Pizza(w)

Die dag dat we goesting hadden in pizza en Tessa vond dat we met één large wel genoeg zouden hebben en ik vond van niet en we dus nog een medium bij bestelden en Tessa uiteindelijk toch bleek gelijk te hebben maar we toch alles hebben opgegeten.

Vrijdag had ik asperges gekocht. Van die groene, die hier heel redelijk geprijsd zijn, en heel lekker smaken. We hebben zal in een veelheid van bereidingen geproefd: gebakken met wat tomaat; gestoomd met wat gesmolten boter; gekookt en afgekoeld met een vinaigrette; in een omelet; en in een Seattle roll (een locale variant op de Califonia roll).

Door een samenloop van uitputtende omstandigheden, daartoe bijdragende een lange tocht met Henri vandaag tot in downtown en –grotendeels onverricht ter zake– terug, waardoor ik mij gelijk een gemotiveerde serveerster die haar zinnen op een eerste acteerrol heeft gezet, ten zeerste vermoeid over de zetel heb gedrapeerd en verkondigde vandaag geen poot meer uit te steken; door dergelijke en nog andere gebeurtenissen, zoals de groene asperges die ik vrijdag had gekocht en vandaag geheel verrot werden bevonden, ben ik er niet in geslaagd eten op tafel te brengen.

Seattle, USA 2010

In een aantal buurten in Seattle bevindt zich evenwel een filiaal van ‘zaw. Het principe is eenvoudig en geniaal: men maakt voor u een verse pizza, van deeg tot toppings, die u koud mee naar huis neemt (of voor u aan huis wordt bezorgd), en die u vervolgens zelf in de oven propt. 10 tot 15 minuten later hebt u een heerlijke pizza. Niet zelfgemaakt, in zoverre de zelf niet aan euh… uzelf mag worden toegeschreven, maar the next best thing.

Seattle, USA 2010

Inclusief een zakje (verse –duh) rucola (arugula in het schoon Engels), die bovenop de pizza gaat wanneer die uit de oven wordt gehaald, en waarover ook nog eens een bijgeleverd schijfje citroen wordt uitgeknepen. Een gat in de markt.

Seattle Mariners – Minnesota Twins: 4 – 5

Vorige keer waren we er niet in geslaagd om een baseball game mee te maken, Iedereen had ons toen nochtans op het hart gedrukt dat zoiets zeer de moeite waard was, alleen al voor de sfeer in het stadium tijdens zo’n wedstrijden. De eenzame voetbalmatch die ik in mijn tienerjaren heb bijgewoond indachtig, was ik destijds niet overtuigd door die woorden alleen, maar dit jaar had Tessa mij onder zachte dwang –en met reeds gekochte tickets– toch maar mee gekregen.

Seattle, USA 2010

Het was Memorial Day vandaag, één van de schaarse officiële vrije dagen. En hoewel het de ganse dag heftig geregend had –geen traditionele barbecue dus– brak de hemel rond 16 uur helemaal open. Geen wolkje aan de lucht, de plassen verdwenen op minder dan geen tijd, en de locals liepen weer helemaal in T-shirt en short rond alsof dit niet Seattle was, maar Waikiki Beach. Wij namen toch maar een fleece mee naar het Safeco Field, net zoals een regenjas. Het stadium is maar voor een kwart overdekt.

Seattle, USA 2010

De sfeer was fantastisch. Fans van beide ploegen zaten gemoedelijk tussen elkaar, niemand zat vijf minuten stil. Het publiek werd voortdurend geëntertained, niet alleen door het spel, maar ook tijdens de wissels, wanneer er quizvragen op het grote scorebord werden uitgezonden. En iederéén doet mee. The Star-Spangled Banner en ook America the Beautiful mochten vanzelfsprekend niet ontbreken, en al evenmin de ontelbare eetkramen en venters die op de tribunes drankjes en snoepgoed kwamen slijten.

Seattle, USA 2010

We hadden schitterende plaatsen. We zaten redelijk hoog, maar ons zicht op het veld gaf ons bijna directe toegang tot het spel. En hoewel we de spelregels niet echt kenden, waren we meteen mee met het gebeuren. Three strikes and you’re out, en als er drie spelers out zijn, worden de rollen (batting vs fielding) omgewisseld. Dat gebeurt voor elke ploeg negen keer (nine innings), zonder tijdlimiet.

De eerste paar innings lieten de Mariners zich vakkundig inmaken door de Twins, maar tijdens de laatste inning werd het heel nipt. Het scheelde een haar of de Mariners hadden Twins alsnog met verlies naar huis gespeeld, maar dan werden de twee Mariners op first en second base door de Twins nog net out getikt. Game over.

Koud

“Het is hier gelijk nog nooit eerder zó koud geweest als wij hier waren”, vond Tessa vandaag. We gingen gewoon gaan ontbijten-slash-brunchen, en daarna gingen we meteen terug naar huis. Zulks was het plan, en dus dacht ik dat een lichte pull en een regenjas wel zouden volstaan. Tot we bij het buitenkomen van Emmer & Rye beslisten naar Downtown te gaan. Tessa had een (heel) drukke week achter de rug, een beetje (grotendeels window-)shoppen zou haar zinnen zeker verzetten. Het was sales bij de REI (een broek voor Henri); sales bij de GAP (een short voor Tessa); en op de vijf mijl tussen beide winkels in, waren er nog tal van andere shops die de moeite van het bezoeken waard waren. Meer dan een koffie bij Caffé Vita had ik niet nodig, al had een beetje zon wel deugd gedaan. Of mijn fleece i.p.v. dat stukje zomertextiel. 63F, zeggen de voorspelling voor de komende week, een flinke 17 graden. Waar is mijn zwembroek alweer?

