USA2010 – Pagina 3

Jef Neve in Amerika!

Jef Neve speelde vanavond voor de allereerste keer in de USA –en wij waren erbij (en vergastten hem na het concert op wat onverwacht Vlaams). José James en Neve startten de toernee voor hun nieuwe cd, For All We Know (uitgebracht op het Impulse label), in Dimitriou’s Jazz Alley, hier in Seattle. De ontvangst was, op zijn zachtst gezegd, nogal enthousiast te noemen. Neve kreeg ruim de tijd om te soleren –tot genoegen van het publiek, dat de pianist na elke solo met ruim applaus beloonde.

James en Neve toeren nog uitgebreid doorheen de Verenigde Staten en Canada, staan (o.a.) op de jazz festivals van North Sea, Umbria en Nice, en strijken neer op Jazz Middelheim met hun Coltrane project. In afwachting kan u alvast de cd in huis halen (ook te verkrijgen via iTunes).

(Oh, en het is Jeff Neff geworden tijdens de aankondiging.)

Op een eiland

Vandaag zaten we op een eiland bij P. en S. en hond S. Morgen meer daarover. (Ja, het is hier bijna altijd zo overtrokken. Ik ben blij dat het geen winter is, want dan gaan er weken voorbij zonder ook maar een straaltje zon.)

Wallace Falls

Op de nummerplaat van de wagens in die Washington geregistreerd zijn, staat “The Green State“. Gezien de weinig aflatende regenval zou Sunshine State inderdaad weinig pertinent zijn, en het is een feit: er is veel groen te ontdekken. Wallace Falls, waar we gisteren heen trokken, ligt vlakbij Gold Bar, een goudmijnersstadje uit het einde van de 19e eeuw, waar tegenwoordig zo’n 2000 mensen wonen.

Wallace Falls telt drie watervalgroepen, waarvan de hoogste groep een kleine vier kilometer van de parkeerplaats verwijderd is. De weg erheen loopt via een Railroad Grade wandelpad, dat de bezoekers van de rivier weg leidt, of via de Woody Trail een dun en veel steiler pad dat voor het grootste deel met de rivier mee loopt. Wij kozen (Henri koos) uiteraard voor de mooiste weg. Om tot de middle falls te geraken, diende de bezoeker toch op één tot (eerder) anderhalf uur stappen te rekenen —one way. Wij deden over de ganse weg, tot aan de upper falls én terug –u voelt hem al aankomen: twee uur en een kwartier. Inclusief ruime pauzes onderweg om van al dat schoons te kunnen genieten.

Tot de middle falls was de tocht als medium omschreven, nadien als difficult to hard. Edoch niet voor deze woudlopers. Zelfs een beetje regen kon de pret niet drukken –de druppels kwamen toch nauwelijks door het rijke bladerdak. Wij doen dat graag zo van die trektochten, mijn zoon en ik.

Into the light of things

Er is hier een jazz festival aan de gang. Enfin, hier, het is in Bellevue, en dat is net iets te ver om de bus te nemen, dus heb ik voor twee dagen een auto gehuurd. En gezien het dwaas is om zo’n ding verder onbenut te laten, zijn Henri en ik vandaag naar Wallace Falls getrokken. Andere mogelijkheden waren: Olympic National Park, Mount Rainier of Snoqualmie Falls (die van Twin Peaks), maar de eerste twee waren te ver om op tijd terug te zijn voor het festival, en dat laatste hadden we twee jaar geleden al bezocht.

Wallace Falls dus. Ik vertel u morgen alles over. Ik heb net Ethan Iverson (recent nog op The Rest is Noise toernee met Alex Ross) met The Bad Plus aan het werk gezien, en ik ga daar vannacht wat over dromen denk ik. Die drummer! Dat pianospel! Die veelzijdigheid! Die groep!

Ondergronds

Ze hebben hier zelfs een soortement ondergrondse, de Downtown Seattle Transit Tunnel. We hebben het ontdekt toen we onderweg waren naar de Mariners, en we op zoeken waren naar een mogelijks transport daarheen. (Uiteindelijk hebben we de zes of zo straten gewoon afgewandeld.)

Pizza(w)

Die dag dat we goesting hadden in pizza en Tessa vond dat we met één large wel genoeg zouden hebben en ik vond van niet en we dus nog een medium bij bestelden en Tessa uiteindelijk toch bleek gelijk te hebben maar we toch alles hebben opgegeten.

