanneer het niet over uzelf gaat. Van onrechtvaardigheid komt gaat het adrenalinegehalte in mijn bloed –al sinds ik in mijn jonge jaren cowboysfilms met John Wayne mocht bekijken– steevast stijgen. Het is gemakkelijk als de omstandigheden u ni dieu, ni maitre toelaten, maar de machteloze woede die u overkomt wanneer ge andere mensen die knieval wél moet zien maken, wordt er niet minder sterk om. Het feodalisme is nooit veraf in onze samenleving.
Maar ach, wat hebben we het allemaal goed, verzucht ik dan, en mijn altmodische gedachten beginnen die van een oude berustende man te worden.
Goh, meningen, opvattingen, het zou goed moeten zijn dat ze niet evenwijdig lopen , dat ze af en toe clashen. En toch dus, als ik het gebloggerte rond de blogs zie, dwz zij die pruttelen zonder zich bloot te geven, mezelf af en toe inbegrepen, al denk ik: ik hou het proper, er zijn veel mensen met veel stront in hun mond. Denk ik. Niet zozeer hier, allemaal heel opgevoed, maar op GentBlogt is het al erger en bij de gazetten doen ze zelfs niet meer de moeite om toiletpapier te bezigen. En yep, hoever stel je de personen die, evt. anoniem, opvoert, aanhaalt, bloot aan een scheut bijtend zuur, als je ze vernoemt? Blogs zijn nooit bedoeld geweest als massfenomeen, en nu sommige dat zijn, mot er ‘ns hard over nagedacht worden waar ze mee bezig zijn. Pak nu aanwezig zijn op jazzconcerten: blogs zouden daar een subjectieve invuling van kunne geven, en toch zie ik ze evolueren naar recensies ( en recenseren betekent op een of andere manier enige voorkennis en een soort objectiviteiit). Bloggen is fantastisch door de subjectieve invalshoek. Het stopt als het pseudo-journalistiek wordt. (Mind you, het gaat niet over deze blog, het zijn algemene bedenkingen).