Klusjesman

Niets zo hartknellend als in andermans huis iets mispeuteren. Op twee dagen tijd is mij het angstzweet reeds even zoveel keer uitgebroken.

Op een mooie dikke dubbelgevouwen handdoek had ik een hete kan thee geplaatst, kwestie van de tafel waarop de pot kwam te staan, door de warmte niet zou beschadigd worden. Toen ik achteraf de lege theepot opnieuw de keuken in stuurde, werd ik met een witbevlekte tafel geconfronteerd.

Seattle, USA 2010

Uh-huh.

Nadat ik het een halve dag met een servet had bedekt –uit het oog, uit het hart– besloot ik toch maar eens te onderzoeken hoe dat ding eventueel kan weggehaald worden (en hoeveel mij dat zou kosten). Eén iemand had alcohol op de tafel gegoten, en dat vervolgens in brand gestoken (et voilà, zegt de mens, maar ik vond dat zijn tafel er toch wat aangebrand uit zag), maar gelukkig wezen de meeste bronnen mij naar de truc met het strijkijzer. En weet u wat? Het werkt echt.

Seattle, USA 2010

Dit is de tafel ná de vlek (nee, niet vóór; en nee, het is geen photoshop), en zo was ik dus van mijn palpitaties verlost. Dacht ik toch.

Vanavond maakte ik tomatensoep. Het groentenafval verdwijnt alhier in de insinkerator, zo’n vergruizelaar die onder de pompbak hangt. Tot nog toe heeft dit ding alles vergruisd wat we het hebben gevoed (al gooien we er bijvoorbeeld geen abrikoospitten in), maar toen ik het de afval van de twee preistengels te verorberen gaf, bleef het eten op onze maalder zijn maag liggen. De machine gromde nog wel, en het water kolkte nog wel, maar het volume daalde niet langer. Miljaar!

Gelukkig is er het internet. Via How to Fix a Clogged Garbage Disposer beantwoordde ik de vragen van de interactive Disposer Doctor troubleshooter. Waarna ik de afvoerbuizen mocht losdraaien, om daaruit de opgehoopte preivezels te verwijderen. Opgelost.

Nog goed dat ik zo’n handige Harry ben.

Ge moet zo luid niet lachen, daar in Mariakerke en Sint-Amandsberg. Ik kan u horen tot in Seattle.

Lazy Sunday

Seattle, USA 2010

’t Heeft wel twee minuten geregend vandaag, terwijl wij in de Metropolitan Market (het equivalent van den delhais) wat inkopen deden. Dat was na de brunch, maar voor de koffie. We hebben naar huis geskyped, en dan hebben we buiten gezeten en gelezen. En avondgegeten op het terras in de zon. Welk een heerlijke zondag.

Goed weer vandaag

Het was een mooie dag vandaag. Henri en ik hadden besloten om vanochtend nog eens in de Café Presse te gaan ontbijten. Tijdens ons eerste Seattle verblijf, twee jaar geleden, woonden we daar drie straten van, maar vandaag zaten we een dik half uur op de bus voor we ter plaatse kwamen.

We bestelden een cappuccino, een vers fruitsap, een omelette aux herbes en een frisse salade van asperges, en het bracht meteen allemaal herinneringen terug –zelfs bij Henri. De koffie bij Café Presse is heel lekker; de bonen komen van Caffé Vita, er is er hier één niet zo ver vandaan (op 5th Avenue North), waar ik al een heerlijke macchiato heb gedronken.

Achteraf stapten we binnen bij Stumptown (vlak naast Café Presse), voor een hot chocolate en een macchiato en een cappuccino (ik kon het niet laten, ik heb er twee koffies gedronken), en ik bracht bonen mee: Indonesia Gajah ACEH, volgens de meneer van Stumptown “sweet but earthy“. Ik kijk er al naar uit om hem te proeven.

Seattle, USA 2010

Mjah, en dan gingen we onze gewone weg van weleer af: eerst hebben we een beetje in het Cal Anderson park gekuierd –zie Henri hierboven met de voeten in het water. Nadien gingen we naar downtown, langs de Sonic Boom –twee jaar geleden, toen ze nog op 15th bij de Safeway zaten ging ik er redelijk frequent langs, nu zijn ze verhuisd naar Melrose Ave.

Ondertussen was het zo warm geworden dat we wel binnen moesten vluchten in de Pacific Place. Een shopping mall, maar ook een cinema (AMC), waar we ‘dan maar’ naar Iron Man 2 hebben gekeken (rated PG-13). Achteraf smeekte Henri mij de Borders binnen: het derde deel van zijn Warriors reeks is uit (de laatste twee heeft hij in het Engels gelezen), en hij wou graag deel vier. Ik heb hem gezegd dat hij ten vroegste maandag opnieuw een boek krijgt, en dat hij maximaal twee boeken per week zal krijgen. Hij leest al meer dan ikzelf –en bovendien dus ook nog in het Engels. “Hoezo jullie lazen nog geen Engelse boeken toen jullie mijn leeftijd hadden”, verwonderde hij zich al bij Tessa.

Kan er iemand Griekenland voor heel even uit de EU schoppen alstublieft? Het begint hier gelijk allemaal nóg wat duurder te worden. In juli mogen ze gerust terugkeren; ondertussen kunnen ze/we een oplossing zoeken –damn, was het maar zo gemakkelijk.