Vrijdag had ik asperges gekocht. Van die groene, die hier heel redelijk geprijsd zijn, en heel lekker smaken. We hebben zal in een veelheid van bereidingen geproefd: gebakken met wat tomaat; gestoomd met wat gesmolten boter; gekookt en afgekoeld met een vinaigrette; in een omelet; en in een Seattle roll (een locale variant op de Califonia roll).

Door een samenloop van uitputtende omstandigheden, daartoe bijdragende een lange tocht met Henri vandaag tot in downtown en –grotendeels onverricht ter zake– terug, waardoor ik mij gelijk een gemotiveerde serveerster die haar zinnen op een eerste acteerrol heeft gezet, ten zeerste vermoeid over de zetel heb gedrapeerd en verkondigde vandaag geen poot meer uit te steken; door dergelijke en nog andere gebeurtenissen, zoals de groene asperges die ik vrijdag had gekocht en vandaag geheel verrot werden bevonden, ben ik er niet in geslaagd eten op tafel te brengen.

In een aantal buurten in Seattle bevindt zich evenwel een filiaal van ‘zaw. Het principe is eenvoudig en geniaal: men maakt voor u een verse pizza, van deeg tot toppings, die u koud mee naar huis neemt (of voor u aan huis wordt bezorgd), en die u vervolgens zelf in de oven propt. 10 tot 15 minuten later hebt u een heerlijke pizza. Niet zelfgemaakt, in zoverre de zelf niet aan euh… uzelf mag worden toegeschreven, maar the next best thing.

Inclusief een zakje (verse –duh) rucola (arugula in het schoon Engels), die bovenop de pizza gaat wanneer die uit de oven wordt gehaald, en waarover ook nog eens een bijgeleverd schijfje citroen wordt uitgeknepen. Een gat in de markt.

Seattle Mariners – Minnesota Twins: 4 – 5

Vorige keer waren we er niet in geslaagd om een baseball game mee te maken, Iedereen had ons toen nochtans op het hart gedrukt dat zoiets zeer de moeite waard was, alleen al voor de sfeer in het stadium tijdens zo’n wedstrijden. De eenzame voetbalmatch die ik in mijn tienerjaren heb bijgewoond indachtig, was ik destijds niet overtuigd door die woorden alleen, maar dit jaar had Tessa mij onder zachte dwang –en met reeds gekochte tickets– toch maar mee gekregen.

Het was Memorial Day vandaag, één van de schaarse officiële vrije dagen. En hoewel het de ganse dag heftig geregend had –geen traditionele barbecue dus– brak de hemel rond 16 uur helemaal open. Geen wolkje aan de lucht, de plassen verdwenen op minder dan geen tijd, en de locals liepen weer helemaal in T-shirt en short rond alsof dit niet Seattle was, maar Waikiki Beach. Wij namen toch maar een fleece mee naar het Safeco Field, net zoals een regenjas. Het stadium is maar voor een kwart overdekt.

De sfeer was fantastisch. Fans van beide ploegen zaten gemoedelijk tussen elkaar, niemand zat vijf minuten stil. Het publiek werd voortdurend geëntertained, niet alleen door het spel, maar ook tijdens de wissels, wanneer er quizvragen op het grote scorebord werden uitgezonden. En iederéén doet mee. The Star-Spangled Banner en ook America the Beautiful mochten vanzelfsprekend niet ontbreken, en al evenmin de ontelbare eetkramen en venters die op de tribunes drankjes en snoepgoed kwamen slijten.

We hadden schitterende plaatsen. We zaten redelijk hoog, maar ons zicht op het veld gaf ons bijna directe toegang tot het spel. En hoewel we de spelregels niet echt kenden, waren we meteen mee met het gebeuren. Three strikes and you’re out, en als er drie spelers out zijn, worden de rollen (batting vs fielding) omgewisseld. Dat gebeurt voor elke ploeg negen keer (nine innings), zonder tijdlimiet.

De eerste paar innings lieten de Mariners zich vakkundig inmaken door de Twins, maar tijdens de laatste inning werd het heel nipt. Het scheelde een haar of de Mariners hadden Twins alsnog met verlies naar huis gespeeld, maar dan werden de twee Mariners op first en second base door de Twins nog net out getikt. Game over.

Koud

“Het is hier gelijk nog nooit eerder zó koud geweest als wij hier waren”, vond Tessa vandaag. We gingen gewoon gaan ontbijten-slash-brunchen, en daarna gingen we meteen terug naar huis. Zulks was het plan, en dus dacht ik dat een lichte pull en een regenjas wel zouden volstaan. Tot we bij het buitenkomen van Emmer & Rye beslisten naar Downtown te gaan. Tessa had een (heel) drukke week achter de rug, een beetje (grotendeels window-)shoppen zou haar zinnen zeker verzetten. Het was sales bij de REI (een broek voor Henri); sales bij de GAP (een short voor Tessa); en op de vijf mijl tussen beide winkels in, waren er nog tal van andere shops die de moeite van het bezoeken waard waren. Meer dan een koffie bij Caffé Vita had ik niet nodig, al had een beetje zon wel deugd gedaan. Of mijn fleece i.p.v. dat stukje zomertextiel. 63F, zeggen de voorspelling voor de komende week, een flinke 17 graden. Waar is mijn zwembroek alweer?

Klusjesman

Niets zo hartknellend als in andermans huis iets mispeuteren. Op twee dagen tijd is mij het angstzweet reeds even zoveel keer uitgebroken.

Op een mooie dikke dubbelgevouwen handdoek had ik een hete kan thee geplaatst, kwestie van de tafel waarop de pot kwam te staan, door de warmte niet zou beschadigd worden. Toen ik achteraf de lege theepot opnieuw de keuken in stuurde, werd ik met een witbevlekte tafel geconfronteerd.

Uh-huh.

Nadat ik het een halve dag met een servet had bedekt –uit het oog, uit het hart– besloot ik toch maar eens te onderzoeken hoe dat ding eventueel kan weggehaald worden (en hoeveel mij dat zou kosten). Eén iemand had alcohol op de tafel gegoten, en dat vervolgens in brand gestoken (et voilà, zegt de mens, maar ik vond dat zijn tafel er toch wat aangebrand uit zag), maar gelukkig wezen de meeste bronnen mij naar de truc met het strijkijzer. En weet u wat? Het werkt echt.

Dit is de tafel ná de vlek (nee, niet vóór; en nee, het is geen photoshop), en zo was ik dus van mijn palpitaties verlost. Dacht ik toch.

Vanavond maakte ik tomatensoep. Het groentenafval verdwijnt alhier in de insinkerator, zo’n vergruizelaar die onder de pompbak hangt. Tot nog toe heeft dit ding alles vergruisd wat we het hebben gevoed (al gooien we er bijvoorbeeld geen abrikoospitten in), maar toen ik het de afval van de twee preistengels te verorberen gaf, bleef het eten op onze maalder zijn maag liggen. De machine gromde nog wel, en het water kolkte nog wel, maar het volume daalde niet langer. Miljaar!

Gelukkig is er het internet. Via How to Fix a Clogged Garbage Disposer beantwoordde ik de vragen van de interactive Disposer Doctor troubleshooter. Waarna ik de afvoerbuizen mocht losdraaien, om daaruit de opgehoopte preivezels te verwijderen. Opgelost.

Nog goed dat ik zo’n handige Harry ben.

Ge moet zo luid niet lachen, daar in Mariakerke en Sint-Amandsberg. Ik kan u horen tot in Seattle.

Limited edition

Elk stuk groente en elk stuk fruit wordt hier afzonderlijk gelabeld. Het kan zijn dat het bij ons ook gebeurt en dat ik er gewoon nog nooit op gelet heb.

Edoch! De tomaten zijn niet alleen organisch gekweekt, maar vormen ook nog eens een limited edition. Een fantastisch principe. Misschien zijn ze ontstaan in de visie van een kunstenaar, en maken ze deel uit van een groots cultureel project waarbij één of andere conceptuele artiest een batterij horticulaire ambachtslieden elk een lapje grond in een pot heeft gegeven met daarin één tomatenplant die maximaal vijf tomaten kan dragen en die dan als prestigieuze limited edition anoniem op de Amerikaanse markt wordt verkocht.

Het vernuft!

Maar, bedenkt ik plots, we hebben net kunst gegeten! En de lijm waarmee het kunstwerk als dusdanig werd geëtiketteerd!